Ανακοίνωση από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών
1. Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου δεν φέρνουν κάποια μεγάλη τομή στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Συνολικά ο συσχετισμός δεν τροποποιείται σε θετική κατεύθυνση. Υπάρχει πτώση των συντηρητικών και μικρότερη των σοσιαλδημοκρατών η οποία όμως δεν ευνοεί το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ούτε ακριβώς τα νεοναζιστικά κόμματα.
Κυρίως ενισχύονται λοιπά κόμματα ευρωσκεπτικιστικά εθνικιστικής-ξενοφοβικής προέλευσης. Έχουμε όμως σημαντικές τριβές και δύο νέα ποιοτικά στοιχεία. Στην Ελλάδα ένα κόμμα της αριστεράς έρχεται πρώτο. Στην Ιρλανδία και στην Ισπανία (χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης) ανεβαίνει η Αριστερά ή νέα ριζοσπαστικά μορφώματα. Ο Νότος αντιδράει απέναντι στη λιτότητα και τα τελεσίγραφα της Γερμανίας. Σε βασικές ισχυρές χώρες της Ευρώπης υπάρχει αντίδραση στην Γερμανική Ε.Ε. που πολιτικά εκφράζεται από εθνικιστικά κόμματα (Φάρατζ στη Μ. Βρετανία, Λεπέν στη Γαλλία) ή λαϊκίστικα (Γκρίλο στην Ιταλία). Οι ριγμένες αστικές τάξεις αντιδρούν. Συνολικά στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα οξύνονται διαφορετικές και ανταγωνιστικές μεταξύ τους αντιθέσεις. Βορράς-Νότος από τη μία, αλλά και ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις από την άλλη. Η Ευρώπη βρίσκεται σε σταυροδρόμι γιατί ο ίδιος ο ιδρυτικός της μύθος, η αρχική της λάμψη, έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Οι επιλογές σε αυτό το σταυροδρόμι είναι δύο: Είτε η φυγή προς τα μπρος και η ανέφικτη πολιτική ενοποίηση με όσους πρόθυμους (που δεν θα είναι λίγοι μέσα σε ανασφαλές περιβάλλον παγκοσμιοποιημένου πλαισίου). Είτε κάποιες μεταρρυθμίσεις της Ε.Ε. για να μπορούν να αναπνεύσουν και οι υπόλοιπες ισχυρές αστικές τάξεις. Πρέπει να γίνει σαφές όμως ότι αυτές οι αντιθέσεις κάτω από αυτούς τους συσχετισμούς, δεν προσφέρουν χώρο και χρόνο διαπραγμάτευσης για μια χώρα της περιφέρειας σαν την Ελλάδα. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι μπορούν να επιτραπούν και να υπάρξουν αντινεοφιλελεύθερες πολιτικές που θα βγάλουν την Ελλάδα από την εντατική. Για μια καλύτερη θέση της Γαλλικής άρχουσας τάξης, ίσως υπάρχει πεδίο διαπραγμάτευσης. Για το λαό της Ελλάδας όχι.
2. Στην Ελλάδα πέρα από τα αριθμητικά εκλογικά δεδομένα (πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ και επιτυχία στην Αττική, με φθορά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αντοχή ΚΚΕ και συνεχή αύξηση ΧΑ), το πιο ουσιαστικό είναι τα ποιοτικά – πολιτικά δεδομένα. Οι εκλογές έγιναν σε μια διετία κινηματικής ησυχίας και κάμψης του αγωνιστικού λαϊκού φρονήματος όπου συστηματικά και συνειδητά καλλιεργούνταν η λογική της ανάθεσης για «να μπει πάτος στο βαρέλι». Οι ευκαιρίες για πολιτικό αγώνα και συνολική αγωνιστική ανάταση (ΕΡΤ, καθηγητές) δεν αξιοποιήθηκαν. Το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά λειαίνονταν και άμβλυνε την αντίθεση με το μνημονιακό πολιτικό σύστημα. Και έτσι φτάσαμε με έναν λαό χωρίς προσδοκίες και χωρίς αγωνιστικό φρόνημα στις εκλογές όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού μέσα στη διετία είχε αναγγείλει αμέτρητες φορές ότι πέφτει η κυβέρνηση Σαμαρά, έθεσε το στόχο της ανατροπής της κυβερνητικής σταθερότητας, δια της ψήφου. Το σύνθημα «25 ψηφίζουμε, 26 φεύγουν» μπορεί να είχε αποτελέσματα σε εκλογικό επίπεδο, ήδη όμως σκορπίζει νέα κύματα απογοήτευσης σε ένα λαό που αναρωτιέται πώς και με ποιους όρους μπορεί να υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή. Σε αυτό το έδαφος ηγεμόνευσε η κυβερνητική προπαγάνδα για σταθερότητα και όχι αστάθεια, σε αυτό το έδαφος έχασε η λογική της σύγκρουσης που το 2012 ήταν πολύ πιο έντονη. Παρά το υπαρκτό ρεύμα τιμωρίας της συγκυβέρνησης, η κάλπη έβγαλε περισσότερο στασιμότητα και λιγότερο ανατροπή. Το μνημονιακό μπλοκ κερδίζει κι άλλο χρόνο και κερδίζει κι άλλες σύμμαχες δυνάμεις. Πιθανοί κυβερνητικοί σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ εξαϋλώνονται (ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ), ενώ η ΝΔ έχει την ΕΛΙΑ που άντεξε, νέες δυνάμεις όπως το Ποτάμι, τον ανακάμψαντα Καρατζαφέρη, ανεξάρτητους βουλευτές που ήδη μαζεύει. Σε αυτό το πλαίσιο είναι πιθανό ο Σαμαράς υπό τις γερμανικές εντολές να επισπεύσει την αναδιάρθρωση του χρέους και τα αντίστοιχα σκληρά μέτρα «για να τελειώνουμε με τα δύσκολα» και με τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό ως μνημονιακό δεδομένο σεβαστό από όλα τα κόμματα, να οικοδομήσει τη συμμαχία για την προεδρία της Δημοκρατίας το Φλεβάρη του 2015, με στόχο να εξαντλήσει την τετραετία. Και να προσπαθήσει έτσι, ελπίζοντας σε 2-3 θετικούς οικονομικούς δείκτες να δρέψει το μνημονιακό μπλοκ τους καρπούς του «βάζουμε πάτο στο βαρέλι». Δεν είναι σίγουρο ότι όλα αυτά θα προχωρήσουν έτσι και υπάρχει πάντα και ο λαϊκός παράγοντας, όμως σίγουρα στις 26 οι μνημονιακοί δεν έφυγαν και σίγουρα η λογική της ανάθεσης και ο σεβασμός στο διεθνές και εσωτερικό πλαίσιο έδωσαν κι άλλο χρόνο στο σύστημα.
3. Υπάρχουν ορισμένα σημαντικά ποιοτικά στοιχεία τα οποία πρέπει να αξιολογηθούν. Οι φτωχές συνοικίες (Β’ Πειραιά, Δυτική Αθήνα, φτωχές γειτονιές Θεσσαλονίκης) ψήφισαν μαζικά Αριστερά και βασικά ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφοροποίηση της εκλογικής συμπεριφοράς ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα έχει αυξηθεί. Από την άλλη, στις ίδιες λαϊκές γειτονιές ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλύτερα αποτελέσματα το 2012, γεγονός που δείχνει ότι τα πιο φτωχά στρώματα δεν πείστηκαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντά τους. Δεν καταγράφηκε δηλαδή μια ισχυρή λαϊκή δυναμική υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό είναι κάτι που εξηγεί την ανακούφιση των ΜΜΕ και των μνημονιακών το βράδυ της Κυριακής. Δεύτερο ποιοτικό στοιχείο είναι ότι οι δυναμικοί παράγοντες του συστήματος δεν έχουν αποδεχτεί ακόμη τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πολέμησαν ανελέητα. Οι διεθνείς παράγοντες, το επιχειρηματικό πλαίσιο, τα ΜΜΕ, δείχνουν σε κάθε ευκαιρία, ότι κάθε προσπάθεια «εξευμενισμού» τους θα πέσει στο κενό. Μόνο αν ο ΣΥΡΙΖΑ υποταχθεί πλήρως και αν πολλαπλασιαστούν οι ήδη πολλές δηλώσεις νομιμοφροσύνης, θα γίνει αποδεκτός, και αυτό θα συμβεί μόνο έπειτα από την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Τα παραπάνω στοιχεία ορίζουν την ανάγκη για μια τακτική απέναντι στον κόσμο που συμμετέχει ή παρακολουθεί το ΣΥΡΙΖΑ, ή τον ψηφίζει με διαφωνία και πλήρη δυσπιστία για τις προθέσεις και την πολιτική του.
4. Οι δυνάμεις της φασιστικής Χρυσής Αυγής εδραιώνονται και ανεβαίνουν. Δεν θα αντιμετωπιστούν ούτε από κάποιο «συνταγματικό τόξο», ούτε με ποινικό τρόπο. Το σύνθημα «το φασισμό τσακίζουν αγώνες λαϊκοί» πρέπει να γίνει συγκεκριμένη πολιτική και κινηματική πρακτική. Το φασιστικό φαινόμενο πρέπει να κατανοηθεί ως συνάντηση διαφορετικών ρευμάτων, από το ρεύμα αντιπολιτικής, τιμωρίας και θυμού φτωχών και κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων ενάντια στο πολιτικό σύστημα, μέχρι μισαλλόδοξα αντιαριστερά-αντικομμουνιστικά αντανακλαστικά που υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία θαμμένα μετεμφυλιακά. Ως εκ τούτου η απάντηση δεν είναι μια γενικόλογη καταγγελία των άκρων σε μια κατεστραμμένη κοινωνία, ούτε η υπεράσπιση «της κοινοβουλευτικής τάξης». Είναι ιδεολογικός αγώνας ενάντια στο σύστημα που θρέφει το φασισμό, είναι πολιτικός αγώνας ενάντια στο μνημονιακό πολιτικό σύστημα, είναι κοινωνικός αγώνας για να μη νομιμοποιηθούν οι φασίστες στις γειτονιές και τους χώρους νεολαίας και εργασίας.
5. Το Σχέδιο Β κατέβηκε στις εκλογές ως μια απόπειρα να γονιμοποιήσει την πολιτική έκφραση μιας σύγκρουσης με το διεθνές πλαίσιο (ευρώ, ΕΕ, δανειστές) και ηττήθηκε. Ήταν μια ήττα της απόπειρας να καταγραφεί διακριτά η αναγκαία πολιτική, κοινωνική και οικονομική διέξοδος για τη χώρα και το λαό της. Την εποχή που το κοινωνικό ρεύμα τιμωρίας βλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ τη μοναδική του διέξοδο, μια τέτοια διακριτή καταγραφή τόσο από το Σχέδιο Β, όσο και από άλλες δυνάμεις με παρεμφερή πολιτική κατεύθυνση, αναγκαστικά θα περνά δια πυρός και σιδήρου. Θα λεηλατείται με ευκολία από τη ρηχότητα του «να φύγουν Σαμαράς, Βενιζέλος και βλέπουμε». Η πολιτική έκφραση της αναγκαίας διεξόδου, που περιλαμβάνει ρήξεις, μονομερείς ενέργειες, αποχωρήσεις και αποδεσμεύσεις από το ευρωπαϊκό πλαίσιο, ή θα συγκροτηθεί σοβαρά και μετωπικά, ή δεν θα υπάρξει. Σε αυτή την κατεύθυνση, υπήρξαν και στο Σχέδιο Β προβλήματα πολιτικής συμμαχιών, πολιτικής λειτουργίας και αντίληψης. Τα βήματα των τελευταίων 15 μερών προφανώς δεν ανέτρεψαν την γενική εικόνα. Στον ευρύτερο χώρο της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς είναι εντελώς λάθος η τοποθέτηση «ο λαός είναι βολεμένος, γι’ αυτό δεν μας ψήφισε». Όσο επίσης λάθος είναι η μετεκλογική κινηματική φυγή, την ώρα που προεκλογικά υπερτονίζεται η σημασία της εκλογικής καταγραφής. Σε περιβάλλον κινηματικής ηρεμίας και ανάθεσης, σε περιβάλλον ηγεμονίας της προσδοκίας «να μπει πάτος στο βαρέλι», όπου στα προοδευτικά-αγωνιστικά ακροατήρια η εκλογική στάση ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται μονόδρομος, οι δυνατότητες πολιτικής-εκλογικής παρέμβασης που να πηγαίνει «κόντρα στο ρεύμα» έχουν αυξημένες και απαιτητικές προϋποθέσεις και όρους. Διαφορετικά τα αναμενόμενα σημερινά αποτελέσματα θα επαναλαμβάνονται και στο μέλλον. Το ίδιο συμπέρασμα προκύπτει από τα αρνητικά αποτελέσματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είναι συγγενικός χώρος ή και του ΕΠΑΜ που παρ’ όλη την λάθος κατεύθυνση κάνει μια συστηματική δουλειά σε λαϊκό κόσμο εδώ και χρόνια. Πρόκειται μάλιστα για κόμματα με σεβαστές δυνάμεις και δραστηριότητα που όμως δεν περνούν το 1%. Οι όροι και οι προύποθέσεις είναι μέτωπο και συμμαχίες, λαϊκός, μαζικός, πειστικός λόγος και όχι συνθηματολογία, καθημερινή δουλειά παρουσία και παρέμβαση στο λαό και όχι απλά τηλεοπτική ή διαδικτυακή παρουσία.
6. Ποια θα είναι τα μελλοντικά πολιτικά διλήμματα; Τι καθήκοντα παράγει το παρόν εκλογικό αποτέλεσμα πέρα από τον πολύπλευρο αντιφασιστικό αγώνα; Με δεδομένο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ριζοσπαστικοποιήσει τον κόσμο, δεν θα αντιπαρατεθεί με τους δυναμικούς παράγοντες του συστήματος, δεν θα αμφισβητήσει την ευρωζώνη, δεν θα εκφωνήσει ένα εφικτό ριζοσπαστικό πρόγραμμα ρήξεων με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, δεν μπορεί να δημιουργήσει ρεύμα ανατροπής υπέρ του. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο πολιτικά και προγραμματικά τότε είναι πολύ πιθανό στις επόμενες εθνικές εκλογές-όποτε κι αν γίνουν-να κληθεί σε κυβερνητική συνεργασία με μνημονιακές δυνάμεις, να κληθεί σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, εθνικής σωτηρίας. Αυτό θα είναι μια μεγάλη πολιτική ήττα για την αριστερά και από τώρα θα πρέπει να οικοδομούνται όροι αντιμετώπισης μιας τέτοιας εξέλιξης που θα είναι καταστροφική για την Αριστερά και πάνω από όλα για το λαό. Το δίδυμο πολιτικό πρόβλημα, δηλαδή η οικοδόμηση προγράμματος εξόδου της χώρας από την εντατική προς όφελος των εργαζομένων ταυτόχρονα με την οικοδόμηση του πολιτικού φορέα που θα εκφράζει και παλεύει αυτό το πρόγραμμα, παραμένει προς επίλυση. Τα εκλογικά αποτελέσματα υπογραμμίζουν ότι οι όροι και οι προϋποθέσεις για να λυθεί αυτό το πρόβλημα δεν μπορούν διαρκώς εδώ και χρόνια να μπαίνουν κάτω από το χαλί. Και φυσικά, η επίλυση αυτού του προβλήματος αφορά ένα πολύ πιο σύνθετο καθήκον από την παρουσία στις επόμενες εκλογικές μάχες. Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ θα προσπαθήσει να κινηθεί σε αυτή την κατεύθυνση και να ανταποκριθεί σε αυτό το καθήκον.
ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 28 Μαΐου 2014, http://antapocrisis.gr/index.php/articles/item/1128-paremvasi
