«Αδωνιάδα», III*

Του Γιάννη Στρούμπα

Συνέχεια από την «Αδωνιάδα», II

Υπηρέτης της οικονομικής ολιγαρχίας, ο υπουργός Υγείας κ. Άδωνις [sic] Γεωργιάδης επιχειρεί να συγκαλύψει τον ιταμό του ρόλο αποδίδοντας σε άλλους ό,τι ακριβώς ισχύει για τον ίδιο, σπιλώνοντάς τους δηλαδή σαν τυράννους και δικτάτορες, ενώ εκείνος συμμετέχει με πάθος σε μία κατά τεκμήριο ολοκληρωτική εξουσία. Τα βέλη του στρέφονται, από την τηλεοπτική εκπομπή «Ελεύθερος σκοπευτής» του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Τράγκα στις 20/3/2014, εναντίον των κυβερνήσεων του κ. Νικολάς Μαδούρο στη Βενεζουέλα και της κ. Κριστίνα Φερνάντες-Κίρχνερ στην Αργεντινή. Στόχος του κ. Γεωργιάδη είναι η κατάδειξη, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται, μέσω της σύγκρισης με την κατάσταση άλλων χωρών, της «ευεργετικής» διοίκησης της Ελλάδας από την παρούσα συγκυβέρνηση, «χάρη» στην οποία η χώρα απέφυγε τάχα εκτροπές: «Σήμερα κυκλοφορεί ένα βίντεο στο διαδίκτυο από ένα τανκς της Βενεζουέλας, είναι σε μια συνοικία εκεί μέσα στο Καράκας, κι έχει ανοίξει πυρ το τανκ [sic] και πυροβολεί σ’ ένα κτίριο […] Ο κ. Μαδούρο είναι ένας τύραννος δικτάτωρ, ο οποίος βγάζει τανκς στους δρόμους και πυροβολεί, κι έχουμε κάθε μέρα τρεις με τέσσερις νεκρούς.» Ακολούθως: «Ο Τσίπρας μάς είχε πει μακάρι να γινόμασταν Αργεντινή! Θες να βάλεις κάνα βίντεο από Αργεντινή, να δουν οι τηλεθεατές σου τι ήθελε να γίνουμε ο Τσίπρας; Θες να βάλεις κάνα βίντεο να δούμε; Για βάλε κάνα βίντεο να δούμε!» Και σε άλλο σημείο: «Το παιδί μου, ο δικός σου εγγονός, θα ζήσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή έγινε ο Σαμαράς πρωθυπουργός. Αλλιώς θα ήταν στη δραχμή, θα ήταν στη Συρία τώρα και στην Ουκρανία.»

Ο «αγαπητικός» των βίντεο κ. Γεωργιάδης θα ευχόταν να μην του προβάλουν κάποιο βίντεο για τη βία των Μ.Α.Τ., την ανέχεια και τους καθημερινούς θανάτους στην Ελλάδα. Για να το αποφύγει, άλλωστε, μεταφέρει τη συζήτηση σε άλλα σημεία του πλανήτη. Το αστείο είναι ότι πλάι στη συνήθη συστημική προπαγάνδα περί των συνθηκών στην Αργεντινή και στη Βενεζουέλα, προσθέτει την εντελώς διαφορετική πραγματικότητα της Συρίας και της Ουκρανίας. Πώς όμως να μη διαστρέφει ο κ. Γεωργιάδης την αλήθεια για την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα, όταν η εκεί άσκηση σωτήριας εθνικής πολιτικής εκθέτει την ελληνική συγκυβέρνηση ανεπανόρθωτα; Η Αργεντινή και η Βενεζουέλα είναι δύο χώρες που εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια είχαν την ευτυχία να κυβερνιούνται από πολιτικές ηγεσίες προασπίστριες των εθνικών συμφερόντων των χωρών. Ο κ. Γεωργιάδης και ο δωσιλογικός θίασος της συγκυβέρνησης δεν διαθέτουν ούτε το σθένος ούτε την προσωπικότητα να αντιτάξουν στις πιέσεις των διεθνών κερδοσκοπικών ελίτ τα συμφέροντα της χώρας τους. Παρά την εκπεμπόμενη προπαγάνδα περί του αντιθέτου, η Αργεντινή και η Βενεζουέλα πέτυχαν τόσο να διαχειρίζονται οι ίδιες τη μοίρα τους, όσο και να ανακάμψουν από τα οικονομικά τους προβλήματα, απορρίπτοντας με σθένος ακριβώς τις ίδιες πολιτικές που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα. Το σάπιο μιντιακό κατεστημένο της παραπληροφόρησης επιμένει, βέβαια, ότι η απόρριψη αυτής της πολιτικής από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής τις οδήγησε σε μεγαλύτερη παρακμή, γεγονός που «επιβεβαιώνεται» από τις ταραχές και τις αντιδράσεις που σημειώνονται στις χώρες αυτές. Οι συγκεκριμένες ταραχές, ωστόσο, δεν είναι τίποτε περισσότερο από προβοκατόρικες ενέργειες μειοψηφικών ομάδων, υποκινούμενων από τα δυτικά κέντρα πολιτικής ανωμαλίας και κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης. Το αν οι χώρες έχουν ωφεληθεί ή όχι από την εθνική πολιτική που ασκούν οι ηγεσίες τους αποδεικνύεται τόσο από τους επίσημους οικονομικούς δείκτες, που αποτυπώνουν την άνθησή τους σε σχέση με την πρότερη κατάσταση, όσο και από τη συντριπτική εμπιστοσύνη που εκφράζουν οι πολίτες προς τις κυβερνήσεις τους: στην Αργεντινή οι κυβερνήσεις του Νέστορ Κίρχνερ και, σήμερα, της συζύγου του, της Κριστίνα Φερνάντες-Κίρχνερ, επανεκλέγονται με εντυπωσιακά ποσοστά από το 2003, ενώ στη Βενεζουέλα οι κυβερνήσεις του Ούγκο Τσάβες και του διαδόχου του, του Νικολάς Μαδούρο, απολαμβάνουν τη συντριπτική αποδοχή των πολιτών, με επίσης εντυπωσιακά ποσοστά, ήδη από το 1998! Για τον κ. Γεωργιάδη, φυσικά, η αντιμετώπιση από τον Νικολάς Μαδούρο κάθε προβοκάτσιας που οργανώνεται από τα γνωστά αντεθνικά φιλοδυτικά κέντρα, συνιστά έγκλημα. Διόλου παράξενο: όσα δεν φτάνει η αλεπού…

Η αναφορά, πάλι, του υπουργού Υγείας στη Συρία και την Ουκρανία είναι τουλάχιστον ατυχής, αφού οι ταραχές που σημειώνονται στις χώρες και τις έχουν οδηγήσει, δυστυχώς, σε πολεμική εμπλοκή, είναι προϊόν της απόπειρας των ίδιων κέντρων να ελέγξουν τις χώρες, κυκλώνοντας τη Ρωσία κι αλλάζοντας τις διεθνείς ισορροπίες. Ο διαμελισμός της Ουκρανίας, λόγω της ρωσικής αντίδρασης στις δυτικές μεθοδεύσεις, είναι το καταστροφικό αποτέλεσμα για μια χώρα που δυστύχησε να δει στην πολιτική εξουσία της «ηγέτες» προερχόμενους από υποκινούμενες «πορτοκαλί» «επαναστάσεις», οι οποίοι προτίμησαν να προδώσουν τη χώρα τους υπηρετώντας τους ξένους δυτικούς τους πάτρωνες. Υπαγόμενος στους ίδιους πάτρωνες, ο κ. Γεωργιάδης καλά θα έκανε να σωπαίνει αντί να αυθαδιάζει.

Έχοντας, βέβαια, απόλυτη επίγνωση του συγκεκριμένου ρόλου του, ο κ. Γεωργιάδης επιχειρεί ξανά να διαστρέψει την πραγματικότητα: αποποιούμενος τη μομφή ότι υπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα, που του προσάπτει ο κ. Τράγκας, ο υπουργός Υγείας αναφωνεί με ύφος θριαμβευτικό: «Δεν πιστεύω να ’σαι από τους Άγγλους! Εε!» Λογικό: όταν κανείς είναι μαθημένος να υπηρετεί αφέντες, ψάχνει εναλλακτικά μόνο τέτοιους, εφόσον ούτε καν διανοείται πως υπάρχει και η άσκηση εθνικής πολιτικής. Γιατί, όμως, ο κ. Γεωργιάδης «υποψιάζεται» τους Άγγλους πίσω από τον κ. Τράγκα; Μα γιατί όποιος διαφωνεί με τη συγκυβερνητική πολιτική «αποσκοπεί» στην κατάρρευση του ευρώ, κι ως γνωστόν οι Άγγλοι δεν το υιοθέτησαν σαν νόμισμα: «Ξέρεις πόσα λεφτά έχουν παιχτεί στο ευρώ, Γιώργο μου; Ξέρεις πόσα λεφτά; Δισεκατομμύρια! Δισεκατομμύρια έχουν παιχτεί στο ευρώ.» Αφού, λοιπόν, ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς «διατήρησε» την Ελλάδα στο ευρώ, είναι, κατά τον κ. Γεωργιάδη, άξιος: «Αν ο Σαμαράς έμενε στο “όχι στο μνημόνιο” και είχε οδηγήσει τη χώρα στη δραχμή, θα ήταν ο χειρότερος πολιτικός στην ελληνική ιστορία, διότι θα χρεωνότανε ότι η Ελλάδα θα έβγαινε απ’ την Ευρώπη. Ότι ο Σαμαράς την κρίσιμη ώρα πήρε πάνω του την ευθύνη, εις γνώσιν του για το πόσο αυτό θα του κοστίσει πολιτικά, και είπε “επιλέγω να χάσω ποσοστά, αλλά να δώσω τον αγώνα να μείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη”, αυτό τον καθιστά σπουδαίο πολιτικό.» Οι δικολαβισμοί του πολιτικού άντρα συνεχίζονται: μια πιθανή έξοδος από το ευρώ ερμηνεύεται αυθαίρετα ως έξοδος από την Ευρώπη, ενώ είναι γνωστό πως δεν συμμετέχουν στην ευρωζώνη όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επιπλέον, η επίκληση στο ευρώ συνιστά ένα ακόμη σόφισμα του κ. Γεωργιάδη. Η οικονομική επίθεση που δέχτηκε η Ελλάδα δεν αποτράπηκε από το δήθεν ασφαλές για την ελληνική οικονομία ευρώ, το οποίο εξάλλου υπήρξε πάντα «ακριβότερο» για την Ελλάδα, όπως αποδεικνύουν τα υψηλότερα επιτόκια δανεισμού για τη χώρα, αλλά κι οι ακριβότερες τιμές των προϊόντων. Πέραν τούτων, ο κ. Γεωργιάδης αποκρύπτει πως κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, όποια πολιτική κι αν αποφασίσει η χώρα να εφαρμόσει σε σχέση με το χρέος. Για κάθε δε πιθανή νομισματική πίεση, υπάρχει ικανή απάντηση, αρκεί να συνοδεύεται από ισχυρή πολιτική βούληση.

Μετά από τη «σωτηρία» της χώρας, ο κ. Γεωργιάδης εξηγεί πώς «έσωσε» και το ελληνικό σύστημα Υγείας. «Κανέναν δεν αφήνουμε χωρίς φάρμακα! Ποιος το ’πε αυτό; […] Χάρη στα λεφτά του μνημονίου έχουμε φάρμακα στην Ελλάδα! Εάν είχαμε χρεοκοπήσει, Γιώργο μου, δεν θα ’χαμε ούτε ασπιρίνη στην Ελλάδα, θα ’μασταν Μαδούρο!» Με τα φαρμακεία πνιγμένα από τις οφειλές του συστήματος που «περιέθαλψε» ο κ. Γεωργιάδης, ο υπουργός Υγείας έχει το θράσος να υποστηρίζει την επάρκεια των φαρμάκων, ενώ οι ασθενείς δυσκολεύονται να τα προμηθευτούν, λόγω των ελλείψεων. Και πλάι στις ελλείψεις που σημειώνονται εξαιτίας των μνημονίων, ο θρασύς πολιτικός επικαλείται την ασπιρίνη, που οι φαρμακευτικές εταιρείες, των οποίων τα συμφέροντα υπηρετεί ο νεοφιλελεύθερος υπουργός, την είχαν «εξαφανίσει», ώσπου να πετύχουν τον σχεδόν τετραπλασιασμό της τιμής της! Κατόπιν αποδίδει την επανεμφάνιση της ελονοσίας και άλλων μολυσματικών ασθενειών στους «λάθρο-μετανάστες» (τονίζει το συνθετικό «λάθρο-», προς υπενθύμιση της ακροδεξιάς του ταυτότητας), σαν να υποδέχεται η Ελλάδα μετανάστες μόλις τα τρία τελευταία χρόνια, και παρακάμπτοντας πως η εισροή μεταναστών είναι προϊόν της επιθετικής πολιτικής στην Ασία από τα ξένα κέντρα που και ο ίδιος υπηρετεί! Η παράνοια συνεχίζεται με τη «διάψευση» της «Huffington Post» ότι μπήκε «εισιτήριο» στα νοσοκομεία, επειδή δεν ίσχυσε η αύξηση τής εισόδου σε αυτά στα 25 ευρώ· σαν να μην ισχύει το «εισιτήριο» των 5 ευρώ!

Οι «μπούρδες»(!) της «Huffington Post» συνεχίζονται κατά τον κ. Γεωργιάδη, επειδή και οι ανασφάλιστοι στην Ελλάδα δεν είναι 800.000, όπως ισχυρίζεται το ειδησεογραφικό μέσο, αλλά… 2.600.000! Τις 5.000 αυτοκτονίες, που του αναφέρει ο κ. Τράγκας, επίσης τις διαψεύδει, χωρίς να διευκρινίζει βεβαίως μήπως κι αυτές είναι ακόμη περισσότερες και μόλις που προλαβαίνει η ελεγχόμενη ΕΛ.ΣΤΑΤ. να τις συγκαλύπτει! Όσο για τους ανέργους στην Ελλάδα, θα έπρεπε να είναι 10.000.000 μετά τη «χρεοκοπία», είναι όμως «μόνο» 2.000.000(!), αφού τα υπόλοιπα 7.000.000 (εδώ «αγνοείται» άλλο ένα εκατομμύριο!) τα «έσωσε» η συγκυβερνητική πολιτική! Το σύνολο του πληθυσμού της χώρας, με παιδιά και ηλικιωμένους, «βαφτίζεται» εργαζόμενος πληθυσμός, ώστε να παρέχεται η λαθραία εντύπωση ότι «συγκριτικά» είναι «λίγοι» οι άνεργοι! Αν, λοιπόν, τα στοιχεία που δημοσιεύει είτε η «Huffington Post» είτε το «Economist» δεν είναι ακριβή, εκείνο που θα έπρεπε να υπολογίζει ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι η όποια «ανακρίβεια», αλλά η ουσιαστική συντριβή της Ελλάδας και του πληθυσμού της. Την πραγματικότητα αυτή, βέβαια, ίσως αδυνατεί να την εκτιμήσει ο κ. Γεωργιάδης, απασχολημένος καθώς είναι να εμφανίζεται στα τηλεοπτικά κανάλια. «Όλη η κριτική που μου ασκούν είναι ότι βγαίνω στα κανάλια. Ερώτηση, Γιώργο μου: μπορείς να με κατηγορήσεις ότι δεν εργάζομαι στο υπουργείο μου, μήπως;» Είναι εμφανέστατο πως ο κ. υπουργός δεν χρειάζεται να εργάζεται, εφόσον όλες του τις πολιτικές κινήσεις τις υπαγορεύει το διευθυντήριο της τρόικας. Του περισσεύει λοιπόν άφθονος χρόνος για να φιγουράρει αυτάρεσκος στα κανάλια.

Πορευόμενος με θλιβερά του εφόδια τις διαστρεβλώσεις, τις συκοφαντίες, την αλαζονεία και τον ωμό κυνισμό, ο κ. Γεωργιάδης απεργάζεται την καταστροφή της χώρας του, ενδιαφερόμενος αποκλειστικά για μια πολιτική ανέλιξη που κυριολεκτικά πατά επί πτωμάτων, υπερασπιζόμενος θορυβωδώς τη συντριβή την προκαλούμενη από τα μνημόνια, δίχως να αναλογίζεται, θρασύς και κούφιος καθώς είναι, ότι οι εργαζόμενοι προς την ίδια κατεύθυνση συνάδελφοί του επιχειρούν να λειτουργούν όσο πιο διακριτικά γίνεται, αποφεύγοντας τις προκλήσεις, και χωρίς να συνειδητοποιεί ότι με τη συμπεριφορά του στοχοποιεί τον εαυτό του ως το επόμενο θύμα όχι των πολιτικών του αντιπάλων, αλλά των ίδιων των «συντρόφων» του, που στην πρώτη αναποδιά θα τον θυσιάσουν, σαν άλλον Άκη Τσοχατζόπουλο, προκειμένου να προβάλουν τη «δικαιοσύνη» και την «υγεία» τους. Κι όσο η ματαιοδοξία του θα τον κυβερνά, ο κ. Γεωργιάδης θα επιμένει στην ψευδοεπική του «Αδωνιάδα», χωρίς η κενότητά της να τον παροτρύνει να περιοριστεί, τουλάχιστον, στο μόνο κειμενικό είδος που οι πολιτικοί χειρίζονται με μαεστρία: το παραμύθι.