Η ΔΕΗ ΘΝΗΣΚΟΥΣΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο θάνατος της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης, της ΔΕΗ, είχε προαναγγελθεί, απλά εμείς, ο λαός δηλαδή και όχι οι κρατούντες, δεν είχαμε αναγνώσει την αγγελία. Βέβαια δεν ήταν αρκετά σαφής, καθώς δεν έγραφε περί θανάτου η σχετική οδηγία της ΕΕ (1992), αλλά περί απελευθέρωσης, είδος μετάβασης από τον «μίζερο» βίο υπό τον κρατικό εναγκαλισμό στην «ευδαιμονία» της δράσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ήταν η εποχή κατά την οποία κατέρρεε ο υπαρκτός λεγόμενος σοσιαλισμός και ο μονοκράτωρ καπιταλισμός της νέας τάξης πραγμάτων ενεργούσε ως ενάγων κατά του κράτους, το οποίο θεωρούσε κακό επιχειρηματία.

Και όμως αν επιβραδύνθηκε επί εικοσαετία η ελευθεριότητα (και όχι ελευθερία), δηλαδή η ασυδοσία του αδηφάγου κεφαλαίου στον τομέα της ενέργειας αυτό οφείλεται στη σθεναρή αντίσταση των Γάλλων, οι οποίοι είχαν αναπτύξει την πλέον σημαντική κρατική επιχείρηση ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου στην έκταση της ΕΕ. Συνεπώς είναι ξεκάθαρο ότι το Κράτος δεν είναι εξ ορισμού κακός επιχειρηματίας, αλλά γίνεται κακός, όπως συνέβη ιδίως στη χώρα μας, όταν υποκαθίσταται από το εκάστοτε κόμμα εξουσίας.

Οι ασκήσαντες την εξουσία γνώριζαν πολύ καλά την κατάληξη, όπως τη γνωρίζουν και οι φαινόμενοι να  προβάλλουν αντίσταση στις εξελίξεις αλλά πάντως στα πλαίσια της ΕΕ υπέρμαχοι αυτής όντες! Προβλέπω ότι το σχετικό νομοσχέδιο της νέας κατάτμησης της ΔΕΗ, γιατί έχουν ήδη συμβεί κάποιες με όχι ασήμαντο κόστος, θα υπερψηφιστεί και η κατάσταση αυτή θα παγιωθεί, ώσπου το τμήμα που θα απομείνει δημοσίου χαρακτήρα να καταπέσει σε πλήρη μαρασμό. Πάντως θα ενθουσιαστώ, αν διαψευσθώ! Ας δούμε όμως πώς φθάσαμε έως εδώ χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να ισχυριστούμε όπως ο Καβάφης:

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Όχι κρότος, πάταγος γινόταν αυτή την εικοσαετία, ώστε εκπληκτικό είναι το ότι δεν ολοκληρώθηκε ακόμη η κατεδάφιση! Οδήγησαν αρχικά την ΔΕΗ στο χρηματιστήριο. Δεν θα λησμονήσω ποτέ την υπόδειξη στελέχους της επιχείρησης προς εμάς τους εγαζομένους: «Τώρα πρέπει να εντείνετε τις προσπάθειές σας, καθώς οι μέτοχοι θα έχουν απαιτήσεις, θα θέλουν να αποδίδουν ικανοποιητικά οι επενδύσεις τους»! Ώστε όσο η ΔΕΗ ήταν του Κράτους, δηλαδή του λαού, δεν ήταν και τόσο αναγκαίο οι εργαζόμενοι να εντείνουν τις προσπάθειές τους για βελτίωση της απόδοσης, τώρα έπρεπε να το πράξουν αυτό, ώστε να έχει εξασφαλισμένα κέρδη ο όποιος ιδιώτης. Και κίνησε το παιχνίδι του χρηματιστηρίου. Πολλοί εργαζόμενοι πήραμε μετοχές με επωφελείς όρους. Δεν γνωρίζω πόσοι έσπευσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα να τις πωλήσουν και να επωφεληθούν από την άνοδο της τιμής τους αρχικά και πόσοι, λόγω αγάπης προς την επιχείρηση, τις κράτησαν, για να δουν την τιμή τους να καταβαραθρώνεται, κατά το προσφιλές στο σύστημα παιχνίδι της απαξίωσης, προκειμένου να ετοιμαστεί ο δρόμος για την εκποίηση. Πάντως οι εργαζόμενοι τήρησαν την ίδια τακτική στην εργασία, όπως και προηγουμένως: Οι εργατικοί συνέχισαν να εργάζονται φιλότιμα και οι άλλοι να θεωρούν την προσέλευση στην εργασία ως ανάπαυση έχοντες ισχυρές «πλάτες» στους μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας ή στους συνδικαλιστικούς κύκλους!

Η ΔΕΗ, που παρά το όσα προβλήματα εκ του κομματικού εναγκαλισμού είχε να επιδείξει ώς τα τέλη της δεκαετίας του 1980 σημαντικότατο έργο άρχισε να κατολισθαίνει! Τα σενάρια για το μέλλον της διαδέχονταν το ένα το άλλο, οι ιδιώτες, ξένοι και εντόπιοι, εκδήλωναν κατά καιρούς ενδιαφέρον για αγορές, κάποιοι από τους ισχυρούς της εγχώριας οικονομίας επηρεάζαν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων σε βάρος της ΔΕΗ. Τα στρατηγικά σχέδια ανάπτυξης δεκαετίας και πενταετίας ατόνησαν και τελικά αφανίστηκαν. Η ΔΕΗ έπαψε να προσλαμβάνει προσωπικό, καθώς δεν της είχε επιτραπεί να αποκτήσει οργανόγραμμα ευθύνης, ώστε να φαίνονται ανά πάσα στιγμή οι πραγματικές ανάγκες της σε προσωπικό και όχι οι προεκλογικές! Χάθηκε πολυτιμότατη τεχνογνωσία με τη συνταξιοδότηση τεχνικού προσωπικού και αυτοί εξακολουθούσαν να παρουσιάζουν το προσωπικό πλεονασματικό λόγω της πληθώρας των διοικητικών υπαλλήλων, που κατά καιρούς είχαν προσληφθεί στο λεκανοπέδιο της ασυδοσίας!

Για να επισπεύσουν την απαξίωση της ΔΕΗ την υποχρέωσαν δια νόμου (ποιος ψηφίζει τους νόμους;) να αγοράζει την ενέργεια από τους μικρούς καταναλωτές σε τιμή υψηλότερη από εκείνη πωλήσεώς της. Ήταν τότε που μας είχαν πνίξει με το σύνθημα «πράσινη ενέργεια», τότε που σε αγαστή συνεργασία κατεδαφιστές της ΔΕΗ και ένθερμοι «φρουροί» του περιβάλλοντος έπαιζαν το ίδιο παιχνίδι θεωρούμενοι αντίπαλοι! Και αφού εξεμαύλισαν κάποιους για μία ακόμη φορά (πρώτη εκείνη του χρηματιστηρίου) με την υπόδειξη για επένδυση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τώρα καλούν τον λαό να συνεισφέρει, για να μπορούν να συνεχίζουν καταβάλλουν τα οφειλόμενα σ’ αυτούς που δανειζόμενοι στήριξαν τις βιομηχανίες παραγωγής, δυστυχώς όχι ελληνικές, των αναλόγων συσκευών.

Τώρα οι του κυβερνητικού στρατοπέδου σιωπούν αισθανόμενοι ότι έχουν απέναντί τους τη συντριπτική μερίδα του λαού, παρά τους όποιους διαχωρισμούς έχει επιφέρει ο κομματικός φανατισμός. Γνωρίζουν πλέον ότι επίθεση κατά των εργαζομένων στη ΔΕΗ (τα ρετιρέ) δεν συγκινεί ούτε και υπάρχουν πολλοί αφελείς, ώστε να πιστεύουν και τώρα σε μείωση της τιμής της ενέργειας σε περίπτωση που ο έλεγχος αυτής περάσει στα χέρια ιδιωτών. Από την άλλη ετοιμάζουν οι της αντιπολίτευσης κοινό μέτωπο κατά των μέτρων. Πολύ αργά, καθώς χάθηκαν είκοσι ολόκληρα έτη, κατά τα οποία η ΕΕ έδειξε περίτρανα και ιδιαίτερα στη χώρα μας ότι είναι μηχανισμός εξουσίας που στοχεύει αποκλειστικά στην αύξηση των κερδών των πλουτοκρατών του τραπεζικού συστήματος και ουδόλως ενδιαφέρεται για τις αγωνίες και τα προβλήματα των λαών! Συνεπώς το βασικό δεν είναι μικρή ΔΕΗ ή όχι, αλλά ΕΕ ή όχι. Αν δεν το έχουμε ακόμη καταλάβει, θα μας βοηθήσει σύντομα η ίδια η ΕΕ να το καταλάβουμε

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»,  30-6-2014