Δημοκρατία ή δημιοκρατία;
Του παπα Ηλία Υφαντή
Ο Στέλιος Ποτηράκης, στην «Υπεύθυνη δήλωσή» του (ΧΩΝΙ, 27-4-14), μας θύμισε το περί δημοκρατίας απόφθεγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο «η δημοκρατία δεν χαρίζεται».
Και ασφαλώς, όχι μόνο η δημοκρατία, αλλά και η ελευθερία και τα πάσης φύσεως δικαιώματα και αγαθά δεν μας χαρίζονται. Αντίθετα μάλιστα, η απόκτησή τους προϋποθέτει πολλούς κόπους και πολλές θυσίες.
Αλλά ο Στέλιος Ποτηράκης με ένα λακωνικό, καίριο και καταλυτικό ερώτημα προς τον κ. Πρόεδρο διεμβολίζει το απόφθεγμά του, λέγοντάς του: Εσείς που ισχυρίζεστε ότι γνωρίζετε τη μυριάκριβη αξία της δημοκρατίας «γιατί της φέρεστε έτσι»;
Και μέσα σ’ αυτό το «έτσι» συμπυκνώνεται η τραγωδία, που βιώνει, στον τόπο μας, η δημοκρατία σήμερα. Τραγωδία, που οφείλεται στο γεγονός ότι η πατρίδα μας και ο λαός μας βρίσκονται καρφωμένοι, για μια ακόμη φορά, στο σταυρό του μαρτυρίου. Δεδομένου ότι, αντί για δημοκρατία, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχουμε δημιοκρατία. Που σημαίνει κράτος δημίων.
Γιατί η αληθινή δημοκρατία είναι το πολίτευμα, που πηγάζει απ’ το λαό και υπηρετεί το λαό. Και όχι το πολίτευμα, που μαγειρεύεται, μέχρι την παραμικρότερη λεπτομέρεια, σε ξένα κέντρα αποφάσεων απ’ τους πλέον θανάσιμους εχθρούς του λαού. Και που αποσκοπεί, όπως πολλαχόθεν τεκμαίρεται, όχι μόνο στην κατάλυση της δημοκρατίας, αλλά και της ελευθερίας και των στοιχειωδών ακόμη δικαιωμάτων του λαού μας.
Που σημαίνει ότι ένα τέτοιο πολίτευμα δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τη δημοκρατία. Αλλά είναι, όπως προαναφέραμε, στην κυριολεξία κράτος δημίων. Το οποίο αποδομεί και υποβιβάζει και γκρεμίζει συθέμελα όλα αυτά, για τα οποία αγωνίστηκαν γενεές γενεών Ελλήνων. Προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα οποιαδήποτε ξένα, σε βάρος μας, συμφέροντα.
Και, για να γίνει αντιληπτό το πόσο το μνημονιακό καθεστώς απέχει απ’ τη δημοκρατία θα θυμίσω σε όλους τους καπήλους της ότι η σημερινή Κυριακή, η δεύτερη μετά το Πάσχα, μας προσφέρει ένα άριστο υπόδειγμα αληθινής δημοκρατίας (Πράξεων: ΣΤ: 1-7).
Αληθινής, γιατί, για παράδειγμα, ακόμη και η δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας, για την οποία ιδιαίτερα καυχόμαστε εμείς οι Έλληνες, δεν ήταν αληθινή. Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα του λαού, ήταν δούλοι. Όπως, για τον ίδιο λόγο, δεν ήταν αληθινή και η ρωμαϊκή δημοκρατία. Πράγμα, που περισσότερο ή λιγότερο ισχύει και για τις σήμερα λεγόμενες δημοκρατίες. Όπου μια συντριπτική μειοψηφία απατεώνων και ληστάρχων έχουν ως έργο τους να βασανίζουν τους λαούς.
Στη δημοκρατία για την οποία μας μίλησε το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής δεν αποφάσιζε κάποιος Άδωνης ή Κυριάκος ή Αντώνης ή Βαγγέλης για το πόσοι και ποιοι Έλληνες θα σαπουνοποιηθούν στα κρεματόρια των απολύσεων και των απαλλοτριώσεων, αλλά ο λαός και μόνο ο λαός. Και το αποφάσιζε όχι κομματιασμένος σε αλληλοσυγκρουόμενες συνδικαλιστικές ή κομματικές φατρίες. Ώστε «να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ», όπως λέει ο Βάρναλης. Αλλά αποφάσιζαν όλοι «με μια ψυχή και με μια καρδιά». Με εκλογές, στις οποίες συμμετείχαν ακόμη και οι γυναίκες. Δικαίωμα, που στο δικό μας, τον ελλαδικό χώρο, δόθηκε χίλια εννιακόσια, περίπου χρόνια αργότερα. Και γενικά με προϋποθέσεις τέτοιες, ώστε να εκλέγονται οι άριστοι και όχι οι χείριστοι και οι αρεστοί στους θανάσιμους εχθρούς του λαού.
Όπως συμβαίνει, κατά κανόνα, δυστυχώς, στη δική μας περίπτωση: Που εκλέγουμε, συχνά, ανθρώπους αθεόφοβους και διεστραμμένους. Παραμοφωμένους σε ξένα κολλέγια και πανεπιστήμια ηθικής και εθνικής μετάλλαξης. Βουτυρομπεμπέδες ανίκανους και παντελώς άσχετους με το έργο, που αναλαμβάνουν να επιτελέσουν. Κι όμως πολυδιαφημισμένους απ’ τα διαπλεκόμενα και εξωνημένα Μ.Μ. Εξαπατήσεως και εξαχρειώσεως. Από τα οποία διαχέεται παράλληλα η μπόχα για την κακή και χείριστη, ακόμη, φήμη, που αποπνέει η άκρως αποκρουστική πολιτεία τους: Ως προδοτών και διαβόητων κλεφτών και απατεώνων. Δικτυωμένων, με ύποπτα ντόπια και διεθνή συμφέροντα. Που, αντί να εξουσιάζουν, θα τους ταίριαζε να είναι εγκάθειρκτοι σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Και που όμως αντίθετα αυτοί κρατούν εγκάθειρκτο το λαό. Για να τον καταληστεύουν και ξεπουλάνε, με απάτες και εκβιασμούς και τρομοκρατία…
Ενώ οι εκλεκτοί της πρωτοχριστιανικής δημοκρατίας κυβερνούσαν με μοναδικό και υπέρτατο κριτήριο, τη δικαιοσύνη. Και μάλιστα στην κοινωνική της διάσταση. Που θέλει, ο καθένας να προσφέρει ανάλογα με τις δυνάμεις του και να παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Με αποτέλεσμα να μην υπάρχει κανένας φτωχός ανάμεσά τους, αλλά ειρήνη και προκοπή για όλους. Και όχι βέβαια όλεθρος και καταστροφή, όπως συμβαίνει με την τωρινή, ληστρική και δολοφονική νομιμότητα με την οποία επιβάλλονται σε βάρος του λαού μας εκ μέρους των δωσιλόγων τα προκρούστια μέτρα του 4ου ράιχ και των τοκογλύφων…
Άμποτε, κάποτε, οι άνθρωποι – και πρώτοι απ’ όλους οι, λεγόμενοι, χριστιανοί – να ξαναγύριζαν στο ξεχασμένο Ευαγγέλιο. Και η Κυριακή των Μυροφόρων να καθιερωθεί, ως η Κυριακή δημοκρατίας. Της αληθινά κοινωνικής δημοκρατίας. Όμως….
Ποιοι θα έστεργαν μια τέτοια επιστροφή και μια τέτοια καθιέρωση; ‘Όταν ακόμη και οι λεγόμενοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο απ’ τους κοσμικούς, φοβούνται και τρέμουν όχι απλώς την αληθινή, αλλά και την στοιχειώδη, έστω, δημοκρατία!
Όταν φοβούνται και τρέμουν το Ευαγγέλιο, που διδάσκουν και υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν και υπηρετούν …
παπα-Ηλίας, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com, Μαΐου 5, 2014 by papailias, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2014/05/05/…B1/
