«Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει»!…
Του παπα Ηλία Υφαντή*
Ένας κοινός θνητός, είχε μπει στο αεροπλάνο τελευταίος στον κατάλογο των επιβατών. Και λίγο πριν αναχωρήσει το αεροπλάνο, τον υποχρέωσαν να κατεβεί, για να ταξιδέψει στη θέση του κάποιος επίσημος, που είχε επείγουσα αποστολή.
Η έκρηξη της αγανακτήσεως του ανθρώπου αυτού, εξαιτίας του περιστατικού, ήταν ευνόητη. Αλλά και η ανακούφισή του και η ευγνωμοσύνη του απέραντη απέναντι σ’ αυτούς, που βίαια τον κατέβασαν από το αεροπλάνο, όταν αργότερα πληροφορήθηκε ότι το αεροπλάνο εκείνο κατέπεσε και δεν διασώθηκε κανείς απ’ τους επιβαίνοντες.
Γεγονός που σημαίνει ότι τα εμπόδια πολλές φορές, ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα, αποδεικνύονται σωτήρια. Πραγματικότητα απ’ την οποία προέκυψε και η πασίγνωστη παροιμία, σύμφωνα με την οποία «κάθε εμπόδιο για καλό». Πράγμα που ισχύει ακόμη και, όταν αυτοί, που μας παρεμβάλλουν τα εμπόδια κινούνται συχνά από εμπάθεια.
Σχετικά με τη δεύτερη αυτή περίπτωση υπήρχε στους Εβραίους μια παράδοση, σύμφωνα με την οποία έπρεπε να συγχωρούν τους φταίχτες ακόμη και τρεις φορές. Αλλά ο Πέτρος, θέλοντας να προσαρμοστεί προς το πνεύμα του Χριστού, τον ρώτησε, αν είναι αρκετή η συγνώμη ακόμη κι εφτά φορές. Και η απάντηση του Χριστού ήταν ότι η συγνώμη πρέπει να προσφέρεται ακόμη και «εβδομήντα εφτά φορές». Που σημαίνει άπειρες. Γιατί, όπως έλεγε ο, πρόσφατα ανακηρυχθείς άγιος, Γέροντας Πορφύριος, αυτός, που στρέφεται εναντίον μας από εμπαθή ελατήρια, βρίσκεται κάτω απ’ την επήρεια δαιμονικών δυνάμεων. Και μοιάζει με κάποιον, που κατασπαράζεται από τα θηρία. Γεγονός που μας υποχρεώνει να τον αντιμετωπίζουμε, όχι με εχθρότητα, αλλά με συμπάθεια. Άλλωστε και ο ίδιος ο Χριστός, όπως από πολλούς πιστεύεται και υποστηρίζεται, συγχώρεσε ακόμη και τους σταυρωτές του.
Αυτή όμως τη γνώμη υπάρχουν κάποιοι, που την αμφισβητούν. Γιατί, όπως λένε, βέβαια ο Χριστός είχε μεταξύ των μαθητών του τον τελώνη Ματθαίο και συχώρεσε τον τελώνη Ζακχαίο και δικαίωσε τον τελώνη της παραβολής. Κι ακόμη συχώρεσε τη μοιχαλίδα, που οι Εβραίοι σκόπευαν να τη λιθοβολήσουν και την «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα». Και διακήρυξε πως «οι πόρνες και οι τελώνες πάνε μπροστά απ’ τους γραμματείς και τους φαρισαίους στη βασιλεία των ουρανών». Αλλά δεν φαίνεται να συγχώρεσε τον προδότη και αυτόχειρα Ιούδα. Όπως και τον άφρονα πλούσιο, αλλά και τον πλούσιο που ντυνόταν πολυτελώς και γλεντοκοπούσε νύχτα και μέρα. Αλλά και γενικότερα τους πλούσιους και τους φαρισαίους, δεδομένου ότι έκαναν επίδειξη απανθρωπιάς και ασπλαχνίας και «εξεμυκτήριζον» (χλεύαζαν, δηλαδή) την περί δικαιοσύνης διδασκαλία του. Γεγονός που τον ανάγκασε να εκτοξεύσει εναντίον τους βαρύτατες κατηγορίες. Λέγοντάς τους ότι με το να παρουσιάζονται δίκαιοι, μπορεί να εξαπατούσαν τους ανθρώπους, αλλά μπροστά στα μάτια του Θεού, που ήξερε την ασπλαχνία τους και τη φιλαργυρία τους ήταν αποκρουστικοί και σιχαμεροί…
Κι ακόμη ο Χριστός συχώρεσε τον «εκ δεξιών» του συσταυρωμένο ληστή, ο οποίος, όπως φαίνεται έκαμε ένα από τα μεγαλύτερα άλματα στο χώρο του πνεύματος. Άλμα που δεν είχαν καταφέρει να κάμουν ούτε οι μαθητές του, παρότι είχαν ζήσει μαζί του κάπου τρία χρόνια και είχαν ακούσει τη διδασκαλία του και ιδεί τα θαύματά του. Και όμως, παρ’ όλα αυτά δεν είχαν καταλάβει το είδος της βασιλείας του Χριστού. Πράγμα που ο ληστής μέσα στο καμίνι του σταυρού είχε καταφέρει. Για να τον παρακαλέσει να τον δεχτεί στο βασίλειό του. Με αποτέλεσμα γίνει ο πρώτος πολίτης της βασιλείας του. Ενώ στον «εξ ευωνύμων» ληστή, που δεν ήταν δεκτικός ανάλογης πνευματικής μυσταγωγίας, δεν φαίνεται να πρόσφερε τη συγνώμη του.
Το «πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» ο Χριστός το είπε για κείνους οι οποίοι μπορεί, παρασυρόμενοι, να συμμετείχαν στον σε βάρος του χλευασμό, αλλά δεν ήξεραν και δεν είχαν καταλάβει περί τίνος επρόκειτο. Ενώ δεν φαίνεται να έδωσε τη συγνώμη του στους αρχιερείς τους γραμματείς και φαρισαίους, οι οποίοι είχαν σκηνοθετήσει το δικαστικό έγκλημα και την δολοφονική καταδίκη σε βάρος του. Και μάλιστα εν γνώσει της αθωότητάς του. Γι’ αυτό άλλωστε εκτόξευσε προκαταβολικά εναντίον τους και τα περίφημα «ουαί» του. Επισημαίνοντας το γεγονός ότι η υποκρισία δεν συνιστά αμάρτημα, λάθος, δηλαδή, και πλάνη, αλλά συνειδητή επιλογή κακουργίας. Και συνεπώς ανίατο πνευματικό νόσημα. Και γι’ αυτό ασυγχώρητο.
Όλα αυτά τα παραδείγματα μας δείχνουν ότι κι εμείς οφείλουμε να συγχωρούμε αυτούς που μας έφταιξαν, εφόσον μετανοούν. Πάντοτε, αλλά και με την ευκαιρία της Ανάστασης. Αλλά όχι κι αυτούς που κάνουν δόγμα πίστεως την απανθρωπιά και την κακουργία.
Πράγμα, που ισχύει, ιδιαίτερα στην τωρινή ιστορική συγκυρία απέναντι σ’ αυτούς οι οποίοι προφανέστατα έχουν προσχεδιάσει την καταστροφή της πατρίδας μας και τη γενοκτονία του λαού μας. Έστω κι αν συμπαρατάσσονται μαζί τους πολλοί σύγχρονοι αρχιερείς και φαρισαίοι. Οι οποίοι με το λόγο τους αλλά και με το έργο τους συνδαυλίζουν το πυρ της ανίερης ιερής εξέτασης των εφιαλτών και των τοκογλύφων.
Γιατί ο συμβιβασμός με την αμετανόητη κακουργία τους είναι τελείως ασυμβίβαστος με το πνεύμα της συγγνώμης, που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση…
παπα–Ηλίας, Posted Απριλίου 24, 2014 by papailias, http://papailiasyfantis,wordpress.com, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com
