To πολιτικό σκηνικό καταρρέει

 

Του Γιώργου Δελαστίκ

 

Τίποτα τελικά δεν θα µείνει όρθιο από το υφιστάµενο πολιτικό σκηνικό στις επόµενες βουλευτικές εκλογές, όποτε και σε όποιο πολιτικό κλίµα κι αν γίνουν αυτές. Αυτή την αναπότρεπτη εξέλιξη τη συνειδητοποιούν σταδιακά ολοένα και περισσότεροι βουλευτές όλων των κοµµάτων και προσαρµόζουν ανάλογα την πολιτική συµπεριφορά τους, επιλέγοντας και προτάσσοντας τακτικές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης. Καµιά κοµµατική πειθαρχία δεν υφίσταται πλέον σε κανένα κόµµα. Μόνο η αποτροπή των εκλογών πάση θυσία ενώνει τους βουλευτές όλων των κοµµάτων πλην του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι αντιµετωπίζουν τον Σαµαρά και τον Βενιζέλο σαν… πολιτικά ζόµπι, από τα οποία θα απαλλαγούν – συµβολικά µιλώντας – τη νύχτα των επόµενων βουλευτικών εκλογών. Την ίδια νύχτα όµως οι σηµερινοί ηγέτες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα συµπαρασύρουν στο πολιτικό τους τέλος τουλάχιστον καµιά… διακοσαριά (!) από τους σηµερινούς τριακόσιους βουλευτές όλων των κοµµάτων. Αυτό εξηγεί και την εµφανέστατη απέχθεια σχεδόν όλων των βουλευτών προς τη διενέργεια πρόωρων εκλογών, δεδοµένου ότι καµιά ιδεολογία και κανένα γενικότερο ταξικό ή κοµµατικό συµφέρον δεν τίθενται στις σηµερινές συνθήκες από κανένα βουλευτή πάνω από την προσωπική επανεκλογή του! Μέχρι τώρα καταλυτικός παράγοντας της αποσύνθεσης του πολιτικού σκηνικού ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μέχρι πέρυσι τον Απρίλιο είχε θεωρητικά 160 βουλευτές (τόσους δηλαδή είχε εκλέξει στις εκλογές του 2009), πέρυσι τον Ιούνιο εξέλεξε 33 και σήµερα, ενάµιση χρόνο µετά, του έχουν αποµείνει 27! Έχει χάσει δηλαδή πάνω από 130 βουλευτές!

Αν στις επόµενες εκλογές η ΝΔ έρθει δεύτερο κόµµα, χάνοντας κι αυτή τουλάχιστον… 60 µε 70 εβδοµήντα έδρες από τις 129 που έβγαλε πέρυσι (και από τις οποίες της έχουν αποµείνει 127), είναι προφανές ότι οι πυλώνες του µεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού θα έχουν ισοπεδωθεί. Αυτό µπορεί να είναι δευτερεύουσας σηµασίας για την Αριστερά από τη στιγµή που το σύστηµα δεν φαίνεται για την ώρα να απειλείται µε ανατροπή, αλλά έχει τεράστια σηµασία για την αστική τάξη. Πόσο µάλλον που, όπως είναι τα πράγµατα αυτή τη στιγµή, η επόµενη κυβέρνηση είναι πιθανό να έχει ηγετικό πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα κόµµα δηλαδή που δεν είναι αστικό, αλλά το οποίο η αστική τάξη πρέπει να ενσωµατώσει πλήρως και µάλιστα ταχύτατα, αν δεν θέλει να µπει σε περιπέτειες απελευθέρωσης µιας λαϊκής δυναµικής µε εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες. Η οικονοµική, πολιτική και κοινωνική κατοχή της Ελλάδας από τους Γερµανούς και τους υπόλοιπους µισητούς ευρωπαίους εταίρους της ελληνικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ κυοφορεί παντελώς άγνωστες και ενδεχοµένως κοινωνικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις και εξελίξεις. Αποκλείεται τα πράγµατα να µείνουν όπως είναι σήµερα! Μπορεί προσωρινά τα πράγµατα να µην εξελίσσονται όπως θα ήθελε η Αριστερά, µε ταξικές και κοινωνικές συγκρούσεις στο µαζικό κίνηµα υπό την ηγεµονία ανατρεπτικών πολιτικών δυνάµεων, αλλά οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό είναι ήδη κατακλυσµιαίες και η πρώτη φάση τους θα ολοκληρωθεί στις κάλπες των επόµενων βουλευτικών εκλογών.

Όσο κι αν η ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά της ανατροπής δεν συµπεριλαµβάνεται ακόµη στους κερδισµένους των πολιτικών ανακατατάξεων, δεν µπορεί να µην αναγνωρίσει τις εκ βάθρων ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιφέρει ο µνηµονιακός όλεθρος της κατοχής και εξαθλίωσης της χώρας µας από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Εξαιτίας της δραµατικής φτωχοποίησης του λαού µας µέσω του καθεστώτος που επέβαλε το Μνηµόνιο από τον Μάιο του 2010 αναδείχθηκαν µε θεαµατικό τρόπο τρία αντιµνηµονιακά κόµµατα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το χώρο της Αριστεράς πήγε από το 1,6% το 2009 στο 26,9% του περσινού Ιουνίου. Δηµιουργήθηκαν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες και πήραν αµέσως 7,5% στο χώρο της Δεξιάς.

Εκτοξεύθηκε από το 0,29% στο 6,92% η Χρυσή Αυγή, στο ακροδεξιό άκρο του πολιτικού φάσµατος. Από το 4,9% δηλαδή που είχαν συνολικά τα κόµµατα αυτά στις βουλευτικές εκλογές του 2009 πήγαν στο… 41,3%! Από το «τίποτα» του 5% πλησίασαν στο µισό των ψηφοφόρων – και έπεται συνέχεια! Αυτονόητο είναι ότι η αντιµνηµονιακή στάση δεν ενοποιεί ούτε κατά διάνοια πολιτικά τα κόµµατα αυτά ή κάποιους στόχους τους, δείχνει όµως τις εκλογικές µεταπτώσεις της ελληνικής κοινωνίας. Από 335.289 ψήφους συνολικά το 2009 πήραν… 2.543.489 ψήφους τον περσινό Ιούνιο! Πάνω από 2,2 εκατ. επιπλέον ψηφοφόροι τάχθηκαν στο πλευρό των αντιµνηµονιακών κοµµάτων! Σχεδόν… οκταπλασίασαν (!) την εκλογική τους απήχηση.

Αυτό συνιστά πολιτικό σεισµό, ανεξάρτητα αν η επαναστατική Αριστερά δεν επωφελήθηκε από αυτόν µέχρι τώρα. Βρισκόµαστε όµως ακόµη στην αρχή της πολιτικής σεισµικής δραστηριότητας. Όλα αυτά που έχουν γίνει µέχρι τώρα ενδέχεται να αποδειχθούν απλώς προσεισµοί του κύριου πολιτικού σεισµού που θα ακολουθήσει. Το βέβαιο είναι πως θα ζήσουµε µεγάλα, πολύ µεγάλα γεγονότα. Και είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν θα έχουν πια τους γνωστούς µέχρι σήµερα πρωταγωνιστές, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση θα πάνε σπίτι τους. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν θα είναι παρατηρητής αλλά συνδιαµορφωτής των εξελίξεων αυτών. Έχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί να παίξει όχι απλώς ενεργό, αλλά πρωταγωνιστικό ρόλο – µε την κυριολεκτική σηµασία των λέξεων αυτών. Από αυτή τη νοοτροοπία πρέπει να διακατέχεται και για τέτοιο ρόλο να προετοιµάζεται πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά.

ΠΗΓΗ: Posted: November 17, 2013, http://prin.gr/?p=2478