Το ανάποδο δέντρο
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Αυτό το δέντρο απλώνει τις ρίζες του
ψηλά στον ουρανό
Από εκεί ρουφάει τους χυμούς του
και τους κατεβάζει στη γη
μες στους καρπούς του
Αυτό το δέντρο έχει γλυκύτατους
καρπούς
κι όποιος τους τρώει
γεύεται ουράνιους χυμούς
Σ’ αυτό το δέντρο τα πουλιά κουρνιάζουν
μες στις ρίζες του
και τα σκουλήκια έρπουν στα κλαδιά του
Αυτό το δέντρο
τρέφεται με σύννεφα κι αστέρια
Αχ αυτό το ανάποδο δέντρο!
Οι καρποί του ακουμπούν στη γη
κι είναι λυπημένοι σαν φεγγάρια
γι’ αυτό τους αγαπούν οι άνθρωποι
και τα σκουλήκια
Ανάμεσα στα φύλα του θροΐζει η πίκρα
κι όσο κι αν ψηλώνει, οι κλώνοι του
ακουμπούν στη Γη
Αυτό το ανάποδο δέντρο είναι η ποίηση
στις ρίζες της τραγουδάνε τα πουλιά
κι οι καρποί της, είναι φωτεινοί σαν Ήλιοι,
όμορφοι σαν φεγγάρια
Γι’ αυτό «λάβετε φάγετε»
τους ουράνιους καρπούς του
μπας και γυρίσει η Γη ανάποδα
Αυτό το ανάποδο δέντρο,
είναι η σκάλα τ’ ουρανού,
να κατεβαίνουν τα φεγγάρια!
17 Οκτωβρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
