Πρωτομαγιά, οίστρος ταξικός
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Πρωτομαγιά
κάτι σαν διαδήλωση που τελείωσε
Όπως μυρμηγκιές κύματα
ανάμεσα στις Κυκλάδες
Όπως επιτάφιος που κουβαλάει το πλήθος
Όπως ξόδι σε πεδινό χωριό
****
Κι αυτός ν’ αγνοεί και ν’ αρμενίζει
σφυρίζοντας θύελλα με λάβαρα στον ώμο
Στην πλάτη του ένα δισάκι γεμάτο οιμωγές,
αλαλαγμούς και βογκητά
Όπως απελπισμένο γαύγισμα σκύλου
το καταχείμωνο
****
Φόβος και δέος,
μυρμηγκιά τα κύματα ανάμεσα στις Κυκλάδες
Φόβος και δέος,
στην Πανεπιστημίου χτυπημένη η διαδήλωση
κι ανάμεσα στο πλήθος ο επιτάφιος,
πριν την Ανάσταση
Πρωτομαγιά
****
Κι αυτός εκεί να πιστεύει
πως το όνειρο τρέφει την πραγματικότητα
Κι αυτός εκεί ο αμετανόητος
πάντα να επιμένει
πως στο ναυάγιο κρύβεται ο θησαυρός
κι ας τον σύλησαν οι αρχαιοκάπηλοι
****
Πρωτομαγιά
κάτι σαν διαδήλωση που τελείωσε
κι αρχίζει η περισυλλογή,
πού ήσουν
όταν άλλαξαν σημαία τα πληρώματα
κι έγιναν πειρατές στους βράχους του Αιγαίου
***
Στα ναυάγια
θησαυροί κρυμμένοι στα ναυάγια
και στις σπηλιές του πελάγους θησαυροί
Θησαυροί στους βράχους πετρωμένοι:
η Λέρος, η Γυάρος, κι η Μακρόνησος
η Ικαρία, η Ανάφη κι ο Αϊ Στράτης
Θησαυροί τα νησιά που σε κάθε φεγγαράδα
επιμένουν να γίνονται λαμπηδόνες
Θησαυροί τα ουρανόσιτα όνειρα
στην Πίνδο και τον Παρνασό
***
Ήρθε η πρωτομαγιά
κι αφού κάθε εποχή τα όνειρά της
κάθε εποχή κι ο γενναίος σκύλος της
που ορμάει
καταπρόσωπο στην γκρίζα Αρκούδα
Ο γενναίος σκύλος
που μπαίνει πρώτος στο χορό
και βγαίνει τελευταίος
****
Ήρθε η πρωτομαγιά νάμα γάργαρο Ιστορίας
επιτάφιος που τον κουβαλάει
στους ώμους του το πλήθος,
κι ο γενναίος σκύλος της αυτοθυσίας,
ο κουτσός σκύλος που σακάτεψε
η γκρίζα αρκούδα
ανεβαίνει κουτσαίνοντας την οδό Σταδίου
***
Έτσι ήταν πάντα αυτός, από παιδί, επίμονος,
αγύριστο κεφάλι
και κάθε φορά μέχρι τα μπούνια ερωτευμένος
Γι αυτό σε κάθε φεγγαράδα επιμένει
να ψάχνει θησαυρούς μες στα ναυάγια
που άφησαν οι πειρατές
στους βράχους του Αιγαίου
****
Λέξεις πετράδια λαμπυρίζοντα,
ψηφίδες χρέους φωσφορίζουσες
έτσι για να βρίσκει το δρόμο του
και στην επόμενη διαδήλωση ν’ ανεβαίνει ξανά
κουτσαίνοντας την οδό Σταδίου
ο σκύλος της αυτοθυσίας
***
Ήρθε η πρωτομαγιά, έρωτας ταξικός
αυτοθυσίας και θανάτου
οίστρος συνείδησης ,
ένας σκύλος που γαυγίζει τ’ αφεντικά του
***
Ήρθε η πρωτομαγιά
ναυάγιο γεμάτο θησαυρούς
θαμμένους στο βυθό
η Λέρος, η Γυάρος, κι η Μακρόνησος
η Ικαρία, η Ανάφη κι ο Αϊ Στράτης
***
Ήρθε η πρωτομαγιά
κάτι σαν διαδήλωση που δεν τελειώνει
κάτι σαν σκύλος που δαγκώνει τ’ αφεντικά του
που φυλάει τους θησαυρούς
απ’ τους αρχαιοκάπηλους
και τεντώνει την αλυσίδα του
ώστε κάποτε να σπάσει
26 Απριλίου 2014, Γιάννης Ποταμιάνος
