ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΣΟΡΟΣ…
Του Στάθη Σταυρόπουλου*
Κι όπως μας γράφει ο αναγνώστης μας, κ. Θ.Π.: «τα στελέχη της νέας κυβέρνησης ακολουθώντας πιστά την προτροπή του αρχηγού τους για «σκληρή δουλειά» από την πρώτη μέρα, ρίχτηκαν με τα μούτρα στο καθήκον! Ετσι πρωί – πρωί χθες (στις 8.30 η κυρία Χριστοφιλοπούλου και ο κ. Κουτρουμάνης πιάσανε πρώτο στασίδι πίστα στο Mega, «σήκωσαν τα μανίκια» κι άρχισαν την υπουργική τους θητεία». Καλορίζικοι!
Κι όμως ο δικομματισμός έχει αρχίσει να τραγουδάει το κύκνειο άσμα του. Η μία του πτέρυγα, η Ν.Δ. σμπαραλιάστηκε. Θα ανακάμψει δύσκολα. Διαφορετικά ιδεολογικά στίγματα (που έως τώρα συνυπήρχαν στο πλαίσιο του ενός κόμματος), όπως ο νεοφιλελευθερισμός ή η «λαϊκή» λεγόμενη δεξιά θα παλαίψουν μεταξύ τους, είτε για να κυριαρχήσουν στο κόμμα, είτε για να καταγραφούν, είτε για να ετοιμασθούν για νέα, άλλα σχήματα. Ταυτοχρόνως, η παράταξη αυτή θα υποστεί τον εισοδισμό (ίσως και τη λαφυραγώγηση) από τον ΛΑΟΣ. Με δύο λόγια δύσκολα και πιθανόν αργά η Ν.Δ. και ο ευρύτερος χώρος της κεντροδεξιάς – δεξιάς – ακροδεξιάς θα μπορέσει να επανεμφανισθεί ξανά ικανός να διεκδικήσει την εμπιστοσύνη των Δυνατών (ότι μπορεί να διαχειριστεί το σύστημα) και την ψήφο του λαού για να το κάμει (με ένα, δύο ή περισσότερα κόμματα).
Από την άλλη μεριά, η άλλη πτέρυγα του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, έλαβε από τον λαό εντολή παντοδυναμίας, μάλλον για τελευταία φορά, αν δεν καταφέρει να αντιμετωπίσει την κρίση. Με έναν ιδιότυπο τρόπο η νίκη του ΠΑΣΟΚ σε αυτές τις εκλογές είναι πύρρεια, ακριβώς διότι είναι πολύ μεγάλη.
Η αυτοδυναμία του δεν του επιτρέπει καμμιά δικαιολογία αδυναμίας μπροστά στους πολίτες. Αν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο του κ. Γιώργου Παπανδρέου σύντομα (το πιθανότερο) ή αργότερα αποτύχει να αντιμετωπίσει την κρίση ή πολύ περισσότερο να ανασυντάξει παραγωγικά τη χώρα, ποια εναλλακτική λύση θα έχει ο δικομματισμός;
Δύσκολο να προβλέψει κανείς, χωρίς να μπει στο θολό τοπίο των σεναρίων. Βεβαίως, σενάρια η Νέα Τάξη για τις εξελίξεις στη χώρα μας έχει πολλά, το ενδιαφέρον θα ήταν όχι ποιο θα προκριθεί ή θα προκρίνεται κάθε φορά αναλόγως των εξελίξεων, αλλά πώς θα μπορούσαν να ανατραπούν.
http://s.enet.gr/resources/2009-10/10skitso1-4-thumb-small.jpg
Φέρ' ειπείν, η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να ασκήσει αυτήν τη στιγμή μιαν πίεση στο ΠΑΣΟΚ, την οποίαν θα έβλεπε με καλό μάτι ο λαός, ώστε η διαχείριση της κρίσης από την κυβέρνηση να μην είναι (και πάλι) θανατηφόρα για τους πιο αδύνατους και καταστροφική για τη χώρα, είναι η Αριστερά.
Ποια Αριστερά όμως; Παρ' ότι με μια ευνοϊκή δυναμική, σε αυτήν τη συγκυρία η Αριστερά θα μπορούσε να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη ενός σεβαστού ποσοστού του λαού, ώστε με υπολογίσιμη ισχύ να μπορεί να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του εντός κι εκτός Βουλής ή ακόμα περισσότερο με την παρέμβασή της στην κοινωνία να ανατρέψει το κλίμα παρακμής που μας διαλύει, παρ' όλα αυτά η Αριστερά βρίσκεται αγκιστρωμένη σε δύο αντικρυνά ψιλικατζήδικα, που δυσκολεύονται να πουν δημοσίως καλημέρα μεταξύ τους.
Δυσάρεστον, άχαρο, αντιπαραγωγικό. Οι πολίτες που προσβλέπουν στην Αριστερά (αλλά και πολλοί άλλοι που ενδιαφέρονται για την τύχη της πατρίδας) δεν αντέχουν (και πολλοί πλέον δεν ανέχονται) αυτήν την κατάσταση. Κανείς δεν ζητάει από τα κόμματα της Αριστεράς να ενωθούν. Ζητούν όμως πολλοί την ενότητα της Αριστεράς στη δράση για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο απάνθρωπα.
Είναι παράδοξο και κάπως κωμικό τα στελέχη των αριστερών κομμάτων να μιλάνε μεταξύ τους ιδιωτικώς σαν άνθρωποι και δημοσίως να μη μιλιούνται ή να επικρίνουν ο ένας τον άλλον διαρκώς, λες και είναι δυνατόν ουδέν καλό να βλέπει η μια πλευρά στην άλλη.
Ο παραλογισμός αυτός όχι μόνον έχει κουράσει τους πολίτες (προκαλώντας ενίοτε απέχθεια ιδίως στους νέους), αλλά εν τέλει καταντάει το ίδιο επικίνδυνος με τον δικομματισμό, διότι απλούστατα δεν μπορεί να τον βλάψει.
Ας κρατήσουν τα κόμματα της Αριστεράς τις διαφορές τους για τον σοσιαλισμό πολύτιμο φυλαχτό. Τώρα όμως που ο καπιταλισμός γκρεμίζει και τις τελευταίες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, ολοκληρώνοντας το έρεβος, που θα μας χάψει όλους, μόνον σε ανεπαρκείς για τις περιστάσεις αξίζει η πολυτέλεια της αγριότατης μισαλλοδοξίας και της πλήρους ανικανότητας του διαλέγεσθαι. Όχι σε κόμματα της Αριστεράς. Είναι άλλο πράγμα η ιδεολογική πάλη μεταξύ τους (μάλιστα όσον πιο έντονη, ίσως και τόσον πιο παραγωγική) κι άλλο η αδυναμία να συμπαρατάσσονται χάριν του λαού – ο οποίος στο κάτω κάτω δεν τους χρωστάει τίποτα, του χρωστάνε…
* ΣΤΑΘΗΣ Σ. 9.Χ.2009 stathis@enet.gr
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009, http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=90356
Υστερόγραφο: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin
