Η – άνευ …συστάσεων – εφημερίδα “Τα Νέα” προχθες μας ωμίλησε (βλ. παραπομπή α’) στην κεντρική φράση της εφημερίδας για δεξιά στροφή που συνέδεσε με την εκλογή του νέου προέδρου του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Βέβαια, οι “παροικούντες την Ιερουσαλήμ” γνωρίζουν πάντες την σκανδαλωδέστατη, όντως στήριξη στην εκ της “λεβεντογέννας Κρήτης” υποψήφια από τα γνωστά εκείνα πρόσωπα, λάτρες, πράγματι, του υπαρκτού εκσυγχρονισμού.
Αλλά, βέβαια, είναι απαράδεκτη και άρα απορριπτέα ορθολογικά (είπαμε, άλλο ο ελληνικός Λόγος, άλλο η λατινική Ratio) η υποστήριξη μίας τέτοιας θέσης. Από ό,τι ως τώρα, τουλάχιστο, μάθαμε, η ιδεολογική διαφορά των δύο υποψηφίων ήταν, ότι ο εκλεγείς “εμφορείται” από τον κάποιον κοινωνικό φιλελευθερισμό μαζί με κάποια, στοιχειώδη έστω, πολυπολικότητα (να δήτε ποιον μου θυμίζει αυτό…) και αντιγκλομπαλιστικότητα, ενώ η δεύτερη είναι προσδεδεμένη στην …βιτόρια (Τ. Άγρας, αν αναρωτιέστε) των πανηθικότατων φίλων και συμμάχων μας πέραν του Ατλαντικού και υποστήριξε ξεκάθαρα δεξιότερη ακόμη στροφή στην κοινωνική και οικονομική πολιτική, μιλώντας για περισσότερη τόλμη στην προώθηση των μεταρρυθμίσεων (μεταρρυθμίσεις ακριβώς, νομίζω, με την έννοια του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ και άλλων χριστιανικότατων και ελεημονέστατων κοινωνικά “νεοφιλελεύθερων”/ μονεταριστικών καθιδρυμάτων). Κάποιος θα θυμόταν εδώ την Μάγκι Θάτσερ και την στάση της απέναντι στα συνδικάτα, αν δεν ήταν ελάχιστα και προπέτεια αυτό, δηλ. ερμηνεία.
Αλλά το πλέον θλιβερό είναι, ότι οι Ανανεωτικοί “Αριστεροί” (;) της εφημερίδας Αυγής ή μάλλον αριστεροί ευρωπαϊστές της συνθήκης του Μάαστριχτ (όχι, δεν είναι ανορθολογικό αυτό) μας έγραψαν κι’ αυτοί (βλ. παραπομπές) για στροφή “επί Δεξιά!” (δεν ομοιάζει καταπληκτικά με αντιγραφή;). Ειλικρινά, έχουν αντιστρέψη τα πράγματα. Δεν ξέρω κάποια αριστερή παράδοση – εκτός, ίσως, της σχολής σκέψης Δραγώνα-Φραγκουδάκη-Κουλούρη – που να έχη την αντίληψη, ότι η όντως εθνική ανεξαρτησία και η όντως υπεράσπιση του εθνισμού, δηλαδή της εγχώριας παράδοσης, είναι δεξιά ή συντηρητική, ενώ η αυτοπαράδοση στον επεκτατισμό, στην ομοιογενοποίηση, στην απάλειψη κάθε – ιδιαίτερα – αληθούς εθνικού στοιχείου είναι …προοδευτική. (Ακόμη και ο Μπακούνιν διακήρυσσε “Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα![…] Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.“, ενώ θυμόμαστε και τα αντίστοιχα – συνδυασμό πατριωτισμού-διεθνισμού για τον πασιφιστή απελευθερωτή Μ. Γκάντι. ). Το έχουμε ξαναπή κάπου, ότι, όπως παραθέτει και ο Σ. Καργάκος σε βιβλίο του σχετικό, αυτή η συμπεριφορά θυμίζει πάρα πολύ την καρνεαδική σχολή επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας. Οι καρνεαδικοί (=η “εκλεκτική αντιδραστικοί, διότι επεδίωκαν, όντες Έλληνες, την συμπάθεια του “μεγάλου αφεντικού”, των Ρωμαίων, κατά τον Γ. Κορδάτο για υλικά οφέλη (πρβλ. “επιδοτήσεις”). καρνεαδική σχολή”) ήσαν, όπως λέει κι ο Κορδάτος, ένθερμοι κοσμοπολίτες, και ήσαν
“Δεξιά”, “Αριστερά” και υβρίδια
Ξέρετε, όλη αυτή η υπόθεση με την πολιτικοιδεολογική ονοματολογία θυμίζει μεταξύ άλλων πάρα πολύ την ψευδοεπιστημονική κοσμική “ψυχοθεραπευτική” τοιαύτη – την συναφή, δηλαδή, δαιμονολογία, όπως έλεγε και ο Szasz, πλην χωρίς… αναφορά σε δαίμονες. Εν ετέροις λόγοις, εφευρίσκουμε μία φαινομενολογία -χωρίς, βέβαια, “οντολογική βάση” – βάσει της οποίας κάποιος χαρακτηρίζεται και κατηγορείται ως δεξιός, ακροδεξιός, φασίστας, ρατσιστής κατά το “κουμουνιστής”(sic), “συνοδοιπόρος”, αντεθνικώς δρων κτλ. του γνωστού εκείνου εθνικού φαρισαϊσμού προδικτατορικώς. Το πρόβλημα, όμως, είναι, ότι “δεν κάνουν τα ράσα τον πάπα” ούτε το… καπέλο τον επίσκοπο. Δηλαδή, για να είσαι δεξιός, τουλάχιστο κατά την δυσφημισμένη έννοια, απαιτούνται εξ ορισμού (επειδή έτσι το ορίσαμε), ταυτολογικά, ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά, όπως 1)να είσαι καπιταλιστής και 2) να επιθυμής αυταρχικό(τερο) Κράτος – με άλλα λόγια πολιτικά μη-φιλελεύθερος και κοινωνικοοικονομικά φιλελεύθερος. Η φιλοπατρία και η υπεράσπιση του εθνισμού δεν συμπεριλαμβάνεται, δεν θα μπορούσε λογικά, κατ’αρχή στα χαρακτηριστικά αυτά που ορίζουν τον αριστερό και τον δεξιό. Μάλλον θα μπορούσε να περιληφθή ως επί πλέον στοιχείο εν είδει επιθετικού προσδιορισμού (πατριωτική αριστερά/δεξιά/κεντροδεξιά/ριζοσπαστική φιλελεύθερη παράταξη/κεντροαριστερά κτλ.).
Με βάση αυτήν την κατηγοριοποίηση (και δεν είναι δική μας, βέβαια), την διδιάστατη (αυταρχισμός και καπιταλισμός), νομίζω, ότι είναι σαφές, ότι ο/η επιθυμητός/ή υπό των εκσυγχρονιστών υποψήφιος/α του θώκου προκύπτει σαφέστατα πολύ δεξιότερος/η. Το ίδιο, βέβαια, θα μπορούσαμε να πούμε και για τον ίδιο τον υπαρκτό εκσυγχρονισμό, που – παρεμπίπτον – απέκτησε υποστηρικτές και επαινετές γνήσιους σε παλαιούς Δεξιούς δημοσιολόγους και δημοσιογράφους (θυμάμαι την ιστορική εφημερίδα Εστία, ας πούμε).
Όσο για την υπεράσπιση του έθνους – και όχι, δεν είναι το natio των αστών, σήμερα αντεθνιστών (πρβλ. την “μεταμόρφωση του αστού” του Ζακ Ελλύλ) – οι ιδέες που έχω τουλάχιστο, ως τώρα, διαβάση να υποστηρίζονται (από τον εκλεγέντα) είναι οπωσδήποτε εναλλακτικές, δεύτερο δε θυμίζουν πάρα πολύ αυτές του σαμπκομμαντάντε Μάρκος – που βλέπει το έθνος ως το (ιδανικό) ανάχωμα στην παγκοσμιοποίηση και τον γκλομπαλισμό των “ελίτ”.
Ποιος ξέρει μην οι εθνικόφρονες – με τις μεζούρες τους – εισέδυσαν και στους Ζαπατίστας…;!
Από την άλλη, ο ενδοτισμός, η εθνική μειοδοσία (δείτε και σχόλιο στον πυθμένα), η θανάτωση της παράδοσης στην πράξη, είναι η παραμόνιμη ιδεολογία των ακροδεξιών της Λατινικής Αμερικής, της Γεωργίας, της Βουλγαρίας, της Δικτατορίας της δικής μας κτλ., κτλ. Για αυτό, άλλωστε, και ο “ριζοσπαστικός εθνικισμός” , τύπου Λατινικής Αμερικής, είναι κατά τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που παρουσιάζει ο Νόαμ Τσόμσκι κάπου (αν δεν απατώμαι, είναι στο “Κέρδος και πολίτης”) ο βασικότερος εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών.
********************************************************************
Και μην νομίσετε, ότι προωθούν την φιλία των λαών… 
Παραπομπές:
