Εκ βαθέων και περί μιας αδιόρατης μελαγχολίας μου
(+) Του Γιώργου Αλεξάνδρου
Τον τελευταίο καιρό με έχει κυριεύσει μία διάχυτη μελαγχολία. Μελαγχολία που φτάνει κάποιες στιγμές σε όρια ελαφρού πανικού ή απόγνωσης!
Λοιπόν χρειάζομαι ψυχαναλυτή; Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να κοιταχτώ μέσα από κάποιον ειδικό όταν νοιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά! Βέβαια υπάρχει και το γενικότερο οικονομικό! Κοστίζει αρκετά!
«Πενία» τέχνας κατεργάζεται: Να που υπάρχει και το μοντέλο της αυτοανάλυσης! Κάθομαι και ψάχνω τον εαυτό μου.
Εν τάξει έχω κάποια σχετικά σοβαρά προβλήματα υγείας! Καιρό τώρα τα έχω έ και λοιπόν; Κι άλλες φορές στην ζωή μου είχα κι όμως εύρισκα δύναμη! Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!
Είναι και η οικονομική αδυναμία. Υποχρεώσεις, αδιανόητοι φόροι, ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, ασφάλιση. Δεν προλαβαίνω να πάρω ρευστό (κάτι ψιλολοΐδια δηλ.) και μου φεύγει όλο αφήνοντας τα περισσότερα απλήρωτα. Ε και λοιπόν κι άλλες φορές στην ζωή μου ήμουν σε οικονομικά χάλια αλλά δεν έπεφτα. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!
Είναι και κάτι επαγγελματικές στενοχώριες. Σάμπως τέτοιες και πολύ χειρότερες δεν είχα στην ζωή μου; Κι όμως τις ξεπερνούσα γρήγορα. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!
Είναι και δύο-τρία ηθικά και πνευματικά διλλήματα. Ε και λοιπόν αυτά πάντα έλεγα ότι είναι «διλλήματα πολυτελείας και ψυχικής κινητοποίησης» και τα προσπερνούσα κάπως εκ του ασφαλούς τρέχοντας στον πνευματικό μου ή ακούγοντας την εσώτερη φωνή ή προστρέχοντας στις όποιες αξίες και αρχές μου ή στο κάτω-κάτω της γραφής παριστάνοντας τον μωρό! Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!
Είναι και οι εκλογές! Αυτό που το πάς; Γελάς; Δεν μου πάει το χέρι εύκολα σε κάποιον! Κι αυτός ο κάποιος θα λέει μετά ότι με εκπροσωπεί…. Μα εγώ πάλεψα για ένα ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο, όχι για 200-300 κόμματα και αποκόμματα από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά! Λέω μετά στον εαυτό μου: «μα εσύ ποτέ δεν πίστευες στις εκλογές ως βασικό πολιτικό διακύβευμα αλλά στον πολιτικό ακτιβισμό! τώρα ειδικά γιατί σκας; Ψήφισε αυτό που σου πάει περισσότερο»… Αλλά πάντως τα διλλήματα τα έχω. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!
Μετά είναι ώρες-ώρες και μία κάποια μίρλα μέσα στο σπίτι… Λογικό θα μου πείτε δεν είναι; Τόσες ψυχές, τόσα ενδιαφέροντα, τόσες αγωνιώδεις προσμονές! Αλλά εγώ δεν ήμουν αυτός που πάντα έλεγα ότι ακόμα και η μίρλα είναι ένδειξη ζωής; Επιθυμία για πραγμάτωση των προσωπικών ονείρων; Έκφραση απωθημένων που οδηγεί αν έχεις καλή πρόθεση σε κατάθεση ψυχής και αμοιβαίες κατανοήσεις; Ναι, αλλά η οικογενειακή αρμονία είναι κυριαρχικό θέμα…. Κοιτάζω όμως γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πραγματικά πολύ χειρότερα!
Είναι και μιας μορφής μοναξιά! Ρε παιδί μου για να βρεθείς με κάποιον και να τα πεις ανθρώπινα έχει γίνει κάτι το πολύ σπάνιο πια… Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν αληθινά πολύ χειρότερα προβλήματα αληθινής μοναξιάς!
Είναι και η ζωή πια, οι καταστάσεις που μας πέφτουν στο κεφάλι άξαφνα και μας κάνουν και τα νεύρα μας τσατάλια! Έ εκεί να δεις, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα νεύρα, απόλυτα σπασμένα!
Είναι και τα όνειρα (προσωπικά ή κοινωνικά, ευγενή ή επαγγελματικά) που σε αυτό το κωλοκράτος που κάθησε σ’ αυτήν την ευλογημένη χώρα δεν μπορώ να πραγματώσω. Αλλά κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα τσακισμένα όλα τους τα όνειρα…
Είναι κι άλλα κι άλλα μικρά και μεγάλα… Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα!
Τελικά σκέφτομαι «ρε μεγάλε αφού τόσα πράγματα σου πάνε σκατά δεν είναι λογικό να είσαι χάλια;». Κι ύστερα κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι πολλοί φίλοι μου έχουν πολύ χειρότερα και είναι αληθινά μέσα σε σκατά χωμένοι και οι περισσότεροι δίχως να φταίνε καθόλου!
Κι ύστερα ξαφνικά σαν να φωτίζομαι ολόκληρος! Τελικά νομίζω ότι καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Δεν είναι ακριβώς τα δικά μου προβλήματα που μου φέρνουν αυτήν την διάχυτη μελαγχολία που φτάνει κάποιες στιγμές σε όρια ελαφρού πανικού ή απόγνωσης! Είναι η θλίψη κι η απόγνωση στα μάτια των αγαπημένων μου, των φίλων μου, των συγγενών μου, των γειτόνων μου, του λαού μου! Τα νεύρα τους, η πληγωμένη τους αξιοπρέπεια, οι ταραγμένες τους ψυχές, το στέρεμα της ελπίδας τους, η αβεβαιότητα στην κάθε τους επιλογή, οι αρρώστιες τους που φουντώσανε, το στρες τους. Αυτή η αδιόρατη ή η έκδηλη μελαγχολία τους!
Νομίζω ότι αυτή μου η ευαισθησία τελικά δεν χρειάζεται ακόμα ψυχανάλυση! Είναι το βαθύτερο αποτέλεσμα μιας αληθινής κοινωνικοποίησης που με εγείρει επιτέλους συνειδησιακά! Είναι το ότι ξυπνάω από την νάρκωση του «εαυτούλη μου» και συνειδητοποιώ σε τι κρεβάτι μας βάλανε και με τι «ορούς» μας ναρκώσανε! Είναι ότι αληθινά συνειδητοποιώ την ανάγκη της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Ναι η κρίση μας είναι επιτέλους ένα ξύπνημα, δόξα τω Θεώ.
Αλλά και να πάνε να γαμηθούνε αυτοί που μας την σχεδίασαν!
ΠΗΓΗ: 2 Μαΐου 2014, https://www.facebook.com/notes/georgios-alexandrou/…85/10152418811532369
Σημείωση από τΜτΒ: Δημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα.
UP DATE: Σήμερα 29-12-2014 έφυγε από τη ζωή αυτή ο αγαπημένος φίλος και αδελφός Γιώργος Αλεξάνδρου. Στη μνήμη του προσθέτω αυτή τη σημείωση… Εις τόπο χλοερό αγαπημένε Γιώργο…
