Μωρία και μοχθηρία…
Του παπα Ηλία Υφαντή
«Σκοπός και πρόθεσή μου δεν είναι να είμαι τιμωρός, αλλά πατέρας»! διατείνεται ο Σ/τος Μητροπολίτης Αιτ/νίας σε συνέντευξή του σε τοπική εφημερίδα.
Και μπορεί να αναρωτηθεί ο καθένας: Από πού κάποιοι δεσποτάδες αντλούν το δικαίωμα να είναι τιμωροί; Όταν ο ίδιος ο Χριστός διακηρύσσει ότι «δεν ήρθα, για να κρίνω, αλλά για να τον σώσω τον κόσμο»! Και από πού προμηθεύτηκαν την εξουσιαστική καταδυνάστευση; Όταν ο Χριστός φωνάζει ότι «δεν ήρθα, για να εξουσιάσω, αλλά για να υπηρετήσω»!
Ενδεχομένως κάποιοι δεσποτόφρονες να πουν: Μα δεν πρέπει να υπάρχει μέσα στην Εκκλησία πειθαρχία; Ασφαλώς και πρέπει! Αλλά πειθαρχία στις πνευματικές και ηθικές αρχές του Ευαγγελίου. Και, σε καμιά περίπτωση, στη μωρλια και μοχθηρία της ρουφιανοκρατίας! Γιατί το προηγούμενο, για παράδειγμα, αγόμενο και φερόμενο, όπως φαίνεται, από τη ρουφιανοκρατία δεσποτικό καθεστώς της Μητρόπολης Αιτ/νίας, εδίωξε πάνω από εβδομήντα ιερείς…
Και ανάλογες, δυστυχώς, περιπτώσεις διωγμού έχουμε και τώρα: Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί, όπως επανειλημμένα έχουμε τονίσει, η περίπτωση του π. Χρισόφορου Μουτάφη. Ο οποίος ανέλαβε και περάτωσε σε μια 5ετία την ανοικοδόμηση του θαυμάσιου διώροφου ναού της Αγίας Βαρβάρας Αγρινίου. Γεγονός, που τρόχισε τα νύχια και τα δόντια του φθόνου και της απληστίας κάποιων διαπρεπών εκπροσώπων της ρουφιανοκρατίας. Οι οποίοι, μόλις αποπερατώθηκε ο ναός, όρμησαν να κατασαράξουν τον δραστήριο και φιλότιμο ιερέα, για να προωθήσουν κάποιους ημέτερους. Αλλά λογάριαζαν χωρίς το λαό της ενορίας του. Ο οποίος, βλέποντας από κοντά τον έντιμο αγώνα και τις φιλότιμες προσπάθειες του ιερέα, στάθηκε δίπλα του, ανυποχώρητος υπερασπιστής του.
Δόθηκε ρεσιτάλ αυθαιρεσίας σε βάρος του: Εξανάγκαζαν τους εφημερίους να υπογράφουν εναντίον του συκοφαντικά λιβελογραφήματα, τα οποία διαβάζονταν σ’ όλους τους ναούς, της Μητρόπολης Ατ/νίας. Τον έσυραν σε επισκοπικά και συνοδικά δικαστήρια, χωρίς όμως να τολμήσουν να τον καταδικάσουν. Γιατί η αθωότητά του και η αξιότητά του ήταν προφανής, όπως και η μωρία και η μοχθηρία των κατηγόρων του. Τους οποίους αλλεπάλληλες φορές καταδίκασε στα ποινικά δικαστήρια για τις συκοφαντίες τους και τις αυθαιρεσίες τους.
Όλος όμως αυτός ο αναβρασμός είχε σαν συνέπεια, όχι μόνο την πνευματική αλλά και την οικονομική καταβαράθρωση της ενορίας. Με αποτέλεσμα ο ναός να μην μπορεί να επαρκέσει ούτε ακόμη και στις τρέχουσες ανάγκες του. Και, αντί οι αδίστακτοι διώκτες του να ντρέπονται για τη διάλυση της ενορίας, χάλκευσαν εναντίον του τη συκοφαντία ότι για την οικονομική κατάρρευση της ενορίας έφταιγε, δήθεν, το ότι ο παπάς ήταν «κλέφτης». «Κλέφτης» ο παπάς, που με την φιλοτιμία του και την εντιμότητά του ολοκλήρωσε με τη βοήθεια των ενοριτών σε μια 5ετία ένα τεράστιο και θαυμάσιο έργο!…
Αλλά το πλέον ακατανόητο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι η συκοφαντία αυτή υιοθετήθηκε και από τον ίδιο το Μητροπολίτη. Γεγονός, που επιβεβαιώνεται από τα μέτρα τα οποία έλαβε εναντίον του ιερέα. Δεδομένου ότι αντικατέστησε, ερήμην του, όλως καταχρηστικά και παράνομα, το εκκλησιαστικό συμβούλιο. Του οποίου κάποια μέλη έθεσαν, όπως φαίνεται, ως σκοπό την ψυχική και την ηθική του καταρράκωση. Αφού, όπως λέγεται, τον χλεύαζαν, τον ύβριζαν, τον ενέπαιζαν, τον έφτυναν! Για να προχωρήσει στη συνέχεια ο Μητροπολίτης και στην ατιμωτική του καθαίρεση από την προεδρία του εκκλησιαστικού συμβουλίου. Γεγονός, που ανάγκασε τον π. Χριστόφορο να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Απ’ όπου δικαιώθηκε για μια ακόμη φορά.
Αλλά τι σημασία έχει, αν δικαιώθηκε απ’ το ΣτΕ; Κι αν το δίκιο του είναι βουνό, που το φωνάζουν ακόμη και οι πέτρες! Ο άδικος εναντίον του διωγμός συνεχίζεται αχαλίνωτος…
Ενδεικτικά δε της μιικροψυχίας και της μικρόνοιας είναι και τα παρακάτω εναντίον του, όπως φαίνεται, μέτρα:
Ο ισόγειος ναός (του Αγίου Ανδρέα) ως ζεστότερος το χειμώνα και δροσερότερος το καλοκαίρι είναι προσφορότερος για τις καθημερνές ακολουθίες. Και όμως κλειδώθηκε. Ομοίως και το κάτω απ’ τη σκάλα κουζινάκι. Για το οποίο έχει κλειδί η νεωκόρος, αλλά όχι και ο πρωτεργάτης για την ανέγερση του ναού ιερέας, προκειμένου να μπορεί να πιει ένα ποτήρι νερό. Το διπλανό απ’ την κουζίνα ταπεινό γραφειάκι, όπου ο παπα-Χριστόφορος επικοινωνούσε με τους ενορίτες, κλειδώθηκε. Περιέργως δε και παραδόξως το γραφείο μεταφέρθηκε στη νοτιοδυτική γωνία του ανώγειου ναού (της Αγίας Βαρβάρας) με τη δημιουργία ενός αντιαισθητικού κατασκευάσματος…
Και μπαίνει το ερώτημα: Με τίνος την έμπνευση και την έγκριση διαπράχτηκε το αντιαισθητικό αυτό τερατούργημα; Το ενέκρινε κάποιος αρχιτέκτονας; Αλλά και η κατά συρροή ατιμωτική συμπεριφορά σε βάρος του παπα-Χριστόφορου μπορεί να έχει και την παραμικρή έστω σχέση με πατρικά, όπως διατείνεται ο Σ/τος Αιτ/νίας, σπλάχνα;
Ας επιτραπεί όμως σε μας, που στερούμαστε πατρικών σπλάχνων, να προτείνουμε μια άκρως, όπως πιστεύουμε αποτελεσματική λύση: Να στείλουν τον παπα-Χριστόφορο στο σχεδιαζόμενο τελευταία, χωρίς γυρισμό ταξίδι στον πλανήτη Άρη. Ή να τον κρεμάσουν στην είσοδο του ναού της Αγίας Βαρβάρας. Προς γνώση και συμμόρφωση όσων με σκανδαλώδη φιλοτιμία και ανιδιοτέλεια αγωνίζονται να πραγματοποιήσουν θεάρεστα έργα.
Ίσως, επιτέλους, έτσι, εκτονωθεί η ανίατη μωρία και η ακατάσχετη μοχθηρία του καθεστώτος της ρουφιανοκρατίας!…
παπα-Ηλίας, e mail: yfantis.ilias@gmail.com, 14-07-2014, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2014/07/14/%CE%BC%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%87%CE%B8%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B1/
