Από τη Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση στη δια «Βίου Κατάρτιση»
Του Κώστα Κορδάτου*
Σ΄ αυτό το κοινωνικό πεδίο αντιπαράθεσης
οι δυνάμεις του κεφαλαίου
δεν περιορίζονται μόνο στους άμεσους στόχους,
επιδιώκουν,
αφού ελέγξουν το νέο-δημιουργούμενο σύστημα κατάρτισης,
να το μετατρέψουν
σε κύριο μηχανισμό των επαγγελματικών ειδικοτήτων των εργαζομένων,
εκτοπίζοντας έτσι το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης ~
«Γιάννης Μηλιός»
Σε μια κατάσταση κρίσης και σημαντικών καπιταλιστικών οικονομικών μεταβολών επιβάλουν μια σειρά αναδιαρθρώσεων, σε κοινωνικό, εργασιακό επίπεδο και στα συστήματα εκπαίδευσης. Οι εξαγγελίες της κ. υπουργού παιδείας για αλλαγές στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα στην Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση (ΤΕΕ) ήταν και είναι από τους βασικούς άξονες των Κυβερνητικών Πολιτικών για το «ανθρώπινο δυναμικό», όπως συνήθως αναφέρεται, στις χώρες τις Ευρωπαϊκής ένωσης (Ε.Ε.) με τη πριμοδότηση της δομική ανάπτυξη της συνεχιζόμενης επαγγελματικής Κατάρτισης.
Προσπαθούν δηλαδή να συνδέσουν την εκπαίδευση με το νέο παραγωγικό μοντέλο με κοινωνικές σχέσεις νέου τύπου και καινούργιους τρόπους οργάνωσης των επιχειρήσεων στη θέση του παλιού μοντέλου του τεϊλορισμού.
Στη «Λευκή Βίβλο» που υιοθέτησαν οι χώρες-μέλη της Ε.Ε. «στο επίκεντρο όλων των πρωτοβουλιών θα πρέπει να βρίσκεται λοιπόν υποχρεωτικά η ιδέα της δια βίου εκπαίδευσης και της συνεχούς επαγγελματικής κατάρτισης», η οποία αποτελεί προϋπόθεση για την ένταξη κάθε ατόμου στην επαγγελματική ζωή, στην παραγωγική διαδικασία με την ευρεία έννοια (στον κοινωνικό – καπιταλιστικό – καταμερισμό εργασίας).
Ακόμα και οι πλέον «ανειδίκευτες» εργασίες προ-απαιτούν πιστοποίηση για τους απασχολημένους σε ένα σύνολο πρόσκαιρων γνώσεων και πρακτικών δεξιοτήτων, που καθιστούν δυνατή την ένταξη τους στο κοινωνικό και νέο επαγγελματικό περιβάλλον, αυτό με τις ευέλικτες μορφές εργασίας και του part time.
Η εκπαίδευση προφανώς θα προσανατολίζει τους εκπαιδευόμενους προς το σύστημα απασχόλησης λαμβάνοντας σαφώς υπόψη τα διαφορετικά επαγγελματικά περιεχόμενα αλλά και τις ιεραρχικές βαθμίδες του συστήματος απασχόλησης, του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας.
Από εδώ πηγάζει και η διαίρεση του εκπαιδευτικού συστήματος σε τρεις βαθμίδες: Υποχρεωτική, Μέση (Λύκειο-ΙΕΚ με δυο επίπεδα), Τριτοβάθμια (ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ).
Η κατάρτιση διαφοροποιείται από την Τεχνική Επαγγελματική Εκπαίδευση πρώτα απ΄ όλα γιατί δεν απευθύνεται στον «υπο ένταξη» (στην οικονομική – επαγγελματική ζωή) πληθυσμό, στη μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία, αλλά στους επαγγελματίες: τους εργαζόμενους ή τους ανέργους.
Παρέχεται έτσι από διαδικασίες και φορείς που δεν εντάσσονται, εξ αντικειμένου, στο τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά διαμορφώνουν ένα παράλληλο ευέλικτο εκπαιδευτικό δίκτυο, ανεξάρτητο από τον εκπαιδευτικό κορμό του υπουργείου παιδείας.
Σήμερα βιώνουμε την απαξίωση της δημόσιας τεχνικής και επαγγελματικής παιδείας (ελλείψεις καθηγητών, υποδομών) που στόχο έχει τη κατάργησή της ώστε με τον τρόπο αυτό να ελαφρύνουν το κόστος λειτουργίας της εκπαίδευσης και του δημόσιου τομέα (βλέπε Αλμούνια) για να συγκλίνουν οι δείκτες όπως λένε με την Ε.Ε. Παράλληλα παραδίδουν το φιλέτο της επαγγελματικής ειδίκευσης και της δήθεν αποκατάστασης των νέων στους μεγαλοσχολάρχες των ιδιωτικών ΙΕΚ & ΚΕΚ και στα περιφερειακά κέντρα εξειδικεύσεων (βλέπε έτος ειδίκευσης) που έρχεται !.
Επιδιώκουν με το δίχτυο της δια βίου εκπαίδευσης και κατάρτισης εκτός των άλλων και την αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις (αρχικά στους καθηγητές των τεχνικών ειδικοτήτων), μετονομάζοντας τους σε εκπαιδευτές (Ν. 2009/920 καταργώντας τη μονιμότητα στη ΤΕΕ ενός στο δίκτυο αυτό θα επικρατήσει κατά κόρον το ωρομίσθιο.
Με αυτή την αντιδραστική τομή θα βρίσκονται πολιτικά και τυπικά σε αντιστοιχία με της οδηγίες του ΟΑΣΑ και των βιομηχάνων στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της Ε.Ε.
Για τον σκοπό αυτό η χρηματοδότηση της δια βίου εκπαίδευσης θα γίνεται πλέον από το ΥΠΘΠΕ και όχι από τον ΟΑΕΔ (νέα αρμοδιότητα) ώστε να καταρτίσουν τα στελέχη της νέας οικονομίας με τρόπο τέτοιο που να ενσωματώσουν πιο γρήγορα και ευέλικτα τη νέα τεχνολογία υπέρ της νέας «αύλης» παραγόμενης υπεραξίας των δικτύων, των ΜΜΕ, των πληροφοριών κ.α. ενώ οι απλοί εργαζόμενοι (που δεν θα μπορούν να αποφοιτούν από το Λύκειο τουλάχιστον) θα είναι απλά οι χρήστες-καταναλωτές των γνώσεων, χωρίς στοιχειώδης πρόσβαση σ΄ αυτές.
Σε αυτή την κρίσιμη φάση πρέπει κατά την γνώμη μας ένα αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα να αρθρώσει μια πρόταση γενικευμένου τύπου που θα τους καθυστερεί στην ανάπτυξη της δικής τους στρατηγικής ενώ θα διευρύνει τις αντιφάσεις του συστήματός τους. Παράλληλα τα παιδιά του Ελληνικού Λαού θα συνεχίζουν να παίρνουν τεχνικές γνώσεις και επαγγελματικά δικαιώματα από τη Δημόσια Τ.Ε.Ε.
* Ο Κώστας Κορδάτος είναι Πρόεδρος ΠΕΤΕΕΜ -ΤΕ1, Μέλος Δ.Σ. Β' ΕΛΜΕ Αιτωλ/νίας
