Αρμενίζοντας στα μάτια της …

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δίδυμες λίμνες, τα μάτια της

γαλαζοπράσινες,

συννεφιασμένες

Και εγώ σε μια σχεδία γαντζωμένος

Στα κύματά τους

αρμενίζω

Χάνομαι στους καλαμιώνες

των βλεφάρων της

Αδιαφορώντας για τον άνεμο

και τους περιπλανώμενους αλήτες

του ουρανού

τα νέφη

Και όταν ξεσπάσει η μπόρα

Μαζί με τους χειμάρρους

των δακρύων της

θα κατρακυλήσω

Στις πλαγιές των ζυγωματικών της

θα σταθώ

Το ουράνιο τόξο να ατενίσω

Της ίριδας όλα τα χρώματα

να ρουφήξω

με τα μάτια μου

Πολύχρωμες κλωστές, μεταξένιες

να κλέψω

Για να κεντήσω

με στίχους χαρούμενους

περιδέραιο

Που θα φωτίσει το χαμόγελό της

 

 

Του Αιόλου τους ασκούς

θα κλέψω

Τους τέσσερις ανέμους

να φυσήξω

Που θα διώξουν τη θλίψη

από τα μάτια της

Αφού δύναμη είναι ο άνεμος

Που φουσκώνει το πανί

της έμπνευσης

Και κελαηδάει ο τζίτζικας  

 

Με πυξίδα, της καρδιά μου

την μαρμαρυγή  

θα διασχίσω τις καταιγίδες

της ψυχής της

Στης αγκαλιάς της το αραξοβόλι

άγκυρα να ρίξω

Και στους αμμόλοφους του στήθους της

θα ξαπλώσω

Που ανεβοκατεβαίνουν

στους ρυθμούς του κύματος

ζαλίζοντας τους γλάρους

 

Και ακούγοντας το τύμπανο

της καρδιά της

Να πάλλεται σε σκοπούς

ξέφρενους, ερωτικούς

Ασυγκράτητος καβαλάρης

θα ροβολήσω στις άνυδρες στέπες

της κοιλιάς της

 

Και αφού ξεδιψάσω στην όαση

του αφαλού της

με δροσοσταλίδες

Θα εξερευνήσω τις δασωμένες

κοιλάδες

Στις ρίζες των ποδιών της

Για να ανακαλύψω την πηγή

της ζωής

Για να απελευθερώσω τα αρχέγονα

πάθη της

 

Και όταν μας βρει το βράδυ

κάτω από το βλέφαρο του φεγγαριού

Θυσία θα παραδοθώ

στις μαχαιριές του έρωτά της

 

                                        4 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος