Όπως ο ψαράς
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Είναι μαύρο το βάραθρο,
είναι βαθύ το σκοτάδι
και μέσα του κατακρημνίζεται το φως
Δώστε του ένα βουνό
και θα ξεράσει λάβα
Δώστε του ένα αστέρι
και θα κεράσει έκρηξη
Είναι βαθύ το βάραθρο
μαύρο σαν το σκοτάδι
Κάθισε στο πεζούλι του όπως ο ψαράς
και ρίξε μια πετονιά στο αχανές του
Κούνα τ’ αγκίστρι σου πάνω κάτω
να πιάσεις τα σωθικά του,
τράβα το με δύναμη να ξεριζώσεις
το σπλάχνο του
και μετά πέταξέ το στα ουρανόσκυλα
που έρχονται αλυχτώντας
απ’ τα αλίπεδα του γαλαξία,
μπας και ημερέψουν
πριν τα ξημερώματα
και κοιμηθούμε
Που θα πει πως θ’ αρμενίζουμε
σ’ αρχιπελάγη
και σ’ αλμυρά κορμιά των κοριτσιών
Που θα πει πως θ’ αλητέψουμε
ως το ξημέρωμα
πριν το φως της μέρας αφανίσει
τις ταξιαρχίες των άστρων
κι το θάμβος του φωτός
μας κοντύνει τον ορίζοντα
Ας είναι βαθύ το βάραθρο
ρίξε την πετονιά σου
μετάρσιος βράχος να πιαστεί
να γίνει λαμπηδόνα
κι η οιμωγή του ας ακουστεί
στο έρεβος της νύχτας
11 Δεκεμβρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
