Οι Τρεις Ιεράρχες και το κοινωνικό πρόβλημα
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Οι Τρεις Ιεράρχες της Εκκλησίας μας παραμένουν τυπικά και μόνο προστάτες της ανύπαρκτης πλέον στην Ελλάδα παιδείας. Και ο λόγος είναι απλός. Η υλιστική αστική φιλοσοφία, η επίσημη φιλοσοφία του αστικού (καπιταλιστικού) καθεστώτος έχει διαποτίσει σε βάθος τους ασκούντες την εξουσία, τους ελέγχοντες τα ΜΜΕ, τη διανόηση, τους ανθρώπους της τέχνης και πλείστους όσους διδάσκοντες στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Οι αστοί όμως, σε αντίθεση προς τους κομμουνιστές, διαθέτουν το χάρισμα της ευελιξίας, ίσως επειδή θέλουν να τηρήσουν τα προσχήματα της δημοκρατίας.
Πολύ σύντομα μετά την κατάληψη της εξουσίας και την απομάκρυνση των διεφθαρμένων ευγενών από αυτή, συνειδητοποίησαν ότι συνιστά ματαιοπονία ο διωγμός κατά της πίστεως. Έτσι προσέγγισαν τους θρησκευτικούς ηγέτες της δυτικής χριστιανοσύνης και κατέληξαν σε συμφωνία, δια της οποίας αυτοί αναγνώρισαν την αστική εξουσία και εκείνη έπαψε να πολεμά φανερά τη θρησκευτική πίστη για αιώνα και πλέον. Ήταν αυτή η μεθόδευση εξαιρετικά επιτυχής τόσο για τους πολιτικούς, όσο και για τους θρησκευτικούς ηγέτες.
Οι πρώτοι επιθυμούσαν να δρουν ανενόχλητοι στην αγορά οι προστάτες τους επιχειρηματίες. Στην διαπλεγμένη επιχείρηση πολιτικών και επιχειρηματιών προς αμοιβαίο όφελος και συσσώρευση πλούτου δεν ήθελαν να έχουν απέναντί τους επικριτές της αθεϊστικής τους κοσμοαντίληψης τους θρησκευτικούς ηγέτες και εχθρό τους τη μεγάλη πλειονοψηφία του λαού που ήταν ακόμη πιστός. Τη διάδοση της υλιστικής φιλοσοφίας ανέθεσαν στη διανόηση και στο αστικό Πανεπιστήμιο, το οποίο στα πλαίσια της αστικής εξουσίας άρχισε να λειτουργεί αυτόνομα. Οι άλλοι θεώρησαν επαρκές το πρόσχημα ότι δεν έχουν απέναντί τους εχθρική κατά της πίστεως εξουσία!
Ο ανώτερος κλήρος στήριζε κατά τον Μεσαίωνα τον ελέω Θεού άρχοντα, επειδή εκείνος εγγυάτο την επιβολή, έστω και δια της βίας, της "χριστιανικής αλήθειας". Το αστικό καθεστώς δεν είχε τη διάθεση να διαιωνίσει τις πυρές για την καύση των πάσης φύσεως αντιφρονούντων, είχε όμως όλη τη διάθεση να μην ενοχλεί τους πιστούς και ιδίως τους θρησκευτικούς ηγέτες, από τους οποίους δεν αφαίρεσε τα σημαντικά προνόμια του παρελθόντος. Οι αστοί ήσαν άκρως ικανοποιημένοι με το να έχουν απέναντί τους θρησκευτικούς ηγέτες, οι οποίοι συνέχιζαν να διατηρούν στον πίνακα απαγορευμένων βιβλίων (Index librorum prohiborum) του Μεσαίωνα και την περί κοινωνικής δικαιοσύνης διδασκαλία του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας;
Με την πάροδο του χρόνου η προσέγγιση οδήγησε στη σύμπηξη πολιτικοθρησκευτικής συμμαχίας, που αποδείχθηκε άκρως αποτελεσματική στην καταπολέμηση του κομμουνισμού! Στην προπαγάνδα της διανόησης προσετέθη και η άλλη του υλιστικού "επιστημονικού" μεσσιανισμού και το αστικό Κοινοβούλιο ολοένα και πιό συχνά προχωρούσε πλέον στην ψήφιση αντιευαγγελικών νομοσχεδίων υποκαθιστώντας το θείο δίκαιο από το φυσικό-κοινοβουλευτικό. Καθ' όλο αυτό το διάστημα Η μέθοδος της αμβλύνσεως του θρησκευτικού συναισθήματος μέσω της εκλύσεως των ηθών και της διαφθοράς αποδείχθηκε στη Δύση ιδιαίτερα αποτελεσματική. Σήμερα οι θρησκευτικοί ηγέτες, στο λυκόφως της ευρωπαϊκής ιστορίας, εκλιπαρούν τους άθεους αστούς πολιτικούς να αναγνωρίσουν τις χριστιανικές ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θέλουν με λίγα λόγια να φορτώσουν στο Ευαγγέλιο του Χριστού την απληστία για κέρδος των νέων αφεντικών, την εξόντωση των ιθαγενών της Αμερικής, τον εξανδραποδισμό των Μαύρων της Αφρικής, τη στυγνή αποικιοκρατία, τον φασισμό και τον ναζισμό, τους δύο φονικότατους πολέμους και τους άλλους που κατά καιρούς προκαλούν για τα συμφέροντά τους οι καπιταλιστές σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ακόμη δεν συνειδητοποίησαν οι θρησκευτικοί ηγέτες ότι μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, οι αστοί δεν τους έχουν ανάγκη, καθώς ο αστικός υλισμός έχει διαδοθεί σε ευρέα στρώματα των λαών και σ' αυτό συνέβαλαν και οι κομμουνιστές (από τα λίγα που πέτυχαν)!
Στα πλαίσια της αστικής διαπαιδαγώγησης προβάλλεται από πολιτικούς, ιστοριογράφους και παιδαγωγούς ο Βολταίρος ως μια από τις πλέον λαμπρές μορφές της ιστορίας. Γιατί αστοί πολιτικοί και παιδαγωγοί να προβάλουν τους Τρείς Ιεράρχες, τους οποίους αγνοούν στη Δύση (μήπως και στην καθ' ημάς Ανατολή;) ακόμη και οι χριστιανοί;
Να μάθουν τα παιδιά ότι ο Μέγας Βασίλειος δαπάνησε την πατρική του περιουσία, για να κτίσει τη "Βασιλειάδα", αυτό το εκπληκτικό για το πλήθος των παρεχομένων υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας συγκρότημα; Να μάθουν ότι παράμεινε ατάραχος, όταν ο απεσταλμένος του ιταμού αυτοκράτορα τον απείλησε με δήμευση περιουσίας, εξορία, βασανιστήρια και θάνατο; Μα θα μάθουν τα παιδιά και την περιουσία του: Μερικά βιβλία και ένα τριμμένο ράσο! Θα μάθουν ακόμη ότι για τον ασκητή άγιο όλη η γη εθεωρείτο του Θεού (όχι των απλήστων ηγεμόνων). Θα μάθουν ακόμη ότι δεν φοβόταν τα βασανιστήρια, γιατί δεν θα τα άντεχε το ασθενικό του σώμα. Θα μάθαιναν ακόμη το θάρρος, με το οποίο απάντησε στον Ιουλιανό, όταν με επιστολή του αυτός ως αυτοκράτωρ τον διέταζε να του στείλει χρυσάφι. Του υπενθύμιζε ότι είχε γνωρίσει τον χαρακτήρα του κατά τις σπουδές τους στην Αθήνα και γνώριζε ασφαλώς ότι ποτέ του δεν είχε κυριευθεί από το πάθος για απόκτηση υλικών αγαθών!
Να μάθουν ακόμη ότι ο άγιος Γρηγόριος παραιτήθηκε από τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης μόλις, επί τέλους (μετά από σαράντα περίπου έτη) ανήλθε στον αυτοκρατορικό θρόνο ορθόδοξος αυτοκράτωρ; Και αντί να ζητήσει από αυτόν τον απηνή διωγμό των αιρετικών, που ως τότε τον καταδίωκαν, τον τρομοκρατούσαν και αποπειράθηκαν δύο φορές να τον δολοφονήσουν, εγκατέλειψε τον θρόνο, επειδή τον αμφισβήτησαν κάποιοι συνεπίσκοποί του, τους οποίους η Ιστορία κάλυψε με το σάβανο της λήθης. Και επανήλθε στην ιδιαίτερή του πατρίδα και κλείστηκε σε μιά καλύβα και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ως ασκητής (Αυτό για τους θρησκευτικούς και όχι τους πολιτικούς ηγέτες).
Να μάθουν για τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος επανέφερε τη λιτότητα στην πατριαρχική κουζίνα, που απέφευγε τη συμμετοχή στα πλούσια δείπνα, που στηλίτευε χωρίς δισταγμό την αλαζονεία των πλουσίων και την αναλγησία τους έναντι των πασχόντων και φτωχών; Να μάθουν ότι αυτός έφθασε στο σημείο να συγχωρήσει τον πλέον άσπονδο εχθρό του, τον ύπατο Ευτρόπιο, όταν αυτός έπεσε στη δυσμένεια της εξουσίας; Να μάθουν τέλος ότι εξορίστηκε και πέθανε στην εξορία;
Αλλά τί σχέση έχουν όλα αυτά με τις "αξίες" της αστικής φιλοσοφίας και της υποταγμένης στον κοσμικό άρχοντα δυτικής χριστιανοσύνης; Μήπως είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι στηρίξαμε το πλέον αντιευαγγελικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα αναπαύοντας τη συνείδησή μας με το ψευτοεπιχείρημα ότι αυτό σέβεται την ανθρώπινη ελευθερία. Τί γνωρίζουν από ελευθερία οι δέσμιοι του πλούτου;
"ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ", 31-01-2010
