Μια πρώτη εκτίμηση για τα αποτελέσματα των περιφερειακών

Του Κώστα Μαραγκού

Οι “ανεξάρτητοι” του Πασοκ έχουν χρεωθεί στη γραμμή Ελιά, ποτάμια και τζήμεροι. Ο Καρυπίδης στην Δ. Μακεδονία, και Τζιτζικώστας στην Κ. Μακεδονία στους ΑΝΕΛ, ΕΠΑΜ, μαζί με λοιπή λαϊκή δεξιά κοκ. Ο άνεμος της αλλαγής που περίμενε η αριστερά του ώριμου φρούτου δεν ήλθε, παρά τα πρώτα exit pol που έδιναν μια τέτοια εντύπωση.

Αθροίζοντας τους ψήφους της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Ανταρσύα) με παρουσία σε όλες της περιφέρειες, προκύπτει ένα ποσοστό 29% στο οποίο αν προσθέσουμε και τους οικολόγους φτάνουμε στο 31,5%. Το ποσοστό αυτό είναι ακριβώς το ίδιο που εισέπραξε η αριστερά στο σύνολό της (συμπεριλαμβανομένου και άλλα μικρά ψηφοδέλτια (δεν πληρώνω, Μ-Λ κλπ) είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό του Μάη 2012 και 2 μονάδες μικρότερο από τον Ιούνη του ίδιου έτους που η αριστερά έφτασε το 33,5%. Η κατανομή ωστόσο θυμίζει περισσότερο τον Μάη παρά τον Ιούνη του 2012. Τότε ο Συριζα έφτασε το 17% όσο παίρνει και τώρα (17,9%). Το δε ΚΚΕ αποκαθιστά την επιρροή του φτάνοντας το 8,9% όσο περίπου το 8,5% του Μάη πριν δύο χρόνια. Η Ανταρσύα συγκεντρώνει 2,3% υπερβαίνοντας ακόμα και τα ποσοστά που είχε εισπράξει στις περιφερειακές του 2010 και αυξημένα σε σχέση με το 1,2% του Μάη 2012. Τα περιφερειακά των οικολόγων κινούνται πάνω από το 2,3% σε εθνικό επίπεδο, λίγο πιο κάτω από το 2,9% του προπέρσινου Μάη. Οι λεπτομέρειες από δω και πέρα δεν έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία. Το γεγονός είναι ότι η αριστερά όπως και να την μετρήσει κανείς παγιώνεται πλέον κάπου γύρω στο 32%. Ο καθένας δικαιούται να πιστεύει σε θαύματα, όμως τι περισσότερο από αυτό θα μπορούσε να εισπράξει στις ευρωεκλογές; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ένα 2-3% θα μετακινηθεί από τα περιφερειακά της κεντροαριστερές αριστερότερα; Είναι λοιπόν προφανές ότι η μεγάλη ανατροπή στις κάλπες δεν ήρθε. Kαι αυτό θα πρέπει να προβληματίσει όσους επενδύουν σε αυτή την προοπτική κάνοντας λάθος λογαριασμούς.

Στην πραγματικότητα το εκλογικό σώμα μπορεί να εκφράζει την “αγανάκτησή” του για τα μνημόνια και το απότομο τέλος της Belle Époque της ολυμπιάδας, του χρηματιστηρίου, των ατελείωτων δανείων και το τέλος του κράτους πρόνοιας, αλλά δεν φαίνεται να ξεκόβει από τις ιδεολογικές του καταβολές. Η δεξιά στο σύνολό της, ανεξάρτητα από το μνημονικό ή τον αντιμνημονιακό της μανδύα διατηρεί μια επιρροή 45% και αν σ’ αυτό προσθέσουμε τους διάφορους τζημερομάνους φτάνει το 47%. Παρενθετικά ο χώρος αυτός (τζήμεροι κοκ) σε δύο τουλάχιστον περιφέρειες (Κρήτη, Κεντ. Μακεδονία) επέλεξαν να καταγραφούν μαζί με τις ελιές και τα Ποτάμια.

Χωρίς αυτούς λοιπόν και για λόγους στατιστικής συνέπειας αν τους κατατάξουμε στο χώρο του νεοφιλελεύθερου κέντρου (Ελιά, Ποτάμι, Δημαρ) η δεξιά μαζί με τους φασίστες συγκέντρωσε την Κυριακή 45%, όταν τον Μάη του ΄12 ήταν στο 43% και τον Ιούνη στο 46%. Η κατανομή επίσης δεν αλλάζει. Η ΧΑ παγιώνει την παρουσία της με τάση αύξησης σε σχέση με το 7%. Τώρα με 440.000 φτάνει το 8,1%, παρά τα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους 8 μήνες. Το ποίμνιό της συνεχίζει να την υποστηρίζει, ακόμα και αν στον δρόμο έχει χάσει κάθε δυναμική, ηγεμονεύοντας πλέον στο χώρο της άκρας δεξιάς και επιπλέον δεν δείχνει καμία τάση να επαναπατριστεί στη μεγάλη δεξιά. Δεν είναι της ώρας να πούμε κάτι περισσότερο για τη φασιστική συμμορία, πέρα από το ότι οι ψηφοφόροι της έχουν πλήρη συνείδηση το τι ρίχνουν στην κάλπη και ως εκ τούτου δεν έχει καμία αξία η φλυαρία για παραστρατημένους αγανακτισμένους, άνεργους, πεινασμένους, εξαθλιωμένους, που ψηφίζουν για να τιμωρήσουν το σύστημα. Πρόκειται για οπαδούς του φασισμού και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν, κατά συνέπεια δεν αξίζει η παραμικρή προσπάθεια να αλλάξουν γνώμη.

Από κει και πέρα όσοι περιμένουν τη ΝΔ κάτω από το 22% σίγουρα θα απογοητευτούν. Τα ψηφοδέλτιά της με χρίσμα έλαβαν 26% όταν τα επίσης με χρίσμα ψηφοδέλτια του Συριζα έλαβαν 18%. Αυτό δεν μπορεί να μην σημαίνει τίποτα, όσον αφορά τις βαθύτερες διαθέσεις του εκλογικού σώματος, στο οποίο κάποιοι έχουν επενδύσει όχι μόνο το τέλος των μνημονίων, αλλά επίσης και κάποιο ακατανόητο σχέδιο για το σοσιαλισμό. Συντροφικά να ενημερώσουμε άπαντες ότι το εκλογικό σώμα περιλαμβάνει στις γραμμές του, εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικά ηλίθιους οι οποίοι ακόμα κι αν τους γκρεμίσεις το σπίτι θα νομίζουν ότι ήταν θέλημα της Παναγίας και άλλοι τόσοι που η μνήμη τους αν δεν είναι  επιπέδου ραδικιού, διαμορφώνεται καθ’ υπαγόρευση των δελτίων ειδήσεων των 8μμ., των πρωινάδικων και των μεταμεσονύκτιων εκπομπών του Ενικού και του Τράγκα, γεγονός που καθιστά αδύνατη κάθε επικοινωνία μαζί τους, ιδιαίτερα για πολιτικά σχέδια που απειλούν τη νιρβάνα τους.

Η κινηματική άμπωτις έτσι κι αλλιώς περιορίζει ακόμα περισσότερο τις ελπίδες για μια περαιτέρω στροφή στη συνείδηση του εκλογικού σώματος, από αυτή που ήδη είναι γνωστή από το Μάη του 2012. Επομένως η αριστερά δεν θα έχει στις ευρωεκλογές να μοιραστεί τίποτα περισσότερο από ένα 34% (μαζί με τους Οικολόγους και του πειρατές) που ήταν και το limit up του Ιούνη το 2012. Από κει και πέρα η δεξιά (μνημονιακής και αντιμνημονιακή) με τους φασίστες θα μοιράσουν πάνω κάτω το 44% και οι Ελιές, τα ποτάμια, ο κ. Φώτης, και οι τζήμερομάνοι το υπόλοιπο 20%.

Στα μεθεόρτια του 1ου γύρου ο αστικός πολιτικός κόσμος φαίνεται να διατηρεί ακμαία τη ψυχραιμία του, και μπορεί πλέον να σκέφτεται μόνο τις εσωτερικές κατανομές. Η ΝΔ ο πυλώνας του αστικού μπλοκ εξουσίας με 26% στις περιφερειακές σχεδόν παντού εκτός από την Αττική είναι πρώτη δύναμη (στην Κ. Μακεδονία πίσω από τον Τζιτζικώστα, μέλος της ίδιας πολυκατοικίας) και δεν έχει να φοβάται κάτι ιδιαίτερο για τις 25 Μάη. Γι’ αυτό και στις δηλώσεις του ο Σαμαράς καθώς και οι παρατρεχάμενοί του στα τηλεπαράθυρα είναι εντελώς επιθετικοί απειλώντας ακόμα και με εκλογές. Ξέροντας ότι ακόμα κι αν στις ευρωεκλογές πάρουν 22-23% έχουν το περιθώριο να ψωνίσουν από τη δεξαμενή του Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια που ξεπερνάει το 45%, ενώ ο Σύριζα περιορίζεται σε μια δεξαμενή το πολύ 33-34%, από το οποίο πρέπει κάτι να λάβει το ΚΚΕ και οι υπόλοιπες αριστερές που εκτίθενται στις κάλπες.

Από κει και πέρα ο χώρος της νεοφιλελεύθερης κεντροαριστεράς φαίνεται να διατηρεί ένα 20%, τουλάχιστον αυτό έδειξαν οι κάλπες αυτή την Κυριακή, ακόμα και αν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, της Δημαρ και γενικά του χώρου αυτού υποκρίνονταν τους ανεξάρτητους μεμονωμένους. Όμως ας μην κοροϊδευόμαστε. Όλοι ξέρουν τι είναι ο Σγουρός, η Παυλίδου, ο Αρναουτάκης, ο Μαχαιρίδης, ο Γιακκαλής, ή ο Κατσιφάρας. Και ότι αυτοί που τους ψήφισαν μάλλον δεν ψάχνονται για τη μεγάλη ανατροπή αλλά για το που θα βολέψουν τον κ..ο τους. Το να είναι κανείς ρεαλιστής με το που πάει ο άνεμος δεν θα του βγει σε κακό. Από το να έχει αυταπάτες με τις μετακινήσεις (και τις πνευματικές αναζητήσεις) των φελλών σίγουρα είναι καλύτερο.

Στους δήμους, εκεί που στήνονται οι πελατειακές σχέσεις με αδιαμεσολάβητο πλέον τρόπο, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Το παράδειγμα του Μόραλη στον Πειραιά και του Μπέου στο Βόλο θα πρέπει να απασχολήσει επίσης αυτούς που περιμένουν τις κάλπες για να αλλάξει ο συσχετισμός. Οι κλάψες για το φαινόμενο του Μπερλουσκόνι είτε ακούγονται από τον Μιχαλολιάκο, είτε από τον Δρίτσα προκαλούν μόνο οίκτο. Τι έγινε κύριοι της αριστεράς; Γιατί στον προλεταριακό Πειραιά η εργατιά ψηφίζει κατευθείαν την εφοπλιστική μαφία; Και αν όχι αυτή την άλλη φράξια από τα μανιάτικα; Το 80% στον Πειραιά ψηφίζει μαύρη αντίδραση αυτό είναι το μοναδικό συμπέρασμα. Είναι προφανές ότι μια μεγάλη πλειοψηφία κολασμένων περιμένει τη σωτηρία από τους εφοπλιστές, ενώ στο Ελληνικό ψηφίζουν για να γίνει το παλιό αεροδρόμιο φέουδο του Λάτση μήπως και βρουν κάποια άκρη στο Las Vegas που υπόσχονται οι νέοι επίδοξοι καταπατητές του. Τι άλλο σημαίνει επίσης το 10% του Μιταφίδη στη Θεσσαλονίκη; Μήπως ότι η αριστερά έχει χτίσει γερές σχέσεις με αυτούς που την ψηφίζουν τα τελευταία δύο χρόνια;

Από όλα αυτά γίνεται προφανές ότι το 27% του Συριζα το 2012 δεν αποτελεί ένα σημείο εκκίνησης για την αριστερά, αλλά σε μεγάλο βαθμό μια δεξαμενή αγανάκτησης η οποία μάλλον έχει εξαντλήσει τη δυναμική που της έδωσε η διετία του αντιμνημονιακού αγώνα. Όσο περνάει ο καιρός αντί να επιβεβαιώνεται η στρατηγική του ώριμου φρούτου (παραλλαγή της ωρίμανσης των συνθηκών) το αστικό μπλοκ εξουσίας όχι μόνο δεν αποσυντίθεται αλλά απεναντίας επιβάλει την παρουσία του. Ο κόσμος με χαμηλές πλέον προσδοκίες, όχι μόνο από την αριστερά του 2012, αλλά κυρίως από την αποδοχή της – μετά το 2010 – κατάστασης ως τετελεσμένης, είναι πλέον απασχολημένος με την επιβίωσή σε αυτές τις νέες συνθήκες. Όχι όμως διεκδικώντας το μέλλον μέσα από μια συλλογική κίνηση, αλλά μέσα από νέες ατομικές επιλογές. Παρόλο που στο φαντασιακό της αριστεράς των κινημάτων, του αυθόρμητου και του “πάρε την υπόθεση στα χέρια σου λαέ”, “ο αγώνας συνεχίζεται” (;) και θα είναι “παρατεταμένος”, κλείνουμε ήδη 2 χρόνια κινηματικής υποχώρησης, γεγονός που αποδεικνύει αυτό που ήταν ήδη γνωστό, άσχετα αν η αριστερά μας αδυνατεί να αντιληφθεί: ότι μια περίοδος κοινωνικής αναταραχής και πολιτικού ριζοσπαστισμού δεν μπορεί να κρατάει περισσότερο από 2-3 το πολύ χρόνια, και ότι οι ευκαιρίες για την αναμέτρηση είναι μετρημένες στα δάκτυλα. Από κει και πέρα τα καύσιμα εξαντλούνται και αρχίζει μια αντίστροφη πορεία. Μετά το Μάη του 1968 το ονόμασαν “retour à la normalité”. Σε μια τέτοια επιστροφή οι σχεδιασμοί του 2012 για την κυβέρνηση της αριστεράς που στο μεταξύ έγινε κυβέρνηση κοινωνικής ενίοτε και εθνικής σωτηρίας, που θα προέκυπτε από σπόντα της κάλπης ή έστω από την πτώση του ωρίμου φρούτου, μάλλον δεν ανταποκρίνονται στην κατάσταση όπως διαμορφώνεται από το αστικό μπλοκ εξουσίας και όχι από την αριστερά του “εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι”.

Παρόλα αυτά εμείς παρόλο που δεν ελπίζουμε ούτε στα ώριμα φρούτα, ούτε στις ώριμες πτώσεις, αλλά ούτε καν στους αδυσώπητους ιστορικούς νόμους, αλλά κυρίως στον βολονταρισμό αυτών που συνειδητά παλεύουν για την κομμουνιστική προοπτική, καλούμε και αυτή την Κυριακή να ψηφιστεί η αριστερά, όποια κι αν είναι αυτή, στο 2ο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών και όποια να ναι στις ευρωεκλογές. Έστω για να μην μας λέει ο κάθε Σαμαροβενιζέλος ότι απολαμβάνουμε τη νέα τους Ελλάδα. Από κει και πέρα, όσοι ελπίζουν σε κάποιο αντιμνημονιακό μέτωπο ας πάνε να πάρουν και την άδεια του Τζιτζικώστα ανιψιό του Ψωμιάδη στην Κεντρ. Μακεδονία και του τουρκοφάγου Τερενς στη Θράκη. Και αν δεν πιστεύουν στις προθέσεις της αντιμνημονιακής δεξιάς του Πολύδωρα ας ρωτήσουν τη λαϊκή της βάση με ποιον προτιμάει να κάνει κυβέρνηση, με το Συριζα ή με τη ΧΑ;

Και κάτι τελευταίο. Όποιος νομίζει ότι οι κάλπες θα τον πάνε μακριά ας κάνει μια ακόμα προσπάθεια να πείσει τους αγανακτισμένους ταξιτζήδες, λαϊκατζήδες, τη φτωχολογιά στην Αγ. Σοφία και τα Ταμπούρια, τους άνεργους της ζώνης, και τους χρεοκοπημένους κτηνοτρόφους και την αγροτιάς της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας. Και άμα θέλει να το σιγουρέψει ας πάει να πείσει και τον ευρύτερο πληθυσμό της περιφέρειας Πελοποννήσου, τους απόμαχους που δεν χάνουν εκλογική αναμέτρηση που να μην ψηφίσουν ότι τους λέει ο παππάς της ενορίας και ο εκπρόσωπός τους στις δοσοληψίες με το κράτος Γιώργος Αυτιάς ή έστω ο Τράγκας που και γνήσιος έλληνας είναι και μάγκας και αντιμνημονιακός. Και για να είναι τελείως σίγουρος ότι δεν θα του ξεφύγει κανένας καραγκιόζης ας πάει στο τέλος να αλλάξει και τα μυαλά του μισού εκατομμυρίου που εξακολουθεί να είναι παραπλανημένος και να μην ξέρει τι ακριβώς είναι η ΧΑ, ακόμα κι αν την έμαθαν και οι πέτρες στο φως της ημέρας.

Εμείς λέμε ότι ο κόσμος της αριστεράς, ο ανθός της κοινωνίας, το ενεργό τμήμα της που βρίσκεται στις μάχιμες ηλικίες και ταυτόχρονα μπορεί να προβεί σε λογικές σκέψεις, που αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές ευθύνες στην ολότητά τους, που σκέφτεται όχι πως θα βολέψει τον κώλο του, αλλά πως θα σταθεί αλληλέγγυο στα πιο αδύναμα κομμάτια και τους κατατρεγμένους, που όταν βλέπει μετανάστη δεν τον ρωτάει ποιος σε κουβάλησε εδώ, ούτε του λέει γιατί δεν πνίγηκες στο Αιγαίο, αυτοί όχι μόνο μπορούν, όχι μόνο δικαιούνται, αλλά οφείλουν να μπουν μπροστά, χωρίς να κοιτάνε αν θα σηκωθούν οι κοιμισμένοι από τους καναπέδες τους. Ας το πάρουμε επιτέλους είδηση. Οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, δεν ελπίζουν σε κοινωνικές διεργασίες, δεν τους απασχολεί τίποτα περισσότερο από αυτό που βρίσκεται 1 μετρό από τη μύτη τους. Αυτοί οι άνθρωποι σχετίζονται με την πολιτική μόνο σαν κλακαδόροι των αφεντικών τους, μόνο για να τους δώσουν μια ψήφο και να πάρουν πίσω ένα μικρό ρουσφέτι. Δεν μπορεί η αριστερά να εξαρτιέται από αυτό το πλήθος. Πουθενά δεν προχώρησε παίρνοντας την άδεια κάποιας πλειοψηφίας ιδιωτών. Η πλειοψηφία περιμένει τον νικητή, αλλά δεν έχει διάθεση να δώσει το παραμικρό για να αλλάξει η κατάσταση στην οποία έχει μάθει να ζει. Γι’ αυτό και ο συσχετισμός δεν διαμορφώνεται στις κάλπες ούτε στις δημοσκοπήσεις, αλλά στο δρόμο με τη δύναμη της θέλησης. Ο αγώνας για τον κομμουνισμό δεν είναι αγώνας για να πειστεί η πλειοψηφία, αλλά αγώνας για να τσακιστεί ο μηχανισμός βίας του κράτους προστάτη των καπιταλιστικών συμφερόντων. Και αυτός είναι ο δρόμος για να περάσουν τα μέσα παραγωγής από τα χέρια των λίγων στα χέρια της εργαζόμενης κοινωνίας. Για όλα αυτά πουθενά δεν αποφάσισε η κάλπη, αλλά όπως φαίνεται αυτή η κάλπη δεν μπορεί να αποφασίσει ούτε καν να απαλλαγούμε από τα μνημόνια.

Κ. Μαραγκός

ΠΗΓΗ: 19-05-2014, http://avantgarde2009.wordpress.com/2014/05/19/mia-proti-ektimisi-ekloges-19-5-2014/