Η γενιά του Πολυτεχνείου και άλλοι… στόχοι
Του Επαμεινώνδα Παπαδέα*
Δεν ήταν εύκολο να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Και τα «κακώς κείμενα» έπρεπε να υπάρξουν ως αναγκαία πρόφαση για τη γενικευμένη επιβολή μέτρων που θα οδηγούσαν στη νέα πραγματικότητα. Κάποιοι είχαν φροντίσει νωρίτερα να διαμορφώσουν το κλίμα που την κατάλληλη στιγμή θα έβρισκε σε αμηχανία το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
Έτσι για παράδειγμα, ενορχηστρωμένες επιθέσεις από ποικίλους παράγοντες και αρκετά Μ.Μ.Ε. προσπάθησαν να μας πείσουν ότι για όλα τα δεινά της πατρίδας φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υποβάθμισαν βεβαίως το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός όλα τα προηγούμενα χρόνια στελεχώθηκε όχι με κριτήριο τις ανάγκες και την καλύτερη λειτουργία του αλλά με τη δυνατότητα να τακτοποιεί τις εκλογικές υποχρεώσεις της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Άλλωστε γι' αυτό δεν υπήρξαν εργαζόμενοι διαφορετικών ταχυτήτων αναλόγως του τρόπου που προσλήφθηκαν;
Προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η δυνατότητα για σταθερή και δημιουργική εργασία δεν είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα αλλά ευκαιρία που θα δίνεται πλέον από φιλεύσπλαχνους επιχειρηματίες-εργοδότες.
Εξάντλησαν όλο το μένος τους κατά του συνδικαλισμού και των συνδικαλιστών γενικά υποβαθμίζοντας με τρόπο την ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής και την έλλειψη σεβασμού προς τον πολίτη από την μεταπολιτευτική εξουσία. Άφησαν επίσης να εννοηθεί ότι η υποβάθμιση της παιδείας οφείλεται πρωτίστως στους «τεμπέληδες» εκπαιδευτικούς και όχι στην απουσία οράματος, σταθερής και μεθοδικής πολιτικής απ' αυτούς που ήταν υπόλογοι στο λαό για τη χάραξή της.
Πρόσωπα-σταθμοί στην ιστορία του λαού μας, οδηγοί στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες αντιμετωπίστηκαν με τρόπο που σιγά-σιγά θα έπαυαν να αποτελούν πρότυπα για τη νέα γενιά. Ιστορικά γεγονότα που αναφέρονται στους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας αναδύθηκαν μεθοδικά με αναθεωρημένη ερμηνεία, ακόμη και μέσα από τις σελίδες των σχολικών βιβλίων.
Μη βιαστείτε να μιλήσετε για ιστορίες συνομωσίας. Ήδη βλέπουμε καθημερινά γύρω μας την ιστορία να ξαναγράφεται και τον κώδικα ηθικών αξιών να γεμίζει με νέες παραγράφους.
Αφήνω τελευταίο το πιο επίκαιρο. Τη μεθοδευμένη επικοινωνιακή προσπάθεια που στοχοποιεί τη γενιά του πολυτεχνείου και της χρεώνει όλες τις στρεβλώσεις της μεταπολίτευσης. Σίγουρα υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους στην εξέγερση του Νοέμβρη αλλά και ενωρίτερα στον αντιδικτατορικό αγώνα για να αναρριχηθούν αργότερα με ζήλο και ιδιοτέλεια στους μηχανισμούς της εξουσίας. Απέκτησαν διοικητικές θέσεις και κομματικά οφίτσια, απεμπολώντας τα οράματα και τα ιδανικά του αγώνα με τη μετέπειτα συμπεριφορά τους. Μάλλον δεν είχαν πιστέψει ποτέ σ' αυτά. Πρόκειται για τους συνήθεις λαθρεπιβάτες που ανεβαίνουν στο τρένο όταν αυτό αποκτά ταχύτητα αλλά στόχος τους δεν είναι ο προορισμός ή έστω η διαδρομή αλλά η θέση του μηχανοδηγού.
Το μεγάλο μέρος της γενιάς αυτής αφού έκανε το χρέος της έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα χρόνια που ακολούθησαν. Άφησε χώρο και έδωσε ευκαιρίες σε άλλους να το κάνουν και να μιλήσουν γι' αυτή. Έμεινε μακριά από ανούσιες αντιπαραθέσεις σε τηλεοπτικά πάνελ με τηλεοπτικούς «μαϊντανούς» του life style. Έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις σειρήνες που έγνεφαν επίμονα για να την αποτραβήξουν από ιδέες και οράματα βαθιά ριζωμένα μέσα της.
Κάποιοι από τους ανθρώπους αυτούς βγήκαν από την αφάνεια αλλά όταν πραγματικά χρειάστηκε. Αρκετοί διακρίθηκαν επαγγελματικά αλλά και στο χώρο της επιστήμης. Δεν έπαψαν όμως – με τη σύνεση και τη σιγουριά που τους έδιναν οι παραστάσεις της εποχής εκείνης- να αποτελούν το συνδετικό κρίκο με παλαιότερες μεγάλες στιγμές αγώνων του λαού μας.
Γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα πολλές ιστορικές αναλύσεις για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την εποχή εκείνη. Μικρή σημασία έχουν και δεν αλλάζουν ότι έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού μας. Γιατί είναι οι συμβολισμοί που κυριαρχούν στις περιπτώσεις αυτές και βάζουν σε δεύτερη μοίρα τα ιστορικά δεδομένα.
Οι ιδέες, τα οράματα και η αγωνιστικότητα της γενιάς εκείνης δεν χωρούν στα χρονοντούλαπα της λήθης. Όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να τα στοιβάξουν. Τουλάχιστον όσο οι ανάγκες της εποχής μας τα καθιστούν ζωντανά και επίκαιρα.
* Ο Επαμεινώνδας Παπαδέας είναι Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Αρκτικού Τομέα Δ.Πατρέων
