Σαμαράς και Αριστερά
Πολύ πασοκικό (σ.σ.: !) ήταν το άρθρο σου το Σάββατο, μου λέει στο τηλέφωνο φίλος δικηγόρος. Αντί να εκθειάσεις το μείζον, αναλώθηκες σε τετριμμένα (σ.σ.;) περί τη Δημοκρατία. Επρεπε να πεις ότι ήταν το δεύτερο γεγονός πολιτικής ανατροπής στη χώρα μετά την καταψήφιση του Σχεδίου Ανάν. Ξέρεις – μου τονίζει – ότι πολλοί άνθρωποι από την Πατριωτική Αριστερά πήγαν κι ενεγράφησαν στους καταλόγους μόνο και μόνο για να ψηφίσουν Σαμαρά; Ομολογώ ότι δεν το ήξερα…
Το ΠΑΣΟΚ – συνεχίζει – ήθελε να εκλεγεί η Ντόρα διότι συμφωνεί στα εθνικά θέματα με τον πρωθυπουργό, ενώ τώρα θα έχει σοβαρή αντιπολίτευση. Το ζητούμενο, όμως, – προσπαθεί να χαμηλώσει τους τόνους – είναι εάν ο Σαμαράς ανταποκριθεί στις προσδοκίες του λαού για εθνική ανεξαρτησία, εάν αντισταθεί στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, που υπηρετούν Παπανδρέου και Μπακογιάννη.
Λίγο ώς πολύ ήθελε να μου πει ότι η εκλογή Σαμαρά ήταν προϊόν βαθιάς δημοκρατικής διαδικασίας κι ελπίδα για το μέλλον των κρίσιμων εθνικών ζητημάτων. «Ολα τα media ήσασταν με το μέρος της Ντόρας, διότι αυτή εκφράζει την υποταγή στις αμερικανικές επιταγές και θα ήταν θαυμάσιος συνεταίρος του Παπανδρέου. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στην Πατριωτική Αριστερά και αντιστάθηκαν στη δικτατορία των media· πήγαν και ψήφισαν και απεφεύχθη το μοιραίον».
Ποια βάση, ποια λαϊκή βούληση, ποια δημοκρατική συνείδηση… Επιμένει ο φίλος. «Περίμενε να δεις τα στατιστικά στοιχεία γι' αυτούς που ενεγράφησαν και θα καταλάβεις».
Τι να πεις. Δικαίωμα του καθενός αριστερού πατριώτη να έχει τέτοια σχέση με τη Δημοκρατία. Δικαίωμα του καθενός να νομίζει ότι ρυθμίζει την πολιτική με την εντολή-ψήφο του. Αλλά, έχει θεσμική υπόσταση αυτή η εντολή; Εισακούεται; Εκτελείται; Παρεμβαίνει στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος; Ξεσηκώθηκαν δηλαδή τόσοι πατριώτες-αριστεροί για να ψηφίσουν Σαμαρά και αδιαφορούν για ασφαλιστικό – φορολογικό – μεταναστευτικό, κ.λπ.; Ποιος ξέρει. Μπορεί να 'χει δίκιο ο φίλος, νομικός είναι, ίσως βλέπει κάτι πάρα πάνω. Αλλά δεν συγκρατείται. «Είσαι καθεστωτικός – με ερμηνεύει – αφού δεν υποστήριξες τον Σαμαρά».
Ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω με επιχειρήματα. Μπορώ, όμως, να τον παραπέμψω στον λόγο του Μανώλη Γλέζου κατά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ: ''Εάν ένας πολιτικός φορέας, ένας λαός που γνωρίζει και γι' αυτό ανέχεται, συναποδέχεται και παραδέχεται ότι δεν έχει δικαίωμα να αποφασίζει ο ίδιος, αλλά οι αντιπρόσωποί του γι' αυτόν, ή ο αρχηγός του γι' αυτόν, τότε είναι όχι μόνον εγκλωβισμένος στους θεσμούς, τους οποίους ο ίδιος θεσμοθέτησε, αλλά καταργεί, ακυρώνει τον ίδιο τον εαυτό του''.
Αλλά, τι είναι ο «ίδιος ο εαυτός» μπροστά στον οπαδό, τον πιστό, τον φανατικό; Εδιζησάμην εμαωυτόν έλεγε ο Ηράκλειτος. Πώς, όμως, ο πολιτικός λόγος να επικρατήσει τού – εδώ και αιώνες – κυριαρχούντος παραπολιτικού;
