ΔΗΜΑΡ: αδελφή της αθωώτητας ή εξαδέλφη της σκοπιμότητας;

Του Ανδρέα Ζαφείρη*

Διαρκή εγκλήματα, σύμφωνα με τη νομική επιστήμη, είναι εκείνα στα οποία η εγκληματική πράξη έχει διάρκεια τέτοια ώστε να μην επιτρέπει στο έννομο αγαθό να ειρηνεύσει. Για παράδειγμα τα βασανιστήρια δεν είναι ένα στιγμιαίο έγκλημα. Είναι κάτι που έγινε σε μια χρονική στιγμή μεν, αλλά τα αποτελέσματά του κρατούν στο διηνεκές.

Ο ένας χρόνος της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ γίνεται προσπάθεια από διαφόρους «κύκλους», να χαθεί στη λήθη, σαν ένα στιγμιαίο λάθος – και άρα να δοθεί μια δεύτερη πολιτική ευκαιρία στη ΔΗΜΑΡ, για να συνεισφέρει με την «υψηλή πολιτική της κουλτούρα» στο αίτημα της «κοινωνικοποίησης του καπιταλισμού με δημοκρατικά μέσα». Όμως ο ελληνικός λαός με το 1,20% των ευρωεκλογών ήταν ακριβοδίκαιος στην ετυμηγορία του: το έγκλημα της ΔΗΜΑΡ ήταν διαρκές.

Ας θυμήσουμε, στους λωτοφάγους της «προσέγγισης», τρία «ασήμαντα» στιγμιότυπα του εγκλήματος:

1) Νοέμβριος του 2012. Με τους βουλευτές της ΔΗΜΑΡ  να ψηφίζουν παρών (ουσιαστικά ναι) ψηφίζεται το πολυνομοσχέδιο της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για τα επείγοντα Μέτρα Δημοσιονομικής Στρατηγικής. Είναι το Μνημόνιο 3. (Αν και για λόγους επικοινωνιακούς αποφεύγεται από την «διανόηση της ευθύνης» να ονομαστεί έτσι).

Το πολυνομοσχέδιο, σε ένα άρθρο 216 σελίδων, (…πώς να μη διαρρηγνύεις ιμάτια για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα) προέβλεπε μέτρα ύψους 18,9 δις, από τα οποία τα 9,4 δις αφορούσαν το 2013.

Στο πακέτο μέτρων περιλαμβάνονταν (μεταξύ άλλων μνημονιακών ρυθμίσεων):

• Εφαρμογή της διαθεσιμότητας.
• Κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
• Μείωση σε συντάξεις έως και 15%.
• Αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη.

2) Στις 22 Δεκεμβρίου 2012 ψηφίζεται ο προϋπολογισμός, χωρίς διαρροές για την συγκυβέρνηση. Άλλη μια συνεισφορά «ενάντια στις θεωρητικές αγκυλώσεις και το λαϊκισμό των συντεχνιών».

3) Στις 28 Απριλίου 2013 ψηφίζεται, από τους 168 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας, το πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για την εφαρμογή όσων προβλέπονται από το δεύτερο και το τρίτο Μνημόνιο, καθώς και για την κινητικότητα στο Δημόσιο. Οι αντιδράσεις για τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου «οδήγησαν» την κυβέρνηση στην επιστράτευση των εκπαιδευτικών. Ήταν η 4η επιστράτευση επαγγελματικού κλάδου μέσα σε ένα χρόνο. Προφανώς άλλη μια «υπεύθυνη στάση της υπεύθυνης  αριστεράς, στο δρόμο της διακυβέρνησης του τόπου».

Το καλοκαίρι του 2013 η ΔΗΜΑΡ αποχωρεί από την κυβέρνηση. Και επειδή στη καθ΄ημάς Ανατολή κολάζεται η αμαρτία αλλά όχι ο αμαρτωλός (σε αντίθεση με τη Δύση που συμβαίνει το αντίθετο) αλλά και επειδή, όπως λέει και ο ποιητής, «Η Μετάνοια είναι η δεύτερη αθωότητα», η ΔΗΜΑΡ έχει μια ευκαιρία να αποδείξει στη πράξη (γιατί σε θεωρητικό επίπεδο ουδέποτε ψέλλισε έστω και μισή λέξη αυτοκριτικής) τη συνειδητοποίηση του «διαρκούς εγκλήματος» στο οποίο συμμετείχε. Η ευκαιρία παρουσιάστηκε πολλές φορές. Αλλά δυστυχώς…

Δεκέμβριος του 2013. Στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής που θα ερευνούσε τυχόν ποινικές ευθύνες στα σκάνδαλα των υποβρυχίων και των ναυπηγείων, ψήφισαν κατά 167 βουλευτές, δίνοντας ουσιαστικά ψήφο εμπιστοσύνης στη παραπαίουσα κυβέρνηση. Ανάμεσά τους και οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, με τη δικαιολογία ότι «η πρόταση ήταν απόπειρα ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής». Είπαμε: η κεντροαριστερή διανόηση πιστεύει ειλικρινά ότι το πόπολο ζει στο βασίλειο των λωτοφάγων.

Ιούλιος του 2014. Ένα χρόνο μετά την «αποχώρηση» της ΔΗΜΑΡ από τη κυβέρνηση 36 στελέχη της Αγ. Κωνσταντίνου είναι αμετακίνητα στη θέση τους σε υψηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις. Ανάμεσά τους ο πρόεδρος των ΕΛ.ΤΑ, ο πρόεδρος του ΝΑΤ, ο πρόεδρος στην ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ  Α.Ε., η αναπληρώτρια διευθύνουσα σύµβουλος στη ∆ΕΗ Α.Ε. κ.α.

Και παρ΄όλο που «ανήκομεν στη λαϊκίστικη αριστερά» και πολλοί οι πειρασμοί να σχολιάσουμε «λαϊκώς» το φαινόμενο, η εξήγηση της παραμονής των 36 στελεχών είναι πολιτική και μόνο. Και είχε να κάνει με τις πολιτικές «γέφυρες επικοινωνίας» μεταξύ Μαξίμου και Αγ. Κωνσταντίνου στη βάση τηςπροοπτική της Προεδρικής εκλογής. Και τη συνακόλουθη συνέχιση της βαρβαρότητας. Μια προοπτική, που το Σεπτέμβρη ήταν ισχυρή αλλά τα τραγικά αποτελέσματα της επίσκεψης Σαμαρά στο Βερολίνο και οι πολιτικές εξελίξεις ακύρωσαν.

Η προσπάθεια νεκρανάστασης της ΔΗΜΑΡ κρύβει σημαντικές πολιτικές σκοπιμότητες. Συστημικοί κύκλοι, μπροστά στο ενδεχόμενο του «ατυχήματος» μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, προετοιμάζουν εταίρους, ώστε στο όνομα της «συμμαχίας» και της ανάγκης για διεύρυνση να «αμβλυνθούν» οι ριζοσπαστικές αιχμές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να συνεργαστεί πολιτικά και να εντάξει στα ψηφοδέλτια του δυνάμεις και πρόσωπα που ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημονιακές πολιτικές. Όχι μόνο για λόγους ηθικούς. (Αν και η ηθική, άλλη μια έκφραση «παρωχημένου λαϊκισμού», είναι ουσιαστικός πολιτικός λόγος. Πως θα χωρέσουν στην ίδια Αριστερά οι απολυμένες καθαρίστριες, οι διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί, οι εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι των 300 ευρώ, με τους Πόντιους Πιλάτους της υπευθυνότητας, που συνυπέγραψαν τις καταδικαστικές αποφάσεις;) Αλλά και για αμιγώς πολιτικούς.

Η ΔΗΜΑΡ δεν τιμωρήθηκε απλά. Έπαψε στην ουσία να υπάρχει. Ο πολιτικός λόγος της δεν εκπροσωπεί τίποτα πλέον σε επίπεδο κοινωνίας. Τα όποια στρώματα της μεσοαστικής ή μικροαστικής διανόησης που κάποτε εκπροσωπούσε ή ριζοσπαστικοποιήθηκαν, λόγω της υλικής τους υποβάθμισης, ή επέλεξαν το original στρατόπεδο της συντήρησης του σημερινού status.

Η αριστερά σήμερα ή θα είναι ριζοσπαστική ή δεν θα υπάρχει. Και η ΔΗΜΑΡ μπορεί να λειτουργήσει αποκλειστικά σαν κατασκευασμένο, εξωκοινωνικό συστημικό αντίβαρο. Η πραγματική κοινωνία μισεί και τις »παρθενορραφές» και τους »Frankenstein»’.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναζητήσει την προοπτική της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και των αριστερών συνεργασιών πρώτα από όλα στο μεγάλο κοινωνικό πεδίο. Εκεί όπου ο ριζοσπαστισμός συναντιέται με την πραγματική υπευθυνότητα. Την υπευθυνότητα των λαϊκών αναγκών και του ανατρεπτικού ριζοσπαστισμού.

ΠΗΓΗ: Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014, http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=17940:zafeirhs-dhmar&catid=82:kommata&Itemid=199