Γράμμα σε όσους δεν εορτάζουν

 

Του παπα Χαράλαμπου Παπαδόπουλου

 

Υπάρχουν άνθρωποι που αυτές τις μέρες δεν εορτάζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ η ψυχή τους λαχταρά την εορτή της ζωής μένουν σιωπηλοί στην μοναξιά που τους επέβαλε το σύστημα των υποτιθέμενων "αξιών " μας. Των "ιδανικών και αρχών" μας, που δεν είναι τίποτε άλλο από ιδεολογήματα, τροφή της αυτοεικόνα μας, το εγώ μας, χωρίς καμία αλήθεια στην ζωή.

Υπάρχουν αυτές τις μέρες σπίτια με τζάμια θαμπά , με πόρτες που δεν χάρηκαν το πέρασμα του επισκέπτη. Τοίχοι χλωμοί και διάδρομοι οι σκοτεινοί που οδηγούν σε δωμάτια γεμάτα οδύνη και μοναξιά.

Μα πιο πολύ, απεριγράπτως πιο πολύ, αυτά τα πρόσωπα τα μελαγχολικά, τα μάτια τα γεμάτα ερωτηματικά, οι ψυχές που διψασμένες νόημα ζητούν, ήταν των ημερών αυτών μια παραφωνία, αλλά ωστόσο το μόνο ζητούμενο.

– Γιατί να γελάσω, γιατί να είμαι χαρούμενος;… μου είπε τις προάλλες ένα νεαρό άτομο από εκείνα που μεγάλωσαν και συνεχίζουν να μεγαλώνουν στις πόλεις, τα σπίτια, τα δωμάτια, όπου ο ήλιος και το φεγγάρι είναι άγνωστο κείμενο.

-Πολύ μοναξιά πάτερ…, μου ψιθύρισε με ανεμική φωνή, που μόλις και μετά βίας μπορούσε να συλλαβίσει λέξεις και να σχηματίσει προτάσεις επικοινωνίας.

Είναι βλέπεις και ξεχασμένη η γλώσσα μας, αφού κανείς πια δεν την μιλάει. Και αυτοί που την προφέρουν την ξοδεύουν ανώδυνα και την κρατούν επικίνδυνα άδεια. Συνήθως για να κρύβουν την ψευτιά και να υποστηρίζουν την υποκρισία του βίου τους.

-Μοναξιά, βουβαμάρα, θλίψη στο σπίτι. Η συντροφιά, οι σχέσεις και η κοινωνία με ανθρώπους πολυτέλεια στην βουβή πεζοπορία της ψυχής.

-Γιατί βρε Ν……-τον ρωτάω- τόση θλίψη- όχι ότι δεν ήξερα αλλά ήθελα να ανοίξω την κουβέντα- μα περισσότερο την καρδιά του, που διψούσε για μια συνάντηση πέρα από τις λέξεις, από τα σύμφωνα και τα φωνήεντα.

-Τι γιατί πάτερ μου…….., σάματι πως ξέρω και εγώ. Από την μέρα που γεννήθηκα αυτή την απάντηση ψάχνω και εγώ να δώσω. Γιατί, γιατί τόση θλίψη, τόσος πόνος στα μάτια, στην ψυχή, στις ζωές των ανθρώπων.

-Ο πατέρας άνεργος, η μάνα ανασφάλιστη στην μαύρη εργασία, τα αδέλφια μου ο καθένας στο δικό του κόσμο, άλλος στην τηλεόραση και άλλο στο Pc. Και εγώ ψάχνω κανένα φιλαράκι να πούμε δυο κουβέντες. Αλλά οι αποστάσεις μακρινές και το χαρτζιλίκι για κανένα καφέ, καμιά βολτίτσα όλο και λιγοστεύει ή και εξαφανίζετε. Τι να πω και στην Μάνα, εδώ καλά καλά με αυτά που παίρνει δε μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες. Να ζητάω και εγώ δεν λέει….. Και έτσι κάθομαι μέσα….. Τις προάλλες μας έδωσαν το επίδομα ανεργίας του πατέρα, και μαζί της τριτεκνίας, αλλά… χα χα χα… μέχρι να το πάρουμε, το δώσαμε και πάλι πίσω στο κράτος με όλα αυτά που μας παίρνουν κάθε μήνα κάθε χρόνο. Τι μας τα δίνουν και καθόλου; Σκέτη κοροϊδία. Τελικά ο μεγαλύτερος ληστής είναι το ίδιο το κράτος.

Κοίτα σε καταλαβαίνω, μα πάνω από όλα σε νιώθω. Και εγώ σε μια παρόμοια οικογενειακή κατάσταση μεγάλωσα. Βέβαια σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Ωστόσο επειδή ακριβώς έχω περάσει και σε ένα ποσοστό περνάω ακόμη, μέσα από τέτοιες καταστάσεις θα ήθελα να σου πω μερικές σκέψεις μέσα από την καρδιά μου, με αισθήματα αλληλεγγύης και βαθιάς ανθρώπινης φιλίας: 

– Το πρώτο που έχω να σου πω, είναι αντιστάσου. Αντιστάσου όπως μπορείς σε όλο αυτό το σύστημα που βλέπεις γύρω σου και είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει όπως κάνει καθημερινά με χιλιάδες συνανθρώπους μας. Αυτό το σύστημα σε θέλει θλιμμένο, μίζερο, αξιολύπητο και αξιοθρήνητο. Σε θέλει απελπισμένο και παραδομένο στα πλαστά και μεθοδευμένα αδιέξοδα. Τα τεχνητά αδιέξοδα που δημιουργήσανε για να μας ελέγχουν. Για να ασκούν εξουσία πάνω στην ζωή μας, πάνω στην ψυχή μας. Σπάσε το σύστημα αυτό, αλλά πρόσεχε ξεκίνα πρώτα από μέσα σου. Από την ψυχή σου θα κάνεις την αρχή. Όταν θα πάρεις την απόφαση να μην τους χαρίσεις την ζωή, τον χρόνο σου, τα όνειρα σου. Δεν τους ανήκεις. Δεν είσαι μονάδα στον ισολογισμό τους. Δεν είσαι χρηστικό αντικείμενο στα σχέδια τους, δεν είσαι μονάδα παραγωγής και αποχαυνωτικής κατανάλωσης. Είσαι ανώτερη σπορά.

– Το δεύτερο που πρέπει να κατανοήσεις είναι ότι όλοι αυτοί – κράτος-καπιταλιστική κοινωνία-πλουτοκρατία – θέλουν να σε «εκπαιδεύσουν» ώστε να νοιώθεις και να αισθάνεσαι, ότι για να σε προσέχουν και για να σου δίνουν σημασία πρέπει να κλαις, να παραπονιέσαι, να ζητάς, να ζητάς συνεχώς. Ζήτουλα και κακομοίρη σε θέλουν δηλαδή. Όχι να κατακτάς. Να κερδίζεις περήφανα και αξιοπρεπώς, αλλά να επαιτείς. Να επαιτείς ένα κοίταγμα, ένα χάδι, ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια κουβέντα, μια παρέα. Να επαιτείς μια δουλειά, μια εργασία, μια δημιουργική έκφραση, να ζεις …. Και στο τέλος να τους λες και ευχαριστώ δοξάζοντας τους.

–  Το τρίτο, είναι ότι το σύστημα σου μαθαίνει να εξαρτάσαι. Να είσαι μια εξαρτημένη ύπαρξη σε όλα τα επίπεδα. Να εξαρτάται η χαρά που θα νιώσεις, πως και που θα την νιώσεις, μέχρι πόσο και ως πόσο. Χρόνος, χώρος, ποιότητας, επιλογές όλες δικές τους. 

–  Τέταρτον, είναι ότι σου μαθαίνουν ότι αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει και ότι εάν είναι κάτι να αλλάξει δεν θα το κάνεις εσύ, αλλά κάποιος άλλος έξω από εσένα. Έτσι ελέγχουν την ζωή σου. Έχουν εξουσία πάνω στην ιστορία σου. Σε ορίζουν και σε καθορίζουν.

Δεν σε θέλουν να πιστεύεις στις δικές σου δυνάμεις. Αυτές που υπάρχουν μέσα σαν προίκα του δημιουργού σου. Οι προδιαγραφές σου είναι για πολύ υψηλά και μεγάλα πράγματα. Είναι για την ουτοπία, για την εσχατολογία του τέλειου, για την επανάσταση, για την κοινωνία του αλλιώς.

Μάθε λοιπόν φίλε ότι όσο και εάν μας έχουν μαυρίσει την ζωή, οσο και αν μας έχουν όντως δυσκολέψει τον βιο, εμείς δεν θα παραδοθούμε σε κανένα, παρά μονάχα στην ζωή που ο Θεός μας χάρισε για να την ζήσουμε με χαρά και έκσταση.

Μη τους παραδίδεσαι, βγες έξω από τα μπουντρούμια όπου ο καπιταλιστικός καταναλωτισμός και η οικονομική δυναστεία της "ανάπτυξης" και της αστικοποίησης μας επέβαλε. Βγες από την παραμόρφωση του συστήματος και ψάξε, αναζήτησε την μεταμόρφωση. Δεν είναι φύση σου για να μαραζώνεις, για να θλίβεσαι, για να στενοχωριέσαι, ζήσε.

Βγες στους δρόμους και ας μην έχεις μια στη τσέπη. Δεν χρειάζεται. Περπάτησε, ρούφα ουρανό και αστέρια. Νιώσε την ύπαρξη, την ομορφιά του σώματος σου, καθώς περπατάει, καθώς κοιτάει, καθώς ακούει και μιλάει. Πάρε ένα φίλο μια φίλη και περπατήστε. Δεν είναι ανάγκη να καταναλώσετε, να αγοράσατε, να ξοδέψετε, να πληρώσετε, για να νιώσετε ότι υπάρχετε, αυτό δεν είναι η αλήθεια σας, είναι το ψέμα του πολιτισμού της κατανάλωσης, του κέρδους. Πάρε ένα ποδήλατο και φύγε, περπάτησε, τρέξε. Συναντήσου με άλλους ανθρώπους, μιλήστε, παίξτε, γελάστε, δοξάστε την ύπαρξη, το Θεό, την ανθρώπινη κοινωνία και επικοινωνία.

Σπάστε την ατομικότητα, ζήστε μαζί στιγμές, μοιραστείτε πράγματα, αντικείμενα, ρούχα, φαγητά, λεφτά, λέξεις, εικόνες, νοήματα, συναισθήματα, εμπειρίες, την ζωή σας. Οργανωθείτε μόνοι σας. Κάντε ομάδες κοινοτισμού. Μπείτε σε ομάδες που ζουν κοινοτικό βίο, σε ενορίες όπου υπάρχει η εκκλησία, σε συλλογικότητες αυτοοργάνωσης, μόνο μην μείνεις μόνος.

Δεν θα σε δικαιολογήσω. Σε κατανοώ, αλλά μην τους χαρίζεις την ζωή σου. Μη σε κάνουν δούλο τους κάτω από την εξουσία του χρήματος, κάτω από την δύναμη να ορίζουν το πώς θα ζήσεις. Δεν τους ανήκεις. Ανήκες μονάχα στην ζωή, ζήσε…. το μπορείς….. Ο Χριστός δεν έφερε μια νέα θρησκεία στον κόσμο των θρησκειών, αλλα ένα νέο τρόπος ζωής, ζήσε λοιπόν….. Μην χαριστείς σε κανένα.

Μην ξεχνάς δεν είσαι δυστυχισμένος. Έτσι σου έμαθαν. Έτσι σε θέλουν για να σε κατευθύνουν και να τους έχεις ανάγκη. Δεν ανήκεις σε αυτούς, είσαι άπειρος, είσαι παιδί Ανάρχου πατρός….. Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, μη πείθεσαι ότι είσαι δυστυχισμένος. Είσαι στο ποσοστό που τους το επιτρέπεις. Είσαι στο ποσοστό που παίζεις το παιγνίδι τους. Είσαι μόνο όταν παίζεις με τους όρους του συστήματος τους, που ορίζει ως ευτυχία το κέρδος, την αφθονία, το χρήμα, την κατανάλωση. Ψάξε να βρεις την αλήθεια της φύσης σου, την αλήθεια του υπάρχω, που είναι η ελευθερία.

Καλά Χριστούγεννα φίλε-η καλή Χρονιά!!!!

 

ΠΗΓΗ:  π. Λίβυος, Σάββατο, 26 Δεκεμβρίου 2009, με πολλά σχόλια, http://plibyos.blogspot.com/2009/12/blog-post_26.html