Κοπεγχάγη: Η βιτρίνα του πολιτισμού τους

 

Του Άρη Χατζηστεφάνου

 

Παρακρατικού τύπου επιθέσεις σε διαδηλωτές, μαφιόζικες συναλλαγές με πολιτικούς ηγέτες και νεοαποικιακή αντιμετώπιση των υποανάπτυκτων περιοχών του πλανήτη. Αυτή δεν ήταν μια απλή συνδιάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές. Ήταν η φρικιαστική βιτρίνα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος. Η εικόνα ενός σιχαμένου γέρου που ασελγεί στα εγγόνια του για να κερδίσει μερικές ακόμη στιγμές απόλαυσης πριν από το θάνατό του. Φυσικά η παταγώδης αποτυχία ήταν προδιαγεγραμμένη εδώ και μήνες. Αυτό που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ήταν ότι οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού θα έπνιγαν με τόση ωμότητα κάθε διαφορετική φωνή

Αν και από οργανωτικής πλευράς η συνδιάσκεψη χαρακτηρίστηκε σαν το απόλυτο φιάσκο (οι διοργανωτές δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν ούτε αρκετές καρέκλες για τους συνέδρους) οι πραγματικοί στόχοι ικανοποιήθηκαν στο ακέραιο. Κατ' άρχάς η αστυνομία της Κοπεγχάγης κατάφερε να κρατήσει μακριά τους διαδηλωτές με πογκρόμ προληπτικών συλλήψεων και αστυνομικής βαρβαρότητας. Εκατοντάδες άτομα στοιβάζονταν σιδηροδέσμια σε κλούβες σαν αιχμάλωτοι πολέμου ενώ οι δεσμοφύλακές τους, τους ψέκαζαν με πέπερ σπρέι ακόμη και μέσα στα κελιά. Η «πολιτισμένη Ευρώπη» γνώρισε από κοντά τι συμβαίνει σε καθεστώτα όπως αυτό της Ελλάδας, όπου η κρατική καταστολή καταπατά ακόμη και την αρχή του Habeas Corpus, επάνω στην οποία οικοδομήθηκε το λεγόμενο κράτος δικαίου της αστικής δημοκρατίας. 

Το πραγματικό παιχνίδι της συνδιάσκεψης όμως δεν παίχτηκε στους δρόμους της Κοπεγχάγης αλλά στους διαδρόμους της εξουσίας. Λίγα 24ωρα πριν από την έναρξη των εργασιών, αλλά και κατά τη διάρκεια των συνομιλιών, οι αναπτυγμένες χώρες με επικεφαλής τις ΗΠΑ, επιδόθηκαν σε ένα πρωτόγνωρο γύρο εκβιασμών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις η Χίλαρι Κλίντον επισκέφθηκε τις Φιλιππίνες, πριν από μερικές εβδομάδες, η πρόεδρος Γκλόρια Αρόγιο άλλαξε την ομάδα των διαπραγματευτών της, οι οποίοι ζητούσαν από τη Δύση να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη, με αποτέλεσμα η χώρα να συνταχθεί ουσιαστικά με τις ΗΠΑ. Δεν γνωρίζουμε φυσικά εάν η αλλαγή στάσης ήταν αποτέλεσμα δωροδοκίας ή ωμού εκβιασμού. Όπως δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είπε ο Νικολά Σαρκοζί στον πρωθυπουργό της Αιθιοπίας και εκπρόσωπο όλων των αφρικανικών κρατών Μελες Ζενάουι όταν συναντήθηκαν στο Παρίσι καθ' οδόν προς την Κοπεγχάγη.

Το βέβαιο είναι ότι ο Ζελάουι αποδέχθηκε ένα νεοαποικιακο σχέδιο που έθετε ως στόχο να περιοριστεί η μέση αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη κατά δυο βαθμούς κελσίου με αντάλλαγμα οι αναπτυσσόμενες χώρες να λάβουν βοήθεια 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων – αντί για 400 που ζητούσαν. Μέση αύξηση δυο βαθμών, όμως, σημαίνει ότι στην Αφρική η θερμοκρασία θα αυξηθεί κατά τρεις με τρεισήμισι βαθμούς γεγονός που σύμφωνα με μελέτες θα σπρώξει 55 εκατομμύρια ανθρώπους σε υποσιτισμό και θα προκαλέσει ελλείψεις πόσιμου νερού σε άλλα 350 με 600 εκατομμύρια. Και ο Ζελάγια το είχε αποδεχθεί με αντάλλαγμα σχεδόν το ένα πέμπτο των χρημάτων που χάρισε η ελληνική κυβέρνηση στις τράπεζες.

Τελικά η μερική συμφωνία που επετεύχθη μεταξύ πέντε κρατών (ΗΠΑ, Κίνα, Βραζιλία, Ινδία και Νότια Αφρική) στην Κοπεγχάγη «ανταλλάσει» τους δυο βαθμούς κελσίου με 100 δις δολάρια τα οποία όμως θα είναι διαθέσιμα μετά το 2020. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι ΗΠΑ συζητούσαν να βρουν 700 δις δολάρια σε μερικές ημέρες για τις τράπεζες και πως το κόστος του πολέμου στο Ιράκ θα ξεπεράσει, σύμφωνα με τον Τζόζεφ Στίγκλιτζ, τα τρία τρισεκατομμύρια δολάρια,  καταλαβαίνει ότι το ποσό που χορηγείται δεν αρκεί ούτε για να στείλεις λουλούδια στις κηδείες των θυμάτων της κλιματικής αλλαγής. Κυρίως όμως η καταρχήν συμφωνία δεν περιλαμβάνει καμία δέσμευση των αναπτυγμένων χωρών για πραγματική μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. «Πρόκειται για ωμό εκβιασμό από την πλευρά των ΗΠΑ» εξηγούσε η συγγραφέας και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν συμπληρώνοντας ότι το μήνυμα του Ομπάμα και της Κλίντον είναι: «Είτε θα δεχθείτε μια απαράδεκτη συμφωνία που δεν προσφέρει τίποτα για τις κλιματικές αλλαγές ή θα χάσετε και τα 100 δις δολάρια». 

 

Προφανώς η συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης ήταν καταδικασμένη εξ αρχής από την παιδιάστικη αφέλεια όσων πιστεύουν ότι ο πλανήτης μπορεί να σωθεί ενώ παράλληλα διατηρεί το καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής. Λειτουργώντας σε αυτό το πλαίσιο οι λεγόμενες οικολογικές οργανώσεις της Δύσης δεν μπορούν να σκεφτούν τίποτα καλύτερο από ένα πρόγραμμα αγοραπωλησίας ρύπων. Χρησιμοποιούν δηλαδή την ίδια τη λογική του καπιταλισμού προτείνοντας ένα σύστημα που επιτρέπει στις αναπτυγμένες χώρες να αυξήσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακαΑλ Γκορ που συναρπάζει τους «ευαισθητοποιημένους» κατοίκους του αναπτυγμένου Βορά. Κλείνοντας τα φώτα για μια ώρα το χρόνο και προσφέροντας αστεία σχέδια «πράσινης ανάπτυξης» ο αναπτυγμένος κόσμος είναι αποφασισμένος να διατηρήσει με κάθε μέσο τα σημερινά επίπεδα κερδοφορίας αδιαφορώντας εάν σύντομα θα γεννηθούν οι τελευταίες γενιές ανθρώπων που θα κατοικούν στον πλανήτη Γη, (αγοράζοντας δικαιώματα ρύπανσης) ενώ παράλληλα καταδικάζουν τις υποανάπτυκτες σε αρκετούς ακόμη αιώνες εξαθλίωσης. Πρόκειται για τη λογική του νομπελίστα της ειρήνης

«Ο καπιταλισμός είναι η χειρότερη απειλή για την ανθρωπότητα» δήλωσε από την Κοπεγχάγη ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες ο οποίος μάλιστα πρότεινε τη δημιουργία ειδικού περιβαλλοντικού δικαστηρίου για όσους καταδικάζουν τη ζωή στον πλανήτη σε εξαφάνιση. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Ούγκο Τσάβες δυσκολεύτηκε να συνεχίσει την ομιλία του από τα χειροκροτήματα που ξέσπασαν όταν δήλωσε ότι «ένα σιωπηλό και φρικιαστικό τέρας πλανάται στην αίθουσα. Το τέρας αυτό λέγεται καπιταλισμός».

 

ΠΗΓΗ: Πολιτικό Καφενείο, Ημερομηνία καταχώρησης 29-12-2009-02:39:04, http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=7454