Οι μαθητές μου φεύγουν διακοπές…

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

 

Σκόρπησαν σαν τα ταξιδιάρικα πουλιά

σε τόσους δρόμους, αντίθετους, τ’ αγοροκόριτσα.

Φεύγουν μ’ ανακούφισης αισθήματα,

παρατούν την πειθαρχία της κρύας «τάξης»,

γιατί ίσως απρόσμενα, ανίσως απύθμενα,

γεννήσει η φυγή την ομορφιά της αυτόνομης πράξης.

Το σχολείο χαρακτηριστικά και πάλι σκοτεινά

έχει προσλάβει, δαιμονικά της ανεργίας. 

Τη γνώση χαϊδεύουν μ’ ενέσεις καινοτόμες,

κι ανεπαίσθητα όλα τα σπρώχνει με ορμή

πνιγμένη απ’ της πληροφόρησης το συρφετό,

αυτή που απ’ της πίστης ψηλαφιέται την πυγμή.

 

Θύελλες στις ζωές μας έσπειραν οι αμνήμονες

της ιστορίας των μεγάλων αλμάτων.

Τους υφάλους και τις κορφές που τον αέρα γλύφουν, 

με της διαίσθησης τα πλέγματα οι μαθητές,

στην άβυθο καταχωνιάζουν της αβύσσου,

ανιχνεύοντας το μέλλον τους οι νέοι μαχητές.

 

Χριστούγεννα, διακοπές, σπίτι και δρόμος

των μαθητριών μου η νέα Ιθάκη.

Στης παιδικής λευτεριάς τον αγέρωχο τόπο,

γνωστικής αιθάλης στήνεται αιμοβόρα παγίδα,

μα της αγωγής ο χώρος και των παιδιών ο χρόνος

πυρπολείται πάντα με ζωή, τ’ ομολογώ πως είδα.

 

Οι διακοπές των μαθητών γιορτών μνήμη

και μνήμα παγίδων διακυβεύουν πάντα.

Αλήθεια, της νιότης ξεχειλίζει ανέλπιστα η ψυχραιμία,

ενώ παράδοξα κυοφορείται της έγερσης ο νόμος,

οι δόσεις θα σαπίσουν, της αράχνης, οι φαρμακερές,

θα καταστεί παρόν και η Γιορτή και παρελθόν ο πόνος…

 

******

 

Σημείωση: Αφιερώνεται νοερά στην τάξη και το σχολείο του ανυπόμονου κι αγέρωχου Άγγελου…

 

Πάτρα, 23-12-2013