Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Ίσως η δίψα κι η στέρηση μετανοούν
την έπαρση σε ταπείνωση
Γι’ αυτό η δίψα ανθίζει στην έρημο
όπως ο κάκτος
Αυτός ο ακρίτας της ζωής που μάχεται
τη μοναξιά
μ’ ένα λουλούδι, μ’ ένα αγκάθι
και μια νοσταλγία της βροχής
Μια νοσταλγία καλά φυλαγμένη
στο μέσα δωμάτιο
το σκοτεινό με τις κλειστές κουρτίνες
Εκεί που οι σκιές μακραίνουν
και γίνονται φαντάσματα
νεράιδες και ξωτικά των ποταμών
Ίσως η ουτοπία είναι το φως
που μπαίνει απ’ τις χαίνουσες πληγές
και φωτίζει το σπαθί
στον τοίχο κρεμασμένο
Τη λεπίδα που περιμένει το άδολο χέρι
για τη μεγάλη μάχη
Και ποια μάχη μάχεται άραγε
αυτός ο ερημίτης
μ’ ένα κόκκινο λουλούδι στο στέρνο
καρφωμένο σαν παράσημο
ανάμεσα στ’ αγκάθια του;
Μήπως κι είναι οδοδείκτης
μες στις αμμοθύελλες
που δείχνει δίψα στέρηση και μοναξιά
Σ’ ένα λευκό τοπίο θανάτου
όπου δεν έχει σημάδι να πιαστεί
ψάχνει ο ασκητής στη μέσα κάμαρη
τη σκοτεινή στις σκιές των νοημάτων
Ούτε άγιος ούτε αμαρτωλός
βαθειά του επιθυμία είναι το μαρτύριο
ώσπου η δίψα να γίνει φως
κι η νοσταλγία της βροχής
να γίνει καταιγίδα
Γιατί μάχεται άραγε αυτός ο ερημίτης
γαντζωμένος στη νοσταλγία του
Δεν του φτάνει η αστροφεγγιά της νύχτας
και το μισό φεγγάρι των σκιών;
Κι αυτό το κόκκινο λουλούδι
η λαγαρή επιθυμία του
μήπως κι είναι ο δρόμος που μας δείχνει
Μήγαρις κι η ομορφιά
είναι το τελευταίο χαράκωμα
αντίστασης στη μοναξιά;
1 Φλεβάρη 2014, Γιάννης Ποταμιάνος
