Η δημοσιονομική κρίση δείχνει τη βαθιά εξάρτηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό*
Απτή απόδειξη γι' αυτήν τη διαπίστωση δίνει το κύμα ασφυκτικών πολιτικών και οικονομικών πιέσεων και εκβιασμών που δέχεται, με αφορμή το «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» της, η Ελλάδα από το Διευθυντήριο της EE, από τα κέντρα του διεθνούς μονοπωλιακού κεφαλαίου – από τις «αγορές» όπως εύσχημα αναφέρεται στην αστική ειδησεογραφία – απέναντι στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται ανήμπορη και χλωμή να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να σέρνεται σε υπαγορεύσεις που της υποβάλλουν.
O εκτροχιασμός των δημοσιονομικών, δηλαδή, η αύξηση των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, δεν είναι ένα σύμπτωμα που επιτάθηκε με την παγκόσμια οικονομική κρίση μόνο στην Ελλάδα. Παρατηρείται σε όλα τα κράτη της EE (τα οποία, ας σημειωθεί, στην πλειονότητά τους έχουν υπερβεί κατά πολύ τους δείκτες δημόσιου ελλείμματος και δημόσιου χρέους του συμφώνου σταθερότητας της EE), αλλά και παγκόσμια, και είναι μια από τις βασικές παρενέργειες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, για το λόγο ότι όλα τα καπιταλιστικά κράτη για ν' αντιμετωπίσουν την κρίση έχουν διοχετεύσει και διοχετεύουν μεγάλα κονδύλια από τους κρατικούς προϋπολογισμούς τους προς το τραπεζικό σύστημα και τις μεγάλες επιχειρήσεις για να τις στηρίξουν από τους κλυδωνισμούς της κρίσης. Aυτό έγινε και στην Ελλάδα μέσα στο 2009, όπου δεκάδες δις ευρώ του κρατικού προϋπολογισμού δόθηκαν σαν οικονομική αιμοδότηση στις Τράπεζες και στις επιχειρήσεις για να καλυφθούν απώλειες της οικονομικής κρίσης, με συνέπεια να εκτιναχθεί απότομα το δημόσιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, γεγονός που επιμελώς κρύβεται από την κυβέρνηση, τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και την αστική δημοσιογραφία.
Εκείνο, ωστόσο, που έφερε την Ελλάδα να αντιμετωπίζεται σαν «απολωλός πρόβατο» της EE και να γίνει στόχος των κύκλων της διεθνούς χρηματιστικής κερδοσκοπίας είναι το μεγάλο ανέβασμα του δημόσιου χρέους της (112,6% του AEΠ το 2009 ) και του δημόσιου ελλείμματός της (-12.7% του AEΠ το 2009), σε ύψος δυσβάστακτο για την οικονομία της. Tο γεγονός, δηλαδή, ότι η Ελλάδα «πρωτοπορεί» σαν κράτος-χρεώστης μέσα στο ιμπεριαλιστικό πλέγμα της EE ενώ, ταυτόχρονα, η οικονομία της προβάλλει αδύναμη στο σήκωμα ενός τόσου ογκώδους χρέους. Αδυναμία που πιστοποιείται και από το ότι το ελληνικό κράτος για να αντεπεξέλθει στο πρόβλημα καταφεύγει σε μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό και, κυρίως, από το ότι η πολιτική «λύση» που δίνει η κυβέρνηση του ΠAΣOK είναι η αποδοχή πιο στενού ξένου οικονομικού και πολιτικού ελέγχου της Ελλάδας.
Κάτω από αυτή την ωμή πραγματικότητα μπορούν να κριθούν, σήμερα, και η αστική προπαγάνδα αλλά και «αριστερές» θεωρίες που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια ή και λέγονται ακόμα, οι οποίες παρουσιάζουν μια πλασματική, παραπλανητική και λανθασμένη εικόνα για τη σημερινή πολιτική και οικονομική θέση της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα.
Μπορούν να κριθούν, πρώτο, οι προπαγανδιστικοί ισχυρισμοί των κυβερνήσεων του ΠAΣOK και της NΔ για την «ισχυρή Eλλάδα», «την Eλλάδα που μετά την ένταξή της στην ONE βρίσκεται στο κλαμπ των ισχυρών της Eυρώπης», «την Ελλάδα που συμμετέχει ισότιμα στην EE» και άλλα παρόμοια που συγκάλυπταν την εξαρτημένη θέση της Eλλάδας μέσα στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό της EE και στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Μπορούν να κριθούν, δεύτερο, οι θεωρίες που εμφανίζουν την Ελλάδα σαν μια ιμπεριαλιστική – και όχι εξαρτημένη – χώρα, η οποία ενεργεί σαν «συνέταιρος» ή και «ανταγωνιστής» των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Φυσικά όλα τα παραπάνω ηχούν αστεία όταν, κανείς, παρακολουθεί τώρα το ελληνικό κράτος, με το βούλιαγμά του μέσα στο χρέος, να επαιτεί οικονομική στήριξη από τις κυβερνήσεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και από τα ισχυρά οικονομικά κέντρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Όταν βλέπει τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Oικονομικών της κυβέρνησης του ΠAΣOK να γυρνάνε στο εξωτερικό, στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όπως η Bόννη και το Λονδίνο, αναζητώντας επαφές με κυβερνήσεις που διαφεντεύουν την EE, σε συσκέψεις χρηματιστών και σε συνεντεύξεις μέσων ενημέρωσης της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας για να κατευνάσουν τις πιέσεις τους και για να διαβεβαιώσουν ότι η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης θα τους παράσχει τις εξασφαλίσεις κερδών και τόκων για τα κεφάλαιά τους που έχουν δανείσει ή «επενδύσει» στην Ελλάδα.
H δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου ότι «το δημοσιονομικό αδιέξοδο της χώρας απειλεί την εθνική κυριαρχία μας», που έγινε μέσα στη δίνη των άγριων εκβιασμών των διεθνών ιμπεριαλιστικών παραγόντων για τα δημοσιονομικά της Ελλάδας, ασφαλώς, και έχει σαν στόχο τη δημιουργία εσωτερικά ενός κλίματος «εθνικού κινδύνου» με σκοπό να καμφθούν λαϊκές αντιδράσεις και να γίνουν αποδεκτά τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται, σαν τη συνταγή για την αντιμετώπιση του «δημοσιονομικού αδιεξόδου». Όμως, δεν μπορεί να μην αναγνώσει, κανείς, μέσα από αυτήν τη διατύπωση, σε δεύτερο πλάνο, και την έμμεση ομολογία της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται ο εξωτερικός έλεγχος και οι όροι που θέτουν η EE και τα διεθνή ιμπεριαλιστικά οικονομικά κέντρα, των αποπνικτικών δεσμεύσεων που δημιουργεί η πολιτική της ξένης εξάρτησης στο χειρισμό του οικονομικού προβλήματος.
Ένα χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι ότι δημιουργεί μορφές κρατικής εξάρτησης, με οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά μέσα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται και η εξαγωγή κεφαλαίου όχι μόνο με τη μορφή των άμεσων επενδύσεων σε διάφορες χώρες αλλά και του δανειακού κεφαλαίου. Πέρα από τη διείσδυση ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου σε κλάδους της ελληνικής οικονομίας, οι αγορές ομολόγων που εκδίδει το ελληνικό δημόσιο από χρηματιστικούς «οίκους» του εξωτερικού, τα δάνεια που συνάπτει από ξένες Tράπεζες, με την υπερμεγέθη διάσταση που έχουν σε σχέση με το εγχώριο παραγόμενο προϊόν της ελληνικής οικονομίας, είναι μερικές από τις πιο χτυπητές εκφράσεις της οικονομικής εξάρτησης του ελληνικού κράτους, που το χαρακτηρίζουν από τη γέννησή του και έχουν και την αντιστοίχησή τους και στην πολιτική εξάρτησή του από τον ξένο ιμπεριαλιστικό παράγοντα.
O χωρισμός ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κράτη και σε εξαρτημένες χώρες, όπου μια χούφτα από τα πρώτα εκμεταλλεύεται το μεγάλο αριθμό των δεύτερων, ο χωρισμός ανάμεσα σε κράτη-τοκογλύφους και σε κράτη-οφειλέτες είναι ένα γνώρισμα του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Aπό την άποψη αυτού του γνωρίσματος η θέση του ελληνικού κράτους είναι πολύ φανερό σε ποια όχθη βρίσκεται. Xωμένο ως το λαιμό μέσα σε ξένα δάνεια είναι στη δεινή θέση του κράτους- χρεώστη, ενός κράτους εξαρτημένου από τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη και τους ισχυρούς χρηματιστικούς οργανισμούς τους.
Eίναι, ακριβώς, αυτή η υποδεέστερη και ευάλωτη θέση του που το κάνει στόχο, από τη μια, των πιέσεων της EE και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των ιμπεριαλιστικών κρατών και των κρατικών τραπεζών τους που το απειλούν ότι δεν θα συνεχίσουν τη χρηματοδότησή του αν δεν «συμμορφωθεί» στους όρους που αυτά θέτουν. Aπό την άλλη, των κάθε λογής εκβιασμών των διεθνών χρηματιστικών κεφαλαίων που αποσύρουν τις «επενδύσεις» τους σε ελληνικά κρατικά ομόλογα και μετοχές, οδηγώντας σε υποτίμησή τους και σε καθίζηση του Χρηματιστηρίου και ταυτόχρονα σε άνοδο του επιτοκίου δανεισμού του ελληνικού κράτους και, κατ' επέκταση, στη μεγαλύτερη απομύζηση της Ελλάδας. Οι πιέσεις και εκβιασμοί έχουν πάρει, στη σημερινή εποχή, πιο οργανωμένο χαρακτήρα μέσα από τους λεγόμενους διεθνείς «οίκους αξιολόγησης» των οικονομιών των κρατών, που δρουν σαν όργανα της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας, βαθμολογώντας «πιστοληπτικές ικανότητες» κατά τρόπο που να εξυπηρετούνται τα κερδοσκοπικά συμφέροντα.
Οι πρόσφατες αξιολογήσεις» της ελληνικής οικονομίας από αυτούς τους «οίκους» έχουν σαν αποτέλεσμα η διαφορά επιτοκίου του ελληνικού κρατικού ομόλογου με το γερμανικό (spread) να κλιμακωθεί. H επίπτωση μιας τέτοιας κλιμάκωσης είναι ότι το ελληνικό κράτος, για να καλύψει το χρέος και το έλλειμμά του, υποχρεώνεται να δανείζεται με ακόμα πιο υψηλούς τόκους. Mε αυτό τον τρόπο τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα, τα ιμπεριαλιστικά κράτη σπεύδουν να στραγγίξουν παραπέρα την χρεωμένη Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας την τοκογλυφική σχέση τους με τα εξαρτημένα κράτη-οφειλέτες.
Tο γιατί η Ελλάδα έχει περιέλθει σ' αυτήν τη δεινή θέση συνδέεται άμεσα με τη διαχρονική πολιτική των κυβερνήσεων της εγχώριας μεγαλοαστικής τάξης και, ειδικότερα, τις τελευταίες δεκαετίες με την πολιτική των κυβερνήσεων της NΔ και του ΠAΣOK.
H συνύφανση των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας μ' εκείνα του ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Δύσης μεταφράζεται σε μια πολιτική ξένης εξάρτησης όχι μόνο με την έννοια μιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που έχει χάσει την ανεξαρτησία της και εντάσσεται στα πλαίσια που υπαγορεύουν οι επιδιώξεις των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και με την εφαρμογή μιας πολιτικής στο εσωτερικό της χώρας και στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, προσαρμοσμένης στους όρους που θέτει το ξένο μονοπωλιακό κεφάλαιο, τόσο από την άποψη της κερδοφόρας διείσδυσής του στην ελληνική οικονομία όσο και από την άποψη της ανάπτυξης των ελληνικών παραγωγικών δυνατοτήτων.
Έκφραση, ακριβώς, αυτής της πολιτικής είναι το δόγμα ότι η ανάπτυξη και το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται στο να μετατραπεί η χώρα μας «σε κέντρο του διαμετακομιστικού εμπορίου, του τουρισμού και των υπηρεσιών» που διατυμπανίζουν χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις της NΔ και του ΠAΣOK. Ένα δόγμα που το αποτέλεσμά της δεν είναι παρά η καθυστέρηση και η εγκατάλειψη ανάπτυξης κλάδων της παραγωγικής βάσης της χώρας, η μονόπλευρη και στρεβλή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας (με τον τριτογενή τομέα εξογκωμένο και τη βιομηχανική παραγωγική βάση συρρικνωμένη), η διεύρυνση του εμπορικού της ελλείμματος ακόμα και του ελλείμματος του ισοζυγίου γεωργικών προϊόντων της (που κάποτε ήταν πλεονασματικό) και, ταυτόχρονα, η διαιώνιση και η διόγκωση του κρατικού χρέους.
Οι πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠAΣOK και της NΔ επιδίωξαν να εμφανίσουν την ένταξη της Ελλάδας στην EE σαν την οδό που θα ισχυροποιούσε την ελληνική οικονομία, θα έδινε νέες μεγάλες αγορές στις ελληνικές επιχειρήσεις και στους αγρότες, θα βελτίωνε τα οικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και θα την έκανε πιο ασφαλή σε περιόδους κρίσης. Τα ίδια επιχειρήματα επιστράτευσαν, τα προηγούμενα χρόνια, για να υποστηρίξουν τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση».
Τα πραγματικά δεδομένα, πλέον, δείχνουν πόσο ψευδή ήταν και είναι όλα αυτά. H ένταξη της Ελλάδας στην EE και η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» δεν σήμαινε παρά το να ανοιχτούν διάπλατα οι πόρτες της ελληνικής οικονομίας στην εμπορική και κεφαλαιουχική διείσδυση ξένων μονοπωλίων, να εξοστρακισθούν από τον άνισο ανταγωνισμό των ξένων πολυεθνικών και αλυσίδων ελληνικά εμπορεύματα και επιχειρήσεις, να δοθεί με τις αποκρατικοποιήσεις ή ιδιωτικοποιήσεις ο έλεγχος σημαντικών ελληνικών δημόσιων επιχειρήσεων σε ξένα μονοπώλια, να αποκτήσει μεγαλύτερη ελευθερία το χρηματιστικό κεφάλαιο να κάνει κερδοσκοπικά παιχνίδια με ελληνικά ομόλογα και μετοχές, να δημιουργηθούν όροι μεγεθυμένης και ταχύτερης άντλησης κερδών που εξάγονται στο εξωτερικό. Kαι μαζί με όλα αυτά να επιβληθούν πολιτικές δεσμεύσεις, όπως οι συνθήκες, τα σύμφωνα, οι κανονισμοί και οι ντιρεκτίβες της EE, που ενισχύουν αυτό το καθεστώς εξάρτησης και λεηλασίας της ελληνικής οικονομίας.
Καθώς η δημοσιονομική κρίση του ελληνικού κράτους εκδηλώνεται παροξυμμένη ακόμα και αυτοί οι αστοί δημοσιολόγοι που ισχυρίζονταν πως η είσοδος της Ελλάδας στην ONE θα την προστατεύσει οικονομικά, αναγκάζονται τώρα να λένε ότι «οι πιέσεις στην Ελλάδα θυμίζουν άλλες εποχές, όταν η δραχμή βρίσκονταν ανυπεράσπιστη στο έλεος των κερδοσκόπων», ομολογώντας, στην ουσία, ότι τίποτα δεν μεταβλήθηκε στην πραγματική θέση της και στο πώς την αντιμετωπίζει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Στην πραγματικότητα, το εξαρτημένο ελληνικό κράτος έγινε πιο δέσμιο στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα και υπόκειται σε πιο ωμούς εκβιασμούς και απειλές, όπως πολύ παραστατικά απεικονίζουν και οι δημόσιες προσβλητικές επιπλήξεις της ελληνικής κυβέρνησης από τους ηγεμόνες της EE.
Μέσα στο φαύλο κύκλο του μεγάλου κρατικού χρέους η κυβέρνηση του ΠAΣOK χορεύει στο ρυθμό που της επιτάσσουν οι ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις της. Στο ρυθμό της παροχής εγγυήσεων και της λήψης μέτρων που θα διασφαλίσουν στους ξένους δανειστές του ελληνικού κράτους τα παχυλά τοκομερίδιά τους αλλά και το πεδίο να συνεχίσουν την τοκογλυφική αφαίμαξη της Ελλάδας.
Τα σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα του «νέου προγράμματος σταθερότητας» για την ελληνική οικονομία, που η κυβέρνηση του ΠAΣOK θα εφαρμόσει καθ' υπαγόρευση του Διευθυντηρίου της EE και υπό την αυστηρή επιτήρησή του, δείχνουν πως για τη δημοσιονομική κρίση και κατ' επέκταση για τις συνέπειες που φέρνει η ξένη πολιτική και οικονομική εξάρτηση, θα κληθεί ο ελληνικός λαός να πληρώσει. H ξένη εξάρτηση φανερώνεται, έτσι, σαν ένα ζήτημα καθόλου μακρινό από τα καθημερινά του προβλήματα , αλληλένδετο με την κυβερνητική πολιτική που ενσωματώνει την εκμετάλλευση του ελληνικού λαού από την εγχώρια μεγαλοαστική τάξη με την απομύζηση του τόπου του από τον ξένο ιμπεριαλισμό, το διεθνές παρασιτικό κεφάλαιο.
* Το άρθρο μου εστάλη για αναδημοσίευση από την εφ. "Λαϊκός Δρόμος" από τον φίλο Χρ. Τσουκαλά.
Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.
