Εκπαιδευτικοί σε ομηρία

Του Γιώργου Κ. Καββαδία

Εργασιακή ανασφάλεια, ανασφάλεια σε σχέση με την απόληψη των αποδοχών, συνεχής ταλαιπωρία με την ανορθολογική αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος υπονομεύουν την προσφορά τους και την προσωπική και επαγγελματική τους ζωή! – Κάθε είδους «παράγοντες» έχουν στο χέρι τους την εργασιακή τύχη των νέων εκπαιδευτικών! Βασική συνιστώσα επιτυχίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος είναι οι εκπαιδευτικοί. Σε ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα είναι απαράδεκτη η χρόνια απασχόληση μεγάλου μέρους του προσωπικού με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, όπως η αναπλήρωση και η ωρομίσθια απασχόληση».

 

«Το παραπάνω απόσπασμα περιγράφει εύστοχα την εργασιακή ομηρεία των εκπαιδευτικών που εργάζονται ως αναπληρωτές ή ωρομίσθιοι. Υπογράφεται από τη σημερινή υπουργό Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου και άλλους 16 βουλευτές σε επερώτηση πριν από λίγους μήνες (26-2-2008).

Λίγες μέρες μετά την ανάληψη της νέας κυβέρνησης, αυτά ξεχάστηκαν και η υπουργός Παιδείας επιδιώκει να αλλάξει το σύστημα διορισμών αποσυνδέοντας το πτυχίο από επαγγελματικά δικαιώματα, ενώ διατηρεί τον αναχρονιστικό θεσμό των αναπληρωτών και των ωρομισθίων. Προσπαθεί να καλύψει την πολιτική της υποβάθμισης του δημόσιου σχολείου με την παραφιλολογία της δήθεν αξιοκρατίας και του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ για το σύστημα πρόσληψης των εκπαιδευτικών, πετώντας στον Καιάδα της ανεργίας περίπου 45.000 εκπαιδευτικούς εγγεγραμμένους στους πίνακες διορισμού.

Χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις επιμένουν να χρησιμοποιούν αναπληρωτές και ωρομισθίους όχι μόνο για να καλύψουν έκτακτες ανάγκες, αλλά και για την κάλυψη οργανικών και λειτουργικών κενών. Με 350-400 ευρώ τον μήνα προσλαμβάνουν περίπου 11.000 νέους εκπαιδευτικούς κάθε χρόνο. Συνολικά περισσότεροι από ένας στους τέσσερις εκπαιδευτικούς εργάζονται σε συνθήκες εργασιακού Μεσαίωνα και μιας ιδιότυπης ομηρείας που επιδιώκει την προσωπική ταπείνωση και προκαλεί την αποδιοργάνωση των σχολείων.

Περίπου δέκα χρόνια μετά την κατάργηση της επετηρίδας που κατηγορήθηκε για όλα τα δεινά της Εκπαίδευσης, και η ανεργία των νέων πτυχιούχων αυξάνει, ενώ τα πτυχία χάνουν την αξία τους σε ένα περιβάλλον ελαστικών σχέσεων εργασίας και συντριβής δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Σε αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η ενεργοποίηση του θεσμού του «δόκιμου», στην ουσία του υποταγμένου, εκπαιδευτικού. Αυτά συνοδεύονται με πολιτικές απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, τέτοιες που χλευάζουν και αποκαλύπτουν πόσο λαϊκιστικό είναι το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής», που περισσότερο στοχεύει στη μετάθεση ευθυνών από το κράτος στους εκπαιδευτικούς.

Αν το πίστευε η νέα ηγεσία θα κατανοούσε ότι μορφωμένοι πολύπλευρα μαθητές βγαίνουν από ελεύθερους και ικανοποιητικά αμειβόμενους δασκάλους. Αν στόχος ήταν η κάλυψη των αναγκών των σχολείων και η μόρφωση των μαθητών θα προχωρούσε σε διορισμούς εκπαιδευτικών, στη μείωση των μαθητών ανά τμήμα και σε προγράμματα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης με την κήρυξη συγκεκριμένων περιοχών σε Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας για τη μείωση της σχολικής διαρροής.

Μια στοιχειώδης κάλυψη των αναγκών αυτών, όπως έχουμε τονίσει από το 1999, θα απαιτούσε πάνω από 45.000 εκπαιδευτικούς – σήμερα οι ανάγκες έχουν πολλαπλασιαστεί -, ενώ η υπουργός Παιδείας προβάλλει τη θεωρία του πλεονάζοντος προσωπικού.

Το πρόβλημα της ανεργίας των εκπαιδευτικών και των σχολείων που υπολειτουργούν, των αιθουσών που παραμένουν άδειες περιμένοντας χιλιάδες νηπιαγωγούς, δασκάλους, καθηγητές δεν λύνεται με ένα νέο σύστημα διορισμών, αλλά με μαζικούς διορισμούς και την κατάργηση του θεσμού του ωρομισθίου και των ελαστικών μορφών εργασίας.

 

* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι εκπαιδευτικός- ερευνητής

 

ΠΗΓΗ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11374&subid=2&pubid=8784848