Σχολικός αθλητισμός – Μύθοι & πραγματικότητα
Του Παν. Χ. Κάρδαρη
Είναι αρκετά χρόνια τώρα, που ο κλάδος των εκπαιδευτικών της Φ.Α προσπαθεί να ανακαλύψει το βαθύτερο νόημα οργάνωσης και τελικά διεξαγωγής των σχολικών αγώνων στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, έτσι όπως τουλάχιστον ορίζουν οι σχετικές υπουργικοί εγκύκλιοι.
Αγώνες, που ειδικά στα Λύκεια, πριμοδοτούν τους καλύτερους μέχρι και με ελεύθερη εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αγώνες, που οι τελικές τους κυρίως φάσεις λαμβάνουν χώρα υπό το φόβο της φαρμακοδιέγερσης, αναγκάζοντας πρόσφατα την πολιτεία να προβεί ακόμα και σε νομοθέτηση-θέσπιση αnti-dopping controls.
Τη στιγμή που υποτίθεται, ότι οι μαθητές-τριες αγωνίζονται για το « καλό καγαθό » στα πλαίσια του «ευ αγωνίζεσθαι», ενστερνιζόμενοι πάντα τη διαχρονική ιδέα « νους υγιής εν σώματι υγιή », η επίσημη πολιτεία στρουθοκαμηλίζει προκλητικά.
Το ερώτημα φαντάζει εξαιρετικά δύσκολο, αλλά στην ουσία έχει μια τόσο εύκολη όσο και απλή απάντηση. Όχι!
Η σύγχρονη πραγματικότητα έχει να κάνει με έναν καθηγητής Φ. Α καθημερινώς αντιμέτωπο με δυσεπίλυτα έως και ανυπέρβλητα εμπόδια. Από τη μια υπάρχουν οι ανύπαρκτες υλικοτεχνικές υποδομές, οι ακατάλληλοι έως και επικίνδυνοι σχολικοί χώροι άθλησης και από την άλλη έχουμε το μάθημα της Φυσικής Αγωγής να εντάσσεται άναρχα και πλημμελώς ενταγμένο μέσα στο ωρολόγιο σχολικό πρόγραμμα. Παράλληλα έχουμε τους μαθητές, το έμψυχό μας δηλαδή υλικό, να εμφανίζονται ανησυχητικά αγχωμένοι και σχεδόν πάντα πιεζόμενοι από τα μαθήματά τους. Παιδιά των φροντιστηρίων (…), των playstations και των Computers, είναι στη πλειοψηφία τους υπέρβαρα, δείχνοντας όλο και περισσότερο απρόθυμα για ενδοσχολικές αθλητικές δραστηριότητες.
Είχα την τύχη κατά το παρελθόν να συμμετάσχω ως συνοδός καθηγητής Φ. Α με το σχολείο μου, μέχρι και την τελική φάση σχολικών αγώνων Πετοσφαίρισης Λυκείων στη Θεσσαλονίκη το 1996 και τη Ρόδος το 2002. Αυτό που μεταξύ άλλων αποκόμισα, είναι μια απέραντη υποκρισία όλου του συστήματος διεξαγωγής των αθλητικών αγώνων και κυρίως από την πλευρά του Υπουργείου Παιδείας.
Η επιβράβευση των καλύτερων Αθλητών-Μαθητών(!), συνοδευόταν στο πρόσφατο παρελθόν – και σε ακραίες μάλιστα περιπτώσεις- με μετεγγραφές μαθητών από ένα σχολείο στο άλλο, αλλά και με παράνομη εξωσχολική προπονητική καθοδήγηση αθλητών ή ομάδων, ακόμα και κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Όταν το κίνητρο της επιτυχίας φτάνει μέχρι και την ελεύθερη εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, τα πάντα είναι δυνατό να συμβούν. Και ειδικά στις μέρες μας, όπου περισσότερο από κάθε άλλη φορά «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εξάλλου, είναι πρόσφατα τα θλιβερά γεγονότα πλαστοπροσωπίας, που έλαβαν χώρα από μαθήτριες-αθλήτριες σχολείου της Ζακύνθου, κατά τη διάρκεια της προκριματικής φάσης μαθητικών αγώνων ενόργανης γυμναστικής
Είναι το περιβάλλον – όπως θα άρμοζε άλλωστε – υγιές, λειτουργώντας ωθητικά στις έμφυτες ορμές άθλησης του μαθητή και μάλιστα εντός του σχολικού χώρου;
Η πολιτεία τέλος, επιθυμεί πράγματι να αναδείξει τον σχολικό αθλητισμό ως ένα μέσον καθοριστικής διαπαιδαγώγησης των μαθητών ή ενδιαφέρεται μόνο γι’ αυτό που στη καθομιλουμένη αποκαλούμε «βιτρίνα»;
Όμως, η πραγματικότητα είναι τόσο απλή αλλά και τόσο ξεκάθαρη.
Σχολικός αθλητισμός τέτοιος, που να μας επιτρέπει να επιβραβεύουμε τις πραγματικά υψηλές σχολικές επιδόσεις, είναι δυστυχώς ακόμα σε αναζήτηση.
Είναι σε όλους γνωστό, ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα νοσεί βαθύτατα και μαζί του παρασύρει, ότι έχει να κάνει με την όλη εκπαιδευτική διαδικασία.
Ζω ειλικρινά με την ελπίδα και εύχομαι να βιώσω στην εκπαιδευτική μου θητεία τέτοιες μεγάλες «ανατροπές». Ο αγώνας και εδώ φαίνεται να είναι μακρύς, ανηφορικός και αρκετά δύσκολος. Είναι όμως σε κάθε περίπτωση ένας αγώνας ζωής, γιατί έχει να κάνει με τους μαθητές, τη νεολαία μας, το παρόν και κυρίως το μέλλον της κοινωνίας μας.
Σημείωση 1η: Οι υπογραμμίσεις έγιναν από τον admin.
