Ο καινούργιος χρόνος

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Ξαφνικά άρχισαν οι πόνοι,

Και τα περίεργα φουσκώματα

Τινάχτηκε από μέσα μου

Ένα πολύχρωμο αερόστατο

Και άρχισα να ανεβαίνω

στα σύννεφα

Τα δένδρα με χαιρετούσαν

Τα ποτάμια κυλούσαν

Οι σκύλοι αλυχτούσαν

Αδύνατο να κατέβω

Ίσως να με απογειώνουν,

σκέφτηκα,

εκείνα τα υπόγεια ρεύματα

της έμφυτης αισιοδοξίας μου

Και έφευγα   

προς τον καινούργιο χρόνο,

καβάλα στο ποίημα

Τραγουδώντας την αγάπη

 

Μεθώντας

με τις  άλικες σταγόνες

του λυκόφωτος

Φτάνει πια,

Κεντήστε με, με τη λόγχη

της αμφιβολίας σας

Δώστε μου μια νότα με-λα-γχολίας,

Μπας και προσγειωθώ

Με τόσο ψηλά πετάγματα

Θα λιώσουν τα φτερά μου

 

Και σαν τον Ίκαρο θα τσακιστώ

στον κόσμο μας τον

απόκοσμο 

 

                                        30 Δεκεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος