Άντε από ‘δω  λογάδες…  (Άγε νυν οι λέγοντες..)

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα*

 Μετά από ένα απρόσμενο στους πολλούς άγριο ξέσπασμα – νέα μορφή εξέγερσης – της ελληνικής νεολαίας αυτή τη φορά πολλά ακούγονται ακόμα, ένθεν κακείθεν. Ο θυμός εκφράστηκε βίαια απέναντι στο κυρίαρχο «Λόγο» του ευρωπαϊκού και όχι μόνο συστήματος.

Ένας κυρίαρχος «Λόγος» που μεταδίδεται επίσης με τεράστια βία, κυρίως ιδεολογική, όχι μόνο μέσα από τα παραδοσιακά κόμματα. αλλά και μέσα από την κυρίαρχη εκπαίδευση, την κυρίαρχη τέχνη, την κρατικοποιημένη και επαγγελματοποιημένη Εκκλησία, μέσα από έντυπα ΜΜΕ, τηλεοπτικά επιχειρηματικά κανάλια, ραδιόφωνα, αλλά και στο πολλαπλά αναδυόμενο  internet. Ενάντια λοιπόν σ’ αυτό το χωρίς «άλας» σύμπλεγμα – παρά τις άγιες εξαιρέσεις – αρθρώθηκε ουσιαστικά μια άναρθρη κραυγή μεν, αλλά δίκαιη δε.

Και η δική μου οργή  προστίθεται στη δική τους, ενάντια σε μας τους ίδιους, αφού αποδειχτήκαμε πάλι και «λίγοι» και ανέτοιμοι ως συλλογικά υποκείμενα. Το ίδιο βρεθήκαμε μπροστά και στη παγκόσμια κρίση και λειτουργούμε συχνά μόνο ως φοβισμένα όντα. Οι πολλοί κρυβόμαστε στα φουστάνια των κομμάτων εξουσίας. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και οι εκλογές σε πολλά πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία. Το δείχνουμε εμείς οι φοβισμένοι αστοχριστιανοί της τυπολατρίας και της ατομικής και κοινωνικής μιζέριας. 

Η  πρόσφατη εξέγερση σε όλες τις πόλεις (42 νομίζω) από τα παιδιά μας δεν είχε γίνει ποτέ πάλι στη μεταπολίτευση με τον τρόπο που έγινε τη νύχτα μετά τη δολοφονία του Αλέξη, δηλαδή ενός από τα παιδιά μας.  Η εξήγηση είναι απλή. Η δολοφονία του ΑΘΑΝΑΤΟΥ στις συνειδήσεις («κακομαθημένου» για τους υποκριτές) Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν η ατμίδα που απελευθερώνει τη στριμωγμένη στη γωνία νέα γενιά. 

Σημειώνοντας μερικές πρόχειρες σκέψεις, τονίζω ότι  η εξεγερμένη νεολαία αναζητά άγρια βεβαίως το νέο «Λόγο» απέναντι στον παράλογο «Λόγο» του σύγχρονου παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού, αφού γνώση, εργασία, πολιτισμός, δημοκρατία βρίσκονται σε πολύ «γκρίζες ζώνες». Έτσι φανερώνεται καθαρά πως η απάντηση δεν μπορεί να είναι μια απλή πάλη ενάντια στον εγχώριο, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο  νεοφιλελευθερισμό.

Η όποια απάντηση σε κάθε ευρύτερη περιοχή δεν μπορεί να αγνοεί ούτε ιθαγενείς διαχρονικές αξίες, αλλά ούτε οικουμενικά αποδεκτές. Από πλευράς δηλαδή πολιτισμικής η απάντηση δεν  μπορεί προϋποθέτει  την όποια υποχώρηση σε εθνικιστικές συνταγές, αλλά ούτε  συμμαχία με δήθεν κοσμοπολίτικους  και δήθεν  διεθνικούς καπιταλιστικούς – ατομοκεντρικούς χυλούς.

Σ’ αυτή λοιπόν την κατεύθυνση εκθέτω δημόσια δύο διαχρονικής αξίας αποσπάσματα από την περιθωριοποιημένη στα «κηρύγματα» επιστολή του Ιακώβου (του και Αδελφοθέου) σχετική με το θέμα μας, ο οποίος υπογραμμίζει χωρίς περιστροφές το ζήτημα της κοινωνικής αιτίας των εξεγέρσεων, εδώ και 2000 χρόνια.

ΙΙ) Εκμετάλλευση: «Άγε νυν οι πλούσιοι, κλαύσατε ολολύζοντες  επί ταις ταλαιπωρίαις υμών ταις επερχομέναις. Ο πλούτος σάπισε και τα ρούχα σας τάφαγε ο σκόρος. Το χρυσάφι σας και τ’ ασήμι σας σκούριασε, κι η σκουριά τους θα μιλάει εναντίον σας και θα φάει τις σάρκες σας σαν φωτιά. Θησαυρίσατε την καταδίκη σας για την ημέρα της κρίσεως. Τα μεροκάματα των εργατών που θερίσανε τα χωράφια σας, που δεν τα πληρώσατε, φωνάζουνε κι οι φωνές των θεριστάδων έχουν φτάσει στ’ αυτιά του παντοδύναμου Θεού. Εζήσατε στη γη με πολυτέλεια και σπατάλη, παχύνατε σαν θρεφτάρια για τον χασάπη. Καταδικάσατε και σκοτώσατε τον αθώο, χωρίς να φέρει αντίσταση…». (Ιακ. Ε΄, 13-17, μετάφραση Νικ. Ψαρουδάκη, σελ. 387-388, Μήνυμα 1978).

* Ο εκπαιδευτικός Παναγιώτης Α. Μπούρδαλας έχει σπουδάσει φυσική και θεολογία και είναι πρώην πρόεδρος της Α΄ ΕΛΜΕ Αχαΐας.  

Οβρυά, 01-02-2009