Πέρα από το Σωστό-Λάθος, στα όρια του Σωστικού και της κοινωνίας Κτιστού-Ακτίστου
Θεολογικοί προβληματισμοί από μια υπόθεση εργασίας
Θέματα
Του Χρήστου Παπαδόπουλου*
Α1. Με το Βάπτισμα απαλλασσόμεθα από το προπατορικό αμάρτημα Σ-Λ
1. Στο σχολικό βιβλίο των θρησκευτικών: “Ορθόδοξη Πίστη και Λατρεία” των Χρήστου Γκότση, π. Γεωργίου Μεταλληνού και Γεργίου Φίλια, σημειώνεται: σελίδα 126 παρ. Γ: »τα λόγια αυτά σημαίνουν πως αυτός που βαπτίστηκε απαλλάχτηκε από την προπατορική αμαρτία.»
2. Στο βιβλίο του π Γεωργίου Μεταλληνού, »Η θεολογική μαρτυρία της Εκκλησιαστικής λατρείας» σελ 250 τονίζεται: »εύστοχα έχει παρατηρηθεί ότι σε όλη την ακολουθία βαπτίσματος δεν γίνεται λόγος για συγχώρηση κάποιας προπατορικής ενοχής… το μυστήριο λειτουργικά είναι αποδεσμευμένο από κάθε έννοια »νομικής» αφέσεως αμαρτιών. Η ακολουθία περιστρέφεται σ’ ότι αφορά την ένταξη του βαπτιζομένου στη ζωή της εκκλησίας.»
Α2. Mε το χρίσμα παίρνουμε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Σ-Λ
1. Στη σελ.122 από το σχολ. Βιβλίο: »Στη Καινή διαθήκη βλέπουμε τους Αποστόλους να θέτουν τα χέρια τους στους βαπτιζομένους, οι οποίοι μετά την χειροθεσία αυτή λάμβαναν το Άγιο Πνεύμα … με το χρίσμα εξοπλιζόμαστε, τελειοποιούμε τις πνευματικές μας δυνάμεις…»
2. Στο βιβλίο »Ορθόδοξη Πνευματικότης» σελ.79 γραμμένο από ένα μοναχό της Ανατολικής Εκκλησίας, που προλογίζει ο μακαριστός καθηγητής Σάββας Αγουρίδης σημειώνεται: »έτσι και το δώρο του Αγίου Πνεύματος δεν μπορεί αποκλειστικώς να ταυτιστεί με το χρίσμα. Η Γραφή αναφέρει περιπτώσεις που το Πνεύμα δόθηκε χωρίς να μεσολαβήσει ανθρώπινη διακονία .τέτοια είναι η περίπτωση του Κορνήλιου και άλλων…»
Α3. Η συνάντηση με τον Αναστάντα Χριστό πραγματοποιείται μόνο μέσα στην εκκλησία Σ-Λ
1. Από το σχολ. Βιβλίο σρλ. 63 παρ. δ »…η συμπόρευση και η συσταύρωση αλλά και η συμμετοχή στη χαρά της Ανάστασης είναι πραγματοποιήσιμα μόνο μέσα στην εκκλησία.»
2α. Παραθέτουμε από το βιβλίο Πράξ. 22, 4-16 το όραμα της Δαμασκού με τη φανέρωση του Αναστάντος Κυρίου στο διώκτη Σαούλ. »καθώς πήγαινα και πλησίαζα στη Δαμασκό, ξαφνικά κατά το μεσημέρι άστραψε γύρω μου δυνατό φως από τον ουρανό. έπεσα στη γη κι άκουσα μια φωνή που μου έλεγε: »Σαούλ, Σαούλ, γιατί με καταδιώκεις; Κι εγώ απάντησα: »ποιός είσαι Κύριε; »Η φωνή μου είπε: »εγώ είμαι ο Ιησούς ο Ναζωραίος, που εσύ τον καταδιώκεις. »όσοι ήταν μαζί μου είδαν το Φως και φοβήθηκαν. δεν άκουσαν όμως τη φωνή εκείνου που μιλούσε….καθώς δεν έβλεπα από τη λαμπρότητα του φωτός εκείνου…»
2β. Στο βιβλίο »Ορθόδοξος Πνευματικότης» σελ 113-114 αναφέρεται: »Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι απόστολοι έγιναν δεκτοί στη χαρά της Αναστάσεως χωρίς να μετάσχουν στην θυσία του Κυρίου. Στην πραγματικότητα, είχαν τραπεί σε φυγή. Εγνώρισαν αργότερα, δια του μαρτυρίου των, το νόημα του Σταυρού… Ο θάνατος μετά του Χριστού παραμένει η αναγκαία προϋπόθεση για την ανάστασι μετ’ αυτού. αλλά αυτό το »αποθνήσκειν μετά» και »ανίστασθαι μετά», θα βρίσκεται πάντοτε μακριά από τις δυνατότητές μας, αν η παρουσία του Αναστάντος Χριστού κι η νικηφόρος χάρις του τάφου του, δεν είναι μπροστά μας σαν ελεύθερο δώρο του Θεού, πριν εμείς πάρομε οποιαδήποτε απόφαση που σημαίνει κάποια θυσία εκ μέρους μας.»
Α4 αυτός που ενσυνείδητα ζεί εκτός εκκλησίας, δεν σώζεται. Σ-Λ
1. Από το σχολ. βιβλίο σελ. 35 παρ. α »σωζόμαστε μέσα στην εκκλησία.»
2. Παραθέτουμε από το βιβλίο »Ορθόδοξος δρόμος» σελ. 124 του Αγγλικανού Ορθοδόξου Επισκόπου Κάλλιστου Γουέαρ: »βέβαια, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλοί που ενσυνείδητα απωθούν το Χριστό και την εκκλησία του… Ο Θεός μπορεί να σώσει αυτούς που σε αυτή τη ζωή ποτέ δεν ανήκαν στην εκκλησία του, αλλά βλέποντας το θέμα από τη δική μας πλευρά, αυτό δεν δίνει το δικαίωμα σε κανέναν μας να πει: Η Εκκλησία δεν μου είναι απαραίτητη.»
Α5. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της πτώσης. Σ-Λ
1. Από το σχολ. Βιβλίο σελ. 65 παρ. α: »ο θάνατος είναι έξω από τη θέληση του Θεού, δεν είναι φυσική κατάσταση, αλλά αποτέλεσμα της πτώσης, της αμαρτίας.»
2. Σεβασμιότατος Περγάμου Ιωάννης Ζηζιούλας, από το »θεολογία και ψυχιατρική σε διάλογο»: »ανήκω σε εκείνους, που πιστεύουν ότι προ της δημιουργίας του ανθρώπου υπήρξε και ζωή και θάνατος… η φύση του ανθρώπου και γενικά η δημιουργία εμπεριέχει από την αρχή τη φθορά και συνεπώς και την νόσο...»
Αν λοιπόν αυτές οι πηγές, έχουν δουλευτεί μέσα στη τάξη και έχουν γίνει κτήμα των μαθητών, τότε εγείρονται πολλά ερωτήματα σε ότι αφορά μια υποτιθέμενη δοκιμασία… ενδεικτικά αναφέρω:
1. ποιό είναι το σωστό και ποιο το λάθος;
2. πώς ο μαθητής κάτοχος μιας βαθύτερης θεολογικής παιδείας, δύναται να απαντήσει μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός σωστού-λάθους;
3. πώς ο βαθμολογών καθηγητής, σκεφτείτε και το ενδεχόμενο να είναι άλλος από τον διδάσκοντα, θα αξιολογήσει το εν λόγω δοκίμιο;
Πώς τον »αχωρήτως παντί» τον »χωρούμε» στα στενά ενός σωστού-λάθους;;;
* Χρήστος Παπαδόπουλος, καθηγητής Θεολογίας, 12ο ΓΕΛ ΠΑΤΡΩΝ
