Ψυχοπάθειες»… (απ' τις πολλές συμπάθειες;…)*
Του Γιάννη Στρούμπα
Πλάι σε όσους εσκεμμένα δικαιολογούν τη μνημονιακή πολιτική και την προβάλλουν σαν «μονόδρομο», σε βάρος του εθνικού συμφέροντος και για χάρη ταπεινών μικροκομματικών επιδιώξεων, εμφανίζονται πρόσωπα που, παρά την επιστημονική τους κατάρτιση επί του αντικειμένου τους, αποδεικνύονται δυστυχώς πολιτικώς αφελή, συμβάλλοντας άθελά τους στη διαιώνιση της καταστροφικής πολιτικής στην οποία υποχρεώνεται η Ελλάδα.
* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 380, 1/12/2013.
Ένα από τα πρόσωπα αυτά είναι ο εισαγγελέας κ. Βασίλης Φλωρίδης, ο οποίος, με την ιδιότητα του «φυσιογνωμιστή», δήλωσε στις 19/11/2013 στον ραδιοφωνικό σταθμό «Real» και τον δημοσιογράφο κ. Νίκο Χατζηνικολάου ότι τουλάχιστον ο ένας από τους τρεις εκπροσώπους της τρόικας είναι «ψυχικά διαταραγμένος»!
Ο κ. Φλωρίδης δήλωσε τα εξής στον ραδιοσταθμό, εκφράζοντας τη «διάγνωσή» του: «Τα άτομα λοιπόν που ασκούν δημόσια εξουσία, και εν προκειμένω η τρόικα, η οποία κυβερνά κατά ένα μεγάλος μέρος μπορώ να πω, αφού οι αποφάσεις της πηγαίνουν σε κόντρα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης, πρέπει να διαπιστώσουμε ότι είναι άτομα που είναι ψυχικά ισορροπημένα. Εγώ τουλάχιστον σε έναν από αυτούς δεν το έχω δει αυτό μακροσκοπικά. Πιστεύω ότι υπάρχει πρόβλημα. Πιστεύω ότι ο κ. πρωθυπουργός πρέπει να ζητήσει σε πρώτη φάση να αλλάξουν τα άτομα. Έστω κάποιο από αυτά.» Υπονοώντας πως ο «ψυχικά διαταραγμένος» είναι ο κ. Πολ Τόμσεν, ο κ. Φλωρίδης προέβη σε σύσταση προς τον Έλληνα πρωθυπουργό να διεκδικήσει την αντικατάσταση αυτού, φτάνοντας στην κορυφαία στιγμή της πολιτικής του τοποθέτησης με τη διαπίστωση πως οι αποφάσεις της τρόικας συγκρούονται με τις αποφάσεις της κυβέρνησης!
Απ' όποια σκοπιά κι αν κριθεί η πολιτική σκέψη του κ. Φλωρίδη φανερώνει, όπως και νωρίτερα σχολιάστηκε, το μέγεθος της ανεπάρκειάς της. Σε μια χώρα τής οποίας η εγχώρια εξουσία έχει καταλυθεί πλήρως και όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται είτε καθ' υπόδειξιν είτε έπειτα από την έγκριση της τρόικας, ο κ. Φλωρίδης αντιλαμβάνεται «κόντρα» της τρόικας με την κυβέρνηση, παρόλο που ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός, μάλιστα, έχει επανειλημμένως τονίσει τη συμμόρφωση της Ελλάδας στις «υποχρεώσεις» της απέναντι στους δανειστές της. Μα και πέρα απ' αυτό, ούτε η εξειδίκευσή του στην «ανάγνωση» φυσιογνωμιών δεν του επιτρέπει να διακρίνει ορθά. Η «διάγνωση» διαψεύδεται σχεδόν αμέσως από τον ψυχαναλυτή-φυσιογνωμιστή κ. Γεώργιο Κοτζαμπασάκη, στον οποίο απευθύνεται η εφημερίδα «Δημοκρατία» (21/11/2013), προκειμένου, υποτίθεται, να επιβεβαιωθεί μέσω μιας πρόσθετης μαρτυρίας το συμπέρασμα του κ. Φλωρίδη. Το πόρισμα ωστόσο του κ. Κοτζαμπασάκη κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνει τη «διάγνωση» του κ. Φλωρίδη περί ψυχικής ανισορροπίας του κ. Τόμσεν. Αντιθέτως, ο κ. Κοτζαμπασάκης διακρίνει στον κ. Τόμσεν συγκέντρωση στους στόχους του, μια ευφυή θεατρική αυστηρότητα, συναίσθηση της υψηλής κοινωνικής του στάθμης και της συναισθηματικής του νοημοσύνης, ένα βλέμμα που καθηλώνει τους συνομιλητές του χάρη στην απόλυτη επίγνωση της θέσης του «επιτρόπου» την οποία κατέχει στην Ελλάδα, και η οποία του επιτρέπει να συμπεριφέρεται αρχηγικά, όπως φανερώνουν και τα «εξαιρετικά σαρκώδη για την ηλικία του» χείλη.
Τι καθιστά, συνεπώς, μεταξύ δύο «φυσιογνωμιστών» ευστοχότερη τη διάγνωση του ενός απέναντι σ' εκείνη του άλλου; Μα οι ίδιες οι πολιτικές εξελίξεις. Όταν με τεκμηριωμένα επιχειρήματα και παραπομπές σε διεθνείς έγκυρους οικονομολόγους και σε πρακτικές που 'χουν εφαρμόσει τα ισχυρά κράτη του νεοφιλελεύθερου κόσμου απέναντι σε ασθενείς χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της ανατολικής Ευρώπης προκειμένου να τις λεηλατήσουν, καταδεικνύεται ολοκάθαρα πως η καταστροφική για την Ελλάδα πολιτική που εισηγείται και επιβάλλει η τρόικα δεν είναι παρά το μέσο για την αφαίμαξη και την πολιτικοοικονομική υποδούλωση της χώρας, είναι τραγικό να εκφέρεται ακόμα, από ανθρώπους επιστήμονες μάλιστα, η πεποίθηση πως η τρόικα ή το Δ.Ν.Τ. έχουν απλώς σχεδιάσει μια «λανθασμένη» πολιτική. Κι είναι ακόμη τραγικότερο, όταν την πραγματικότητα αυτή την έχει καταδείξει ο ίδιος ο συστημικός τύπος, που την υπερασπίζεται κιόλας.
Η εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής» με ρεπορτάζ της ήδη από τις 23/9/2012 (http://tablet.ethnos.gr/article.asp?catid=24133&subid=2&pubid=63715090#) καταδείκνυε τον ρόλο του κ. Τόμσεν ως «κατά συρροήν οικονομικού δολοφόνου» και «"σταθμάρχη" του Δ.Ν.Τ.». Όσο, βέβαια, κι αν φαίνεται αντιφατικό ή παράδοξο για μια συστημική εφημερίδα να φιλοξενεί τέτοιου είδους ρεπορτάζ, πρόκειται για γεγονός εξηγήσιμο. Η διοχέτευση ομοειδών αποκαλύψεων αποσκοπεί στην κατάκτηση της εμπιστοσύνης του αναγνωστικού κοινού, ώστε αργότερα, κυρίως παραμονές εκλογών, να αξιοποιηθεί αυτή για να επιτευχθεί ευκολότερα η χειραγώγησή του προς την πραγματικά επιθυμητή συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που εξυπηρετεί διεθνείς κι εγχώριες οικονομικές ελίτ. Τούτο ακριβώς σημειώναμε άλλωστε πριν από έναν περίπου χρόνο: «Το θλιβερό παιχνίδι εξελίσσεται στην εντελώς τετριμμένη του εκδοχή: περιλαμβάνει την υπόδειξη, σε μορφή δημοσιογραφικής «αποκάλυψης» – η ιδιοτελής όψιμη ανακάλυψη της νεοφιλελεύθερης Αμερικής -, των ισοπεδωτικών πολιτικών που εκπορεύονται από τα δυτικά κέντρα των κυβερνωσών οικονομικών ελίτ, προσποιείται την κατανόηση απέναντι στις θυσίες της καθημαγμένης κοινωνικής πλειοψηφίας, και την κρίσιμη ώρα παρουσιάζει όλες τις εξοντωτικές πολιτικές σαν «μονόδρομο», εφόσον υποτίθεται πως οποιαδήποτε άλλη πολιτική θα οδηγούσε σε άμεση συντριβή.» («Η ιδιοτελής όψιμη ανακάλυψη της νεοφιλελεύθερης Αμερικής», εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 352, 1/10/2012.)
Πέραν των πραγματικών στοχεύσεων, ωστόσο, τέτοιων «νησίδων» πληροφόρησης μέσα στον ωκεανό της παραπληροφόρησης, το γεγονός πως συνάδουν με τις αναλύσεις και τις αποκαλύψεις έγκυρων διεθνών οικονομολόγων και δημοσιογράφων, όπως ήδη ειπώθηκε, συμβαδίζει με την εξίσου σημαίνουσα έμμεση παραδοχή της αλήθειας τους, εφόσον ποτέ κανείς, ούτε άμεσα «θιγόμενος» ούτε κυβερνητικός συνοδοιπόρος του, δεν έχει προβεί σε διάψευσή τους! Αξίζει μια περιδιάβαση στο ρεπορτάζ του «Έθνους», καθώς φωτίζει ολόπλευρα τον πραγματικό ρόλο του κ. Τόμσεν και των λοιπών «τεχνοκρατών» της εκάστοτε «τρόικας». Ο κ. Τόμσεν λοιπόν, σύμφωνα με το «Έθνος», «εκτελεί με ψυχρό τρόπο τις χώρες που αναλαμβάνει να "βοηθήσει"» φέρνοντάς τες «στο χείλος της αβύσσου». Ήταν εκείνος που 'χε διατελέσει «επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας του Ταμείου στο Βελιγράδι», με καθήκον «να ολοκληρώσει ένα προμελετημένο έγκλημα – την αποσταθεροποίηση της Γιουγκοσλαβίας». Μετά το πέρασμά του από το Βελιγράδι η Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε κι «έδωσε τη θέση της σε μια σειρά από αδύναμα κράτη». Το ένα εξ αυτών είναι «επίσημο προτεκτοράτο της Ε.Ε.» (το Κόσοβο), ενώ άλλα, όπως η Βοσνία και το Μαυροβούνιο, «βρίσκονται σε ένα καθεστώς ημιαποικιακό». Και συνεχίζει το «Έθνος»: «Κάνοντας μια ανασκόπηση στην καριέρα του Τόμσεν και τους σταθμούς της σε άλλες χώρες της παλιάς γιουγκοσλαβικής επικράτειας (Σλοβενία, F.Y.R.O.M.), τη Ρουμανία, τη Ρωσία, αλλά και την Ισλανδία, μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι πρόκειται για ένα είδος σύγχρονου Ιμπραήμ – αφήνει πίσω του καμένη γη. […] Ρουμανία, Σλοβενία, Π.Γ.Δ.Μ. και -φυσικά – Σερβία είναι ακόμα ανήμπορες να σταθούν στα πόδια τους μετά τη δηλητηριώδη μετάγγιση της τεχνογνωσίας του Τόμσεν. Η φτώχεια θεριεύει, η εργατική νομοθεσία έχει αντικατασταθεί απ' τον νόμο της ζούγκλας, η εξωτερική πολιτική τους υπαγορεύεται απ' τους δανειστές, έχουν με λίγα λόγια μεταμορφωθεί σε "ζόμπι" του Δ.Ν.Τ. και των άλλων διεθνών και υπερκρατικών οργανισμών.»
Τα μόνα κράτη που διασώθηκαν ήταν η Ρωσία και η Ισλανδία. «Η Ρωσία επί Πούτιν κατόρθωσε να ξεπληρώσει εύκολα τα δάνεια του Δ.Ν.Τ. όταν ανέκτησε τον έλεγχο επί του εθνικού πλούτου, το ξεπούλημα του οποίου είχε ενθαρρύνει το Δ.Ν.Τ. και ο ίδιος ο Τόμσεν (μεταξύ 1998-2000).» Η Ισλανδία, πάλι, επέζησε, επειδή οι κάτοικοί της «φρόντισαν – κόντρα στην ασφυκτική διεθνή πίεση – να απορρίψουν δύο φορές, μέσω δημοψηφίσματος, τις προτάσεις του Ταμείου που μετέφερε ο Τόμσεν.» Πέρα όμως από τις δύο αυτές χώρες που κατόρθωσαν με αποφασιστικότητα και γενναιότητα να απεγκλωβιστούν, οι υπόλοιπες μετατράπηκαν σε ερείπια. «Αποστολή εξετελέσθη, κ. Τόμσεν…», όπως σχολιάζει σκωπτικά η εφημερίδα.
Ποιος, συνεπώς, είναι ο «ψυχικά διαταραγμένος»; Ο κ. Τόμσεν σε καμία περίπτωση δεν χρήζει ψυχοθεραπείας. Οι ενέργειές του είναι απόλυτα μελετημένες κι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργοδοτών του, τα οποία φροντίζει ο ίδιος να τα προωθεί με ένθερμο ζήλο και κυνισμό. Πώς θα 'ταν δυνατόν, άλλωστε, να ενεργεί υπερβαίνοντας ή διαστρέφοντας τις επιδιώξεις των προϊσταμένων του, κι εκείνοι να μην τον παύουν, παρά να ανανεώνουν διαρκώς την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του; Ή μήπως έχει κανείς την ψευδαίσθηση πως αν αντικαθιστούνταν οι τεχνοκράτες της παρούσας φάσης, θα μεταβαλλόταν και η υπηρετούμενη πολιτική; Ενώ όμως καταδεικνύεται εμφανώς ο πραγματικός ρόλος της τρόικας, ο κ. Φλωρίδης, με την άτοπη προσέγγισή του, νομιμοποιεί την πολιτική του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ., δηλαδή των Η.Π.Α. και της Γερμανίας, εφόσον την αντιμετωπίζει σαν μια αποτελεσματική πολιτική, την οποία, ωστόσο, ο κ. Τόμσεν τη διαστρέφει, όντας «ψυχοπαθής»! Ο κ. Φλωρίδης, δηλαδή, δικαιολογεί, έστω χωρίς να το αντιλαμβάνεται, μια διαλυτική, άδικη πολιτική αποδίδοντάς την σε ψυχική διαταραχή, τη στιγμή που ήδη από την κλασική αρχαιότητα οι Αθηναίοι, όπως μας πληροφορεί ο σοφιστής Πρωταγόρας στον ομώνυμο φιλοσοφικό διάλογο του Πλάτωνα, δεν ανέχονταν κανέναν να δηλώνει «άδικος», αφού η παραδοχή της αδικίας δεν του χάριζε το ακαταλόγιστο για τις πράξεις του, παρά, αντιθέτως, τον υποχρέωνε, εφόσον αναγνώριζε το ηθικό του έλλειμμα, να καταβάλει κάθε προσπάθεια προκειμένου να υπερβεί την ανεπάρκειά του και να γίνει καλύτερος! Και τούτο γιατί το κρύψιμο ενός ανθρώπου πίσω από την ηθική του «αδυναμία» μπορούσε να γίνει το πρόσχημα για τη δικαιολόγηση κάθε αντικοινωνικής του συμπεριφοράς!
Ακόμη, συνεπώς, κι αν εμφάνιζε πραγματικά ψήγματα ψυχοπάθειας ο κ. Τόμσεν, μήτε τούτα δεν θα 'πρεπε να δικαιώνουν την επιβαλλόμενη από την τρόικα πολιτική. Επειδή όμως ο κ. Τόμσεν ουδεμία πραγματική σχέση έχει με ψυχικές διαταραχές, η όποια σχετική διάγνωση φανερώνει, στην καλύτερη περίπτωση, την προσωπική της αφέλεια. Στη χειρότερη περίπτωση, αν δηλαδή δεν πρόκειται περί αφέλειας, θα πρέπει να πρόκειται περί συμπάθειας απέναντι στην εφαρμοζόμενη μνημονιακή πολιτική, μιας συμπάθειας που επιχειρεί να επιβάλει ύπουλα στη συνείδηση των πολιτών την καταστροφική πολιτική ως αναγκαία. Η «ψυχοπάθεια», ως υπηρέτρια της συμπάθειας, προκαλεί την ανάκληση στη μνήμη ενός λαϊκού σουξέ του κ. Ζαφείρη Μελά στα τέλη της δεκαετίας του '80, σε στίχους του επίσης λαϊκού αοιδού κ. Βασίλη Καρρά: «καρδιοπάθειες, απ' τις πολλές συμπάθειες/ και εμφράγματα απ' τα πολλά σου σφάλματα». Μόνο που εν προκειμένω οι καρδιοπάθειες αντικαθίστανται από τις ψυχοπάθειες: «ψυχοπάθειες, απ' τις πολλές συμπάθειες». Τα εμφράγματα, σαν φυσικό επερχόμενο, παραμένουν ανίατα.
