Αυτό το καράβι
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Αυτό το καράβι δεν έφυγε ποτέ
έμεινε για πάντα στο μουράγιο
Μακριά χοντρά παλαμάρια το κρατούν
δεμένο στη στεριά
Οι μέρες του περνούν ίδιες σαν βαγόνια
πάνε κι έρχονται
τα κύματα του φέρνουν μηνύματα
του τραγουδούν θαλασσινά τραγούδια
Αυτό το καράβι δεν έφυγε ποτέ
δεμένο ονειρεύεται ταξίδια
χαιρετάει τ’ άλλα καράβια
που ‘ρχονται και φεύγουν
και προσμένει το παρθενικό του ταξίδι
για πολιτείες μακρινές
στα βάθη του ορίζοντα
Αυτό το καράβι δεμένο στη στεριά
είναι ερωτευμένο με την τρικυμία
που λυσσομανά από έρωτα και μίσος
Αυτό το καράβι
στέργει μολυβένιο ουρανό
κι αέρα αδυσώπητο
να μαστιγώνει τα πλευρά του
Αυτό το καράβι το κατοίκησε η μοναξιά
ταξιδεύει δεμένο αταξίδευτο ταξίδι
δίχως γυρισμό
Γι’ αυτό
ο θάνατος που του πρέπει είναι
η τρικυμία σ’ ατέλειωτη θάλασσα
Έφυγε η άνοιξη, έφυγε και το καλοκαίρι
κι αυτό το καράβι προσμένει
ερωτευμένο με την τρικυμία
γι’ αυτό θυμωμένε ουρανέ
στείλε την καταιγίδα σου
να κόψει τα δεσμά
που το κρατούν δεμένο στη στεριά
ν’ ανοίξει τα φτερά του
κι’ ας συντριβεί μες στ’ όνειρό του
22 Οκτωβρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
