Εγγύς και Μέση Ανατολή: Διάλυση κρατών

Της Karin Leuckefeld*

[Μετάφραση – Επιμέλεια: Παναγιώτης Γαβάνας]

 Ο αγώνας ενάντια στο χαλιφάτο στον ισλαμικό κόσμο μοιάζει με ένα Déjà-vu[1], έγραψε πρόσφατα ο αρχισυντάκτης τηςNeue Zürcher Zeitung (NZZ) [Νέα Εφημερίδα της Ζυρίχης] Μάρκους Σπίλμαν. «Το IS ακολουθεί τα ίχνη αίματος που έθεσαν η Κάϊντα, οι ταλιμπάν ή άλλοι πριν από αυτό». Μέχρι στιγμής η «συμμορία αυτών που κόβει κεφάλια» δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει κανένα σημαντικό τρομοκρατικό χτύπημα στη Δύση, -σύμφωνα πάντα με τον Μ. Σπίλμαν-, όμως το «Ισλαμικό Κράτος» (IS) «κερδίζει στις μάχες, σε τόπους, όπου το κύρος των κρατών» δεν υπάρχει πλέον, όπως στο Ιράκ, ή ακόμη είναι αδύναμο, όπως στη Συρία. «Όμως ο κόσμος δεν διαλύεται για αυτό το λόγο», καταλήγει ο συγγραφέας στη συνέχεια. Φαινόμενα όπως το «Ισλαμικό Κράτος» είναι – κατά την άποψή του – πολύ περισσότερο, σημάδια μιας «συνεχούς αλλαγής», στην οποία πρέπει κανείς να προσαρμοστεί. Η «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων» σημαίνει ανασφάλεια, αυτό απαιτεί μια «σκέψη σε παραλλαγές» και μια «απόρριψη των ακατάλληλων προτύπων παλιότερων εποχών». Ο Σπίλμαν μετρά σ΄ αυτά τα «ακατάλληλα πρότυπα» και τη «διπολική ή πολυπολική ισορροπία ανάμεσα στα εθνικά κράτη».

Αραβικό φθινόπωρο

Αυτή η από τα πάνω κατασκευασμένη ανάλυση αρνείται την ευθύνη εκείνων που πριν από 100 χρόνια κομμάτιασαν ως λάφυρο πολέμου τη Μέση Ανατολή. Η Γαλλία και η Μ. Βρετανία συμφώνησαν ήδη κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, το 1916, για «εθνικές σφαίρες συμφερόντων». Η Κοινωνία των Εθνών και οι ΗΠΑ ενέκριναν το διαπραγματευτικό μοίρασμα μυστικά και ανέθεσαν στα δυό κράτη την εντολή εξουσίας –ενάντια στη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού που ζει εκεί. Όλες οι προσπάθειες να αποκτηθεί στα νεοδημιουργημένα σύνορα πολιτική αυτονομία και ανάπτυξη, εμποδίστηκαν από τις δυνάμεις-εντολείς και – όπως και στη Συρία – καταπολεμήθηκαν αιματηρά. Μόνο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο η διπολική ισορροπία που προέκυψε ανάμεσα στη ΕΣΣΔ και στις ΗΠΑ έκανε δυνατό έναν σχετικά ελεύθερο χώρο για τα νεαρά εθνικά κράτη. Το Ιράκ, η Συρία και η Αίγυπτος έγιναν σεβαστά ως κοσμικά κράτη και μέλη του κινήματος των Αδέσμευτων Χωρών. Στις διάφορες θρησκευτικές και εθνικές ομάδες προσφέρθηκε ασφάλεια και πολιτιστική, καθώς και, τουλάχιστον εν μέρει, οικονομική κάλυψη. Μολαταύτα, πολιτικά, τα συστήματα του αραβικού εθνικισμού βασίζονταν συχνά στην καταστολή.

Για περισσότερες ελευθερίες και μεγαλύτερη οικονομική συμμετοχή στα τέλη του 2010 και το 2011 πολλοί νέοι βγήκαν στους δρόμους στο Κάιρο, στη Δαμασκό, στη Βαγδάτη και σε άλλες πόλεις του αραβικού κόσμου. Ήθελαν να αλλάξουν τις χώρες τους, όχι να τις καταστρέψουν. Οι διαμαρτυρίες έθεσαν σε κίνηση μια αλυσιδωτή αντίδραση στην οποία το πλέγμα των κοινωνικών συμμαχιών στα πληγέντα κράτη αποσταθεροποιήθηκε μέσω περιφερειακών και διεθνών επεμβάσεων. Η ανεκτική κοινωνία στις χώρες της «Εύφορης Ημισελήνου» (Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Παλαιστίνη) απειλείται σήμερα από τη δογματική ιδεολογία που σφραγίζεται από τον ουαχαμπισμό.

Αυτό γίνεται ιδιαίτερα σαφές στις μονάδες του «Ισλαμικού Κράτους στο Ιράκ και το Λεβάντε» (ISIL), σημερινό IS, του οποίου η αντίληψη περί κοινωνικής συνύπαρξης αντιστοιχεί σε πολλούς τομείς στις καταστάσεις που κυριαρχούν στη Σαουδική Αραβία: Μισαλλοδοξία απέναντι σε αλλόθρησκους, εφαρμογή του ισλαμικού νόμου, της Σαρία, που φτάνει μέχρι και την πρακτική του αποκεφαλισμού. Μόνο τον Αύγουστο αποκεφαλίστηκαν 22 άνθρωποι. Σε ανεπίσημες συζητήσεις (όπως σε φόρουμ στο twitter) συμμετέχοντες αποδίδουν ευθύνη σε ισλαμιστές κληρικούς στο βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας για αυτό που συμβαίνει στη Συρία και στο Ιράκ. Το «Ισλαμικό Κράτος», υποστηρίζεται μερικές φορές, είναι «ο καρπός του δέντρου του ουαχαμπικού κηρύγματος».

Δόμηση του IS

Οι αυταρχικές μοναρχίες του Κόλπου είδαν ότι με τις διαμαρτυρίες, ενόψει των κοινωνικών και πολιτικών αδικιών στις χώρες τους, να κινδυνεύει η εξουσία και τα συμφέροντά τους στην περιοχή και επινόησαν στρατηγικές αντιμετώπισης. Υποστήριξη βρήκαν ανάμεσα στους δυτικούς συμμάχους τους, οι οποίοι ήθελαν να εξασφαλίσουν πρόσβαση στις πρώτες ύλες, στις οδούς μεταφορών και σε στρατιωτικά σημαντικές περιοχές στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου. Με τη βοήθεια του εμιράτου του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας κατόρθωσαν να οργανοποιήσουν την Αραβική Λίγκα. Στη Λιβύη έγινε στρατιωτική επέμβαση, στη Συρία υποστηρίχτηκαν μονάδες μαχητών και τρομοκρατικές ομάδες κάθε είδους. Με μια στοχευμένα μεγάλη χρήση πολυμέσων (Αλ-Τζαζίρα, Αλ-Αραμπίγια) η Συρία απομονώθηκε πολιτικά. Στόχος ήταν να σπάσουν την αντιπαθή στη Δύση και στα κράτη του Κόλπου ηγεσία του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Στο σύνδεσμο «Φίλοι της Συρίας» έπρεπε υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ και των αραβικών κρατών να επιβληθούν από κοινού, όμως καθένας από αυτούς τους περιφερειακούς εταίρους παρακινήθηκε από τα δικά του κίνητρα στον καταστροφικό πόλεμο ενάντια στη Συρία και στο Ιράκ.

Η Τουρκία, η ηγεσία της οποίας καλλιεργεί νεο-οθωμανικά και θρησκευτικά σχέδια για μια μεγάλη δύναμη, υποστήριξε μαζικά τις ενώσεις της σουνιτικής μουσουλμανικής Αδελφότητας, η οποία ενίσχυσε την παραδοσιακή παρουσία της στην πόλη Νταράα (νότια Συρία) καθώς και στις επαρχίες Ίντλιπ και Χαλέπι, παρ΄ όλο που, ή ακριβώς επειδή η οργάνωση αυτή είναι απαγορευμένη στη Συρία. Όπλα, μαχητές, ΜΜΕ και ανθρωπιστική βοήθεια έφθασαν μέσω των συνόρων από την Τουρκία στη Συρία. Μέσα σ΄ αυτούς υπήρχαν εξτρεμιστικές ομάδες, οι οποίες ήθελαν να «απελευθερώσουν» τη Συρία κάτω από το λάβαρο του Ισλάμ. Κοσμικές και μη βίαιες ομάδες της αντιπολίτευσης παραγκωνίστηκαν γρήγορα, η στρατιωτικοποίηση εξαπλώθηκε. Το Κατάρ στήριξε επίσης τη μουσουλμανική Αδελφότητα, ταυτόχρονα όμως βοηθούσε τις εξτρεμιστικές οργανώσεις των σαλαφιστών, στις οποίες υπήρξε ιδιαίτερη εισροή από το εξωτερικό. Η πιο σημαντική από αυτές τις ομάδες ήταν στην αρχή το Μέτωπο Αλ Νούσρα, το οποίο έγινε πασίγνωστο από τις αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις του. Με γενναιόδωρη αμοιβή, καλό οπλισμό και εξοπλισμό οι εξτρεμιστικές μονάδες ισχυροποιήθηκαν. Μετά από εσωτερικές διαμάχες επιβλήθηκε στην ανατολική Συρία η ομάδα «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και στο Λεβάντε» (ISIL), η οποία ενισχύθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της Σαουδικής Αραβίας, προκειμένου να απωθήσει το Μέτωπο Αλ Νούσρα. Αυτό με τη σειρά του επιβλήθηκε στη δυτική Συρία, στα Υψώματα του Γκολάν και στα βουνά Καλαμούν που συνορεύουν με το Λίβανο.

Πρόσφατα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζόζεφ Μπάιντεν ανακοίνωσε, ότι τόσο η Τουρκία όσο και η Σαουδική Αραβία, καθώς και τα κράτη του Κόλπου, συμμετείχαν στη δόμηση και στον εξοπλισμό των εξτρεμιστικών ομάδων όπως το Μέτωπο Αλ Νούσρα και το ISIL. Οι δικοί μας σύμμαχοι ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, είπε ο Μπάιντεν στους φοιτητές του Kennedy Schoolστο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. «Οι Τούρκοι, οι Σαουδάραβες, τα Εμιράτα», ήταν «τόσο αποφασισμένοι στο να ανατρέψουν τον Άσαντ και να ξεκινήσουν ένα σουνιτικό-σιιτικό αντιπροσωπευτικό πόλεμο»[2], που «επένδυσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και χιλιάδες τόνους όπλων στον καθένα που ήθελε να πολεμήσει ενάντια στον Άσαντ. Μόνο που οι άνθρωποι, τους οποίους εξόπλισαν, ήταν η Αλ Νούσρα και η Αλ Κάϊντα και οι εξτρεμιστικοί τύποι τζιχαντιστών, οι οποίοι καταφθάνουν απ΄ όλα τα μέρη του κόσμου».

Ενεργή βοήθεια εδώ υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία και μερικά άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εκπαιδεύτηκαν και εξοπλίστηκαν στη Σαουδική Αραβία οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς αντάρτες». Ως αποστολή τους, λέγεται επίσημα, ότι έχουν τον αγώνα ενάντια στους «βαρβάρους» τουISIL, στη πραγματικότητα όμως στόχος τους είναι να αποδυναμώσουν ή να ανατρέψουν τις κυρίαρχες κυβερνήσεις στη Συρία και στο Ιράκ. Ο πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Λέον Πανέτα κάνει λόγο για έναν «τριακονταετή πόλεμο», ο σημερινός στρατηγός των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ Ρέιμοντ Τ. Οντιέρνο, μιλά για έναν πόλεμο στην Εγγύς Ανατολή που θα διαρκέσει μέχρι και 20 χρόνια.

Διαίρει και βασίλευε

Στόχος της τρομοκρατίας είναι η καταστροφή των υπαρχουσών δομών στην περιοχή. Οι κοσμικές κυβερνήσεις στο Ιράκ και τη Συρία θα έπρεπε να ανατραπούν επειδή δεν θέλουν να υποκύψουν στα δυτικά σχέδια της Νέας Τάξης και της Σαουδικής Αραβίας, η οποία αξιώνει την ηγεμονία (ως φύλακας των ιερών τόπων της Μέκκας και της Μεδίνας). Σ΄ αυτή τη Νέα Τάξη δεν πρόκειται για κοινωνικά, αστικά και οικονομικά δικαιώματα του πληθυσμού, αλλά για πολιτική κυριαρχία. Τα κράτη του Κόλπου θέλουν να εκτοπίσουν την επιρροή του Ιράν, κάτι που αντιστοιχεί και στα συμφέροντα του Ισραήλ. Για το λόγο αυτό –μετά τον πόλεμο ανάμεσα στο Ιράν και στο Ιράκ από το 1980 έως το 1988- έγινε αποδεκτός ένας νέος πόλεμος. Ήδη εδώ και χρόνια τα κράτη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Κατάρ, Κουβέιτ, Ομάν, Σαουδική Αραβία) εξοπλίζονται μαζικά, απ΄ όπου κερδίζουν τα γερμανικά, τα γαλλικά, τα βρετανικά και τα αμερικανικά κοντσέρν οπλισμού. Παράλληλα, το ΝΑΤΟ ενισχύει τη συνεργασία με τα κράτη του Κόλπου (και την Ιορδανία).

Η Δύση θέλει να εξασφαλίσει τον έλεγχο στους πλούσιους ιρακινούς πετρελαϊκούς πόρους στο Κιρκούκ, στη Βασόρα και στον Κόλπο, καθώς και να αποκτήσει πρόσβαση στα πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στο χώρο της ανατολικής Μεσογείου, στα οποία το Ισραήλ έχει εγείρει αξιώσεις. Στη πάλη για πρώτες ύλες, οι οποίες λιγοστεύουν, και στον παγκόσμιο έλεγχο, οι ΗΠΑ κοιτάζουν πέρα από τη Μέση Ανατολή, προς την Ασία, η οποία μέχρι σήμερα μπόρεσε να αντισταθεί επιτυχημένα στη δυτική κυριαρχία. Η Νέα Τάξη της Εγγύς Ανατολής εδώ και πολύ καιρό αποτελεί συστατικό στοιχείο των στρατιωτικών σχεδίων. Ήδη η γαλλική εντολή εξουσίας (επίσημα από το 1922 έως το 1943, de facto μεταξύ 1918 και 1946) προσπάθησε επανειλημμένα να διαιρέσει τη Συρία σε εθνοτικές και θρησκευτικές ενότητες. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο προέκυψαν τα πρώτα σχέδια για μια «Νέα Μέση Ανατολή», κάτι που αρχικά μπόρεσε να φρενάρει το ισχυρό αραβικό εθνικό κίνημα και την αντιπαράθεση Ανατολής-Δύσης.

Τέτοιου είδους προθέσεις διαρκούν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Λίβανο το 2006, η τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κοντολίζα Ράις, έκανε λόγο για παρόμοια σχέδια. Οι οδύνες των Λιβανέζων είναι συγκρίσιμες με τις «ωδίνες της Νέας Μέσης Ανατολής», είπε. Η περιοχή βίωσε ένα «εποικοδομητικό χάος» σαν πρώτο στάδιο για τη Νέα Τάξη της. Τον Σεπτέμβριο του 2013 οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο με τίτλο «Πως πέντε χώρες θα μπορούσαν να γίνουν 14»[3]. Στο άρθρο αυτό ήταν συνημμένος ένας χάρτης της νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Αραβικής Χερσονήσου. Πάνω στο χάρτη διαμελίζονται η Συρία και το Ιράκ, η Λιβύη, η Υεμένη και – μετά την πτώση της μόνιμα εγκατεστημένης μοναρχίας- η Σαουδική Αραβία.

ΠΓ: Για να διευκολύνουμε στη κατανόηση του παρόντος άρθρου, έχουμε προσθέσει δυό αποκόμματα από τον χάρτη. Στη πρώτη εικόνα φαίνεται ο διαμελισμός των κρατών της Εγγύς και Μέσης Ανατολής καθώς και της Λιβύης (η οποία διαμελίζεται σε τρία κράτη).

Οι προβλεπόμενες νέες συνοριακές γραμμές περνούν αποκλειστικά κατά μήκος των υπερασπιζόμενων θρησκευτικών και εθνοτικών οικισμών. Η Συρία θα μπορούσε συνεπώς να χωριστεί σε τρία μέρη. Στην παράκτια περιοχή προβλέπεται ένα τμήμα υπό τον έλεγχο των Αλεβιτών («Αλεβιστάν»). Στο βορρά θα μπορούσε να προκύψει η περιοχή «Κουρδιστάν», η οποία εκτείνεται πάνω από το βόρειο Ιράκ και φτάνει μέχρι τα σύνορα του Ιράν. Στην ανατολική Συρία βρίσκεται η «σουνιτική ενδοχώρα» («Σουνιστάν»), εκτείνεται αρκετά μέσα στο Ιράκ και φτάνει μέχρι τη Βαγδάτη. Το Ιράκ θα χωριζόταν επίσης σε τρία τμήματα: Το «Κουρδιστάν» στο βορρά, το «Σουνιστάν» που εκτείνεται και μέσα στη Συρία στα δυτικά και στο νότο. Ο νότος του «Σουνιστάν» θα συνορεύει με την Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία, ο βορράς με την Τουρκία. Αυτή η «σουνιτική σφήνα» αντιστοιχεί σήμερα στη περιοχή, στην οποία μόνο μέσα σ΄ ένα χρόνο εξαπλώθηκε το «Ισλαμικό Κράτος» στο Ιράκ και στο Λεβάντε. Τόσο η Τουρκία όσο και η Σαουδική Αραβία παίρνουν επίσημα ως αφορμή τις δραστηριότητες αυτής της ομάδας για να διασφαλίσουν τα σύνορά τους, να εξοπλιστούν και να ζητήσουν στρατιωτική συμπαράσταση (από το ΝΑΤΟ).

ΠΓ: Στην επόμενη εικόνα φαίνεται λεπτομερειακά η περιοχή για την οποία γίνεται λόγος πιο πάνω (και το βόρειο τμήμα της Σαουδικής Αραβίας).

Το Ριάντ εξοπλίστηκε από τη Γερμανία με ένα στρατιωτικό σύστημα επιτήρησης (εγκατάσταση φράκτη) και αμέτρητα όπλα. Στη Τουρκία παρατάχθηκαν τεθωρακισμένα και 10.000 στρατιώτες στα σύνορα με τη βορειο-συριακή Κομπανί (αραβικά: Ain Al–Arab) και παρακολουθούν, πως το «Ισλαμικό Κράτος» καταστρέφει την αυτοαποκαλούμενη κουρδική αυτόνομη ζώνη. Και τα δυό κράτη, η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, ωφελούνται από τη γέννηση μιας τέτοιου είδους «σουνιτικής σφήνας». Αφενός, επειδή ο άσπονδος εχθρός τους, η Συρία, αποδυναμώνεται παραπέρα και μικραίνει εδαφικά, αφετέρου επειδή οι καλές άμεσες σχέσεις ανάμεσα στο Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ, διακόπτονται.

Περιοχή παράταξης Γκολάν

Σε μεγάλο βαθμό παραμένει απαρατήρητη στα δυτικά ΜΜΕ μια περαιτέρω εξέλιξη, η οποία λαμβάνει χώρα στην αποστρατικοποιημένη ζώνη στα Υψώματα του Γκολάν μεταξύ Συρίας και Ισραήλ. Στο συριακό τμήμα αυτής της νεκρής ζώνης δρουν από τα τέλη του 2012 μονάδες μάχης του «Ισλαμικού Μετώπου» και του Μετώπου Αλ Νούσρα. Αυτό το τελευταίο δηλώνει ότι είναι αντιπρόσωπος της Αλ Κάϊντα στη Συρία. Το «Ισλαμικό Μέτωπο» είναι ένας συνασπισμός διάφορων ταξιαρχιών και μονάδων μαχητών, οι οποίες βρίσκονται εν μέρει σε δομές φυλών και κατευθύνονται από την Ιορδανία.

Ακριβώς, όπως τα στρατεύματα του ΟΗΕ που στάθμευαν εκεί καθώς και ο συριακός στρατός παρακολουθούσαν, έτσι και το Ισραήλ παρακολουθεί την προέλαση των μαχητών προς την κατεύθυνση Κουνέιτρα, την επαρχιακή πρωτεύουσα του Γκολάν. Βρίσκεται περίπου 50 χιλιόμετρα δυτικά της συριακής πρωτεύουσας Δαμασκού. Από την Κουνέιτρα η αποστρατικοποιημένη ζώνη πηγαίνει περίπου 80 χιλιόμετρα προς το νότο μέχρι τα σύνορα της Ιορδανίας. Αρκετές φορές οι ένοπλες ισλαμιστικές μονάδες επιτέθηκαν στους κυανόκρανους του ΟΗΕ που στάθμευαν στη νεκρή ζώνη, οι οποίοι ελέγχουν στα Υψώματα του Γκολάν τη γραμμή κατάπαυσης του πυρός από το 1974 στην αποστολή του ΟΗΕUNDOF. Πριν από μερικές βδομάδες απήχθηκαν 45 μέλη της ειρηνευτικής δύναμης από τα νησιά Φίτζι, και αργότερα –με τη διαμεσολάβηση του Κατάρ- αφέθηκαν στο ισραηλινό τμήμα των Υψωμάτων του Γκολάν. Ένα άγημα φιλιπινέζων στρατιωτών του ΟΗΕ αντιστάθηκε σε μια απαγωγή και στην αρχή αρνήθηκε να εγκαταλείψει τις θέσεις του, όπως απαιτούσαν οι «τζιχαντιστές». Μετά από δυό μέρες διαπραγματεύσεων και μια μάχη, ο ΟΗΕ απέσυρε επίσης τους κυανόκρανους στο ισραηλινό τμήμα και ανακοίνωσε την απόσυρση όλων των ειρηνευτικών στρατευμάτων από το συριακό τμήμα της νεκρής ζώνης. Οι ισλαμιστές μαχητές πέτυχαν το στόχο τους και μπόρεσαν να πάρουν όπλα, τις θέσεις, τα οχήματα και τις στολές των στρατιωτών του ΟΗΕ. Η συριακή πλευρά της αποστρατικοποιημένης ζώνης του Γκολάν αποτελεί τώρα περιοχή τους απ΄ όπου επιτίθενται ενάντια στον τακτικό συριακό στρατό.

Όταν πρόσφατα ένα συριακό μαχητικό αεροπλάνο θέλησε να επιτεθεί σε μια θέση του Μετώπου Αλ Νούσρα και για σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε στον ισραηλινό εναέριο χώρο, το αεροπλάνο καταρρίφθηκε από το Ισραήλ. Αμέσως μετά η τοπική στρατιωτική διοίκηση παραδέχτηκε πως ήξερε ότι το συριακό αεροπλάνο δεν ήθελε να επιτεθεί στο Ισραήλ. Παρά το γεγονός ότι αυτά τα σύνορα με τη Συρία ήταν απολύτως ήσυχα για δεκαετίες και με τις μάχες έγιναν πολύ λιγότερο ασφαλή, το Ισραήλ δεν φαίνεται να ανησυχεί μ΄ αυτή την εξέλιξη. Το Τελ Αβίβ και οι δυτικοί του σύμμαχοι απαίτησαν ήδη από καιρό (για την έναρξη πολιτικών και οικονομικών σχέσεων) την παραίτηση από τα Υψώματα του Γκολάν. Άλλο ένα μακροχρόνιο αίτημα στην ηγεσία της Δαμασκού είναι να σταματήσει η υποστήριξη προς τις παλαιστινιακές ομάδες αντίστασης και να εγκαταλείψει τις σχέσεις με την Χεζμπολάχ και το Ιράν. Ο Άσαντ μέχρι τον πόλεμο της Γάζας το 2010, διεξήγαγε με το Ισραήλ, με τη μεσολάβηση της Τουρκίας, έμμεσες διαπραγματεύσεις για ένα μελλοντικό status των Υψωμάτων του Γκολάν. Τώρα το Ισραήλ και η Δύση μπορούν να παρακολουθούν, πως εφαρμόζονται οι απαιτήσεις τους βήμα-βήμα από τους ισλαμιστές πολιτοφύλακες στη Συρία.

Η Χεζμπολάχ και το Ιράν δεσμεύονται μέσω του πολέμου που γίνεται κατά της Συρίας, οι παλαιστινιακές οργανώσεις με την καταστροφή του καταυλισμού των προσφύγων Γιαρμούκ (κοντά στη Δαμασκό) έχασαν την «πρωτεύουσά τους στην εξορία» και την οικονομική τους βάση. Οι μισοί από τους 500.000 Παλαιστίνιους στη Συρία βρίσκονται σε φυγή. Επιπλέον, οι Παλαιστίνιοι είναι διασπασμένοι επειδή ομάδες της Χαμάς συμμετέχουν στο πόλεμο ενάντια στη συριακή κυβέρνηση. Στα Υψώματα του Γκολάν οι «τζιχαντιστές» έδιωξαν με επιτυχία τους κυανόκρανους του ΟΗΕ και έτσι δημιούργησαν μια περιοχή απ΄ όπου εξορμούν με νέες επιθέσεις κατά της Δαμασκού.

Όλοι οι περιφερειακοί και διεθνείς φορείς της Νέας Τάξης στη περιοχή έχουν εμπλακεί οι ίδιοι, μερικά, στην καταστροφή της Συρίας και του Ιράκ. Τα κράτη του Κόλπου, η Ιορδανία και η Τουρκία χρηματοδοτούν τις μάχιμες μονάδες από το Μέτωπο Αλ Νούσρα μέχρι το «Ισλαμικό Κράτος» στο Ιράκ και το Λεβάντε. Προσφέρουν ενδοχώρα στους μαχητές και αφήνουν να περάσουν ανεμπόδιστα τα σύνορά τους. Η Τουρκία και η Ιορδανία και εν μέρει επίσης ο Λίβανος, επέτρεψαν από το 2011 την προμήθεια με τόνους από όπλα στις ριζοσπαστικές ισλαμικές πολεμικές ομάδες. Μόνο πρόσφατα μεταμορφώθηκε η συμμαχία «Φίλοι της Συρίας», που καθοδηγείται από τις ΗΠΑ, σε «Αντι-ISIL Συμμαχία» και τώρα βομβαρδίζει θέσεις της ομάδας στο Ιράκ και τη Συρία. Αυτό δεν συμβαίνει για να στηριχτεί η συριακή κυβέρνηση, αλλά γιατί στόχος είναι να ολοκληρωθεί το νέο μοίρασμα της περιοχής. Επισήμως λέγεται ότι πρέπει να αποτραπεί στους έμπειρους πολεμιστές των ισλαμιστών να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους στην Ευρώπη, στη Τουρκία ή στον Κόλπο. Γεγονός είναι ότι η επίθεση των τζιχαντιστών παρέχει ακόμη μεγαλύτερη προσέλευση.

Οι διεθνείς φορείς χρησιμοποιούν όπως και οι Άραβες εταίροι τους, διάφορες μονάδες φυλών ή πολιτοφυλακές, τις οποίες κινητοποιούν ως επίγειες μονάδες σ΄ αυτό τον αντιπροσωπευτικό πόλεμο. Η Ο. Δ. Γερμανίας επέλεξε την πλήρη στρατιωτική υποστήριξη των Κούρδων του βόρειου Ιράκ υπό τον Μασούντ Μπαρζανί, ένα στενό σύμμαχο της Τουρκίας. Κατά τα άλλα η ομοσπονδιακή [γερμανική] κυβέρνηση ακολουθεί την πορεία του ΝΑΤΟ, όπου οι κουρδικές ομάδες, οι οποίες είναι σύμμαχες με το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν (ΡΚΚ), όπως το Κόμμα της Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) στη Συρία, ταξινομούνται και καταδιώκονται ως «τρομοκρατικές οργανώσεις».

Ηττημένος ΟΗΕ

Εκτός από τη Συρία και το Ιράκ –μέσω της πολιτικής και οικονομικής τους αποδυνάμωσης και την προοδευτική καταστροφή των κρατικών δομών τους- τα Ηνωμένα Έθνη περιλαμβάνονται επίσης στους μεγάλους χαμένους της Νέας Τάξης της Μέσης Ανατολής η οποία επιδιώκεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της. Τρεις ειδικοί απεσταλμένοι του ΟΗΕ (Κόφι Ανάν, Λάκνταρ Μπραχίμι, Στέφαν ντε Μιστούρα) αναζήτησαν μέχρι σήμερα μάταια μια πολιτική λύση για την ενδοσυριακή σύγκρουση επειδή οι περιφερειακοί και διεθνείς φορείς δεν ενδιαφέρονται [για το ζήτημα] του πολέμου. Οι οργανώσεις βοηθείας του ΟΗΕ όπως και η Διεθνής επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού ((IKRK) δυσφημίστηκαν έντονα από την μεριά των υποστηριζόμενων από το εξωτερικό αντιπολιτευτικών ομάδων (και των μέσων ενημέρωσής τους). Αραβικά κράτη-μέλη των Ηνωμένων Εθνών διέκοψαν την καταβολή χρημάτων σε μια σειρά οργανώσεις του ΟΗΕ και αντ΄ αυτού χρηματοδοτούν ισλαμικές και ιδιωτικές οργανώσεις, οι οποίες χάρη σ΄ αυτή την υποστήριξη ενισχύουν επίσης την επιρροή των χρηματοδοτών τους.

Σημειώσεις του μεταφραστή

[1] Déjà-vu: Απάτη της μνήμης κατά την οποία γεννιέται σε κάποιον η εντύπωση ότι αυτά που βιώνει σήμερα τα έχει ζήσει ήδη με τον ίδιο τρόπο και στο παρελθόν.

[2] Η έννοια «αντιπροσωπευτικός πόλεμος» καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια και εννοεί έναν πόλεμο στον οποίο η στρατιωτική αντιπαράθεση διεξάγεται σε ένα ή σε περισσότερα τρίτα κράτη, τα οποία δρουν σαν αντιπρόσωποι των μεγάλων (ιμπεριαλιστικών) δυνάμεων, οι οποίες συμμετέχουν «μόνο» στο παρασκήνιο.

[3] Το άρθρο στο οποίο αναφέρεται η Karin Leuckefeld και το οποίο δημοσιεύτηκε στους New York Times στις 28 Σεπτεμβρίου 2013, μπορούν να το διαβάσουν οι αναγνώστες αναζητώντας το στο link: (http://www.nytimes.com/2013/09/29/opinion/sunday/imagining–a–remapped–middle–east.html?pagewanted=all&_r=0).

ΠΗΓΗ: https://www.jungewelt.de/, 12. Oktober 2014, https://www.jungewelt.de/thema/staaten-zerschlagen. Το είδα: Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2014, http://diktiospartakos.blogspot.gr/2014/10/blog-post_871.html

* http://leukefeld.net/