Ραγισμένες φωνές

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Τρίζουν σαν τζάμια,

Όταν περνούν τα φορτηγά

Οι ραγισμένες φωνές

Ολογάργαρες κάποτε

Ανέβαιναν την κλίμακα

ως τον ήλιο

Τα λάβαρα ανέμιζαν

στους δρόμους

Γροθιές υψωμένες, φοβέριζαν

θεούς και εξουσίες

Έγραψαν συνθήματα

Πότισαν με αίμα τα θεριά

Δεν εκλιπαρούσαν

Απαιτούσαν

Μια παλάμη ουρανό

Και ρίζωσαν στ' αστέρια

Ποτίστηκαν απ' τα σύννεφα

το νάμα τ' ουρανού

Αυτοί στοιχειώνουν τον ύπνο

των θεών, ακόμα

Γι' αυτούς είμαι περήφανος

εσαεί

Για τους ασπρομάλληδες

λεβέντες

Κάθε φορά που τους βλέπω

ορθώνεται η χαίτη

Του ξεδοντιασμένου

Λιονταριού μου

 

                                         25 Ιανουαρίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος