Αντίσταση στόν πειρασμό τῆς τυραννίας

Του Γιάννη Ζερβού

Κατά τήν ῾Ημερίδα τῆς Χ.Δ. καί τῆς «Χ» στίς 14 Δεκεμβρίου στήν ΕΣΗΕΑ ὁ Γιάννης Ζερβός, διευθυντής σύνταξης τῆς «Χ», νομικός καί μέλος τοῦ Π. Γραφείου εἰσηγήθηκε τό θέμα· «῾Η Χ.Δ. καί ἡ «Χ» ὑπέρ τῆς ἀνθρωποκεντρικῆς Δημοκρατίας καί κατά τῆς Δικτατορίας καί τοῦ ᾿Εθνικοσοσιαλισμοῦ».

῾Η εἰσήγησή του πού ἀκολουθεῖ ἀναλύει πολιτικά καί πνευματικά τό θέμα· «Οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους….ὑμᾶς εἴρηκα φίλους…..Αὐτὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἀναγγέλλει τὴν κατάσταση ἐνηλικιώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ξεπερνᾶ τὸν ἄνθρωπο».

῎Ετσι σχολιάζει ὁ Παῦλος Εὐδοκίμωφ στὸ ἔργο του «῾Η πάλη μὲ τὸν Θεὸν» τὸ παραπάνω ἀπόσπασμα τοῦ κατὰ ᾿Ιωάννη Εὐαγγελίου». Καὶ ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος ἔχει σταθεῖ στὸ θέμα ὅτι μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου, τὴν ᾿Ανάστασή Του, τὸ βάπτισμα ᾿Εν Χριστῶ, ὁ ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι δοῦλος τοῦ νόμου καὶ γίνεται αὐτεξούσιος, παύει νὰ εἶναι δοῦλος καὶ γίνεται συγγενὴς τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ.

῞Οπως ἀναφέρει ὁ μακαριστὸς Γεώργιος Φλωρόφσκι στὸ βιβλίο του «Θέματα ᾿Εκκλησιαστικῆς ἱστορίας», ἐκδ. Π. Πουρναρά – Θεσ/νίκη, σ. 93 – 103), «…..῾Η ἱεροσύνη εἶναι ἐξουσία, ἀλλ’ εἶναι ἐξουσία λόγου καὶ πειθοῦς. Αὐτὸ εἶναι τὸ διακριτικὸ γνώρισμα τῆς χριστιανικῆς ἀρχῆς…. ῾Η ὅλη ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς γιὰ τὸν Χρυσόστομο βρισκόταν στὸ ὅτι αὐτὴ ἦταν, καὶ ἔπρεπε νὰ εἶναι, μιὰ ζωὴ ἐν ἐλευθερίᾳ, καὶ γι᾿ αὐτὸ μιὰ ζωὴ χρήσιμη. Στὰ κηρύγματά του μιλοῦσε συνεχῶς γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἀπόφαση. ῾Η ἐλευθερία ἦταν γι᾿ αὐτὸν μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. ῾Ο Χριστὸς ἦλθε, ὅπως ὁ Χρυσόστομος συνήθιζε νὰ ὑπενθυμίζει, ἀκριβῶς γιὰ νὰ θεραπεύσει τὴ βούληση τοῦ ἀνθρώπου.

᾿Ελευθερία προσώπων χωρίς ἐκβιασμούς

῾Ο Θεὸς πάντοτε ἐνεργεῖ κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μὴ καταστρέφει τὴν ἐλευθερία μας, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐνεργεῖ διὰ κλήσεων καὶ προτροπῶν, ὄχι καταπιεστικῶς. Δείχνει τὴν εὐθεία ὁδό, καλεῖ καὶ προσκαλεῖ, καὶ προειδοποιεῖ γιὰ τοὺς κινδύνους τῆς κακίας, ἀλλὰ δὲν ἐξαναγκάζει. Οἱ χριστιανοὶ κληρικοὶ πρέπει νὰ ἐνεργοῦν κατὰ παρόμοιο τρόπο. ᾿Εξ ἰδιοσυγκρασίας ὁ Χρυσόστομος ἦταν μᾶλλον ὑπὲρ τῶν ἄμεσων καὶ ἐπαναστατικῶν λύσεων, ὀξὺς καὶ αὐστηρός, ἀλλ’ ἦταν πάντοτε κατὰ τοῦ ἐξαναγκασμοῦ, ἀκόμα καὶ στὸν ἀγώνα μὲ τοὺς αἱρετικούς. ᾿Απαγορεύεται στοὺς Χριστιανούς, συνήθιζε νὰ ἐπαναλαμβάνει, νὰ μετέρχονται βία, ἀκόμα καὶ γιὰ ἀγαθοὺς σκοπούς. «῾Η πολεμική μας δὲν κάνει τοὺς ζωντανοὺς νεκρούς, ἀλλὰ μᾶλλον κάνει τοὺς νεκροὺς νὰ ζήσουν, γιατὶ ἀσκεῖται μὲ πνεῦμα πραότητας καὶ ταπεινοφροσύνης. Καταδιώκω μὲ λόγια, ὄχι μὲ ἔργα. Καταδιώκω την αἵρεση, ὄχι τοὺς αἱρετικούς. Εἶναι δικό μου γνώρισμα τὸ νὰ καταδιώκομαι μᾶλλον, παρὰ νὰ καταδιώκω. ῎Ετσι ὁ Χριστὸς ἦταν νικητὴς ὡς ἐσταυρωμένος καὶ ὄχι ὡς σταυρωτής». ῾Η δύναμη τοῦ Χριστιανισμοῦ βρισκόταν, γι᾿ αὐτόν, στὴν ταπείνωση καὶ στὴν ἀνεκτικότητα, ὄχι στὴ δύναμη. ῎Επρεπε κανεὶς νὰ εἶναι αὐστηρὸς μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ ἐπιεικὴς πρὸς τοὺς ἄλλους».

Εἶναι, κατὰ συνέπεια, προφανές, ὅπως προκύπτει καὶ ἀπὸ πολλὰ ἄλλα κείμενα, ὅτι ἡ ἐλευθερία εἶναι δῶρο Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο καὶ βασικὴ χριστιανικὴ ἀρχή. ῞Οπως άναφέρει ὁ Μπερντιάγεφ στὸ «πεπρωμένο τοῦ ἀνθρώπου στὸ σύγχρονο κόσμο», «ἂν ὑπάρχει μιὰ αἰώνια δημοκρατικὴ ἀρχή, αὐτὴ ἀσφαλῶς συνδἐεται ὄχι μὲ τὴν ἰδέα τῆς ὑπεροχῆς ἐνὸς ἔθνους, ἀλλὰ μὲ τὴν ἰδέα τῶν ὑποκειμενικῶν δικαιωμάτων τοῦ προσώπου, με τὴν πνευματικὴ ἁπλότητα, τὴν ἐλευθερία τῆς συνειδήσεως, τῆς σκέψεως, τοῦ λόγου, τῆς δημιουργικότητος.Οἱ ἀρχὲς αὐτὲς δὲν ἦλθαν ἀπὸ τὸ ὓ῏῟ὖὖὸὰ῟ οὔτε ἀπὸ τὴ Γαλλικὴ ᾿Επανάσταση, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό».

Διακήρυξη Χ.Δ.· ᾿Ελευθερία καί Δημοκρατία

Τὸ Κίνημα τῆς Χριστιανικῆς Δημοκρατίας, ἦρθε στὴν διακήρυξη τοῦ 1975 ἀμέσως μετὰ τὴν πτώση τῆς Χούντας τῶν Συνταγματαρχῶν νὰ διακηρύξει ὅτι «῾Η φυσικὴ τάξη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ τάξη τοῦ Λόγου καὶ τῆς ᾿Ηθικῆς καὶ τὸ κοινωνικὸ σύστημα ποὺ δίνει ἡ τάξη αὐτὴ εἶναι τὸ σύστημα τῆς έλευθερίας, τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀτομικῶν δκαιωμάτων, τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς κοινῆς καὶ δίκαιης διανομῆς τῶν κόπων καὶ τῶν ἀπολαβῶν, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς αὐτοθυσίας».

῞Οπως ὁ Φλωρόφσκι ἐπισημαίνει, «῞Ο,τι ῾Ο Χρυσόστομος κήρυττε στὶς πόλεις, οἱ μοναχοὶ μὲ θέρμη τὸ ἐφάρμοζαν στὶς κοινότητές τους, ὁμολογοῦντες μὲ ἔργα ὅτι ὁ Θεὸς ἦταν ὁ μόνος κύριος καὶ ὁ κάτοχος τῶν πάντων. ῾Ο Χρυσόστομος δὲν θεωροῦσε τὴ μοναστικὴ ζωὴ ἁπλῶς ὡς μιὰ ἀνώτερη ὁδὸ ποὺ προοριζόταν γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἀλλὰ μᾶλλον ὡς ἕνα κανονικό εὐαγγελικὸ ὑπόδειγμα ζωῆς ποὺ δόθηκε γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανούς».

Κατὰ συνέπεια, τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀπευθύνεται σὲ ὅλους, ἀποτελεῖ μιὰ πρόσκληση πρὸς ὅλους γιὰ τὸ μετασχηματισμὸ τῆς κοινωνίας ποὺ ζοῦμε μὲ βάση τὰ εὐαγγελικὰ πρότυπα.

Σ᾿ αὐτὰ τὰ παραπάνω πλαίσια, γιὰ τὴ Χ.Δ., ἡ Δημοκρατία εἶναι τὸ μοναδικὸ ἀποδεκτὸ πολιτικὸ σύστημα, προϋπόθεση ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ προκειμένου ἡ κοινωνία νὰ μπορέσει νὰ πλησιάσει στὰ κριτήρια ποὺ θέτει τὸ κοινωνικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ εἶναι ἀσυμβίβαστο μὲ κάθε μορφὴ τυραννίας καὶ ἀνελευθερίας.

Κοινωνικά δικαιώματα καί δικαιοσύνη

῞Ομως, ἐξ ἀρχῆς ἡ Χ.Δ. εἶχε διακηρύξει ὅτι προκειμένου οἱ διακηρυγμένες πολιτικὲς ἐλευθερίες νὰ ἔχουν ἀντίκρυσμα, ἔπρεπε νὰ συνοδεύονται καὶ μὲ τὴν κατοχύρωση τῶν κοινωνικῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν. Καταγγέλλοντας τὰ δύο κυρίαρχα μέχρι τὸ 1990 κοινωνικοπολιτικὰ συστήματα, ἡ Χ.Δ. τόνιζε· «Τὸ πρῶτο (τὸ ἀστικὸ) αὐτοἀποκαλεῖται καθεστὼς τῆς ἐλευθερίας και τὸ δεύτερο (τὸ κομμουνιστικὸ) καθεστὼς τῆς δικαιοσύνης. Στὴν οὐσία, τὸ πρῶτο εἶναι τόσο ἐλεύθερο ὅσο δίκαιο εἶναι τὸ δεύτερο. Τὸ πρῶτο γιὰ μία έλευθερία, ποὺ τὴν ἀφαιρεῖ ὅποτε θέλει (δικτατορίες, στρατιωτικὰ πραξικοπήματα, ἀνελεύθεροι νόμοι κ.ἄ.), ἐπιτρέπει στοὺς λίγους νὰ καταπιέζουν τοὺς πολλοὺς. Τὸ δεύτερο γιὰ μιὰ δικαιοσύνη, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ έξασφαλίσει τὸ ἴδιο φαῒ γιὰ ὅλους, ἀφήνει τὴν ψυχὴ ἄδεια καὶ ἐπιτρέπει στὴν κομματικὴ γραφειοκρατία νὰ κυβερνᾶ δικτατορικὰ τὸ ῎Εθνος καὶ νὰ μεταβάλει τὸ δημόσιο βίο σὲ μιὰ κόλαση βίας, χαφιεδισμοῦ καὶ τρόμου».

Αὐτὴ εἶναι ἡ κριτικὴ ποὺ κάνει ὁ Νικολάι Μπερντιάγεφ στὴν ἀστικὴ δημοκρατία, ὅπως αὐτὴ λειτουργοῦσε τὸ 1934, χρόνο συγγρφῆς τοῦ βιβλίου «Τὸ πεπρωμένο τοῦ ἀνθρώπου στὸ σύγχρονο κόσμο»·

«῾Η ἐλευθερία ἔγινε μέσο γιὰ νὰ διατηρεῖ μιὰ μειονότητα μὲ ἰδιαίτερα προνόμια τὴν καπιταλιστικὴ περιουσία καὶ τὴ δύναμη τοῦ χρήματος. Τὸ μεγάλο πλῆθος τῶν ἐργατῶν δὲ γνώρισε ποτὲ ποιὰ εἶναι αὐτὴ ἡ έλευθερία. Τὸ δικαίωμα ψήφου γιὰ ἔνα Κοινοβούλιο εἶναι ἕνας ἐμπαιγμὸς τῆς ἐξαθλιωμένης καταστάσεως καὶ τῆς δουλείας τοῦ ἐργαζομένου κόσμου...῾Η τυποποιημένη δημοκρατία ἔγινε ἕνα ἐμπόδιο στὴν κοινωνικὴ μεταμόρφωση καὶ οἱ μάζες ὀνειρεύονται τὴ δικτατορία γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν αὐτὴ τὴ μεταμόρφωση. Αὐτὴ ἠ ἀντίδραση ἐνάντια στὸν ἐκφυλισμὸ τῆς δημοκρατίας μεταβλήθηκε σὲ ἀντίδραση ἐνάντια στὴν αἰώνια ἀλήθεια καὶ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία. Οἱ φιλελεύθερες δημοκρατίες ἀγνόησαν τὴν πνευματικὴ αὐτὴ βάση τῆς ἐλευθερίας, ἀλλὰ τὴν ἀγνοοῦν τὸ ἴδιο σήμερα καὶ οἱ κινήσεις ποὺ ἐναντιώθηκαν στὶς κοινωνίες ἐκεῖνες».

Δημοκρατική ἐλευθερία

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ Μπερντιάγεφ προχωρεῖ στὴν περαιτέρω ἀνάλυση τῆς ἔννοιας τῆς χριστιανικῆς ἐλευθερίας· «῾Ο Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο τὸ δικαίωμα νὰ εἶναι ἐλεύθερος, νὰ διατηρεῖ τὴν αὐτοτέλεια τοῦ πνεύματος, ἀκόμα κι ὅταν εἶναι πολὺ δύσκολο, ἀκόμα κι ὅταν χρειάζεται κόπος καὶ θυσία. Καὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σέβεται καὶ νὰ ὑπρασπίζεται τὴν ἐλευθερία τῶν ἄλλων καὶ ὄχι μόνο τὴ δική του. Οἱ νοσταλγοὶ τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας εἶναι πάρα πολλοί. ᾿Ανάμεσα σ᾿ αὐτοὺς περλαμβάνονται οἱ κομμουνιστές, οἱ φασίστες, οἱ ἐθνικοσοσιαλιστὲς κι ὅλοι ὅσοι κατέχονται ἀπὸ τὴ δίψα τῆς κυριαρχίας. ῞Ολοι ὅμως αύτοὶ ἀρνιοῦνται τὰ προνόμια τοῦ ἄλλου».

῾Η Χ.Δ., ἀπὸ τὰ πρῶτα στάδια τῆς πολιτικῆς της πορείας προέβαλλε τὴ θέση ὅτι οἱ δημοκρατικὲς ἐλευθερίες γιὰ νὰ εἶναι οὐσιαστικὲς πρέπει νὰ συνοδεύονται ἀπὸ καθεστὼς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. Στὰ πλαίσια αὐτά, ἡ Δημοκρατία σὲ ὅλες της τὶς ἐκφάνσεις ἦταν ἀδιαπραγμάτευτη. ῎Ηδη ἀπὸ τὸ 1963, εἶχε ἐκφραστεῖ ἀπὸ τὶς στῆλες τῆς «Χ» ἡ ἀντίθεση στὴν κληρονομικὴ διαδοχὴ τοῦ ἀνωτάτου ἄρχοντος. Τοῦτο ξανάγινε ἀνοιχτὰ μέσα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη «Κριτικὴ τοῦ Συντάγματος ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστιανισμοῦ», τὸ 1968, ὅταν τὸ 1ο χουντικὸ σύνταγμα προέβλεπε βασιλευόμενο καθεστώς.

῾Η ἀσυμβίβαστη προσήλωση τῆς Χ.Δ. στὴ δημοκρατικὴ ἀρχὴ ἐκδηλώθηκε, ὅταν ἐπανεκδόθηκε ἡ «Χ» μετὰ τὸ 1970. ῎Οχι μόνο μὲ τὴν καταγγελία τῆς δικτατορικῆς ἐκτροπῆς, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν καταδίκη τῆς ἀπόπειρας νομιμοποίησης τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος μετὰ τὴν 1η ᾿Ιουνίου 1973, μὲ τὴν κατάργηση τῆς Μοναρχίας, τὴν αὐτοανακήρυξη τοῦ δικτάτορα Παπαδόπουλου ὡς «Προέδρου τῆς Δημοκρατίας» γιὰ 8 χρόνια καὶ τὴν ψευτοφιλελευθεροποίηση μὲ τὴν ἀνάθεση τῆς πρωθυπουργίας στὴν πολιτικὴ κυβέρνηση Μαρκεζίνη ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε τὴ Χώρα σὲ ᾿Εκλογές.

Κατά τῆς Δικτατορίας

Μὲ τὰ πρωτοσέλιδα ἐκείνου τοῦ καλοκαιροῦ τοῦ 1973, ὁ ἀείμνηστος Νίκος Ψαρουδάκης κατάγγειλε τὸ δικτάτορα Παπαδόπουλο ὅτι δεν εἶχε δικαίωμα νὰ μιλᾶ γιὰ Δημοκρατία. ῞Οταν μάλιστα, γιὰ λόγους ἐντυπωσιασμοῦ, οἱ ὑπόλοιποι στρατιωτικοὶ ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὰ κυβερνητικὰ πόστα, προέβαλε τὴ θέση ὅτι ἀφοῦ ἔφευγαν οἱ ἄλλοι, ἔπρεπε νὰ ἀπομακρνθεῖ καὶ αὐτός. ῾Η «Χ» κατήγγειλε τὸ νόθο Δημοψήφισμα τοῦ ᾿Ιουλίου 1973, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Παπαδόπουλος ἐπιχείρησε νὰ νομιμοποιήσει τὶς μονομερεῖς ἀποφάσεις τῆς κυβέρνησής του καὶ κάλεσε τὸ λαὸ σὲ ἀποχὴ ἀπὸ τὶς σχεδιαζόμενες ἐκλογές. ῾Η «Χ» στήριξε ἀνεπιφύλακτα τὸ ἀντιδικτατορικὸ φοιτητικὸ κίνημα μὲ κορύφωση τὴν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου.

Στὸ τελευταῖο φύλλο τῆς δικτατορικῆς περιόδου τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1973, ὅταν ὁ Παπαδόπουλος εἶχε ἤδη ἀνατραπεῖ ἀπὸ τὸν «ἀόρατο δικτάτορα» ᾿Ιωαννίδη, ἡ «Χ» ἔγραψε· «Ο τύραννος ἔπεσε. Νά πέσει καί ἡ τυραννία», ζητώντας καὶ πάλι ἐπάνοδο στὴ δημοκρατικὴ ὁμαλότητα. Τοῦτο στοίχισε τὴν ἐξορία στὴ Γυάρο τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη καὶ τὸ κλείσιμο τῆς «Χ». Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ φανταστεῖ κανεὶς πῶς θὰ εἶχε ἐξελιχθεῖ ἡ κατάσταση ἂν ὁ Παπαδόπουλος δὲν εἶχε ἀνατραπεῖ, ἂν ρίξουμε μιὰ ματιὰ στὴ μακρυνὴ Χιλή, ὅπου ὁ δικτάτορας Πινοσὲτ γαντζώθηκε γιὰ πολλὰ χρόνια στὴν ἐξουσία.

῾Η Χ.Δ. δὲν στάθηκε ἀσυμβίβαστη μόνο σὲ θέματα δημοκρατικῆς νομιμότητας ἐπὶ Δικτατορίας. Μετὰ τὴν πτώση της, ἀσυμβίβαστη στάθηκε στὸ ζήτημα τῆς ἐπιβολῆς κυρώσεων στοὺς συνεργάτες τοῦ καθεστῶτος καὶ ὄχι μόνο στοὺς πρωταίτιους. ῎Ετσι, ὁ Νίκος Ψαρουδάκης ἄσκησε δριμύτατη κριτικὴ στὴν ἀπόφαση τοῦ ῾Αρείου Πάγου νὰ κρίνει ὅτι τὸ πραξικόπημα τῆς 21ης ᾿Απριλίου ἦταν ἔγκλημα «στιγμιαῖο», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ εὐθύνονται μόνον οἱ πρωταίτιοι καὶ ὄχι «διαρκές», ὁπότε θὰ εὐθύνονταν καὶ οἱ συνεργάτες τῶν δικτατορικῶν κυβερνήσεων. Τὸ ἄρθρο αὐτὸ στοίχισε τρίμηνη φυλάκιση στὸν Κορυδαλλὸ τοῦ Νίκου Ψαρουδάκη.

᾿Απὸ πολὺ κόσμο ἔχει ξεχαστεῖ καὶ μιὰ ἄλλη ὑπόθεση ἀντιπαράθεσης τῆς Χ.Δ. μὲ τὴν ᾿Ακροδεξιά, ἡ μήνυση τῶν Ταγμάτων ᾿Ασφαλείας Χαλκίδας κατὰ τῆς «Χ», ἐπειδὴ τὰ εἶχε ἀποκαλέσει «δοσιλογικά». ῾Η ἐφημερίδα ἀθωώθηκε στὴν περίπτωση αὐτή.

Βέβαια, ἂν προσέξει κανεὶς τὴν ἀντιδικτατορικὴ ἀρθρογραφία τῆς «Χ», θὰ δεῖ σὲ πολλὰ σημεῖα ὅτι ἡ καταδίκη τῆς 21ης ᾿Απριλίου δὲν σήμαινε δικαίωση τῆς «20ῆς ᾿Απριλίου», δηλαδὴ τοῦ προηγούμενου πολιτικοῦ συστήματος, οἱ παθογένειες τοῦ ὁποίου εἶχαν ἀνοίξει τὸ δρόμο στὴ Δικτατορία.

῾Η Μεταπολίτευση μέ τάσεις ἐκφυλισμοῦ

Κατὰ τὴ Μεταπολίτευση τὸ πολίτευμα φάνηκε νὰ λειτουργεῖ ὁμαλὰ γιὰ δεκαετίες. ῞Ομως, τὸ πολιτικὸ σύστημα ἀγνόησε τὴν πνευματικὴ βάση τῆς ἐλευθερίας, ὅπως τὴν ἔθεσε πιὸ πάνω ὁ Μπερντιάγεφ. Καλλιέργησε τὴν ἀτομοκρατία, τὸν καταναλωτισμό, τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὴν ᾿Ορθόδοξη Παράδοση.

Προϊὸν τοῦ πνευματικοῦ αὐτοῦ ἐκφυλισμοῦ τῆς κοινωνίας ἦταν καὶ ἡ ὑπόγεια κυκλοφορία ἀποενοχοποιημενων ναζιστικῶν θέσεων, οἱ ὁποῖες ἐπιδροῦσαν καὶ στὸν κόσμο τῆς ᾿Αριστερᾶς. Τὶ ἄλλο μποροῦσε νὰ σημαίνει ἡ θέση γιὰ τὴν ἀποβολὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀπὸ τὸ τελετουργικὸ τῆς ᾿Εκκλησίας μας, ποὺ εἶναι ὅμοια μὲ τὴ θέση ποὺ εἶχαν ἐπιβάλει οἱ ναζιστὲς «Γερμανοὶ Χριστιανοὶ» στὴ Γερμανία; Γιὰ τὸ φαινόμενο αὐτό, ἡ «Χ» εἶχε προειδοποιήσει ἀπὸ τὸ 2002, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὑποστεῖ διώξεις στὰ πολιτικὰ δικαστήρια ἀπὸ τὸ περιοδικὸ ΔΑΥΛΟΣ. Τότε μᾶς εἶχαν πεῖ ὑπερβολικούς. Τώρα, καταδεικνύεται ὅτι ἡ σημερινὴ ἄνοδος τοῦ Νεοναζισμοῦ προετοιμαζοταν ὑπογείως.

῎Ετσι, γίναμε εὐάλωτοι στὴν κρίση καὶ στὴν ἐκθεμελίωση, μὲ ἐντολὴ τῶν ταγῶν τῆς δικτατορίας τῶν ἀγορῶν, κάθε ἔννοιας κοινωνικοῦ κράτους, στὴν ραγδαία ἐξαθλίωση τῶν πολλῶν καὶ στὴ συσσώρευση πλούτου στοὺς λίγους. Τοῦτο δὲν ἰσχύει μόνο στὴν ῾Ελλάδα. Στὴν ἴδια τὴ Γερμανία, μιὰ ὀλιγαρχία πλουτίζει ἀπὸ τὰ ὑπέρογκα πλεονάσματα. ῾Ο λαὸς καθόλου δὲν ὠφελεῖται. ᾿Αντίθετα, ἀποπροσανατολίζεται ἀπὸ τὰ κίτρινα ἔντυπα ποὺ ἐνοχοποιοῦν τοὺς λαοὺς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ Νότου. Τὸ κοινωνικὸ κράτος, στο βαθμὸ ποὺ εἶχε δημιουργηθεῖ μετὰ τὸ 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, εἶχε προσδώσει κύρος στὴν ἀστικὴ δημοκρατία. Μὲ τὴν ἀποξήλωσή του, οἱ εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες ἀρχίζουν καὶ μοιάζουν ἐπικίνδυνα μὲ τὶς κοινωνίες ποὺ περιγράφει ὁ Μπερντιάγεφ τὸ 1934.

Σύστημα αὐταρχισμοῦ

᾿Απὸ τὴ μία πλευρὰ τὸ πολιτικὸ σύστημα αὐταρχικοποιεῖται. ῞Οπως καὶ ὁ καγκελάριος Μπρύνινγκ, ἀπὸ τοὺς τελευταίους πρωθυπουργοὺς τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης, ὁ κ. Σαμαρᾶς κυβερνᾶ ὅλο καὶ πιὸ πολὺ μὲ Πράξεις Νομοθετικοῦ Περιεχομένου, παρακάμπτοντας τὴ Βουλή. Τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα ἔχουν οἱ συζητήσεις κρίσιμων πολυσέλιδων νομοσχεδίων μὲ τὴ διαδικασία τοῦ «κατεπείγοντος», ἢ ἡ συρραφὴ ἄσχετων μεταξύ τους διατάξεων ὑπὸ τύπον πολυνομοσχεδίου, γιὰ νὰ περάσουν ἐκβιαστικὰ σὰν ἕνα ἄρθρο. ῎Αλλωστε, καμμία ἀπόφαση πιὰ δὲν παίρνεται χωρὶς τὴ συναίνεση τῶν Δανειστῶν, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Χώρα νὰ ἔχει εἰσέλθει σὲ καθεστὼς μειωμένης κυριαρχίας.

᾿Απὸ τὴν ἄλλη, ὅλο καὶ περισσότεροι πολίτες τίθενται ἐκτὸς συστήματος καὶ περιθωριοποιοῦνται οἰκονομικά. ῎Ετσι, πέφτει τὸ κύρος τοῦ πολιτεύματος καὶ πληθαίνουν οἱ ἀναζητήσεις «λύσεων» ποὺ θὰ παρακάμπτουν, ὄχι μόνο τὴ δημοκρατικὴ ἀρχή, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀνθρωπινα δικαιώματα στὸ σύνολό τους. ᾿Ακούγονται ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ ἀπόψεις ποὺ λυποῦνται γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ θέση μας στὴν Ε.Ε. ἐμποδίζει τὸ «λοχία» νὰ ἐπέμβει, ζητοῦν ἀπὸ τὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας νὰ καταργήσει οὐσιαστικὰ τὸ Κοινοβούλιο, νὰ δοθεῖ ἡ Κυβέρνηση σὲ «ἀρίστους», τύπου ἐπιτυχημένων ἐπιχειρηματιῶν.

Δαιμονική ἐνέργεια ἡ στέρηση τῆς ἐλευθερίας

Σ᾿ ἐμᾶς πέφτει καὶ πάλι ὁ κλῆρος νὰ ἀγωνιστοῦμε γιὰ τὴν προάσπιση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ τὸ κύρος του ἀμφισβητεῖται, ἀκριβῶς ὅπως εἶχαν πράξει ἡ Χ.Δ. καὶ ὁ ἀείμνηστος ἰδρυτής της κατὰ τῆς Χούντας τῶν συνταγματαρχῶν.

᾿Ιδιαίτερα ἐπίκαιρη εἶναι ἡ προκήρυξη τῆς ἀντιναζιστικῆς γερμανικῆς ὀργάνωσης «Λευκὸ Ρόδο», ἕνας ἐκ τῶν συντακτῶν τῆς ὁποίας, ὁ ᾿Αλέξανδρος Σμορὲλ ἔχει ἤδη καταταχθεῖ στοὺς νεομάρτυρες τῆς πίστης· «Κάθε λέξη ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Χίτλερ εἶναι ἕνα ψέμα. ῞Οταν μιλᾶ γιὰ εἰρήνη, ἐννοεῖ τὸν πόλεμο καὶ ὅταν κατὰ τρόπο βλάσφημο χρησιμοποιεῖ τὸ ὄνομα τοῦ Παντοδύναμου, ἐννοεῖ τὴ δύναμη τοῦ κακοῦ, τὸν ἐκπεσόντα ἄγγελο, τὸ Σατανᾶ. Τὸ στόμα του εἶναι τὸ δύσοσμο στόμιο τῆς Κολάσεως καὶ ἡ ἰσχύς του ἐκ βάθρων καταραμένη. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε κατὰ τοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ τρομοκρατικοῦ κράτους μὲ ὀρθολογικὰ μέσα. ῞Ομως, ὁποιοσδήποτε ἐξακολουθεῖ νὰ ἀμφισβητεῖ τὴν πραγματικότητα, τὴν ὕπαρξη δαιμονικῶν δυνάμεων, θὰ ἔχει ἀποτύχει σὲ μεγάλο βαθμὸ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴ μεταφυσικὴ διάσταση αὐτοῦ τοῦ πολέμου. Πίσω ἀπὸ τὰ συγκεκριμένα, ὁρατὰ περιστατικά, πίσω ἀπὸ ὅλες τὶς ἀντικειμενικὲς καὶ λογικὲς διαπιστώσεις, βρίσκουμε τὸ ὑπέρλογο στοιχεῖο· Τὸν ἀγώνα ἐνάντια στὸ δαίμονα, ἐνάντια στοὺς ὑπηρέτες τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱ δαίμονες παραμόνευαν στὸ σκοτάδι, περιμένοντας τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος· ὅταν μὲ τὴ δική του βούληση ἐγκαταλείπει τὴ θέση του στὴν τάξη τῆς Δημιουργίας, ὅπως δημιουργήθηκε γι’ αὐτὸν ἀπὸ τὸ Θεό ἐν ἐλευθερίᾳ, ὅταν ὑποχωρεῖ στὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ ἀποχωρίζεται ἀπὸ τὶς ἄνωθεν δυνάμεις κι ἀφοῦ θεληματικὰ κάνει τὸ πρῶτο βῆμα, ὁδηγεῖται ὁλένα στὸ ἑπόμενο μὲ ραγδαῖα ἐπιταχυνόμενο ρυθμό. Παντοῦ καὶ σὲ ὅλους τοὺς καιροὺς τῆς μεγαλύτερης κρίσης, ἔχουν ἐμφανισθεῖ ἄνθρωποι, προφῆτες καὶ ἅγιοι, ποὺ ἀγαπᾶνε τὴν ἐλευθερία τους, κήρυξαν τὸν Μοναδικὸ Θεό, καὶ μὲ τὴ βοήθειά Του ὁδήγησαν τὸ λαὸ στὴν ἀντιστροφὴ τῆς πτωτικῆς του πορείας. ῾Ο ἄνθρωπος εἶναι, βέβαια, ἐλεύθερος, ἀλλὰ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεὸ εἶναι ἀνυπεράσπιστος ἐνάντια στὸ κακό. Εἶναι σὰν καράβι χωρὶς πηδάλιο, στὸ ἔλεος τῆς θύελλας, σὰν μικρὸ παιδὶ χωρὶς τὴ μητέρα του, σὰν σύννεφο ποὺ διαλύεται στὸν ἀέρα. Καὶ σὲ ρωτάω, σὰ Χριστιανὸ ποὺ ἀγωνίζεσαι γιὰ τὴ διαφύλαξη τοῦ πιὸ πολύτιμου θησαυροῦ σου, μήπως διστάζεις, μήπως ξεπέφτεις στὴ δολιότητα, τὸν ὑπολογισμὸ καὶ τὴν ἀναβλητικότητα, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι κάποιος ἄλλος θὰ σηκώσει τὸ χέρι γιὰ νὰ σὲ ὑπερασπίσει; Δὲν σοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς τὴ δύναμη καὶ τὴ θέληση νὰ ἀγωνιστεῖς»;
Κατὰ συνέπεια, ἡ προάσπιση τῆς ἐλευθερίας καὶ εἰδικότερα τῶν πολιτικῶν ἐλευθεριῶν, δὲν εἶναι μόνο θέμα πολιτικό. Εἶναι καὶ θέμα βαθιὰ πνευματικό, διότι καλούμαστε νὰ ἀντισταθοῦμε στὸν πειρασμὸ τῆς Τυραννίας.

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 15 Ιανουάριος 2014, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/908/antistase-ston-peirasmo-tes-turannias.html