ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ 2014
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Με την άλωση της βασιλεύουσας των πόλεων είναι συνυφασμένος ο θρύλος της «Κερκόπορτας». Κι ήταν αυτή μια ασήμαντη μικρή θύρα στο πλήθος των μεγάλων πυλών που διέκοπταν το απόρθητο τείχος της, αυτό που άντεξε επί χιλιετία στις βαρβαρικές επιδρομές. Σύμφωνα με τον θρύλο μια εκ πρώτης όψεως ασήμαντη αβλεψία στάθηκε αρκετή, ώστε να ακουστεί η κραυγή απόγνωσης: «Η Πόλις εάλω»!
Άραγε οι λαοί διαχρονικά επιζητούν τρόπους δικαίωσής τους σε καιρούς παρακμής; Διότι ασφαλώς η Πόλη δεν έπεσε, επειδή λησμονήθηκε ανοικτή κάποια θύρα. Το τείχος της είχε διαλυθεί από το διαρκές σφυροκόπημα των τηλεβόλων του «χριστιανού» Ουρβανού και οι πολιορκητές εφόρμησαν επάνω από τους σωρούς των ερειπίων! Η άλωση επισημοποίησε τον θάνατο του από αιώνα κλινικά νεκρού. Δυστυχώς ποτέ δεν θελήσαμε να διδαχθούμε από τα σφάλματα των προγόνων μας, ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα συμβάντα των μελανών σελίδων της ιστορίας μας.
Στην αυτοκρατορία εκδηλώθηκε ο πρώτος κλονισμός περί τα μέσα του 11ου αιώνα. Σειρά αναξίων αυτοκρατόρων αναρριχήθηκαν στον θρόνο, που ως κύριο μέλημά τους είχαν τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, το οποίο είχε σωρεύσει ο ικανός και ολιγαρκής αυτοκράτωρ Βασίλειος, ο επονομασθείς «βουλγαροκτόνος». Σήμερα οι εθνομηδενιστές αναφέρονται με περισσή ειρωνεία στο πρόσωπό του, ωσάν να έδωσε ο ίδιος τον τίτλο στον εαυτό του, ενώ ουδεμία κρίση εκφέρουν κατά των αναξίων διαδόχων του! Η αναξιότητα είχε ως συνέπεια την αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας και την τάση αποστασιοποίησης απ’ αυτήν. Κατά τον τρόπο αυτό η ρωμαίικη αυτοκρατορία κατέπεσε σε είδος φεουδαρχίας κατά το πρότυπο της πολυδιασπασμένης τότε Δύσης. Οι κατά τόπους ισχυροί άρχισαν να κατατυραννούν τους χωρικούς, που αισθάνονταν πλέον ξένοι στη γη τους. Δεν είχαν κανένα λόγο να παραμένουν πιστοί φύλακες των συνόρων, όπως κατά την εποχή των «Ακριτών». Έτσι προήλθε η πρώτη δεινή ήττα στο Μάτζικερτ από τους Σελτζούκους Τούρκους (1071).
Οι πρώιμοι εξισλαμισμοί των Ρωμηών της Μικρασίας δεν μας απασχόλησαν ποτέ. Προβάλαμε «κερκόπορτες» και «κερκόπορτες» για να δικαιολογήσουμε τις δεινές μας ήττες. Έτσι τους εξισλαμισμούς αποδώσαμε στο σύνολό τους στη βία των φανατικών μουσουλμάνων επιδρομέων. Κι όμως οι περισσότεροι ήσαν εκούσιοι. Και οι πρώτοι που έδιναν το κακό παράδειγμα ήσαν οι οικονομικά ισχυροί, που δεν ήθελαν να χάσουν την περιουσία τους στην κατακτημένη γη, που οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους είχαν σφετεριστεί από τους φτωχούς καλλιεργητές της. Και το κακό παράδειγμα αυτών ακολούθησε στη συνέχεια και ο λαός, που δεν είχε τις δυνάμεις να υπομένει τη βία, τις αγγαρείες, την εκμετάλλευση, την αρπαγή και τον χλευασμό! ΟΙ εξισλαμισμοί έδειξαν περίτρανα το έλλειμμα πίστης, που χαρακτήριζε τους Ρωμηούς κατά την περίοδο της παρακμής της Ρωμανίας, τότε που αυτοί είχαν ασφαλίσει τη θύρα της ψυχής τους, για να μην εισέλθει ο Χριστός.
Κύλισαν τετρακόσια ακόμη έτη. Οι Ρωμηοί υποχωρούσαν άτακτα καθώς η επιθετικότητα των Οθωμανών πλέον Τούρκων σάρωνε τη Μικρά Ασία. Και οι αυτοκράτορες, ικανοί και ανίκανοι, αναζητούσαν εναγωνίως λύση. Σε περιόδους παρακμής πρυτανεύει η λύση της προσφυγής στον ξένο παράγοντα προς αναζήτηση βοήθειας. Και υποθηκεύτηκαν αρχικά όλες οι πρόσοδοι στις ανερχόμενες δυνάμεις των ιταλικών πόλεων, οι οποίες μονοπωλούσαν πλέον, ως διαθέτουσες ισχυρό στόλο το εμπόριο στη Μαύρη θάλασσα και στο Αιγαίο! Αυτό στη σύγχρονη γλώσσα της οικονομίας λέγεται ξένες επενδύσεις σε λιμάνια και μεταφορικά μέσα! Και εντάθηκαν οι επιστρατεύσεις μισθοφόρων με υποσχέσεις για αμοιβές τους από ταμεία άδεια πλέον από καιρό. Και εκείνοι οργισμένοι από την εξαπάτησή τους ρήμαζαν τα όποια εδάφη απόμειναν ελεύθερα κατά τρόπο αγριότερο και απ’ εκείνο του πλέον βαρβάρου επιδρομέα. Και ο χωρικός έπεφτε καθημερινά θύμα των διασταυρουμένων συμφερόντων των ισχυρών. Και σαν να μην έφθανε αυτό άρχισαν οι άγριες αντιπαραθέσεις διεκδικητών του θρόνου. Και ένας απ’ αυτούς ζήτησε τη βοήθεια της Δύσης. Έτσι φθάσαμε στην πρώτη άλωση της Πόλης (1204).
Όλοι σπεύδουμε να καταγγείλουμε τους Φράγκους για τη λεηλασία και τους Βενετούς για την αρπαγή. Κρύβουμε όμως επιμελώς κάτι πολύ σημαντικό: Για να συμβεί η πρώτη άλωση άνοιξαν πολλές και όχι μία «κερκόπορτες» από τους οπαδούς του προδότη διεκδικητή του θρόνου (αξίζει να αναφέρω το όνομά του;)! Έκτοτε η αυτοκρατορία, αν και σύντομα ανασυντάχθηκε και ευδόκησε να έχει κάποιους πολύ άξιους αυτοκράτορες, δεν κατάφερε να «σταθεί σταθερά στα πόδια της». Οι πρόσοδοι του δημοσίου ταμείου είχαν οριστικά εξανεμιστεί και άλλοι δεν ήταν δυνατόν να εισρεύσουν σ’ αυτό. Η γη είχε μειωθεί σημαντικά, ιδιαίτερα μετά το πέρασμα των Οθωμανών στη Βαλκανική. Έτσι οι αστοί (κάτοικοι του άστεως), που αισθάνονταν τον βίο τους ασφαλή μέσα στα τείχη, που είχαν αντέξει επιδρομές και επιδρομές, άρχισαν να αποσύρουν τα χρήματα από τους κρυψώνες και να τα διαθέτουν για την επιβίωσή τους, όπως στην τελευταία κατοχή οι κάτοικοι της Αθήνας.
Όταν μια κοινωνία βιώνει την παρακμή νοιάζεται μόνο για το παρόν. Έτσι, αν και έβλεπαν ότι το τέλος πλησιάζει με μαθηματική ακρίβεια, οι κατέχοντες σπαταλούσαν για τις καθημερινές τους απολαύσεις. Η έκλυση των ηθών ήταν έκδηλη στο ανώτερο κοινωνικά στρώμα των αστικών κέντρων. Αντί να σκέπτονται να ασφαλίσουν έστω τα τείχη ασφάλιζαν τις γαστέρες, ώστε να μην εξέρχονται παιδιά στον κόσμο. Φρόντιζαν οι πάντες να μη μείνει ανοικτή κάποια «κερκόπορτα» και περάσουν τα παιδιά στον κόσμο τους. Συνήθως επικαλούμαστε την αρπακτικότητα των κατακτητών, που ήθελε να επανδρώνει με Ρωμηούς τα γενιτσαρικά του τάγματα. Κανένας λόγος για την τότε, όπως και σήμερα, δημογραφική κατάρρευση! Θρηνούμε, γιατί δεν φυλάσσονται επαρκώς τα σύνορά μας, τώρα που δεν διαθέτουμε τείχη, αδιαφορούμε όμως για τη δημογραφική συρρίκνωσή μας και την εξώθηση προς διαρκείς μεταναστεύσεις λόγω παραχωρήσεως των προσόδων μας στους ξένους «εταίρους», «φίλους», «συμμάχους»!
Και αφού, με τα ταμεία άδεια, κάθε ελπίδα για βοήθεια είχε εκλείψει σκέφθηκαν εκείνοι, οι ελάχιστοι, αυλικοί, εκκλησιομάχοι διανοούμενοι και επίορκοι κληρικοί, που δήθεν νοιάζονταν για τη σωτηρία του υπολείμματος της αυτοκρατορίας, να εκποιήσουν στη Δύση την πίστη του λαού, το πολυτίμητο τζιβαϊρικό, κατά τον Μακρυγιάννη! Και βγαίνουν σήμερα οι εθνομηδενιστές, οι πάντοτε πρόθυμοι να εκποιήσουν στις σύγχρονες αγορές της Δύσης κάθε τι που ο λαός μας διαχρονικά θεωρεί πολύτιμο, και μέμφονται τους φανατικούς της θρησκείας, γιατί συντέλεσαν στην άλωση της Πόλης! Αυτοί οι πάντοτε διαχωρίζοντες τη θέση τους απ’ εκείνη του λαού, τον οποίο διαχρονικά θυσιάζουν «δια μιαν δολεράν καλημέραν των (δυτικών) πρέσβεγων», κατά τον Μακρυγιάννη. Και ψηφίζουν όλα εκείνα τα άρθρα τα ενάντια στην πίστη του λαού ενισχυόμενοι από την θλιβερή σιωπή ποιμένων και θεολόγων, αρκετοί από τους οποίους έχουν μαγευτεί από τα «φώτα» της Δύσης υπό την επίδραση της κινήσεως του οικουμενισμού και φθάνουν να θεωρούν φανατικούς ή ξεπερασμένους τους Πατέρες της Εκκλησίας!
Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να διαθέτει όχι τείχη, αλλά άλλα μέσα για την υπεράσπισή της. Αυτή όμως έχει αναθέσει την παντοία άμυνά της στους δυτικούς, οι οποίοι φροντίζουν για τον εκμαυλισμό των τέκνων της, για την οικονομική εξαθλίωσή τους, για τη φυγή από τη χώρα και για την κάλυψη των δημογραφικών απωλειών με την εγκατάσταση νέων κατοίκων όχι ως κατακτητών, όπως αρκετοί τους εκλαμβάνουν, αλλά ως θύματα άγριας εκμετάλλευσης και εδώ, όπως και στις χώρες προέλευσής τους. Και εμείς συνεχίζουμε να αναζητούμε κάποια ανοικτή «κερκόπορτα», για να δικαιολογήσουμε τα παντελώς αδικαιολόγητα, ενώ αποκοπήκαμε από τις ρίζες μας και ανοίξαμε όλες τις πύλες διάπλατα και με τη θέλησή μας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 2-06-2014
