Περί σημαιολογίας

 

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

 

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

 Πριν από πολλά πολλά χρόνια (κοίτα που η Ιστορία πάει να γίνει απίστευτο, στους καιρούς μας, παραμύθι), μια φορά δηλαδή κι έναν καιρό, όπου όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, όταν οι μελανοχίτωνες κατακτητές είχαν κτηνωδώς επιβάλει το «δίκαιο» της βίας στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και πάνω στον Βράχο που συμβόλιζε μέσα στην ιστορία του κόσμου το λίκνο αυτής της Δημοκρατίας, στην Ακρόπολη, είχαν κατεβάσει το σύμβολο της Ανεξαρτησίας της, της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης κάθε λαού, τη Σημαία, δύο αμούστακα παιδιά, φανατικά για Λευτεριά και Δημοκρατία, νύχτα, άοπλα, χωρίς κουκούλες, αναρριχήθηκαν στον βράχο της Ακρόπολης και χωρίς να φοβηθούν τον κατακτητή σκοπό, κατέβασαν το σύμβολο – σημαία του επίβουλου κατακτητή και ανέβασαν τη Σημαία της Ελλάδος.

Ύστερα κατέβηκαν πάλι τον κακοτράχαλο βράχο και χάθηκαν, ενώ μετά την αποκάλυψη της πράξης τους επικηρύχτηκαν από τα στρατεύματα της Κατοχής και έγιναν για το δούλο έθνος σύμβολα Μάχης, Ελπίδας, Αντίστασης και Ελευθερίας.

 

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

 

Πολλά πολλά χρόνια μετά, μια άλλη φορά κι έναν άλλο καιρό (κοίτα που πάει να γίνει η Ιστορία παραμύθι στους μίζερους καιρούς μας), όταν πάλι όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, και κατακτητές και καταπατητές των ελευθεριών του λαού ήταν ντόπιοι ορκοπάτες στρατιωτικοί και τα παιδιά βγήκαν πάλι στους δρόμους και πλήρωσε η νεολαία με αίμα ακριβό την κτηνώδη βία τους, σύμβολο της εξέγερσης της συνειδητοποιημένης γενιάς της εσωτερικής αντίστασης ήταν μια ματωμένη σημαία του Ανώτατου Ιδρύματος που έγινε ορμητήριο και βωμός θυσίας του αγώνα.

 

Κάθε χρόνο από τότε η αιματοβαμμένη σημαία, το σύμβολο της εξέγερσης, προπορεύεται στις εορταστικές επετείους μνήμης και τιμής των ειρηνικών πορειών των πάνδημων διαδηλώσεων.

 

Έπειτα από λίγα χρόνια από την εξέγερση, καθηγητές πανεπιστημίου σε δημόσιες δηλώσεις μαζί με άλλους πνευματικούς ρατέδες χαρακτήρισαν τις σημαίες κάθε λαού «πανιά», «κουρέλια», «σύμβολα εθνικισμού», «ιδεοληπτικές προλήψεις». Οι ίδιοι εξάλλου «θεωρητικοί» ονόμαζαν και ανέλυαν τα έθνη κατασκευές, τα κράτη μηχανές βίας και την ιστορία των λαών σενάριο φανταστικού σίριαλ.

 Αυτές οι απόψεις πέρασαν στα αμφιθέατρα, στα σχολικά εγχειρίδια και στη μαζική νάρκωση του πληθυσμού με πολιτισμικά προϊόντα των παρακμασμένων κρατών που εγκαινίαζαν την κουλτούρα της εμπορευματικής συναλλαγής στο παγκόσμιο χρηματιστήριο των ναρκωτικών, της αγελαίας διασκέδασης, της ομοιομορφίας, της αλαλίας και των κραυγών, του ωμού εργαλειακού σεξ και της απαξίωσης μετά βδελυγμίας της παράδοσης, της μεγάλης τέχνης, της ποίησης, των τεχνών.

Η μαζική μουσική βασίζεται στον ρυθμό των 2/4, δηλαδή στον ήχο που εκπέμπει το έμβρυο κολυμπώντας στο αμνιακό υγρό, η ζωγραφική και η γλυπτική έγιναν εγκατάσταση όπου εκτίθενται σπέρματα, προφυλακτικά, κόπρανα, ούρα, πτώματα σεσηπότα.

Το τραγούδι κήρυττε τη μαριχουάνα και τη βλακώδη κατάσταση που προκαλούσε, το θέατρο κατακρεουργούσε τους κλασικούς, τους χλεύαζε, τους ανασκολόπιζε με μανιακή ηδονή και απόλαυση και οι νέοι θεατρικοί συγγραφείς ανακάλυπταν (ω, χαρά τους) πως έχουν υπογάστριο και όπως η Κατού της χιώτικης παροιμίας «εκάθηντο κι εθώρουν το πουτί τους». Παιδοφιλία, αιμομιξία, τρέλα, μανιοκαταθλιπτικές πράξεις περιθωριακών έγιναν η πάγια και ευπώλητη καλλιτεχνική πρωτοπορία.

 Και βρήκε επαινέτες και χρηματοδότες, και κριτικές επιβραβεύσεις διεθνώς. «Επαγγελματίες» του είδους έφεραν και στην πατρίδα μας προχωρημένα θεάματα (που βρήκαν στέγη σε επιχορηγούμενους από το κράτος, από τον απαίδευτο δηλαδή μικροαστό που φορολογείται) όπου απολάμβανε η αφημένη στην τύχη της νεολαία και μάλιστα η πανεπιστημιακή, δημόσιους «καλλιτεχνικούς» αυνανισμούς, πεολειχίες και πρωκτορρηξίες!!

 

Κακοπληρωμένοι και ανέτοιμοι για εκπαιδευτικό έργο αλλά και θεσμικά αναξιολόγητοι δάσκαλοι, φιλοχρήματοι και φαυλόβιοι ιερωμένοι ανωτάτου βαθμού, μαστουρωμένοι καλλιτέχνες προβεβλημένοι στα μαζικά μέσα ως πρότυπα βίου και επαγγελματικής επιτυχίας, κουλτούρα των σκυλάδικων, λογοτεχνία του ποδαριού, αθλητικός τύπος συστηματικός προβοκάτορας, πολιτική ρεμούλα, ξεπούλημα αξιών και πολυνομία, πηγή παράνομων και σκανδαλωδών πράξεων με στόχο τον εύκολο πλουτισμό και ασύδοτος πλούτος καθοδηγητής και εκτροφέας διαπλοκής, ηθικής εξαχρείωσης, ασύστολης σπατάλης αγαθών και παραγωγός δεινής εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού συνειδήσεων.

 

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

 

Τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Τυφλή βία, χωρίς κανένα αίτημα και χωρίς καμία επίπτωση στη συνέχιση και διόγκωση των συμπτωμάτων του ιντερμεδίου που τείνει πλέον να γίνει διαρκές μονόπρακτο. 

 

Παιδιά- προϊόντα της «ιδεολογίας» του ιντερμεδίου με κουκούλες, με σφυριά, σε περίοδο πλήρους ανάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών, χωρίς κανένα εμπόδιο στην ελεύθερη έκφραση, με κουκούλες, με σφυριά, με μολότοφ, με καδρόνια, τραυματίζουν τον πρύτανη του Πανεπιστημίου που υπερασπίζεται το άσυλο των ελεύθερων ιδεών, ακόμη και τους καθηγητές που θεωρούν τη σημαία «κουρέλι», σπάνε την πόρτα της πρυτανείας, υποστέλλουν τη σημαία και αναρριπίζουν στον αττικό ουρανό τη σημαία του Αναρχισμού (τρομάρα τους – δεν φοβούνται μήπως βρικολακιάσει ο Μπακούνιν;). Πρώτη φορά την είδαμε να κυματίζει τη σημαία αυτή, διαγωνίως μισή κόκκινη μισή, μαύρη, μισή κομμουνισμός, μισή ναζισμός, μελανέρυθρη. Οι δύο μεγάλες αυταπάτες του πολιτισμού του 20ού αιώνα.

 

ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Κύριε καθηγητά, πέστε σ' αυτά τα παιδιά, αν σας αποκαλύψουν το πρόσωπό τους, πως η σημαία, η κάθε σημαία κι ΑΥΤΗ είναι ένα κουρελόπανο!

 

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ, Σάββατο, 12 Δεκεμβρίου 2009,  http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4550810