Το Άτι της αφαίρεσης

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Καλπάζει

της αφαίρεσης το Άτι

Ο δρόμος χάνεται

στο βάθος

θολώνει η όραση

και βλέπει

μορφές που δεν υπάρχουν

Δραπετεύει το μυαλό από τα τείχη

των αισθήσεων

Την Ανοπαία ατραπό βαδίζοντας

Ανάμεσα στους βράχους

του συνεχούς και του απείρου

 

Με υπομονή κάστορα

Κτίζονται τα φράγματα

στης Ιστορίας

τα ορμητικά ρυάκια

Με υπομονή ανθρώπου

στήνονται οι γέφυρες

στης λογικής

τα παράδοξα ποτάμια

 

Μετρώντας και τέμνοντας

χτίζουμε το άμετρο

Σμιλεύουμε το άμορφο

σε αρμονίες

Τις αλήθειες πελεκάμε

με τα σφυριά των αποδείξεων

ευθυγραμμίζοντας τις θεωρίες

με το μυστρί της συνέπειας

 

Το λαγωνικό της λογικής οσμίζεται

τις αντιφάσεις

Ψάχνει τα ατράνταχτα θεμέλια

της γνώσης

για ήχους αταίριαστους στις αρμονίες

των θεωριών

 

Όμως τα θεμέλια μένουν

από τους ναούς,

σαν τους γκρεμίσει η ιστορία

Τα θεμέλια μένουν

και από τις θεωρίες

σαν τις σαρώσει η πραγματικότητα

Μένουν για να μας δείχνουν

τις αιτίες

της κατάρρευσης

 

 

 

Συνθέσεις κεντημένες

με την υπομονή και την σχολαστικότητα

ενός Hilbert

μετεωρίζονται στην ανεπάρκειά τους

Όταν η μεγάλη διάνοια

ενός Gödel

μας καταδικάζει

στην Σισύφεια περιπλάνηση

του βράχου

της αβεβαιότητας

                                              

Η συνέπεια των θεωριών δεν εγγυάται

την πλέρια αλήθεια τους

Πάντα θα υπάρχουν δωμάτια

Διπλοκλειδωμένα

Πόρτες που δεν θα ανοίξουν

Προτάσεις αναπόδεικτες

Μαύρες τρύπες στην αλήθεια τους

 

Για να δεις τις κορυφές

του κόσμου

Ανεβαίνεις σε κορυφές

ψηλότερες

Δραπετεύεις από τα τείχη

που χτίζει γύρω σου η τάξη

του μυαλού

η εδραιωμένη στο παλιό

 

Και πώς να βυθομετρήσεις

Το αχανές έρεβος

Της καρδιάς σου

Χωρίς τα συναισθήματα

Της λογικής τους δραπέτες

Χωρίς τις εμπνεύσεις

και τα πάθη;

 

Και όμως αξίζει τις κορυφές

να κατακτάς

Να αγναντεύεις του σύμπαντος

τις πεδιάδες

Ορειβάτης που απολαμβάνει

την ανάβαση

Και τους νέους ορίζοντες

Ας υπάρχουν ψηλότερες κορυφές

απάτητες

Έρχονται και άλλοι ορειβάτες

από το μέλλον

 

Και αλλοίμονο αν δεν υπήρχε

Η γνώση

Η άγνωστη

Πόσο φτωχός θα ήταν

ο κόσμος μας

και προβλέψιμος

Πόσο φτωχή και βαρετή θα ήταν

η ποίηση

αν δεν υπήρχε το ποίημα

το άγραφο

 

                                        6 Σεπτεμβρίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος