Ο τικτόμενος μικρός Χριστός  και ο μικρός Αλέξης

  Του φιλαλήθη/philalethe00

Ο μικρός αχώρητος Χριστός, δηλ. η αλήθεια, η οδός, η ζωή, εν σαρκί κατέρχεται και χωρείται, κενώνεται, προσλαμβάνει μορφή (εθελό)δούλου, για να θεραπεύσει. Προσλαμβάνει τα πάντα και όχι μόνο τον "Λόγο", διότι το "απρόσληπτον και αθεράπευτον".

Όπως ο Ίδιος μας συστήνεται στην Συναγωγή (που μετέπειτα, βέβαια, θα γίνει "κατοικητήριο δαιμόνων") : κατέρχεται για να πει καλά νέα στους φτωχούς(πρβλ. το υμνογραφικό "Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού"), για να κηρύξει ελευθέρωση στους αιχμαλώτους, για να δώσει το φως στους τυφλούς, για να γιατρέψει τους καρδιακά συντετριμμένους(Λκ., 4:16). Είναι όντως ο Ελευθερωτής και αυτός που μας καλεί "στην κάλλιστη και πιο μεγαλειώδη επανάσταση ενάντια στο κακό". (Αγ. Ν. Βελιμίροβιτς, "Εκκλησία και επαναστατική παιδαγωγική").

Το παιδί Αυτό, λοιπόν, γεννιέται εξόριστο, κατάμονο, ανεπιθύμητο, "από θεούς και ανθρώπους μισημένο". Άνθρωποι -και συγκεκριμένα ο κρατήσας φορέας της εξουσίας- θέλουν, ακόμη δεν ετέχθη, την θανάτωσή του! Γιατί θέλουν κάτι τέτοιο; Μα, πρώτα-πρώτα, θα τους χαλάσει την βολή! Ο θρόνος των "αρχόντων του αιώνος τούτου, των καταργουμένων"(Α'Κορινθίους, 2:6-8) τρίζει ήδη και τα "αρχαία θα παρέλθουν"  σύντομα…

Δυστυχώς, όμοια γίνονται κατά καιρούς και ούτω εγένοντο, τηρουμένων των αναλογιών, και με την περίπτωση του αγαπητού μας έφηβου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Νομίζω, ότι αυτή η "λαϊκή εξέγερση" του περασμένου Δεκέμβρη έχει υποτιμηθεί βάναυσα ως προς αυτό που θέλει να εκφράσει, παρά την καπηλεία της από κάποια κόμματα επώνυμα της Αριστεράς ή του αριστερισμού ή παρά το στημένο ή/και εσκεμμένα προκλητικό πολλών γεγονότων. Περιμένατε σαφήνεια τέλεια; Εδώ, οι ίδιοι οι σπουδαγμένοι μαρξιστές(όταν ήταν κάπως περισσότεροι) ήσαν σύνθεση πραγμάτων των οποίων οι ίδιοι δεν είχαν συνείδηση, όπως αποδείκνυε τέλεια και ο Ν. Μπερντιάεφ κάπου*. Όσος (νεανικός) αυθορμητισμός -και όχι μουχλιασμένες διάνοιες- υπήρξε σε αυτήν ήταν όντως όχι εκδικητικός και ήταν έκφραση μίας ηθικής, συνειδησιακής αγανάκτησης που η νεολαία έχει περισσότερο.

Ιδιαίτερα, οι έφηβοι ύψωσαν σημαίες ηθικοπνευματικών "ιδανικών" που ο σημερινός παρακμιακός αστικός "θρυμματισμένος κόσμος" φτύνει και ολοένα και πιο φανερά. Είπαν στους "μεγάλους": "ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ". Για όσους πουλάνε, λοιπόν, την ψυχή τους(κατά κυριολεξία, όμως) στο διάβολο για λίγα ψιχία για τον εαυτούλη τους, για τον ανέραστοκαταναλωτισμό, που έλεγε και ο Κωστής Μοσκώφ – μάλιστα, αναφερόμενος στους "μικροαστούς θετικιστές" της (υπαρκτής) αριστεράς. Για τον μεταμοντέρνο μηδενισμό που μας σερνει πεθαμένους, δεκαετίες τώρα, πίσω από το άρμα

του. Μακάρι, όμως, οι "μεγάλοι" να διδάσκονταν από την χαρίεσσα αθωότητα των παιδιών, όπως ήθελε ο Χριστός…

 Ειλικρινά,  η γέννηση του μικρού Χριστού φέτος μας είναι ασύγκριτα πιο επιτακτική από άλλες εποχές και έτη. Χρειαζόμαστε, απελπισμένα, τον Επαναστάτη, χρειαζόμαστε τον Ιατρό(κατ'εξοχήν των ψυχών- που άλλοι Τον εκτόπισαν), χρειαζόμαστε τον Κύριο των κυριευόντων Βασιληά, χρειαζόμαστε τον μανικότερο πάντων και νηφάλιο Εραστή και Ερώμενο να μας βγάλει από την χαβούζα της ανέραστης και άπονης μανίας μας περί τα αφροδίσια και να μας μυσταγωγήσει στο χαρμόλυπο, απροϋπόθετα αγαπητικό μυστήριο του αδελφού…

Υ.Γ  Δημοσιεύεται στο τρέχον φύλλο της εφ. “Χριστιανική” με μικρές αλλαγές.

* βλ. κατ'εξοχήν για το θέμα αυτό: "Για την κοινωνική ανισότητα", εκδ. Πουρναρά. Ο Μπ. θεωρεί χαρακτηριστικά, ότι οι εξουσιαστές μπολσεβίκοι δεν μπορούν να μιλήσουν καν για το τι είναι "αστικό πνεύμα" λόγω της επιπόλαιής τους προσέγγισης.