Ο Άντολφ Άιχμαν και τα στελέχη της εκπαίδευσης

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

 Ο Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann), συνταγματάρχης των SS και επικεφαλής του Γραφείου Εβραϊκών Υποθέσεων της Γκεστάπο, θεωρείται ο αρχιτέκτονας του Ολοκαυτώματος, που στοίχισε τη ζωή σε περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίους ολόκληρης της Ευρώπης.

Ο Άιχμαν αποδείχθηκε ο τέλειος γραφειοκράτης και εκτελεστής εντολών, αν και ποτέ δεν εκδήλωσε ανοιχτά τα αντισημιτικά του αισθήματα και ο ίδιος διακήρυσσε «ότι δεν έχει τίποτε εναντίον των Εβραίων». Λάμβανε, όμως, τις αποφάσεις για την εξόντωσή τους με απόλυτα γραφειοκρατική ψυχρότητα. Η δίκη, η οποία απασχόλησε ολόκληρη τη διεθνή κοινή γνώμη, άρχισε στις11 Απριλίου1961. Η κατηγορία αφορούσε δεκαπέντε εν όλω αδικήματα, ανάμεσα στα οποία εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, εγκλήματα κατά των Εβραίων και συμμετοχή σε εκτός νόμου οργάνωση (την SS). Η υπεράσπιση του Άιχμαν επικέντρωσε την προσοχή της στο γεγονός ότι, ως υφιστάμενος, εκτελούσε απλώς διαταγές ανωτέρων του….». Πηγή: Wikipedia

Τις μέρες αυτές το Υπουργείου φουλάρει τις μηχανές του για την προώθηση της αξιολόγησης. Εγκύκλιοι και κόντρα εγκύκλιοι, επιμορφώσεις στελεχών και διευθυντων και ξανά νέοι εγκύκλιοι. Μια αξιολόγηση που κατά ομολογία Υπουργών Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Παιδείας έχει στόχο την ταξινόμηση και κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών με στόχο την προώθηση κλίματος ανταγωνισμού (αλληλοφαγώματος) και υποταγής, με τελική κατάληξη το κλείσιμο σχολείων και την απόλυση εκπαιδευτικών, σύμφωνα πάντα με τις μνημονιακές πολιτικές της Ε.Ε.

Κανείς δεν πιστεύει ότι η αξιολόγηση έρχεται να διορθώσει κάτι στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ούτε οι ίδιοι οι Υπουργοί. Τις βασικές παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος που είναι, η κυριαρχία της παραπαιδείας, τα φροντιστήρια από όλο και πιο μικρή ηλικία, το σχολείο-εξεταστικό κέντρο, η μαθητική διαρροή ειδικά στις εργατικές και αγροτικές περιοχές, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής, η εντατικοποίηση και η απουσία ελεύθερου χρόνου για το μαθητή που τελικά, σε μεγάλο ποσοστό, βγαίνει και «λειτουργικά αναλφάβητος» [1] από το σχολείο με «πρωτογενές έλλειμμα» προοπτικής για τη συνέχεια της ζωής του. Που είναι ότι το σχολείο τείνει να μη μορφώνει, να μη «μαθαίνει γράμματα» όπως έλεγαν παλιότερα, αλλά να διαμορφώνει εφήμερες δεξιότητες εφήμερων εργαζομένων και πολιτών. Για την ακρίβεια η αξιολόγηση θα αξιολογεί τους εκπαιδευτικούς κατά πόσο «φτιάχνει» τέτοιους αμόρφωτους μαθητές, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που πρέπει να γίνει.

Οι μόνοι που υπερασπίζονται ακόμα την αξιολόγηση του Μητσοτάκη (βαρύ το όνομα) και του Αρβανιτόπουλου, είναι… μερικοί εκπαιδευτικοί. Για την ακρίβεια κάποιοι που αποκόπτονται από το σώμα των εκπαιδευτικών, οι σχολικοί σύμβουλοι και οι διευθυντές σχολείων (η πλειοψηφία) [2], στελέχη της εκπαίδευσης που είτε βάζουν το δημοκρατικό προσωπείο και μιλούν για συμμετοχή, για δημοκρατία, για κλίμα συλλογικότητας, για κοινωνικό έλεγχο είτε, αν δεν πιάσει αυτό το παραμύθι, λένε χυδαία ψέμματα και τρομοκρατούν τους εκπαιδευτικούς (αν δεν μπεις σε ομάδες αξιολόγησης θα απολυθείς ή έλα μωρέ δεν είναι τίποτα η αυτοαξιολόγηση, έλα να τελειώνουμε για τα μάτια του κόσμου είναι κοκ). Επιστημονικοί και ηθικοί καθοδηγητές των εκπαιδευτικών κατά τ’ άλλα… Και όλα αυτά γιατί; Για μερικά ευρώ παραπάνω που θα πάρουν για το «έργο τους». Αρκετά ευρώ για την περίπτωση των συμβούλων. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Το σημείωμα αυτό γράφτηκε με αφορμή την πρόσφατη κινητοποίηση εκπαιδευτικών στο Υπουργείο Παιδείας. Όταν οι σχολικοί σύμβουλοι – αξιολογητές μπήκαν στο Υπουργείο με συνοδεία ομάδων ΔΕΛΤΑ, διμοιριών ΜΑΤ και ρίψη δακρυγόνων ενάντια στους «ενοχλητικούς» εκπαιδευτικούς. Πραγματική κατάντια και εξευτελισμός για τους «προικισμένα» στελέχη της εκπαίδευσης με διδακτορικά και σεμινάρια γύρω από την «προοδευτική παιδαγωγική», την κοινωνική ευαισθησία, τη πρόληψη της βίας στο σχολείο και στην κοινωνία και άλλα εύηχα. Πως εξηγούν οι συγκεκριμένοι αυτήν την εικόνα αναξιοπρέπειας, επιστημονικής και κοινωνικής κατάπτωσης; Ότι δήθεν δεν καταλαβαίνουν τι ρόλο θα παίξει η αξιολόγηση σε ένα πλαίσιο ξεθεμελιώματος εργασιακών και μορφωτικών δικαιωμάτων και άρα δεν κατανοούν και δε συμμερίζονται τις αντιδράσεις; Ότι το γνωρίζουν αλλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς γιατί είναι νόμος του κράτους; Μικροί, θλιβεροί Άντολφ Άιχμαν.

Σημειώσεις

[1] Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι η αδυναμία κατανόησης απλών γεγονότων τα οποία αναφέρονται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων (κοινωνική, οικονομική, πολιτική). Αυτή η μορφή αναλφαβητισμού είναι ανεξάρτητη από την τυπική μόρφωση και συναντάται σε κάθε κοινωνικό στρώμα.

[2] Προς τιμήν τους κάποιοι διευθυντές έχουν κρατήσει διαφορετική στάση ανυπακοής. Κάποιοι ακόμα και παραίτησης από τη θέση τους. Μάλλον είναι ο μόνος δρόμος σε ένα αυριανό θεσμικό πλαίσιο διευθυντή που αντικειμενικά ο διευθυντής θα λειτουργεί σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων του εκπαιδευτικού και των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας.

ΠΗΓΗ: Κυριακή, 06 Απριλίου 2014, http://www.sxedio-b.gr/index.php/articles/item/742-mitropoulos