Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥ

Από τον Χαράλαμπο Γαμβρέλη*

Το «έργο» το είχαμε ξαναδεί και με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ήταν τότε που μέσα σε λίγα 24ώρα η λύπη, η οδύνη, ο θυμός και η οργή υποχώρησαν στην κιτρινίλα της επικοινωνίας, αφήνοντας το δράμα της απώλειας εκτεθειμένο σε κάθε λογής κανιβαλισμούς. Το ίδιο –αλλά στο πιο «κεντροαριστερό»– συμβαίνει τώρα και με τον Νίκο Ρωμανό. Απλά, τη θέση του παραληρηματικού Κούγια, της τραγικής Κανέλλη και των διάφορων μισότρελων ακροδεξιών του ΛΑΟΣ, πήραν σήμερα οι γλυκανάλατοι γραφιάδες της ηλεκτρονικής μπαρουφολογίας και τα ημιμαθή ζωντανά της blogαρισμένης ασυναρτησίας.

Αν μη τι άλλο, η συγκλονιστική περιπέτεια του Νίκου Ρωμανού, εκτός από τις κρατικές και θεσμικές ακρότητες και παλινωδίες, αποκαλύπτει (δραματικά, θα έλεγα) τον μικροαστικό συντηρητισμό που εκκολάπτεται στο οικογενειακό υπογάστριο της ημετέρας κρίσης. Συντηρητισμός όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων. Είτε αυτός προβάλλεται μέσα από τις ανορθόγραφες μάζες των φοβικών είτε από τις κυριλέ διασπάσεις του «προοδευτικού τόξου». Μία απλή «περιήγηση» στις σκοτεινές ιστοσελίδες  του χρυσαυγιτισμού και τις αντίστοιχες λουσάτες εκδοχές της διανοουμενίστικης τρικυμίας (ποταμίσιας και μη), αρκεί για να ανακαλύψει κανείς τις ομοιότητες και τις συμπορεύσεις.

Σε τι (πάνω – κάτω) τέμνεται το «κατηγορητήριο» των δύο «νεοσυντηρητικών άκρων»; Πρώτα και κύρια στο «πώς μεγάλωσε η οικογένεια το παιδί της». Ποιες ήταν οι συμπεριφορές των γονιών του που οδήγησαν τον Νίκο (εχθές τον Αλέξανδρο, αύριο τον Κώστα, την Μυρτώ, τον Αντώνη…) στον «κακό δρόμο». Από ποια κοινωνική και οικονομική αφετηρία «ξεκίνησε την επανάσταση». Σε ποια «αστική γεωγραφία» ήταν μεγαλωμένος. Σε ποια σχολεία φοιτούσε. Ποιος ήταν και τι έκανε ο παππούς του. Τι βιβλία έχει γράψει η μητέρα του…

Το συμπέρασμα, κοινό: ένα καλομαθημένο βλαστάρι των Βορείων Προαστίων που σπάει την πλήξη και τη μονοτονία του –καθ’ ότι οι πλούσιοι, βουτηγμένοι στην πλήξη και τη μονοτονία– παριστάνοντας τον αναρχικό και τον αντάρτη. Κολλάνε και δίπλα τις «πορδές» από το γνωστό άσμα του Πορτοκάλογλου (ποτέ όμως τον στίχο του Ελύτη για «τα παιδιά που τα έλεγαν αλήτες») και νάτο το προφίλ, έτοιμο προς χρήση…

Όμως, επειδή το «προφίλ» του Ρωμανού δεν είναι σαν τα μούτρα τους και δε συνυπάρχει με τα δικά τους στις facebookικές κοινότητες… Επειδή δε σαλιαρίζει μαζί τους με σεξιστικά ανέκδοτα και δεν διασκεδάζει με τα σαχλοτράγουδά τους… Επειδή είναι ένας «διαφορετικός», ένας «άλλος», ένας «ξένος», ένας «απέναντι»… τους χαλάει τη μόστρα. Το βόλεμα. Την ησυχία. Τις συνήθειες. Είναι σα να μπαίνει στο καθιστικό τους και να τους κλέβει το τηλεκοντρόλ. Να τους χακάρει τις τσόντες… Γι’ αυτό και δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να βυσσοδομήσουν επάνω του. Να τον κατασπαράξουν. Να τον εξαφανίσουν. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο. Άλλοτε ζητώντας του να κάνει «δήλωση μετανοίας» (το τόλμησε ο –και καλά– προοδευτικός Πετρουλάκης) και άλλοτε μουγκρίζοντας κατάρες για «βίο ανθόσπαρτο» στη μπουζού.

Το έχω πει επανειλημμένως: δεν είμαι με τον αναρχισμό του Ρωμανού. Κι επειδή όλα τα παραδείγματα που έχω από τέτοιες δράσεις τα θεωρώ αδιέξοδα και αυτοκαταστροφικά, ποτέ δεν είχαν την πολιτική μου υποστήριξη. Παρ’ όλα αυτά όμως, δε μπορώ να παραβλέψω το μεγαλείο της απόφασής του. Και δεν θα μπορούσα να μη στοιχηθώ μαζί του. Να μη συνυπογράψω το δίκαιο του αιτήματός του. Να μη βρεθώ αλληλέγγυος στον μεγάλο και σπουδαίο αγώνα του.

Και με την ευκαιρία, ας μάθουν ορισμένοι ότι εκατοντάδες επαναστάτες στην Παγκοσμία Ιστορία ξεπήδησαν μέσα από τα σπλάχνα της αριστοκρατίας και της αστικής τάξης. Μέσα από εύπορες οικογένειες. Από τον Μαρξ μέχρι τον Γκεβάρα κι από τον Τρότσκι μέχρι τη Λούξεμπουργκ. Και αυτό ναι, είναι για να το φοβούνται κάποιοι…

* http://gavrefl.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ: 12-12-2014, http://gavrefl.blogspot.gr/2014/12/blog-post_12.html

Σημείωση: Ευχαριστώ τον συγγραφέα για την ευκαιρία να συνεργαστούμε, αφού δεν έχει και αντίρηση για την ανάρτηση.