Του φιλαλήθη/philalethe00
Μόλις σημερινή …σοδιά. Θα θίξω ζητήματα ευρύτερα, που προκύπτουν και που οι συντασσόμενοι υπό την …αριστερόεσσα (σημαία) “κατακρεουργούν” μονίμως, λόγω ιδεολογικής αφασίας, και ανοησίας, κατά το “ο μωρός μωρά λαλήσει”. Ιδιαίτερα στο παραπάνω κείμενο, μετά βίας συγκρατεί κανείς τον θυμό του για τις απίθανες, πράγματι, χονδροείδειες. Παραταύτα, ας προβούμε με μακροθυμία:
1) Μεταπολιτευτικώς, πλήθος από τις αλλαγές που επήλθαν ήσαν λαϊκή βούληση επί μακρόν και, μάλιστα, μετά πόθου. Αυτό είναι, μαλλον, “αυταπόδεικτο”. Εξ ου και προωθήθηκαν από… “συντηρητικούς”. Οι βιομήχανοι είχαν κατηγορήση τότε τον Καραμανλή, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Απ. Βακαλόπουλος, για σοσιαλμανία – λόγω, βέβαια, της μόνιμής τους εκμεταλλευτικής απληστίας. Το ίδιο, για να θυμίσω και το … μακράν αγαπημένο θέμα των φωταδιστών/υπαρκτών εκσυγχρονιστών μας, συνέβη και με την Γαλλική Επανάσταση. Ουδείς ή ελάχιστοι που άσκησαν κριτική στο μετεπαναστατικό καθεστώς κήρυτταν επιστροφή στο ancien regime. Ο Σλάιερμαχερ θεωρούσε τον παπισμό (που ανετράπη από τους επαναστάτες) την πραγματωμένη καταστροφή του Κατολικισμού. Ο Ζοζέφ ντε Μαιστρ, μέρος της πνευματικής αντίδρασης (Μπερντιάεφ, “Για την κοινωνική ανισότητα”, εκδ. Πουρναρά) στα “Φώτα” (οι πολέμιοι του Διαφωτισμού Αριστεροί Χορκχάιμερ/Αντόρνο θα τον κατατάξουν στο αντιδραστικό εκείνο τμήμα των αντιδιαφωτιστών και ρητώς, αν δεν απατώμαι) έβλεπε στην επανάσταση και ειδικότερα στην Γαλλική Επανάσταση ένα βαθύτατο θεολογικό νόημα, μία αναγκαιότητα.
Ο “χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπος του πρώιμου Γερμανικού Ρομαντισμού” Novalis (1792-1801) είχε μία αντίληψη, ας πούμε, προοδευτική για την Ιστορία που ανταποκρινόταν και στην γερμανική πρόσληψη του Αστικοκαπιταλιστικού Γαλλικού Διαφωτισμού και έβλεπε, παρά την νοσταλγία της πνευματικής παιδικής αθωότητας και εμπιστοσύνης του Μεσαίωνα, μία πνευματική/θρησκευτική αναγέννηση που θα κατέληγε μελλοντικώς σε ένα νέο (Χριστιανικό) κόσμο ειρήνης και αληθινής ελευθερίας. Είναι, γενικότερα, νόμος, λοιπόν, ότι δεν αμφισβητείται η αλλαγή από μία κατάσταση που υπήρξε τόσο ποθητή(η αλλαγή) παρά από άφρονες.
2)Διαβάζουμε για …“εθνικιστική στροφή”. Για εθνικισμό, και μάλιστα “ξέφρενο” κατηγορείτο ο Ανδρέας Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική, επειδή δεν έκανε όλα τα χατίρια στην Τουρκία, σύμφωνα και με τα αποχαρακτηρισθένα αρχεία των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών που παρουσίασε προ μηνών η εφ. “Έθνος”. Ο ίδιος μιλούσε για την εθνική απελευθέρωση της πατρίδας μας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό ως το πρώτιστό μας μέλημα. Ως εθνικιστές κατηγορούνται ή, μάλλον, ορίζονται, και ο Φιντέλ Κάστρο και λοιποί ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Οι κατηγορίες αποσύρονται σε συνάρτηση με το πώς φέρονται, π.χ., στις πολυεθνικές που νέμονται τους πόρους των χωρών αυτών. Αν δεν κάνεις ό,τι θέλουν οι ΗΠΑ, όπως έλεγε και ο Νόαμ Τσόμσκι, είσαι “tyrant”, φασίστας και “εθνικιστής”, όπως ο Τσάβεζ κατά αποδεδειγμένες συκοφαντίες ΜΜΕ υπερατλαντικών. Φαίνεται, ότι μόνοι… “κεντρώοι” ήσαν οι αμερικανοκίνητοι, φιλοατλαντιστές δικτάτορες Banzer, Μπατίστα, Σομόζα. Και εθνικιστές ήσαν όσοι τους ανέτρεψαν που, οι αναίσχυντοι, εκραύγαζαν συνθήματα μίσους και εθνικιστικά όπως “Πατρίδα ή θάνατος“ (Τσε) και αποκαλούνταν με ονόματα όπως FSLN, Εθνικό (άκουσον, άκουσον!) Απελευθερωτικό Μέτωπο.
3) Διαβάζουμε για την «προβολή και όχι η αλλαγή των παραδοσιακών και διαχρονικών αξιών της παράταξης» (8/11/2009) που σημαίνει ουσιαστικά την ρατσιστική ιδεολογία του «αίματος» και της «γης», της προαιώνιας «ουσίας» του ελληνικού λαού.(sic;!)
«Ανέγνως(σ.φ.:το ελπίζω), αλλ’ ουκ έγνως• »…
Κατ’αρχάς, στην ίδια ομιλία αναφέρεται ποιες είναι αυτές οι αξίες:
” Τις μεγάλες και διαχρονικές αξίες, τις πανανθρώπινες αρχές που υπερασπιζόμαστε: Την Ελευθερία, την Αξιοπρέπεια, την Αξιοκρατία, Την Κοινωνική Δικαιοσύνη, την Ισονομία, τη Δημοκρατία και την Πατρίδα.”
Δεν υπάρχει ουδεμία αναφορά στο όμαιμον. Το εθνικό όμαιμον είναι ρητώς ηροδότεια, και -τουλάχιστον εμμέσως- θουκυδίδεια έννοια.
***
