Μια νύχτα με φεγγάρι
Του Γιάννη Ποταμιάνου
Ξύπνησα μια νύχτα καταμεσής
στον ουρανό
Σαν σκυλί μ’ ακολουθούσε το φεγγάρι
Από δέντρο σε δέντρο
από ξέφωτο σε ξέφωτο
κι έμπαινε μέσα μου βαθειά
ατσάλινο νυστέρι ξυλογλύπτη
να λαξεύει δειλά δειλά το όνειρο
στις απόμερες σκιές του νου μου
Κάτι σαν αναλαμπές μετεωριτών
έσχιζαν τη σιωπή τ’ ουρανού στα δύο
Έτσι που να τρέμεις σύγκορμος
στην απορία και το φόβο
Ξύπνησα μια νύχτα με φεγγάρι
και η λαμπηδόνα του ερωτήματος
ν’ αντιφεγγίζει
στις ψηλές κορφές των δέντρων
Εκεί ενεός καταμεσής της νύχτας
κρατώντας το λουρί του φεγγαριού
ολόγυμνος και διψασμένος
άκουγα της νύχτας το καρδιοχτύπι
καθώς ανάμεσα
στων αρπακτικών τους βρυχηθμούς
και τις οιμωγές των φυτοφάγων
ο χρόνος ασυγκίνητος θρυμμάτιζε
το σκοτάδι
με τις μαρμαρυγές των αστεριών
και των γαλαξιών την εκσπερμάτωση
Ώσπου λίγο πριν το λυκαυγές
ήρθαν τα ορθρινά μου όνειρα
να γλυκάνουν την αγωνία μου
Κι έτσι αποκοιμήθηκα
κρατώντας το λουρί του φεγγαριού
καταμεσής στον ουρανό
Και μ’ οδηγούσε φεγγάρι, όπως τον τυφλό,
εκεί που δύουν τα όνειρα κι ανατέλλει
ο στόνος ημέρας
21 Νοεμβρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
