Η Γέννηση ενός Μεγάλου Αναρχικού
Του Τσουκνίδα*
Σκέφτηκα, μέρα που είναι και διότι αισθάνομαι την ανάγκη να πω και από εδώ μέσα τις ευχές μου, να γράψω κι εγώ κάτι για τα Χριστούγεννα. Έτσι κι αλλιώς η "Τσουκνίδα" και με άλλες ευκαιρίες προσπάθησε να φέρει τρέχοντα θρησκευτικά και εκκλησιαστικά ζητήματα υπό κάποιο άλλο πρίσμα, συχνά ρηξικέλευθο. ( Την έχουμε αυτή την ανάγκη, "γιατί να το κρύψομε άλλωστε"..) Γιατί λοιπόν να μη το κάνει και σήμερα, «μια τέτοια άγια μέρα», κατά την οποία ακόμα και ορισμένοι που ξέχασαν πως κάνουν τον σταυρό τους, θυμούνται τις αξίες της Χριστιανοσύνης….
Οι πολλοί λοιπόν μάλλον θα εστιαστούν στο μήνυμα της πολυεπίπεδης Ειρήνης, που φέρνει η γέννηση του Χριστού, έτσι σαν μια υπόμνηση ατελέσφορη, ξεχνώντας ότι όσα και να πεις για την Ειρήνη, αν δεν υπάρχει προσπάθεια να γίνει πολιτισμικό, βιωματικό, κοινοτικό μέγεθος, είναι λόγος κενός και όχι καινός. Πολύ περισσότερο, όταν μέσα σε συνεχόμενες κοινωνικές ρηγματώσεις, κάποιοι επιμένουν μονομερώς σε ένα είδος ατομικιστικής ψυχικής ειρήνης, κάτι δηλαδή σαν την Βουδιστική Νιρβάνα, τη βίωση του απόλυτου κενού. Και να μη μιλήσει κανείς για το τραγελαφικό, να κηρύττει κανείς την Ειρήνη, την οποία υπεραμύνεται πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει ούτε στην Πολιτική ούτε στην Τέχνη κλπ, παρά μόνο στην Εκκλησία, και να μην είναι ούτε ο ίδιος, ούτε η παρέα του φορείς αυτής της Ειρήνης…
Οι περισσότερο «θεολογούντες» θα επικεντρωθούν στο νόημα της Ενανθρώπισης. Θα τονίσουν το γεγονός της μεγάλης τιμής, αλλά και της μεγάλης ευκαιρίας που έγινε για τον άνθρωπο, το απόλυτο, το άχρονο και το άφθαρτο, να ενωθεί με την ανθρώπινη φύση. Κεφαλαιώδους σημασίας πίστη με πολλές ανθρωπολογικές συνέπειες. Πίστη που σε καλεί να πάρεις ένα μεγάλο ρίσκο για το νόημα που μπορεί να δώσεις στη ζωή σου… Παρόλα αυτά μια τέτοια πίστη, θα άρεσε και στους άθεους Λ. Φώϋερμπαχ και Φ. Έγκελς, διότι με αυτόν τον τρόπο, τον εαυτό του, που θεοποιεί ο άνθρωπος τοποθετώντας τον όμως πολύ μακριά του, ξανακάνει προσπάθεια να τον ξαναβάλει μέσα του….
Έτσι θα το έβλεπαν αυτοί.Εγώ σήμερα πάντως, θα ήθελα να παρουσιάσω τη γέννηση του Χριστού, ως τη γέννηση ενός Μεγάλου Αναρχικού, του Μεγαλύτερου ίσως όλων των εποχών, αφού παρά τις παρεκτροπές, τις καθυποτάξεις στο όνομά του, τους πουριτανισμούς, τις μαγικές κατανοήσεις των λόγων του, την θεοποίηση του πολιτισμικού περιβλήματος και όχι της ουσίας των διδασκαλιών του, όσα είπε στα Ευαγγέλια πάντα μπορούν να σε εκπλήξουν, να δώσουν μια σπρωξιά σε όλα τα δόγματα που μπορεί να κατασκευάζουν οι κατά καιρούς Φαρισαίοι και Ιεροεξεταστές, για να αισθάνονται ασφαλείς. Να καταδεικνύουν τις ανεπάρκειες όλων των συστημάτων, χωρίς να οδηγούν στον μηδενισμό, ή στο κοινωνικό κενό, με κάθετες αναφορές σε κάποια Θεία πραγματικότητα ή όχι.
Να είναι τόσο απλά όλα: «Ήμουν ξένος και μαζέψατε, άρρωστος και στη φυλακή και ήρθατε να με δείτε, πεινούσα και μου δώσατε να φάω… » Τόσο απλά που νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι, να μη νιώθεις άχρηστος, καθυποταγμένος σε ένα σύστημα σωστών συμπεριφορών αλλά και τόσο δύσκολα, που δεν θα φτάσεις ποτέ στο τέλειο. Γιατί ακόμα και να καταργηθούν τα σύνορα, «ξένοι» θα υπάρχουν. Όση φαντασία και να βάλει κανείς, δεν μπορεί να φανταστεί έναν κόσμο, όπου η κίνηση προς τον Άλλο, δεν θα είναι το ζητούμενο της ζωής…
Να είναι κάποιος που ψιθυρίζει ότι είναι «Γιος του Θεού», αλλά εκεί στη διήγηση των «πειρασμών» να μη θέλει να τους πείσει όλους με κάποιο κόλπο που να καταργεί τη συνείδηση, με μια πρώιμη και συμβολική μαζική προπαγάνδα. Να αρνείται να δώσει στον κόσμο λίγο ψωμί και ασφάλεια για να τον καθυποτάξει.
Να είναι ο Χριστός στον διάλογο με τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή (που μας άφησε στους «Αδελφούς Καραμαζώφ» ο Φ. Ντοστογιέφσκι), ο οποίος ενώ καταλαβαίνει ότι απέναντι στα διακυβεύματα που στήνει η εξουσία και στην αποτελεσματικότητα της, τις περισσότερες φορές είναι ανίσχυρος, εντούτοις γνωρίζει ότι η τελική νίκη είναι από την πλευρά του δικού του δρόμου της Ελευθερίας…
Δεν διάλεξα τυχαία να προβάλλω σήμερα την Γέννηση του Χριστού, ως αυτή του Μεγάλου Αναρχικού. Η κάθε εποχή, διαλέγει να εστιαστεί στην πλευρά αυτής της καθοριστικής για την Ανθρωπότητα προσωπικότητας, την οποία έχει ανάγκη.
Έναν τέτοιο Αναρχικό ίσως έχει ανάγκη και η εποχή μας.
Και με αυτή την ευκαιρία Καλές Γιορτές με Ειρήνη και Ελευθερία έξω και μέσα.
* http://tsouknida.blogspot.com/2009/12/blog-post_25.html
Σχετικά
