Η γλώσσα είναι Προκρούστης
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Η γλώσσα είναι Προκρούστης
μ’ ένα κρεβάτι κι ένα πέλεκυ
στον ώμο
που καρτερεί για φόνο
Η γλώσσα είναι ένα καράβι
στους ωκεανούς του γαλαξία
Όμως, αφού πλέει
μόνο στα κύματα,
Χάνει το βυθό, χάνει τη χάρη
Γιατί όσο κι αν φυσάει ο αέρας
τα πανιά μας
η χάρις βρίσκεται
στο πήδημα του δελφινιού
στης φάλαινας το μακροβούτι
Η χάρις βρίσκεται
στην άρρητη ομορφιά
που αφήνει άναυδους τους ποιητές
χωρίς τη λέξη
Όπως οι δύτες όταν βυθοσκοπούν
χωρίς αέρα
που νοιώθουν την ασφυξία του βυθού
κι όμως επιμένουν να γλεντούν
απρόσιτη ομορφιά
Κι όσο η γλώσσα πλέχει
στην επιφάνεια και το σχήμα
το όνειρο περιφρονεί
το χώρο και το χρόνο
και θωπεύει το πραγματικό,
δηλαδή απλώς θωπεύει το άρρητο
δοκιμάζοντας τους πρώτους φθόγγους
Γι’ αυτό η λέξη είναι
η συνουσία του ονείρου
με το άρρητο
Έτσι η γλώσσα και η ουτοπία
στέλνουν δικούς τους αγγελιοφόρους
στο πραγματικό,
τη λέξη και το όνειρο
Αφού το δέος μπρος το άρρητο
καθορίζει τη βαρύτητα των εννοιών,
η λέξη και το όνειρο
είναι δίχτυα αλλότροπα
Η λέξη και το όνειρο είναι
φασματικές γραμμές
στο συνεχές φάσμα του πραγματικού
Έτσι που στο πεπερασμένο της νόησης
να γίνεται αντιληπτή
η κίνηση της σαύρας
και η συνάφειά της με τον πελαργό
23 Αυγούστου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος
