Αυτή η Νεολαία δεν είναι Ορφανή
Της Εύης Βουλγαράκη-Πισίνα
Ετήσια επέτειος του θανάτου ενός απ' τα παιδιά μας. Του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και η επέτειος της μνήμης χαρακτηρίστηκε από μια πορεία μάλλον πενιχρή και ιδιάζουσας ταυτότητας, αφού εκεί δεν συμμετείχε ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο ο Συνασπισμός και κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Επίσης συμμετείχε και κόσμος αρκετός, ο οποίος με αρκετή αμηχανία εντάχθηκε σε μπλοκ που ίσως δεν τον εξέφραζαν και που προφανώς δεν γνώριζε τους συντελεστές τους. Ο κόσμος όμως αυτός, εκτός από την έντονη παρουσία της αστυνομίας, ήταν που στάθηκε εμπόδιο στο έργο των γνωστών αγνώστων, που σε αντίθεση με τα ΜΜΕ η ίδια η νεολαία δεν τους προσδίδει κανέναν τίτλο τιμής αλλά τους αποκαλεί απλώς «μπαχαλάκηδες».
Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την επομένη. Γιατί άραγε την επομένη; Επειδή οι εκπαιδευτικοί φορείς κόπτονται τόσο για την παιδεία; (Θεωρούμε ότι οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ, ΔΟΕ και τα συναφή φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημά της). Μήπως επειδή με τα σχολεία ανοιχτά χειραγωγείται καλύτερα ο μαθητόκοσμος; Ή μήπως γιατί είναι απλώς μια ευκαιρία για κοπάνα απ' τη δουλειά και απώλεια άλλης μιας (άχρηστης κατά τεκμήριο ούτως ή άλλως) εργασιακής μέρας;
Έστω. Οι πορείες έγιναν όπως έγιναν. Και η Αθήνα δεν έγινε Βηρυττός. Μείζον το πρόταγμα και ο στόχος, και επιτυχία έχει να δείξει η αστυνομία και ο νέος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη.
Όμως. Οι προληπτικοί έλεγχοι της αστυνομίας (εντάξει μέχρις εδώ) και οι πάνω από χίλιες (προληπτικές) προσαγωγές δημιουργούν σοβαρότατα ερωτήματα για την πορεία της δημοκρατίας μας. Αλλά και για την αντιμετώπιση της νεότερης γενιάς.
Στη μια από τις δυό πορείες ήμουν παρούσα. Και στις δυό ήταν εκεί τα παιδιά μου. Επίσης τα ανήψια μου, οι φίλοι των παιδιών μου, τα παιδιά των δικών μας φίλων. Και η αστυνομία προσήγαγε κάποιους εξ αυτών που απλώς περνούσαν αμέριμνοι (μάλιστα κάποιοι ούτε στην πορεία δεν πήγαιναν, αλλά απλώς κινούνταν στο κέντρο). Σε παιδιά φοβισμένα εκστόμισαν απειλές, να μην τολμήσουν να πάνε στην πορεία γιατί χάθηκαν… Τα παιδιά φοβισμένα δεν μίλησαν.
Οι γονείς όμως αναρωτιόμαστε; Προς τι όλο αυτό; Ήταν παράνομο το συλλαλητήριο; Είναι μήπως παράνομο να διαδηλώνει κανείς ειρηνικά σ' αυτή τη χώρα; Ο μόνος τρόπος να προστατεύσει η αστυνομία τις περιουσίες των πολιτών είναι να μας κλείσει όλους ερμητικά στα σπίτια; Γιατί ο προφανής σκοπός όλων αυτών των μέτρων, δεν είναι η καταπολέμηση της βίας, αλλά ο εκφοβισμός των πολιτών και ιδίως της νεολαίας.
Σαν γονείς δεν θέλουμε να ακούσουμε ότι το παιδί μας είναι προσαχθέν. Άλλωστε αυτό μοιάζει με συνώνυμο του «απαχθέν», καθώς για ώρες επί ωρών κανείς δεν γνωρίζει που είναι το παιδί, καμία επικοινωνία δεν του επιτρέπεται, καμία καταγραφή δεν γίνεται ότι βρίσκεται π.χ. στη ΓΑΔΑ ή όπου αλλού. Αυτό συνέβη σε παιδιά φίλων, που απολύτως καμία σχέση με τη βία δεν έχουν.
Εμείς οι γονείς καθόμαστε ένα βήμα παραπίσω. Γιατί αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της κοινωνικής ειρήνης, γιατί αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για μια υποτυπώδη έστω λειτουργία της αγοράς. Έτσι πληρώνουμε, βουβά πικραμένοι αλλά πάντως όχι εξεγερμένοι, και όλους τους λογαριασμούς που έρχονται σωρηδόν. Τα πράσινα τέλη στα παλιά αυτοκίνητα, από μια κυβέρνηση που ρίχνει σωρηδόν τα χημικά και τα δακρυγόνα. Το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, ενώ πολλοί συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν ούτε πως θα πληρώσουν τη ΔΕΗ του σπιτιού τους που χτίστηκε ίσως σε καλύτερες μέρες. Η αγορά γνωρίζει ότι μάταια περιμένει τον 13ο μισθό, ο οποίος θα πάει όλος πίσω στο αδηφάγο δημόσιο με τη μια μορφή ή την άλλη και δεν θα μείνει τίποτε, ούτε καν για την αποπληρωμή δανείων και καρτών. Σκύβουμε το κεφάλι και βουβά ακολουθούμε αποδεχόμενοι ότι είναι μείζον το πρόταγμα να σωθεί η οικονομία και να μην καταβαραθρωθούμε συλλογικά.
Δεν μας λείπει όμως και η επίγνωση ότι άλλος πεινά και άλλος μεθύει. Δεν μας λείπει η επίγνωση ότι η νεολαία βρίσκεται σε εργασιακό αδιέξοδο και σε αδιέξοδο γενικώς.
Δεν θα μείνουμε για πολύ άπραγοι θεατές, αν νιώσουμε ότι η εξαπάτηση συνεχίζεται, ότι η σπατάλη δεν περιορίζεται, ότι οι όροι ζωής δεν βελτιώνονται, ότι το δημόσιο δεν συμμαζεύεται, ότι τα ταμεία μας δεν εξυγιαίνονται.
Ο πόνος του γονιού που ξέρει ότι τα παιδιά του θα ζήσουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τον ίδιο είναι βαρύς και δυσβάσταχτος. Και τα παιδιά μας δεν είναι ορφανά. Ας το γνωρίζει αυτό η όποια διακυβέρνηση.
Πέτυχε η αστυνομία τον περιορισμό των εκτρόπων. Πραγματικά συγχαρητήρια. Πέτυχε όμως και να νιώσει η νεολαία μια ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση, να μάθει τι θα πει αυταρχισμός από νωρίς. Μια τόσο πολλαπλά στριμωγμένη νεολαία, δεν θα εξεγερθεί κάποια στιγμή; Και η έκρηξή της δεν θα είναι και πάλι ένα κύμα άλογο, ορμητικό, ανεξέλεγκτο;
Περιμένουμε η Πολιτεία να δει επιτέλους τη Νεολαία όχι ως οιονεί ταραξίες αλλά ως το μέλλον και το παρόν του τόπου. Περιμένουμε να τους δώσει ένα μέλλον και να τους αφήσει ένα παρόν. Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία και για πραγματική προστασία του πολίτη.
ΠΗΓΗ: Εφημ. «Χριστιανική», Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009, φ. 811 (1123), σελ. 9, ηλ. δημοσίευση Τετάρτη, 09 Δεκέμβριος 2009,
http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/811/aute-neolaia-den-einai-orphane.html
