ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Η ακριτική Θράκη είναι ελάχιστα γνωστή στους αποκοιμισμένους από την πλαστή ευμάρεια Νεοέλληνες. Κάποιοι μάλιστα, σπουδασμένοι αυτοί, υιοθετούν τις ξένες προπαγάνδες περί μη ελληνικότητας των αρχαίων Θρακών ωσάν τα κύρια ελληνικά φύλλα να περιβάλλονταν κατά τους αρχαϊκούς χρόνους από αγρίους και απολίτιστους μη έχοντες ουδεμία συγγένεια γλωσσική και πολιτιστική μ’ αυτά. Ο σημαντικός μύθος του Θράκα μουσικού Ορφέα και τα περί αυτόν ορφικά μυστήρια είναι ισχυρή μαρτυρία σχέσεων των Θρακών με τους λοιπούς Έλληνες. Ο Όμηρος αναφέρει τη Σαμοθράκη, όπου τελούνταν τα φοβερά καβείρια μυστήρια. Πατρίδα του ατομικού φιλοσόφου Λευκίππου (5ος αιώνας π.Χ.), κατά μία εκδοχή, ήταν τα Άβδηρα της Θράκης, πατρίδα με βεβαιότητα και του Δημοκρίτου (460-370 π.Χ.), το όνομα του οποίου φέρει το πλέον σημαντικό ερευνητικό μας κέντρο. Κατά τους κλασικούς χρόνους θρακικό πολεμικό φύλο οι Αγριάνες προσέφερε γενναίους μισθοφόρους πολεμιστές στην υπηρεσία των Αθηναίων και, αργότερα, των Μακεδόνων. Κατά μία εκδοχή απόγονοι εκείνων είναι οι Πομάκοι της ελληνικής και βουλγαρικής Θράκης.
Η Θράκη κατέστη το κέντρο της χιλιετούς αυτοκρατορίας μας, της Ρωμανίας (Βυζαντίου), όταν ο μέγας Κωνσταντίνος επέλεξε το Βυζάντιο, για να εγκαταστήσει εκεί τη νέα πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και κάθε φορά που βάρβαρα φύλα επέδραμαν κατά της βασιλεύουσας ήταν η Θράκη που υφίστατο πλήθος λεηλασιών κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Με τη μόνιμη εγκατάσταση Σλάβων αρχικά και Βουλγάρων αργότερα στη βόρεια Θράκη σημαντικό μέρος των Θρακών εκσλαβίστηκε. Τμήμα αυτού αργότερα εξισλαμίστηκε υπό την πίεση των Οθωμανών κατακτητών. Πρόκειται για τους Πομάκους, των οποίων τα χαρακτηριστικά ουδεμία σχέση έχουν με τα αρχικά των κατακτητών, στις φλέβες των οποίων κυκλοφορεί δικό μας αίμα. Ήδη πριν ακόμη η αυτοκρατορία υποταχθεί στους Οθωμανούς μαρτυρείται η εγκατάσταση σ’ όλη την έκτασή της φύλων με έντονη την μελαμψότητα, που αποκαλούνται Γύφτοι ή Τσιγγάνοι, ενώ οι επιστήμονες χρησιμοποιούν τον όρο Ρομά, με τον οποίο αυτοαποκαλούνται.
Κατά τους Βαλκανικούς πολέμους τη Θράκη απελευθέρωσαν οι Βούλγαροι ως νέοι κατακτητές. Δεν είχαν εκεί ισχυρά ερείσματα και ήσαν αντιπαθείς ακόμη και στους μουσουλμάνους μηδέ των σλαβοφώνων Πομάκων εξαιρουμένων. Για να ενσωματωθεί η Θράκη στο νεοελληνικό κράτος, ο τότε πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος εκβιάστηκε από τους «συμμάχους» να αποστείλει εκστρατευτικό σώμα στη μεσημβρινή Ρωσία (σημερινή Ουκρανία) κατά των Μπολσεβίκων (1919)! Το τίμημα της ουσιαστικής απελευθέρωσης της δυτικής Θράκης (η Ανατολική απωλέσθη μετά τη συμφορά της Μικρασίας, στην οποία μας εξώθησαν οι ίδιοι «σύμμαχοι») πλήρωσε ο ελληνισμός της Ρωσίας, ο οποίος υπέστη τα πάνδεινα επί κυριαρχίας του Στάλιν. Σήμερα κάποιος άλλος Βενιζέλος τηρεί σιγήν ιχθύος ενώπιον των πιθανών επιπτώσεων επί της ελληνικής παροικίας εκ των μεταβολών στην Ουκρανία με την ωμή επέμβαση πάλι των «συμμάχων» μας!
Στη δυτική Θράκη εγκαταστάθηκαν σημαντικοί Παλαιότουρκοι, δηλαδή εχθροί του νεοτουρκικού κομιτάτου και της διάδοχης κατάστασης του Μουσταφά Κεμάλ. Στην Κομοτηνή άρχισαν να εκδίδουν εφημερίδα, τη Γιαρίν, μέσω της οποίας αποκάλυπταν τις αγριότητες των κεμαλικών. Ήσαν οι πρώτοι που αναγνώρισαν τις γενοκτονίες, τις οποίες ελάχιστοι δυτικοί «πολιτισμένοι» έχουν αναγνωρίσει ως σήμερα. (Η ελληνική Βουλή αναγνώρισε την ποντιακή μόλις το 1994!). Ο Βενιζέλος κατά παράκληση ή απαίτηση του Κεμάλ έκρινε ανεπιθύμητους τους Παλαιότουρκους στην ελληνική δυτική Θράκη. Έτσι αυτοί κατέφυγαν σε αραβικές χώρες. Πρότεινε παράλληλα τον Κεμάλ να λάβει το βραβείο Nobel ειρήνης! Έτσι άρχισε ο εκτουρκισμός όλων των μουσουλμάνων της δυτικής Θράκης, τους οποίους η συνθήκη της Λωζάνης δεν χαρακτηρίζει ως εθνική αλλά θρησκευτική μειονότητα, ψιλά γράμματα για τους γραικύλους του χθες και του σήμερα!
Με τη λήξη του δευτέρου μεγάλου πολέμου και την έναρξη του ψυχρού πολέμου στην παγκόσμια σκηνή και του εμφυλίου στη χώρα μας, οι νέοι μας «προστάτες», οι Αμερικανοί παρέλαβαν τη σκυτάλη της επικυριαρχίας από τους παραπαίοντες Βρετανούς. Μετά την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ θεώρησαν απαράδεκτο σε χώρα μέλος του να ομιλείται σλαβική γλώσσα έστω και από μειονότητα. Έδωσαν την εντολή στους ασκούντες την εξουσία χάρη στη δική τους βοήθεια να εξαλειφθεί αυτή. Ίσως να είχαν κατά νου την άποψη περί χυδαίων γλωσσών, την οποία είχε αντικρούσει ο ποιητής μας Λορέντζος Μαβίλης, όταν τόνισε ότι υπάρχουν χυδαίοι άνθρωποι, όχι όμως χυδαίες γλώσσες. Οι ιθύνοντες του αθηναϊκού προτεκτοράτου, για να ικανοποιήσουν τους αφέντες τους επέβαλαν τη διδασκαλία όχι της ελληνικής αλλά της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία των Πομάκων!
Έτσι σταδιακά οι Πομάκοι αντί να απομακρύνονται από τους Τούρκους τους προσέγγιζαν καθώς στο θρησκευτικό ενωτικό στοιχείο προσετίθετο και το γλωσσικό. Την προσέγγιση ενδυνάμωναν οι ελληνικές κυβερνήσεις με την απομόνωση των ορεσιβίων Πομάκων, καθώς γειτόνευαν με τους εχθρούς μας τότε Βουλγάρους (τώρα έγιναν καλοί, έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και κάνουμε κοινά γυμνάσια στον Εύξεινο Πόντο!). Επί πλέον τους καταταλαιπωρούσαν για μία άδεια οικοδομική ή κυκλοφορίας γεωργικού ελκυστήρα. Επί δικτατορίας δόθηκαν άφθονα δάνεια σε τυχοδιώκτες του κέντρου, που έστησαν επιχειρήσεις «μαϊμούδες» στις βιομηχανικές περιοχές Ξάνθης και Κομοτηνής, «νεκροταφεία» σήμερα. Το τουρκικό προξενείο άγρυπνο και στελεχωμένο με διπλωμάτες ικανούς ανακούφιζε όσο ήταν δυνατόν τους καταδυναστευόμενους από τους Έλληνες απογόνους των Αγριάνων. Ακολούθησε η παρέμβαση του οικονομικού-τραπεζικού παράγοντα στο παιχνίδι του εκτουρκισμού. Τελικά η Τουρκία ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος του πομακικού πληθυσμού. Προ πενταετίας κατά επίσκεψή μου σε πομακικό χωριό της Ξάνθης έθεσα σε παιδί το ερώτημα, αν γνωρίζει πομακικά. Μου απάντησε: Δεν χρειάζονται, μαθαίνουμε τουρκικά! Οι Έλληνες πολιτικοί της περιοχής έχουν από δεκαετίες αντιληφθεί ότι η εκλογική τους επιτυχία εξασφαλίζεται με το προσκύνημα στο τουρκικό προξενείο! Απάτριδες, άβουλοι, μοιραίοι και αρρωστημένα φιλόδοξοι στρώνουν το χαλί για την τελική επικράτηση του τουρκισμού στη Θράκη μας ανεχόμενοι ακόμη και τους «γκρίζους λύκους».
Ένας Πομάκος παλικάρι, ο Σεμπαετίν Καρχότζα ανέλαβε τον αγώνα απομάκρυνσης των συμφυλετών του από την τουρκική καταδυνάστευση. Ουδεμία βοήθεια έχει από την ελληνική Πολιτεία και τους εντόπιους Έλληνες πολιτικούς. Εκδίδει την εφημερίδα «Ζαγάλισα» και δίνει διαλέξεις σε όλη τη χώρα, προκειμένου να ενημερώσει τους υπνώττοντες Έλληνες για το πομακικό. Παράλληλα κάποια τσιγγάνα, η Σουλεϊμάν Σαμπιχά, που κατάφερε να αποτιναχθεί από την καθήλωση των συμφυλετών της στην αγραμματοσύνη και στην επαιτεία δίνει αγώνα για τα δικαιώματα των Ρομά και καταγγέλλει τη βία που ασκεί το τουρκικό προξενείο κατά των συμφυλετών της. Χειροκρότησα την επιλογή της στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις εωρωεκλογές! Επί τέλους, μονολόγησα, κάποια ορθή κίνηση ελληνικού κόμματος, που στη Θράκη υπερβάλλει πολλά άλλα σε δουλοπρέπεια προς τους Τούρκους. Αλλά δεν κράτησε πολύ η χαρά μου. Ο Τούρκος βουλευτής Ξάνθης «πάτησε πόδι» και οι υποσχόμενοι την ανατροπή εκεί στην Αθήνα έκαναν πίσω. Στη θέση της Σαμπιχά έβαλαν υπάλληλο του βουλευτή τους, που φυσικά δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της Άγκυρας.
Η τύχη του Κοσσυφοπεδίου δεν στάθηκε αρκετή, να μας φρονηματίσει. Παραπαίουμε στην παρακμή μας οδηγούμενοι στην κατάρρευση άβουλοι και μοιραίοι. Τώρα όμως έχουμε τους επαίνους των «πολιτισμένων» Ευρωπαίων, των απογόνων εκείνων, που επισκεπτόμενοι τους προγόνους μας, που υπέφεραν υπό τον φρικτό ζυγό δουλείας των Τούρκων κατακτητών, τους εύρισκαν εκφυλισμένους και ουδεμία αρετή κατέχοντες πλέον των προγόνων τους. Αλλά εκείνοι κατάφεραν τελικά και αποτίναξαν τον ζυγό, τον οποίο εμείς μόνοι μας επιδιώκουμε σήμερα.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 24-4-2014
