ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η Κίνα αποτελεί την ανερχόμενη οικονομική δύναμη, η οποία θα απειλήσει στο εγγύς μέλλον σοβαρά τις οικονομίες των δυτικών χωρών. Αυτό είναι το μόνο που βλέπουν οι αναλύοντες τα συμβαίνοντα υπό το πρίσμα της οικονομίας καθώς αγνοούν ή αδιαφορούν για τις άλλες εκφάνσεις δράσης του ανθρώπου.
Ας αρχίσουμε και εμείς με τα της οικονομίας όχι όμως και με διάθεση να τερματίσουμε μ’ αυτά. Κατά την σχετικά πρόσφατη επίσκεψη του Κινέζου πρωθυπουργού στη χώρα μας ειπώθηκαν πολλά και σημαντικά για την ιστορία και τον πολιτισμό των δύο λαών. Το θλιβερό είναι ότι δεν σχολιάστηκε ουδόλως το πόσο απέχουμε σήμερα οι δύο λαοί από τις αξίες και τα ιδεώδη των προγόνων μας.
Περί Κίνας σήμερα το θέμα. Η αχανής αυτή χώρα ήταν επί αιώνες εσωστρεφής και επιφυλακτική έναντι των δυτικών, οι οποίοι αντιθέτως επιδίωκαν να συνάψουν σχέσεις όχι βέβαια στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, αλλά της εκμετάλλευσης της τεράστιας αγοράς της. Η αντίδραση των Κινέζων πατριωτών στην ιταμή απαίτηση των δυτικών οδήγησε σε εξέγερση, γνωστή ως των Μπόξερς (1899-1901), η οποία καταπνίγηκε με τη συντονισμένη δράση όλων των δυτικών χωρών, της Ρωσίας και της Ιαπωνίας! Σήμερα το καθεστώς θεωρείται κομμουνιστικό. Κατ’ αρχήν εδραιώθηκε με τη θυσία εκατομμυρίων ανθρώπων, υποστηρικτών και αντιφρονούντων, τους οποίους οδήγησε στο θάνατο ο ηγέτης Μάο. Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος: «Επανάσταση ήταν, είναι δυνατόν να επικρατήσει χωρίς θυσίες;». Ασφαλώς και δεν υπήρξε στην ιστορία αναίμακτη επανάσταση. Όμως το αίμα συνέχιζε να ρέει και μετά την επικράτησή της. Η εισβολή και κατάκτηση του Θιβέτ αποτέλεσε παραβίαση της διαχρονικά ειρηνικής πολιτικής της Κίνας, πολίτες της οποίας ανακάλυψαν την πυρίτιδα και όμως αυτή δεν τη χρησιμοποίησε πρώτη για πολεμικούς σκοπούς. Στο Θιβέτ εξαπολύθηκε διωγμός κατά των βουδιστών, πολλοίς από τους οποίους με τον ηγέτη τους Δαλάι Λάμα εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Και το αιματοκύλισμα συνεχίστηκε με την «πολιτιστική επανάσταση», η οποία είχε ως στόχο τους αντιφρονούντες διανοοούμενους, φοιτητές και ανθρώπους που διψούσαν για ελευθερία έκφρασης.
Με την κατάρρευση του υπαρκτού λεγομένου σοσιαλισμού, αναμενόταν και μεταβολή του καθεστώτος στην Κίνα, κάτι που δεν συνέβη εμφανώς. Παραμένει όμως πράγματι αυτό κομμουνιστικό; Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα άθλιο καθεστώς, το οποίο διατήρησε όλα τα χαρακτηριστικά του παλαιού έναντι του κινεζικού λαού, άνοιξε όμως τις πύλες διάπλατα στους ξένους επενδυτές, οι οποίοι προσήλθαν με μεγάλη ευχαρίστηση οσμιζόμενοι το κέρδος, όπως και οι παλαιότεροι που προκάλεσαν την εξέγερση των Μπόξερς! Ο κινεζικός λαός ζει υπό καθεστώς ανελευθερίας και δεν είναι υπερβολή να τονιστεί ότι θεωρείται ως αναλώσιμο είδος. Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, τα εργασιακά δικαιώματα ανύπαρκτα και οι αμοιβές γλίσχρες. Σ’ αυτά στηρίζεται το σύγχρονο κινεζικό θαύμα, για το οποίο εκφράζονται επαινετικά ακόμη και καπιταλιστικές αλεπούδες!
Σημαντικά ερωτήματα, τα οποία δεν τίθενται, για να απαντηθούν είναι: Ποια η εγγύηση σταθερότητας της πολιτικής του καθεστώτος, ώστε να θεωρούνται εξασφαλισμένα τα κέρδη επί μακρόν και να συνεχίζονται οι επενδύσεις στην Κίνα; Ασφαλώς οι πλουτοκράτες γνωρίζουν ότι δεν έχουν απέναντί τους κομμουνιστικό καθεστώς, αφού τους επιτρέπει να πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι τη δεινή κατάσταση του λαού της Κίνας. Πρέπει εδώ να τονιστεί ότι πρωτίστως οι δυτικοί δεν ενδιαφέρονται να πλουτίσουν από τις εισαγωγές προϊόντων στην Κίνα, αλλά από τις εξαγωγές παραγομένων στην Κίνα βιομηχανικών προϊόντων χαμηλού κόστους! Τα βιομηχανικά είδη πολυτελείας, τα παραγόμενα στη Δύση, βρίσκουν σημαντικό αριθμό πελατών στην Κίνα μεταξύ της κομματικής «νομενκλατούρας», η οποία είναι κατά πολύ πιο άπληστη από την άλλη της Σοβιετικής Ένωσης. Τις απώλειες από την πτώση των αγορών στων ευρωπαϊκό Νότο, αναπληρώνει κατά τρόπο ικανοποιητικό η ανθούσα αγορά των καπιταλιστών του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας! Γιατί όμως οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμμένουν στη στήριξη της πολιτικής της «ελεύθερης αγοράς», αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι καταστρεπτικότατη όχι μόνο για τις βιομηχανίες και βιοτεχνίες του Νότου, αλλά για τις άλλες των ισχυρών οικονομικά χωρών; Γιατί η Ε.Ε. επιτρέπει στη Ελλάδα να εκχωρεί δικαιώματα στην Κίνα, προκειμένου αυτή να διακινεί τα εξαγόμενα προϊόντα της με μεγαλύτερη ευχέρεια, ενώ ασκεί κάθε είδους πίεση, ώστε να αποτρέψει την οικονομική διείσδυση της Ρωσίας στην ελληνική αγορά; Η απάντηση είναι προφανής. Το διευθυντήριο της Ε.Ε. είναι υποχείριο του τραπεζικού κεφαλαίου, το οποίο έχει επενδύσει στην Κίνα και αδιαφορεί για τις εξελίξεις της οικονομίας στο ευρωπαϊκό έδαφος! Η βιομηχανική παραγωγή στο ευρωπαϊκό έδαφος οδηγείται σε αφανισμό με τον κατακλυσμό αυτού με φθηνά «κινεζικά» προϊόντα, ποτισμένα με τον ιδρώτα και το αίμα του κινεζικού λαού.
Το κινεζικό καθεστώς χαρακτηρίζει και πτυχή βασική για κομμουνιστικά καθεστώτα, μη προβαλλόμενη όμως στη μεταχριστιανική Δύση: Ο διωγμός κατά της θρησκευτικής πίστης. Ενώ κατά τη διάρκεια του «ψυχρού» πολέμου πολύς ο λόγος για τους διωγμούς πιστών στη Σοβιετική Ένωση, σήμερα όλοι στη Δύση τηρούν σιγή ιχθύος για τα συμβαίνοντα στην Κίνα. Σταυροί καθαιρούνται και ναοί καταστρέφονται. Αστυνομικές δυνάμεις συγκρούονται με πιστούς, οι οποίοι υπερασπίζονται τους χώρους λατρείας. Οι αρχές δήλωσαν αποφασισμένες να μην επιτρέπουν πλέον συγκεντρώσεις πιστών σε αίθουσες, όπου δεν υπάρχουν ναοί. Όλα αυτά δικαιώνουν τον Ρώσο στοχαστή Ν. Μπερντιάγεφ, ο οποίος είχε γράψει (1930): «Ο κομμουνισμός θα αναγκαστεί γρήγορα να αποδεχθεί τις οικονομικές αρχές του καπιταλισμού, θα παραμείνει όμως ανελέητος απέναντι στη χριστιανική πίστη»! Θα ήταν άδικο όμως να μην επισημάνουμε ότι ύπουλος διωγμός επιχειρείται στις δυτικές χώρες. Εδώ κυβερνήσεις, πλουτοκράτες, διανόηση, άνθρωποι της τέχνης και εκκοσμικευμένος κλήρος σε αγαστή συνεργασία επιχειρούν τον πλήρη θρησκευτικό αποχρωματισμό των πολιτών. Βέβαια ο διωγμός για μία ακόμη φορά θα συντελέσει στην άνθιση της πίστης. Στην Κίνα, όπου είναι φανερός, πολλοί περισσότεροι θα στραφούν προς την πίστη, καθώς το καθεστώς προσφέρει τον λαό στο αδηφάγο κεφάλαιο. Στη Δύση, όπου ο διωγμός είναι ύπουλος, ολοένα και περισσότεροι χαμένοι στο υπαρξιακό τους κενό, θα αναζητούν σε μοναχικούς δρόμους την αλήθεια και θα καταλήγουν στην πίστη στο Χριστό. Οι δυνάμεις του σκότους φαίνεται να θριαμβεύουν και να σέρνουν τους λαούς στην πνευματική καταστροφή. Τελικά όμως η πίστη θα θριαμβεύσει, καθώς δεν είναι κοινωνικό επιφαινόμενο, όπως πιστεύουν οι υλιστές, αλλά έμφυτη στον άνθρωπο από τον Δημιουργό του.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 14-7-2014
