Ο «μεσαίωνας» της Αιτωλοακαρνανίας…
Του παπα Ηλία Υφαντή
Πήγα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου να εκκλησιαστώ στην Αγία Βαρβάρα Αγρινίου και ρώτησα το νέο Προϊστάμενο: «Αν, πάτερ δεν μιλήσετε, μπορώ να μιλήσω»; – «Όχι, μου αποκρίθηκε. Γιατί μου έδωσαν εντολή να μην σας επιτρέπω πλέον να μιλάτε»!
Και βέβαια δεν αιφνιδιάστηκα. Γιατί είχα καταλάβει από καιρό ότι είχαν σχεδιάσει να μου απαγορευτεί το κήρυγμα, γενικά, και ιδιαίτερα στην πόλη του Αγρινίου. Για να μην ξυπνήσει, προφανώς, με τα κηρύγματά μου η βαρέως υπνώττουσα εκλογική πελατεία του δικομματισμού.
Το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται, ιδιαίτερα, αφότου εκλέχτηκε, στη θέση του πρωθυπουργού, ο ομογάλακτος του κ. Παπανδρέου, στο σιωνισμό, κ. Σαμαράς. Και, δυστυχώς ιεροφάντες του σχεδίου υπήρξαν κάποιοι ομοϊδεάτες τους κληρικοί. Οι οποίοι άρχισαν να μου λένε άλλοι ότι «δεν μας αρέσουν αυτά, που λες» και άλλοι «να μην ξανάρθεις στο ναό μας» και άλλοι άλλα ανόητα. Δεδομένου ότι κάποιοι απ' αυτούς βλέπουν τους ναούς σαν «κονάκια» τους και τις ενορίες σαν τσιφλίκια τους.
Το πλέον όμως περίεργο είναι το ότι μου διεμηνύθη να μην αναφέρομαι με ομιλίες μου στους Γερμανούς. Γιατί βλέπετε μπορεί να υπάρχουν και κληρικοί γερμανοτσολιάδες, οι οποίοι να θεωρούν τους Γερμανούς ως τους μεγαλύτερους ευεργέτες της πατρίδας μας και γενικότερα της ανθρωπότητας. Παρότι θυσιάστηκαν στο βωμό της αφροσύνης τους και της παραφροσύνης τους κάπου εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και εφτακόσιες χιλιάδες Έλληνες. Και, παρότι, ακόμη επανέρχονται ύστερα από εβδομήντα χρόνια, για να ολοκληρώσουν το ληστρικό και δολοφονικό τους σχέδιο, λεηλατώντας και αφανίζοντας εμάς και την πατρίδα μας…
Κάτω, λοιπόν, απ' αυτές τις συνθήκες, η μόνη έπαλξη, που μου είχε απομείνει ήταν ο Ι. Ναός της αγίας Βαρβάρας Αγρινίου, όπου ο, επί 15ετίαν απηνώς και πολυτρόπως διωκόμενος π. Χριστόφορος Μουτάφης κρατούσε, όσο ήταν Προϊστάμενος, Θερμοπύλες. Αλλά, όπως γράψαμε και ξαναγράψαμε, το καθεστώς της ρουφιανοκρατίας κατόρθωσε με ανέντιμα μέσα και μέτρα να πετύχει την ατιμωτική καθαίρεσή του από την προεδρεία του εκκλησιαστικού συμβουλίου.
Και πώς συντελέστηκε το «μεγάλο» αυτό κατόρθωμα;
Διόρισαν στη φτωχική ενορία της Αγίας Βαρβάρας και τρίτον εφημέριο. Όταν στις χρυσοφόρες ενορίες του Αγρινίου, Άγιο Δημήτριο, Άγιο Χριστόφορο, Αγία Τριάδα και Μητρόπολη υπάρχουν δύο ή και ένας μόνο εφημέριος. Τη στιγμή, που με βάση τα αριθμητικά δεδομένα των ενοριτών, απαιτούνται τέσσερις ή και πέντε εφημέριοι. Αλλά βέβαια τι σημασία μπορεί να έχουν οι ενορίτες και οι ενορίες, όταν προηγούνται τα μεγαλοφυή σχέδια της κομματικής και παρεκκλησιαστικής ρουφιανοκρατίας! Με τα οποία, όπως φαίνεται, προβλεπόταν, όχι μόνο η ατιμωτική καθαίρεση του π. Χριστοφόρου Μουτάφη, αλλά και η διαπαντός μέσου και τρόπου απομάκρυνση και της ελαχιστότητάς μου…
Εύλογο πρόσχημα για την απομάκρυνσή μου αυτή αποτέλεσε το σχετικό με τον «αλυσοδεμένο Πατροκοσμά» δημοσίευμά μου (1-12-13) στο «Χωνί». Όπου γίνεται λόγος για το αλυσόδεμα εκ μέρους του Σ/του Μητρπολίτη Αιτ/νίας κ. Κοσμά της πόρτας του Ιερού Ναού της «Ακαδημίας Αγίου Κοσμά του Αιτωλού» στα Παλιάμπελα Βόνιτσας Ξηρομέρου. Γεγονός, που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτελεί μνημείο μεσαιωνικής βαρβαρότητας. Αφού, πέραν των άλλων, προσβάλλει βάναυσα το δημοκρατικό και φιλελεύθερο ελληνικό και ορθόδοξο ήθος.
Κάτω, λοιπόν, απ' αυτές τις συνθήκες μου απαγόρευσε το κήρυγμα ο Σ/τος κ. Κοσμάς. Ισχυριζόμενος, με βάση τις πληροφορίες, που έχει, ότι τα κηρύγματά μου «δεν είναι πνευματικά».
Και μπαίνει το ερώτημα: Ποιοι και με ποια κριτήρια αποφαίνονται για το ποια είναι και ποια δεν είναι πνευματικά τα κηρύγματα;
Μήπως κάποιοι φθονεροί και μοχθηροί «ιεροεξεταστές» και «καρδινάλιοι», που κι όταν ακόμη δεν βρίσκουν εφευρίσκουν αφορμές, για να «κατεσθίουν» με περισσή βουλιμία και ευχαρίστηση τις καρδιές των συναδέλφων τους! Όταν, προφασιζόμενοι «προφάσεις εν αμαρτίαις», τους φορτώνουν με «τυρίες» και άλλες μωρές και μεσαιωνικές κατηγορίες, προκειμένου να πετύχουν την εξόντωσή τους…
Ή μήπως κάποιοι γλοιωδώς σιελορροούντες ρουφιάνοι και κροκοδείλια δακρυρροούσες ρουφιάνες, που άγουν, δυστυχώς, και φέρουν τα εκκλησιαστικά πράγματα; Όπως συνέβαινε και με ανάλογους διαβόητους άνδρες και γυναίκες (Ιωάννες- Θεοδώρες, κλπ) στον παπικό μεσαίωνα. Οπότε είχαν οδηγήσει τον παπικό θεσμό στην έσχατη παρακμή και ανυποληψία!…
Ή μήπως κάποιοι βολεμένοι εγκάθετοι του σαμαριτικού και σιωνιστικού τεμπελχανείου; Οι οποίοι το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι οι βιλάρες τους, οι αμαξάρες τους, οι κοιλάρες τους και οι διάφορες πολιτικοθρησκευτικές φανφάρες τους! Τη στιγμή, που υποφέρουν και ξεσπιτώνονται και αυτοκτονούν οι συνάνθρωποί τους κατά χιλιάδες και εκατομμύρια…
Γνώμη για το ποια είναι ή δεν είναι πνευματικά κηρύγματα έχει η μερίδα εκείνη του λαού του λαού, που βρίσκεται σε κατάσταση λιμού «του ακούσαι λόγον Θεού». Κηρύγματα, δηλαδή, που βγαίνουν μέσα απ' την καρδιά «των δεδιωγμένων ένεκεν δικαιοσύνης» και που χορταίνουν και ξεδιψάνε τις καρδιές, που πεινάνε και διψάνε για την αλήθεια και δικαιοσύνη του Ευαγγελίου.
Κατάσταση λιμού, που, δυστυχώς, θα συνεχίζεται, μέχρις ότου κάποιοι μητροπολίτες καταλάβουν ότι είναι επίσκοποι, αντιπρόσωποι του Χριστού και όχι δεσποτάδες εκπρόσωποι του Μεγάλου Ιεροεξεταστή της μεσαιωνικής Ισπανίας Τουρκοεμάδα….
Ώστε να πάψουν να φιμώνουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη του Ευαγγελίου…
παπα-Ηλίας, Δεκεμβρίου 16, 2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com/2013/12/16/…82/, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com
Υ.Γ. Η αλυσίδα της φωτογραφίας, που έχει τοποθετηθεί απ' τον Σ/το Αιτ/νίας κ. Κοσμά στον Ι. Ν. Αγίου Κοσμά του Αιτωλού της "Ακαδημίας Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" δεν αποτελεί μνημείο μεσαιωνικής βαρβαρότητας;
