Δικαιοσύνη και ελεημοσύνη…
Του παπα Ηλία Υφαντή
Επικρατεί η αντίληψη ότι πολλές απ’ τις περιπέτειες της ζωής μας ή της ιστορίας μας οφείλονται στα αμαρτήματά μας. Πράγμα που ίσχυσε, για παράδειγμα, στην περίπτωση της αρχαίας Ελλάδας. Όπως και για τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου. Και ασφαλώς για την, κατά τεκμήριο, χριστιανική βυζαντινή αυτοκρατορία. Αλλά εκείνο, που δεν έχει τονιστεί ιδιαίτερα είναι ότι, με βάση την ευαγγελική δεοντολογία, το μέγιστο μεταξύ των αμαρτημάτων, και για τις ιστορικές αλλά και για τις προσωπικές μας περιπέτειες, είναι η αδικία. Η οποία είναι, σε μεγάλο βαθμό και η γενεσιουργός αιτία όλων των άλλων αμαρτημάτων και εγκλημάτων.
Ωστόσο είναι χαρακτηριστικό ότι από της πλευράς των πιστών-υποτίθεται-χριστιανών αποφεύγεται συστηματικά να τονιστεί ο πρωταρχικός ρόλος του παράγοντα της αδικίας. Και πολύ περισσότερο ν’ αναλ΄βει τους αντίστοιχους επιβεβλημένους αγώνες. Κι ας φωνάζει το Ευαγγέλιο το «ζητείτε πρώτα την βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη αυτού» (Ματθαίος: ΣΤ: 34). Και συμβαίνει αυτό, γιατί η αναφορά στα άλλα αμαρτήματα είναι κατά το μάλλον ή ήττον ακίνδυνη, ενώ η αναφορά στη δικαιοσύνη είναι επικίνδυνη και μερικές φορές εξαιρετικά επικίνδυνη. Και αυτό προκύπτει από πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα: Ο Πρόδρομος, για παράδειγμα, δεν καρατομήθηκε μόνο και μόνο γιατί στηλίτευε την άθεσμη σχέση ανάμεσα στον Ηρώδη και την Ηρωδιάδα, αλλά και γιατί μιλούσε περί δικαιοσύνης και μάλιστα ριζοσπαστικής. Όπως είναι το περίφημο «ο έχων δύο χιτώνας μεταδιδότω και τω μη έχοντι». Αλλά και ο Χριστός δεν σταυρώθηκε μόνο, διότι, τάχα, βλασφήμησε το Θεό, όπως υποστήριξαν οι βασικά υλιστές αρχιερείς και γραμματείς, αλλά, κυρίως, για το ανατρεπτικό περί δικαιοσύνης κήρυγμά του. Και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι, κατά τη Δευτέρα του Παρουσία, ως υπέρτατο κριτήριο για την αιώνια σωτηρία ή καταδίκη των ανθρώπων προβάλλει το θέμα της δικαιοσύνης. Αρχή που σεβάστηκαν και οι πρώτοι χριστιανοί. Αφού είχαν θεσμοθετήσει ότι ο καθένας όφειλε να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και να παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Πράγμα που τόνισε ύστερα από δεκαοχτώ αιώνες και ο Μαρξ στο περίφημο «κομμουνιστικό μανιφέστο» του (1848). Και, για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαστροφής, που επικρατεί σε μια μεγάλη γκάμα καπιταλιστοφρόνων «χριστιανών» είναι το γεγονός ότι, όταν ακούσουν κάποιον να μιλά περί δικαιοσύνης, τον «βαφτίζουν» κομμουνιστή. Σάμπως ο Χριστός και οι πρώτοι χριστιανοί και αργότερα οι Πατέρες της Εκκλησίας, παρότι έζησαν δεκατέσσερις και δεκαοχτώ αιώνες πριν απ’ το Μαρξ να υπήρξαν μαθητές του. Και τούτο συμβαίνει, επειδή οι «χριστιανοί» αυτοί είναι πιστοί δούλοι του «μαμωνά της αδικίας». Πράγμα που συμβαίνει ιδιαίτερα στις μέρες μας, οπότε έχουν γαντζωθεί πίσω από το άρμα του τοκογλυφικού μεσαίωνα. Και δεν λένε να ξεκολλήσουν ούτε κι αν συγκλονίσει τα θεμέλια της γης ο σεισμός του Αγαδίρ.
Στην πόλη του Αγρινίου, για παράδειγμα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα περιρρέοντα, αλλά και επερχόμενα δεινά δημιουργήθηκε, έξω από κομματικές ή συνδικαλιστικές στρούγκες και τα μαντριά, το κίνημα «Δικαίωμα στη Ζωή». Το οποίο προσπαθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους να βοηθήσει τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας. Όταν, συχνά, τους κόβουν το ρεύμα ή το νερό, επειδή δεν μπορούν να το πληρώσουν. Όταν με τους πλειστηριασμούς τους παίρνουν τα σπίτια τους. Κι ακόμη για τα θέματα της υγείας. Όπως στην περίπτωση του Νοσοκομείου Αγρινίου, που αργοπεθαίνει. Αφού η καρδιολογική και η παιδιατρική κλινική υπολειτουργούν και οι άποροι είναι χωρίς φάρμακα. Δεδομένου ότι το Νοσοκομείο απ’ το οποίο υποτίθεται ότι δικαιούνται να παίρνουν τα φάρμακα δωρεάν, δεν διαθέτει απολύτως τίποτε.
Για όλα αυτά και πάμπολλα άλλα, θέλησε το κίνημα «Δικαίωμα στη Ζωή» να κάνει μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Με ιδιαίτερη αναφορά στα θέματα υγείας, που ασφαλώς είναι το πολυτιμότερο αγαθό της επίγειας ζωής μας. Και ζήτησε απ’ τους αρμοδίους της Μητρόπολης Αιτωλ/νιας να κοινοποιηθεί στους ναούς ο τόπος και ο χρόνος της συγκέντρωσης. Αλλά, παρότι το υποσχέθηκαν, εντούτοις δεν έκαμαν, απ’ όσο γνωρίζουμε, καμιά ανακοίνωση. Όταν όμως η Δημοτική Αρχή θέλησε να προαναγγείλει κάποιες συναυλίες για την ενίσχυση του, λεγόμενου, κοινωνικού παντοπωλείου, τις ανακοίνωσαν.
Και βέβαια θα πουν κάποιοι: Μήπως έκαμαν κάποιο κακό με το να κάμουν τη σχετική με το κοινωνικό παντοπωλείο ανακοίνωση; Όχι βέβαια. Αλλά σίγουρα έκαμαν μεγάλο κακό, που δεν έκαμαν τη σχετική με ένα τόσο βασικό για τη ζωή μας θέμα, όπως είναι το θέμα της υγείας. Αφού αφορά όλους τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους οικονομικά αδύνατους, που είναι οι «ελάχιστοι αδελφοί» του Χριστού. Και το ακόμη μεγαλύτερο κακό από πλευράς της Εκκλησίας είναι ότι αρνείται να σηκώσει το σταυρό της δικαιοσύνης και ν’ αναλάβει τον υπέρ πάντων αγώνα για την πατρίδα μας και το λαό μας. Κι ενώ έχει εγκαταλείψει το το πρώτιστο αυτό και ύψιστο καθήκον της, διώκει από το άλλο μέρος σαν τους φαρισαίους και φιμώνει όσους κληρικούς τολμούν να το επιχειρήσουν (Ματθαίου, ΚΓ: 14).
Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι, κατά κοινή ομολογία, η τοπική Δημοτική μας Αρχή έλκει την καταγωγή της απ’ το καθεστώς της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Η οποία από τη μια μεριά εκτελεί συνταγές πολύπλευρης γενοκτονίας σε βάρος του λαού, κι από την άλλη έρχεται να τον βοηθήσει τάχα με τα ψίχουλα της ελεημοσύνης, μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης και της Εκκλησίας. Προκειμένου να δώσει άλλοθι στον εαυτό της για την έσχατη προδοσία και τα μεγάλα κακουργήματα, που διαπράττει σε βάρος της πατρίδας και του λαού μας.
παπα-Ηλίας, yfantis.ilias@gmail.com, 1-12-2014, http://papailiasyfantis.wordpress.com
